Η Αριστερά ως… κοινωνική Νόσος!

Αυτό που ονομάζουμε «Αριστερά» στην Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση με ό,τι ονομάζουν «Αριστερά» στην υπόλοιπη Ευρώπη.

 Του Θανάση Κ.
Παντού αλλού στον κόσμο, οι ιδεοληψίες της Αριστεράς κατέρρευσαν μαζί με το τείχος του Βερολίνου, το 1989!

Στην Ελλάδα οι ιδεοληψίες αυτές εξακολούθησαν να κυριαρχούν.

Από το πείσμα των οπαδών τους. Κι από την ανοχή των αντιπάλων τους.

Μόνο που το «πείσμα» των αριστερών της Ελλάδας, δεν είναι αγωνιστική «αρετή». Δεν είναι πείσμα αγώνα. Είναι πείσμα τύφλωσης!

Και η «ανοχή» των αντιπάλων της αριστεράς, δεν είναι ανοχή δημοκρατικότητας. Είναι μάλλον ανοχή αβελτηρίας των κεντροδεξιών, ανοχή ιδιοτέλειας των παραδοσιακών πολιτικών «τζακιών», ανοχή που προκύπτει από ιδεολογική ρηχότητα των ίδιων των ταγών της «δεξιάς».

Οι αριστεροί δεν επέμεναν στις βαθύτερες αρχές τους, όπως η Δικαιοσύνη, η Ισονομία, η Συλλογικότητα, η «διαλεκτική υπέρβαση» των αντιθέσεων μέσα από σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο.

Δεν τους ενδιάφερε η Δικαιοσύνη. Γιατί, αν τους ενδιέφερε, θα αντιλαμβάνονταν το προφανές. Ότι Κοινωνική Δικαιοσύνη δεν σημαίνει ισοπέδωση αποδοχών! Σημαίνει δύο άλλα πράγματα, εντελώς διαφορετικά:

--Ο καθένας να ανταμείβεται ανάλογα με το τι προσφέρει...

--Και σημαίνει, πάνω απ’ όλα, ισότητα ευκαιριών: Ο καθένας, ανεξάρτητα, από πού προέρχεται, να έχει ίσες ευκαιρίες να προκόψει και να δείξει την αξία του.

Στην Ελλάδα, όμως, οι «αριστερές» αντιλήψεις περί «κοινωνικής δικαιοσύνης», εξαντλήθηκαν στο εκτρωματικό φαινόμενο, να διεκδικούν οι ισχυρότερες συντεχνίες προνόμια σε βάρος όλων των υπολοίπων. Προνόμια σκανδαλώδη, που τα πληρώνουν όλοι οι άλλοι, ενώ αποστερούν από ευκαιρίες όλους τους υπόλοιπους.

Και η έννοια της Ισονομίας διαστρεβλώθηκε στο ακριβώς αντίθετο. Σε μια κοινωνία όπου οι Δημόσιοι υπάλληλοι έχουν όλα τα προνόμια και οι ιδιωτικοί δεν έχουν τίποτε! Κι όπου οι
οργανωμένοι στα ισχυρά συνδικάτα (που συνήθως ανήκουν – τι σύμπτωση; - στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κι αυτά) να έχουν όλα τα προνόμια, ενώ οι υπόλοιποι… δεν έχουν «στον ήλιο μοίρα»!

Όπου είναι «δίκαιο», λέει, να εργάζεται μια καθαρίστρια στο Υπουργείο Οικονομικών με αποδοχές 1200 ευρώ (όταν οι γιατροί του ΕΣΥ παίρνουν λιγότερα, πολλές φορές) και να απολύονται καθαρίστριες του ιδιωτικού τομέα για να …επαναπροσληφθούν οι απολυμένες καθαρίστριες του Δημοσίου! Τέτοια εκτρώματα εμφανίστηκαν ως «αριστερή πολιτική»!

Όσον αφορά τη «διαλεκτική» της αριστεράς, αυτή ουσιαστικά ακυρώθηκε: Στην Ελλάδα οι αντίπαλοι της αριστεράςστιγματίστηκαν, διασύρθηκαν, εξοβελίστηκαν. Όπου τους βρήκαν τους εξαφάνισαν. Όπου εξακολουθούν να υπάρχουν ιδεολογικοί αντίπαλοι της αριστεράς, είναι γιατί οι ίδιοι… κρύβονται. Ή γιατί δεν μπόρεσαν (ακόμα) να τους διώξουν!

Η Αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά στην Ελλάδα και επέβαλε τον έμφυτο σταλινισμό της, αποκάλυψε το απεχθέςτυραννικό της πρόσωπο, χωρίς να καταλάβει την εξουσία! Κι αυτό συνέβη σταδιακώς και «ανεπαισθήτως», πολλά χρόνια πριν καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει το 36% του εκλογικού σώματος…

Ευθύνη μεγάλη για αυτήν την «αριστερή ηγεμονία», για το γεγονός δηλαδή ότι η Αριστερά επέβαλε τον τρόπο σκέψης ολόκληρης της κοινωνίας (ακόμα και των αντιπάλων της) και άλωσε πλήρως τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς» του κράτους (κατά Γκράμσι) πολύ πριν αναλάβει η ίδια και τυπικά τη διακυβέρνηση της χώρας, έχουν ασφαλώς και εκείνοι που την ανέχθηκαν, ως ΜΗ όφειλαν. Εκείνοι που ΔΕΝ την εμπόδισαν. Δηλαδή οι ιδεολογικοί αντίπαλοί της Αριστεράς:

Κι εδώ η «ανοχή» οφείλεται, όχι στην υπερβολική «δημοκρατικότητά» τους. Ούτε στο αστικό τους «ήθος»!

Είναι ντροπή και να λέγονται αυτά τα πράγματα.

Οι αστοί δεν είναι «ανεκτικοί» σε όποιους καταλύουν το αστικό κράτος!

Δεν είναι «ανεκτικοί» απέναντι σε όσους αμφισβητούν ευθέως και παραβιάζουν κατάφωρα τη δημοκρατική νομιμότητα.

Μπορεί να δείχνουν «επιείκεια» ενίοτε απέναντι τους. Και καλά κάνουν. Ναι, αλλά αφού τους απομονώσουν και τους τιμωρήσουν! Ποτέ δεν τους ανέχονται ατιμώρητούς. Πολύ περισσότερο ΠΟΤΕ ΔΕΝ υποκλίνονται μπροστά τους!

Αυτό που έγινε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008, παντού αλλού θα θεωρείτο στίγμα για όσους το επέτρεψαν και ντροπή για όσους του «κάλυψαν». Εδώ εμφανίστηκε περίπου ως… «παράδειγμα δημοκρατικής ανεκτικότητας».

Αλλά αυτά τα… καραγκιοζιλίκια δεν έχουν καμία σχέση με την ανεκτικότητα της δημοκρατίας. Μάλλον στην ανεκτικότητα των… «οίκων ανοχής» προσομοιάζουν!

Όσα είπε η αλήστου μνήμης Ζωή Κωνταντοπούλου στο σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν του ανακοίνωνε πως αυτός ήταν ο «εκλεκτός» του Τσίπρα, τα θυμάστε έτσι; Μη τα επαναλαμβάνουμε σήμερα…

Ε λοιπόν, αυτά τα πράγματα, αν τα άκουγαν ηγέτες άλλων χωρών, όπως ο Κεντροδεξιός Νικολά Σαρκοζύ στη Γαλλία ή και ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν παλαιότερα στη Γαλλία, όπως ο Χριστιανοδημοκράτης Χέλμουτ Κόλ στη Γερμανία, ή και ο Σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμίτ παλαιότερα στη Γερμανία, όπως ο Χριστιανοδημοκράτης Θαπατέρο στην Ισπανία ή και ο Σοσιαλιστής Γκονζάλες παλαιότερα στην Ισπανία, αν τα άκουγε οποιοσδήποτε από αυτούς τους αληθινά «αστούς ηγέτες» και πολιτικούς, διαφορετικών ιδεολογικών προελεύσεων, θα ένιωθε βαθιά προσβεβλημένος! Δεν θα… «κολακευόταν!!

Και, το σημαντικότερο, δεν θα αποδεχόταν την «Ύβρη»!

Η Δεξιά αφοπλίστηκε ιδεολογικά απέναντι στην Αριστερά. Κι αυτό είχε ως συνέπεια να βγάλουν στη συνέχεια και οι δύο το χειρότερο πρόσωπό τους.

Η Αριστερά, χωρίς κάποιον απέναντί της, να δίνει μάχη των ιδεών, μετατράπηκε σε ένα «λεφούσι» ημι-αγράμματων λαϊκιστών, που περίμεναν να καταρρεύσει η κοινωνία για να κάνουν την «έφοδό» τους. Και να ολοκληρώσουν το «πλιάτσικο» που είχαν ήδη αρχίσει…

Και η Δεξιά εμφανίστηκε κι αυτή τελικά ως κάτι που ίσως δεν ήταν στην πραγματικότητα και πάντως δεν έπρεπε να φαίνεται ότι ήταν: Ως ένα πλαδαρό συνονθύλευμα «κολλητών» που απέφευγαν να δώσουν οποιαδήποτε μάχη και περίμεναν να ασκήσουν τη διαχείριση της εξουσίας. Γιατί να ηγηθούν ούτε μπορούσαν, ούτε άντεχαν ούτε ήθελαν…

Έτσι οι Αριστεροί έπαψαν να είναι ή έστω να νιώθουν «αγωνιστές».

Έγιναν καιροσκόποι «εισοδιστές», ενός συστήματος που διόλου δεν πίστευαν αλλά πολύ τους βόλευε…

Και οι Δεξιοί έπαψαν να είναι «ταγοί». Έγιναν επαγγελματίες «διαχειριστές» ενός συστήματος, ή μάλλον της κρίσης του. Που ποτέ δεν πίστευαν ότι θα φτάσει στην πλήρη κατάρρευση…

Ό,τι και να λέμε εμείς, τώρα, παλαιότερα, μια-δυό γενιές πριν, «αριστερός» σήμαινε στην Ελλάδα, κάποιος που έπαιρνε την απόφαση να αγωνιστεί «για το κοινωνικό καλό, για λογαριασμό των αδύναμων και των αδικημένων».

Και η απόφαση αυτή ισοδυναμούσε με ενσυνείδητη επιλογή να είναι μια ζωή κατατρεγμένος και διωκόμενος. Αυτά όμως, παλιά, πολύ παλιά…

Γιατί τα τελευταία χρόνια, «Αριστερά» σημαίνει «διαβατήριο» άκοπης κοινωνικής ανόδου. «Αριστερά» είναι πλέον η προϋπόθεση εύκολης σταδιοδρομίας δηλαδή «αναρρίχησης». Αριστερά είναι πια το όνομα της ματαιοδοξίας, που αναγνωρίζεται δημόσια γρήγορα και σίγουρα…

Από την άλλη πλευρά τώρα: Παλαιότερα «αστός» σήμαινε ο «νοικοκύρης», που κοιτάει τη δουλειά του και την φαμίλια του, που δεν ανακατεύεται ιδιαίτερα με τα κοινά, αφού ασχολείται πρωτίστως με το πως θα ζήσει και πως θα δημιουργήσει…

Αλλά, αν κινδυνεύσει η πατρίδα και οι αρχές του, τότε ξεσηκώνεται και δίνει πρώτος βροντερό παρόν. Σε αγώνες Ελευθερίας και Δημοκρατίας! Με τη Δεξιά ή με το Κέντρο, δεν έχει σημασία. Αλλά αγώνες για Πατρίδα και για αστικές αρχές. Που τότε ήταν πολύ καθαρό τι σημαίνει. Σήμερα πια είναι άγνωστες λέξεις…

Σήμερα «αστός» δεν ξέρουμε πια τι ακριβώς θα πει. Οι αστικές αρχές της ανταγωνιστικότητας, της αξιοπρέπειας, της εθνικής ταυτότητας, την δημοκρατικής νομιμότητας, της ισότητας στις ευκαιρίες, της ισονομίας και της αξιοκρατίας, αυτές οι αρχές που είναι θεμέλια όλων των δημοκρατικών κοινωνιών στον κόσμο, στην Ελλάδα είναι «πανταχόθεν βαλλόμενες». Και τις περισσότερες στιγμές ουσιαστικά ανεκπροσώπητες!

Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις:

--Τις εκπροσώπησε παλαιότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη μεγάλη ιστορική συνεισφορά του. Αλλά και με τα λάθη του. Όμως αυτός «έφυγε νωρίς»…

--Τις εκπροσώπησε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στη συντηρητική εκδοχή τους. Κι αυτή χρειάζεται. Γιατί χωρίς «συντηρητικούς» δεν κρατιέται η κοινωνική συνοχή. Ούτε η ιστορική συνέχεια της κοινωνίας. Μόνο που αυτό δεν αρκούσε. Και ο ίδιος δεν πρόλαβε…

--Τις εκπροσώπησε ο Κώστας Μητσοτάκης, στην φιλελεύθερη εκδοχή τους. Κι αυτή είναι απαραίτητη. Γιατί οι αστικές αρχές είναι κατ’ ουσίας φιλελεύθερες αρχές. Αλλά κι αυτό δεν αρκούσε. Χρειαζόταν σύζευξη συντηρητισμού-φιλελευθερισμού. Κι αυτό δεν έγινε σε μια εποχή που η Κεντροδεξιά παρέμενε διχασμένη ανάμεσα στα δύο ρεύματα που έπρεπε να συγκλίνουν και να ενωθούν…

--Τις εκπροσώπησε και ο Κώστας Καραμανλής! Ιδιαίτερα σε μεγάλες και κρίσιμες στιγμές: Όπως όταν ουσιαστικά στήριξε την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Ή όταν τόλμησε το βέτο στο Βουκουρέστι για το Μακεδονικό. Όμως τις υπόλοιπες μάχες τις απέφευγε. Ή δεν τις πρόλαβε. Ή δεν τον άφησαν. Οι δικοί του και οι «απέναντι»…

--Τις εκπροσώπησε, κατά κάποιον, τρόπο και ο Κώστας Σημίτης. Χτύπησε το λαϊκισμό, αλλά δεν συγκρούστηκε με τον κρατισμό. Αντίθετα τον ανέχθηκε. Προσπάθησε τον «εκσυγχρονισμό», αλλά δεν τόλμησε τις μεταρρυθμίσεις. Κι έτσι ο «εκσυγχρονισμός» έμεινε καινό γράμμα.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ήταν ο «μπαλαντέρ» όλους αυτού του δράματος τις τελευταίες δεκαετίες. Οικειοποιήθηκε τις ιδέες της Αριστεράς για να τις στρεβλώσει. Και για να κρατήσει την Αριστερά στο περιθώριο.

Ύστερα οικειοποιήθηκε τις ιδέες της φιλελεύθερης παράταξης (επί Σημίτη κυρίως), για να κρατήσει και τη Νέα Δημοκρατία στο περιθώριο. Αλλά τις στρέβλωσε κι αυτές. Με αποτέλεσμα να το καταπιεί ο κρατισμός.

Όταν η κρίση έφτασε στο αποκορύφωμα, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε ανάμεσα στα …«ζόμπι» της Αριστεράς που ετοιμάζονταν να κάνουν την έφοδο στην εξουσία και σε μια Νέα Δημοκρατία που, με νέα ηγεσία πλέον, αγωνιζόταν να σώσει τη χώρα από την πλήρη χρεοκοπία και την απόλυτη καθίζηση. Κι έτσι το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε…

Ενώ η ΝΔ στάθηκε όρθια!

Τις αστικές αξίες τις εκπροσωπούν στις μέρες μας τρείς ηγέτες:

--Ο Αντώνης Σαμαράς, που από την αρχή έδωσε και τη μάχη των ιδεών για λογαριασμό της παράταξης. Βγήκε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά Αρχηγός της ΝΔ το 2009, με μεγαλειώδη λαϊκή συμμετοχή και με δύο συνθήματα:

--ΔΕΝ ντρεπόμαστε για τις ιδέες μας και να τις υπερασπιζόμαστε…

Και είμαστε ΤΑΥΤΟΓΧΡΟΝΑ φιλελεύθεροι και συντηρητικοί! Άνθρωποι του σύγχρονου κόσμου και υπερήφανοι για την βαριά ιστορική κληρονομιά του Έθνους μας.

Στραμμένοι στο αύριο της ανάπτυξης με ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα παθιασμένοι με την Ελληνικότητα και το πατριωτικό μας καθήκον.

Σύγχρονοι και διαχρονικοί, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση, να σταθούμε στα πόδια μας και να μεγαλουργήσουμε.

Ο Σαμαράς από την πρώτη στιγμή της εκλογής του έσπασε πολλά «ταμπού» της ως τότε «πολιτικής ορθότητας» - «αριστερής» και όχι μόνο:

Απενοχοποίησε την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα, την Πατρίδα, τη ιερότητα της θρησκευτικής συνείδησης…

Στηλίτευσε ανοικτά τα «άντρα των βολεμένων στο κράτος», τις συντεχνίες, τα σκανδαλώδη συνδικαλιστικά προνόμια, το «άσυλο της παρανομίας» στα Πανεπιστήμια…

Και τόλμησε για πρώτη φορά να μιλήσει για σταδιακή μείωση όλων των φόρων. Ενώ ως Πρωθυπουργός - και παρά το «ζουρλομανδύα» του Μνημονίου - ξεκίνησε να μειώνει φόρους…

Ο Σαμαράς ευαγγελίστηκε πρώτος (και για πολλά χρόνια μόνος) την «νέα μεταπολίτευση» που την όρισε και την υπηρέτησε ως «αναγέννηση της αστικής Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο».

Και με ανοικτά από την πρώτη στιγμή όλα τα μέτωπα κατά της Αριστεράς. Αλλά μέτωπα ιδεών. Όχι μέτωπα μισαλλοδοξίας…

Και με συνεχή πολεμική ταυτόχρονα, σε νεοφασίζοντα καρκινώματα τύπου Χρυσής Αυγής. Η οποία επί των ημερών του παραπέμφθηκε ως «εγκληματική οργάνωση» με νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας που ΔΕΝ είχε ψηφίσει η Αριστερά!

--Τις σύγχρονες αστικές αρχές υπερασπίζεται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος, στα βασικά τουλάχιστον, έχει ανοικτά τα μέτωπα κατά της ηγεμονίας των αριστερών ιδεών. Όχι τώρα. Από χρόνια…

Κι από την πρώτη στιγμή της εκλογής του απέρριψε τη λογική «συναίνεσης» προς τον Τσίπρα! Κι έμεινε συνεπής με την πολιτική του αυτή, πράγμα που ήδη αποδίδει. Και ήταν εκείνος που αρνήθηκε να ψηφίσει το σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια κίνηση βαρύνοντος συμβολισμού, που του πιστώθηκε στο ακέραιο. Και δικαίως…

Ναι, υπάρχουν πράγματα στο «προφίλ» του Κυριάκου που δεν τον αφήνουν να «πετάξει». Αλλά τα αντιλαμβάνεται ένα-ένα. Κι όπως φαίνεται, τα ξεπερνά ένα-ένα. Ναι, έχει πολλά να μάθει ακόμα. Έχει και σφάλματα να διορθώσει, ίσως και κάποιες εμμονές να ξεπεράσει. Αλλά τοποθετείται σταθερά στη σωστή πλευρά: Αυτών που πιστεύουν στις αστικές αρχές και τις υπερασπίζονται με συνέπεια.

Όπως και άλλα νεώτερα στελέχη της ΝΔ. Χωρίς να κρύβονται, χωρίς να ντρέπονται, και προ παντός: χωρίς ενοχικά σύνδρομα!

--Τις αστικές αρχές τις υπερασπίστηκε και εξακολουθεί να τις υπερασπίζεται και ο Βαγγέλης Βενιζέλος! Κι άλλα στελέχη από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε δίκαιοι, στα δύσκολα έδειξαν υπευθυνότητα…

Μπορεί να κάνουν κάποια «φάλτσα» πότε-πότε, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες πια. Τις κρίσιμες στιγμές αναγνώρισαν τις ευθύνες του χώρου τους από το παρελθόν, και κυρίως ανέλαβαν τις ευθύνες τους απέναντι στο παρόν και με το μέλλον της χώρας. Κι εκεί έμειναν συνεπείς…

Να λοιπόν, που η νοσηρότητα της Ελληνικής κοινωνίας, αναδεικνύει πλέον και τα «αντισώματά» της.

Μέσα από μεγάλες δοκιμασίες σαν κι αυτές που περάσαμε και ίσως ακόμα πιο μεγάλες δοκιμασίες, όπως αυτές που μας περιμένουν, ήδη εμπεδώνεται στην κοινωνία η Αριστερά ως αρρώστια, ενώ αναδεικνύεται και η ηγεσία που θα υπερασπιστεί τις αστικές αξίες, θα ενώσει τη χώρα και θα τη βγάλει από την κρίση.

Κι αυτό δεν θα γίνει μετά από… τόσα «τέρμινα»!

Δεν θα γίνει «του χρόνου» ή μετά από «πέντε χρόνια»…

Είναι κοντά. Αύριο…

Μπορεί το σκοτάδι να είναι σήμερα πιο πυκνό…

Αλλά το σκοτάδι πάντα είναι πιο πυκνό λίγο πριν φέξει!

Η Αριστερά ως νόσος έχει κάνει πια τον «κύκλο της».

Και μεγάλο μέρος της κοινωνίας, την γνώρισε, την έμαθε, την υπέστη. υπέφερε εξ αιτίας της…

Και τώρα είναι έτοιμη να την παραμερίσει οριστικά.

Όχι όλοι οι Έλληνες. Όχι όσοι παραμένουν μισαλλόδοξοι, και… σανοφάγοι!

Αλλά σημαντικό μέρος της κοινωνίας είναι έτοιμο.

Η «κρίσιμη μάζα» που συνήθως αρκεί για κάθε μεγάλη αλλαγή, έχει πάθει, έχει μάθει κι έχει ήδη αφυπνιστεί…

Η κρίσιμη μάζα της κοινωνάς που αφυπνίζεται!

Όπως ο «χορός» σε κάθε αρχαία Τραγωδία, προοιωνίζει την Κάθαρση που έρχεται…

Η κρίσιμη μάζα της κοινωνίας που αφυπνίζεται πια!

Αυτή είναι η «λύτρωση»,δηλαδή η απαραίτητη Κάθαρση κάθε τέτοιας Τραγωδίας!

Κι είναι κοντά…

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK