Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο προς το αναλογικότερο στο όνομα της δημοκρατίας, της πολιτικής ανανέωσης και της αριστερής της παράδοσης. Αυτό που δεν ομολογεί είναι ότι η πρωτοβουλία της αυτή έχει να κάνει με μια ευρύτερη προσπάθεια αλλοίωσης του πολιτεύματος, όπως αυτό εγκαθιδρύθηκε με το σύνταγμα του 1975. Η προσπάθεια αυτή περιλαμβάνει τη διευρυμένη χρήση της δημοψηφισματικής διαδικασίας και την άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όλα αυτά κατατείνουν στην αποδυνάμωση του ελληνικού κοινοβουλευτισμού και αποτελούν τη συνέχεια, αν όχι την κατάληξη, των κραυγών των αγανακτισμένων του 2011 «να καεί να καεί το μ…ο η βουλή».
Η αποδυνάμωση αυτή έχει να αντιμετωπίσει δυο αλληλο-αναιρούμενα παράδοξα. Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι τέτοιες αλλοιώσεις είναι εφικτές από κυβερνήσεις που χαίρουν μεγάλης λαϊκής αποδοχής, όπως αυτές στην Ουγγαρία το 2010 και της Τουρκίας σήμερα. Τέτοια αποδοχή δεν έχει η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία κατέκτησε μια οριακή αυτοδυναμία με το χαμηλότερο ποσοστό μεταπολιτευτικά. Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει τις 180 ή τις 200 έδρες που αυτές οι αλλαγές χρειάζονται είναι η επανασυγκρότηση της ετερόκλητης συμμαχίας του περσινού ΟΧΙ με τη συνάθροιση των ψήφων της Χρυσής Αυγής με το ΚΚΕ και την Ένωση Κεντρώων. Στα πλαίσια αυτά όλες οι ψήφοι είναι ευπρόσδεκτες.
Το δεύτερο παράδοξο έχει να κάνει με τη στάση της Νέας Δημοκρατίας που δείχνει να
εφησυχάζει και να μην αντιλαμβάνεται τον σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει το τελευταίο, και πιο σημαντικό, κεκτημένο της μεταπολίτευσης που είναι το δημοκρατικό μας πολίτευμα, στο οποία η ίδια και ο ιδρυτής της συνέβαλαν καθοριστικά. Οι αμεσοδημοκρατικοί πειραματισμοί απειλούν να το εκφυλίσουν από ευρωπαϊκό σε λατινοαμερικανικό ή ανατολικοευρωπαϊκό. Το παράδοξο αυτό επιτείνει η περιοδική επίκληση από μερικούς της υποχρέωσης εθνικής συναίνεσης απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν έχει κανέναν δισταγμό, όπως η περσινή ιλαροτραγωδία του δημοψηφίσματος αλλά και οι τρέχουσες ακροβασίες αποδεικνύουν. Όμως είναι άλλο πράγμα η εποικοδομητική αντιπολίτευση και άλλο η παθητικότητα και η αδράνεια.
Απέναντι στα δυο αυτά παράδοξα, αξιοπρόσεχτη παραμένει η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού που φαίνεται να σώζουν την τιμή της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Και οι δυο αποφάσισαν να θυσιάσουν το στενό κομματικό τους συμφέρον καταψηφίζοντας τον εκλογικό νόμο της κυβέρνησης, προτάσσοντας την εθνική ανάγκη κυβερνησιμότητας της χώρας. Με τη στάση τους αυτή, περιχαρακώνουν τον Σύριζα στον χώρο των αντι-συστημικών δυνάμεων, παρέα με τη Χρυσή Αυγή, τον Βασίλη Λεβέντη και ενίοτε το ΚΚΕ, και επιτρέπουν στη Νέα Δημοκρατία να προσδοκά ότι αυτή θα είναι ο κορμός της επόμενης κυβέρνησης που θα πρέπει να βγάλει τη χώρα από τα τρέχοντα αδιέξοδα.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου