Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Γιατί να είναι «σύντροφοι» μόνο οι αριστεροί;

Του Νίκου Ρωμανού
Πολλοί φίλοι με  συμβούλεψαν να μην είμαι τόσο επικριτικός με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση μας. Θα με ήθελαν πιο «αντικειμενικό», πιο «αχρωμάτιστο» όπως μου είπαν. «Δηλαδή ο Αλέξης είναι ο κακός και οι άλλοι που μας έφτασαν στην χρεωκοπία είναι οι καλοί;», με ρωτούν συχνά σχολιάζοντας τα άρθρα μου.
Προφανώς και όχι. Προφανώς υπάρχουν πράγματα που ο Αλέξης και οι συνεργάτες του κάνουν εκπληκτικά καλά, σε αντίθεση με τους πολιτικούς του αντιπάλους… Δύο (αλληλένδετα μεταξύ τους) χαρακτηριστικά που θαυμάζω στον Αλέξη και το επιτελείο του είναι η προπαγάνδα και η ομαδικότητα.
Η τέχνη της προπαγάνδας είναι η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ετυμολογικά, προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης». Το modus operandi της προπαγάνδας είναι παρόμοιο με αυτό της διαφήμισης. Για την ακρίβεια, η διαφήμιση μπορεί να οριστεί ως προπαγάνδα υπέρ κάποιου συγκεκριμένου προϊόντος. Στην περίπτωση δε του Σύριζα μπορεί το μήνυμα ή το προϊόν να μην έχει την παραμικρή υπόσταση, την παραμικρή σύνδεση με κομμάτι έστω της πραγματικότητας. Πάμε να δούμε μερικά παραδείγματα των τελευταίων εβδομάδων;

1. Προβάλλουν ως επίτευγμα της Κυβέρνησης την επαναφορά του waiver που κόπηκε το 2015 λόγω της ηρωικής διαπραγμάτευση ΤΟΥΣ (την οποία τότε επίσης πανηγύριζαν). Δηλαδή πανηγύριζαν όταν μπήκε το waiver, πανηγυρίζουν και όταν βγαίνει.  
2. Προβάλλουν ως επιτυχία και «ανάσα», το κλείσιμο της αξιολόγησης και τα νέα μέτρα όταν μόλις χτες ο εκπρόσωπος του ESM δήλωσε πως το κόστος της περιόδου Βαρουφάκη ξεπέρασε τα 100 δις. Δηλαδή πανηγύριζαν όταν μας χρέωναν 100 δις, πανηγυρίζουν και όταν πληρώνουμε τον λογαριασμό (τους).
3. Προβάλλουν ως θρίαμβο την αύξηση των εσόδων όταν τα πρώτα στοιχεία για έσοδα ΦΠΑ από τουριστικές περιοχές κάνουν λόγο για μείωση που φτάνει ως το 62% (στην Μύκονο).
4. Προβάλουν ως επίτευγμα την μείωση της ανεργίας όταν τα στοιχεία δείχνουν άνοδο της κατά 0,5%.
Η λίστα είναι μακριά… Το κοινό σημείο όλων είναι η παντελής έλλειψη επικοινωνιακής συστολής και συνέπειας. Μηνύματα που δεν έχει καμία σημασία αν έχουν βάση αλήθειας, αν αντέχουν στην κριτική ή όχι. Αρκεί να αρθρώνονται με μια φωνή και να ακολουθείται απαρέγκλιτα από όλους η συμφωνημένη επικοινωνιακή γραμμή. Και εκεί ακριβώς είναι που μπαίνει το δεύτερο στοιχείο που ανέφερα παραπάνω: Το ομαδικό πνεύμα.
Όποιο μήνυμα και αν καλούνται να περάσουν όσο παράλογο ή «αστείο» κ αν είναι θα το υπηρετήσουν (για όσο χρειαστεί- ακόμα κι αν την αμέσως επόμενη χρονική στιγμή χρειαστεί να υποστηρίξουν το ακριβώς αντίθετο) όλοι μαζί σαν ομάδα, με απόλυτη πειθαρχία, χωρίς παραφωνίες, χωρίς μεταξύ τους διαφωνίες. Μπορεί ο κάθε υπουργός να κάνει όσα φάουλ θέλει, να δηλώσει ότι θέλει, να εμπλακεί ακόμα και σε ζητήματα ηθικής τάξης χωρίς όμως να βρεθεί ποτέ ούτε ένας «σύντροφος» να τον αφήσει ακάλυπτο. Είναι όλοι μια ομάδα, μια γροθιά, άσχετα με προσωπικές επιδιώξεις, συμπάθειες, αντιπάθειες ή πικρίες… Απέναντι βλέπουν μόνο τον πολιτικό τους αντίπαλο.
Όταν αλληλοαποκαλούνται «σύντροφε» το εννοούν, αρκεί να μην βγεις από την ομάδα. Τότε γίνεσαι αυτομάτως κι εσύ αντίπαλος. Η συντροφικότητα δεν ορίζεται από τις ιδέες, το ήθος, τις αξίες, τις συμπάθειες κτλ. Αυτές εναλλάσσονται σαν τα πουκάμισα χάριν του κοινού σκοπού (εκλογική νίκη, παραμονή στην καρέκλα, απαξίωση αντιπάλου κοκ). Το μόνο που ορίζει την συντροφικότητα είναι τα «σύνορα» της ομάδας.
Είσαι εντός συνόρων; Είσαι σύντροφος! Χαίρεις της απόλυτης στήριξης και κάλυψης όλων των «μελών» της.
Είσαι εκτός; Είσαι αντίπαλος. Έχεις όλη την ομάδα απέναντι σου. Τόσο απλά και ξεκάθαρα είναι τα πράγματα για αυτούς που μας κυβερνούν.
Τώρα θα μου πείτε: Αυτό το θεωρείς παράδειγμα προς μίμηση; Όχι! Το θεωρώ όμως άξιο μελέτης και πιστεύω πως μπορεί και πρέπει να «δώσει» πολύτιμα μαθήματα σε πολιτικούς που ενώ έχουν αρχές, αξίες, ιδεολογία και συνέπεια αγνοούν τελείως την έννοια της συλλογικότητας, του ομαδικού πνεύματος και της «συντροφικότητας». Καλώς ή κακώς η πολιτική και η επικοινωνία είναι κατ’ εξοχήν ομαδικά αθλήματα. Και τα ομαδικά αθλήματα δεν παίζονται χωρίς ομαδικούς παίκτες…
*Ο Νίκος Ρωμανός είναι Επιχειρηματίας - Ψυχολόγος


Μοιραστείτε

Share/Bookmark

Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK

Δεν υπάρχουν σχόλια: