Αλλά οι φιλελεύθερες ιδέες έχουν δρόμο ακόμα για να συγκροτήσουν το «αντίπαλό δέος» στην Ελλάδα…
Προσοχή: Στην Ελλάδα! Γιατί παντού αλλού οι φιλελεύθερες ιδέες έχουν προ πολλού κυριαρχήσει (στη μια ή στην άλλη εκδοχή τους) και έχουν περιθωριοποιήσειτην Αριστερά. Άντε, και στα δικά μας!
Προσοχή και σε κάτι ακόμα: Μιλάμε για Μαρξιστική Ιδεολογία από τη μία και για Φιλελεύθερες Ιδέεςαπό την άλλη.
Ο Μαρξισμός φιλοδοξεί να συγκροτήσει μια συμπαγή θεωρία, ένα κλειστό σύστημα που ερμηνεύει συνολικά τον κόσμο (την Ιστορία του, την Εξέλιξή του, το… τέλος του, τη Φύση, την Οικονομία, την Κοινωνία και τη δυναμική των κοινωνικών συγκρούσεων, την αισθητική, την ηθική, τα πάντα).
Για το Μαρξισμό «επιστήμη» είναι μόνον η Μαρξιστική Θεωρία!
Η οποία αναδεικνύεται προφανώς στην Μοναδική Αλήθεια!
Κι αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα προς τονΟλοκληρωτισμό.
Δηλαδή τηνΤυραννία…
Πάνω σε αυτή τη «μοναδική αλήθεια» συγκροτείται η Μαρξιστική «Ιδεολογία», ως επίσης συμπαγής κώδικας αντιλήψεων με τις οποίες οι άνθρωποι «προσλαμβάνουν» το περιβάλλον τους και «κατανοούν» τη θέση τους στον κόσμο.
Η μαρξιστική «Ιδεολογία» είναι στον ενικό «αριθμό», γιατί αν και αποτελείται από πάμπολλες επί μέρους αρχές, οντολογικές παραδοχές (τι και γιατί υπάρχει) και δεοντολογικές εντολές (τι είναι «σωστό» και τι όχι), είναι τελικά «ένα πράγμα»! Όλα τα επί μέρους στοιχεία της είναι ενοποιημένα, απολύτως δεμένα και «συνεπή» μεταξύ τους...
Αυτή είναι η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμίατου Μαρξισμού!
Όποιος προσχωρεί στις θεωρία του αρχίζει ένα διανοητικό ταξίδι, όπου έχει την εντύπωση κάθε φορά πως ανακάλυψε το απόλυτα «κλειδιά» που ερμηνεύουν τα πάντα. Κι όσο βαθύτερα εισχωρεί τόσο περισσότερα μπορεί και «ερμηνεύει».
Ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί τις αδυναμίες ολόκληρου του «οικοδομήματος» είναι αν βγει απ’ αυτό και το κοιτάξει «απ’ έξω».
Τότε φαίνονται οι «ρηγματώσεις» και η αντιφάσεις του.
Αλλά όσο μένει μέσα, του φαίνεται «πλήρες», εσωτερικά «συνεπές» και απολύτως «αεροστεγές».
Οι φιλελεύθερες ιδέες, από την άλλη πλευρά, δεν είναι ούτε συμπαγείς ούτε αεροστεγείς ούτε εσωτερικά συνεπείς κατ’ ανάγκην.
Είναι προτάγματα ανθρώπινης Ελευθερίας, ατομικής Ηθικής και Αξιοπρέπειας, κοινωνικής Δικαιοσύνης μέσα στις ανισότητες, Ισορροπίας μέσα στις αντιθέσεις, και Ευημερίας όχι αναγκαστικά ως «τελικός στόχος», αλλά ως αέναη πορεία. Με δύο λέξεις: Ελευθερία ως Νόημα Ζωής!
Δεν υπάρχει «μία» συμπαγής φιλελεύθερη θεωρία, ούτε μια απολύτως συνεκτική φιλελεύθερη ιδεολογία. Κι αυτό είναι επίσης, ταυτόχρονα: Η δύναμη και η αδυναμία του Φιλελευθερισμού.
Αν θα έπρεπε να σταθώ σε μερικά εμβληματικά θεωρητικά ορόσημα της Φιλελεύθερης σκέψης (κι αυτό είναι προσωπική άποψη φυσικά) θα ανέφερα:
--Τον «Πλούτο των Εθνών» (Wealth of Nations) του Adam Smith (1776)
--Τη «Δημοκρατία στην Αμερική» του Alexis de Tocqueville (1835)
--Το «Δρόμο στη Δουλεία» (Road to Serfdom) του Freidrich Von Hayek (1944).
--Το «Όπιο των Διανοουμένων» του Ραϋμόν Αρόν (1955)
--Και την «Θεωρία της Δικαιοσύνης» του John Rawls (1971)
Πρόκειται για ένα σύστημα ιδεών όχι συνεκτικό, ούτε ενιαίο, αλλά που συγκροτεί μιαν άλλη – ανοικτή - προσέγγιση για τον κόσμο.
Ανάμεσά τους υπάρχουν τεράστιες διαφορές: Για παράδειγμα ένας οπαδός των ιδεών του Rawls είναι πολύ δύσκολο να είναι ταυτόχρονα και οπαδός των ιδεών του Hayek. Και το αντίστροφο, βέβαια…
Ο Hayek, πατέρας του Οικονομικού Φιλελευθερισμού ενέπνευσε δεξιά και κεντροδεξιά φιλελεύθερα, κόμματα με ανοικτό μέτωπο κατά του Μαρξισμού.
Αντίθετα, ο Rawls, θεμελιωτής του Πολιτικού Φιλελευθερισμού, ενέπνευσε αριστερά και κεντροαριστερά κόμματα υπεράσπισης «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που πολλές φορές βρέθηκαν πολύ κοντά σε αριστερές ιδέες και πολιτικές…
Πέρα από τις διαφορές, ωστόσο, υπάρχουν και ομοιότητες.
Πολλά από τα κείμενα της φιλελεύθερης βιβλιογραφίας γράφτηκαν ως πολεμική κατά διάφορων μορφών τυραννίας σε διαφορετικές εποχές:
Ο Ανταμ Σμιθ έγραψε κατά του Μερκαντιλισμού της εποχής του, που περιόριζε το Ελεύθερο Εμπόριο. Και κατά συνέπεια, περιόριζε την γενικότερη ευημερία του εθνών.
Ο Αλέξης ντε Τοκβιλ έγραψε κατά των αυτοκρατοριών, των αυταρχικών καθεστώτων στην Ευρώπη (που είχαν επιβληθεί την εποχή της «παλινόρθωσης») κατά της δουλείας και της αποικιοκρατίας.
Ο Χάγεκ, κατά της σχεδιασμένης οικονομίας που οδηγεί στην δουλεία.
Ο Ραύμον Αρόν κατά της μαρξιστικής ροπής των διανοουμένων της εποχής του. Που καταντούσε «όπιο», παραισθησιογόνο…
Και ο Ρολς κατά των «εμπεδωμένων» κοινωνικών ανισοτήτων στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες.
Παρά τις διαφορές τους, λοιπόν – και τις αντιφάσεις μεταξύ τους - υπάρχει κοινός παρανομαστής ανάμεσά τους:
Η πάλη κατά διαφορετικών μορφών Τυραννίας.
Και η εναντίωσή τους προς ο,τιδήποτε οδηγεί στην «υποδούλωση» των ανθρώπων.
Ένα ακόμα κοινό στοιχείο ανάμεσά τους, είναι πως οι φιλελεύθεροι συγγραφείς είναι περισσότερο επηρεασμένοι από τον Αριστοτέλη. Και το λένε…
Ενώ οι Μαρξιστές, χωρίς να το πολύ-λένε, είναι περισσότερο επηρεασμένοι από τον Πλάτωνα (και από τον προσωκρατικό, Ηράκλειτο) τουλάχιστον στην Χεγκελιανή ανάγνωσή του.
Ένα ακόμα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι πως οι Φιλελεύθεροι είναι συνήθως πολύ πιο ρεαλιστές. Ενώ οι Μαρξιστές, αν και δηλώνουν αντίπαλοι του ιδεαλισμού, είναι πολύ πιο επηρεασμένοι από τον Πλατωνικό Ιδεαλισμό. Κυνηγάνε το «ιδεατό» που το ευαγγελίζονται ως «αναπόδραστο μέλλον» της ανθρωπότητας.
Ενώ οι Φιλελεύθεροι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε διαφορετικά προτάγματα ελευθερίας και δικαιοσύνης μέσα σε ένα κόσμο αδικιών, ανισοτήτων και ανελευθερίας.
Οι Μαρξιστές υπόσχονται την Απελευθέρωση αύριο (σε ένα ιδανικό κόσμο)!
Οι Φιλελεύθεροι παλεύουν για την Ελευθερία τώρα (σε ένα κόσμο που δεν θα γίνει ποτέ «ιδανικός», αλλά μπορεί να γίνει πολύ καλύτερος)!
Οι Μαρξιστές έχουν «ερμηνείες»για τα πάντα και «λύσεις»για όλα.
Οι Φιλελεύθεροι αναζητούν την αλήθεια μέσα στον άνθρωποκαι πολεμούν την Τυραννία μέσα στην κοινωνία.
Οι Μαρξιστές γνωρίζουν (ή νομίζουν πως γνωρίζουν) πως προχωρά και που θα καταλήξει η Ιστορία.
Οι Φιλελεύθεροι πιστεύουν στον «Άνθρωπο» και την τάση του για Ελευθερία, δημιουργία, γνώση και ανταγωνισμό.
Οι Μαρξιστές ΔΕΝ έχουν αμφιβολίες.
Και οι φιλελεύθεροι ΔΕΝ έχουν βεβαιότητες.
Τέλος οι Μαρξιστές βλέπουν τους Φιλελεύθερους ως ταξικούς εχθρούς που θα τους «ξεπεράσει η Ιστορία».
Ενώ οι Φιλελεύθεροι βλέπουν τους Μαρξιστές, ως οπαδούς της σύγχρονης Τυραννίας.
Ανάμεσα τους στέκει ένα σημαντικό «υβρίδιο»: Οι Σοσιαλδημοκράτες!
Αυτοί προσπαθούν να συμβιβάσουν διαφορετικά στοιχεία από αντίπαλες προσεγγίσεις: Μαρξιστικές και φιλελεύθερες.
Η Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι συνολική φιλοσοφική προσέγγιση.
Δεν διαθέτει ούτε αεροστεγή και συνεκτική θεωρία, όπως ο Μαρξισμός, ούτε κώδικα στέρεων αξιών και προταγμάτων όπως ο Φιλελευθερισμός.
Είναι μια πρόταση πολιτικής διαχείρισης με βάση μια μοναδική, αλλά παντοδύναμη έννοια: Της «Αναδιανομής».
Όταν οι κοινωνίες παράγουν πλούτο, η αναδιανομή είναι εφικτή και οι σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές γίνονται επίκαιρες.
Όταν οι οικονομίες είναι ανταγωνιστικές, μια σοσιαλδημοκρατική αναδιανομή μπορεί (ως ένα σημείο τουλάχιστον) να φέρει βέλτιστααποτελέσματα (τουλάχιστον βραχυχρόνια).
Το πρόβλημα είναι πως η αναδιανομή προκαλεί αιτήματα για περισσότερη αναδιανομή. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, κάποια στιγμή η αναδιανομή καταργεί την ανταγωνιστικότητα! Οπότε η ευημερία αρχίζει να υποχωρεί δραματικά και η κοινωνική συνοχή να κλονίζεται.
Τότε η Φιλελεύθερη προσέγγιση γίνεται ξανά επίκαιρη:
Πρώτα να επανέλθουμε σε ανταγωνιστική τροχιά κι ύστερα να συζητήσουμε ξανά για αναδιανομή.
Πρώτα να κοιτάξουμε να βρούμε δουλειά στους ανέργους κι ύστερα να δούμε πως θα αυξηθούν οι μισθοί όλων.
Πρώτα, να παράγουμε κοινωνικό πλεόνασμακι ύστερα να δούμε πως θα το μοιράσουμε με τον καλύτερο τρόπο.
Γιατί χωρίς «πλεόνασμα» δεν τίθεται καν θέμα «αναδιανομής» ενός πράγματος που… ΔΕΝ υπάρχει!
Η κρίση των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και η υποχώρηση των ευρωπαϊκών οικονομιών από πλευράς ανταγωνιστικότητας, κατέστησε το αίτημα της «αναδιανομής» εκτός τόπου και χρόνου στη σημερινή Ευρώπη.
Και τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που κυριαρχούσαν ως το 2005 περίπου, σήμερα μαζεύουν τα κομμάτια τους και περιθωριοποιούνται συνεχώς.
Οι λαοί της Ευρώπης - της Βόρειας, της Κεντρικής και της Ανατολικής - στρέφονται προς την αναζήτηση της χαμένης ανταγωνιστικότητας, όχι προς την αναδιανομή. Και σε αυτή την τάση πρωτοστατούν ποιοι νομίζετε;
Λαοί που έζησαν επί δεκαετίες σε «σοσιαλδημοκρατικούς παραδείσους» (Σουηδία, Γερμανία, Ολλανδία) ή σε άλλους «παραδείσους» του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, και Ουγγαρία ακόμα).
Κάποιοι πίστεψαν πως οι πολιτικές της λιτότητας «χρεοκοπούν» κι αυτό θα προκαλέσει ξανά άνοδο της Αριστεράς στην Ευρώπη.
Δεν συνέβη. Το αντίθετο ακριβώς γίνεται.
Η μακροχρόνια λιτότητα σίγουρα δημιουργεί αδιέξοδα...
Αλλά το αντίθετο της λιτότητας – και το αντίδοτο για τη λιτότητα – δεν είναι η…σπατάλη, δεν είναι τα ελλείμματα και κολοσσιαία χρέη, δεν είναι η «χλίδα» της γενικευμένης… αστακομαρονάδας για όλους. Και μάλιστα από δανεικά που παίρναμε και τώρα δεν μπορούμε να επιστρέψουμε…
Το αντίθετο της λιτότητας – και το αντίδοτογια τη λιτότητα – είναι η απελευθέρωση της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών μας. Με μεταρρυθμίσεις που όπου έγιναν αποδίδουν ανάπτυξη και ευημερία. Κι όπου ΔΕΝ γίνονται οδηγούν σε μεγαλύτερη κρίση, διάλυση και κοινωνικές εκρήξεις.
Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις λειτουργούν λυτρωτικά για τις κοινωνίες και απελευθερωτικά για το δυναμισμό των οικονομιών τους.
Αλλά προκαλούν και μεγάλες αντιστάσεις. Γιατί αυτοί που «ξεβολεύονται» είναι πολλοί και το γνωρίζουν αμέσως, ενώ εκείνοι που θα ωφεληθούν είναι τελικά όλοι, αλλά θα το καταλάβουν αργότερα.
Αυτοί που ξεβολεύονται, λοιπόν, είναι ισχυροί και η αντίστασή τους, κάποιες φορές λυσσαλέα.
Έτσι χρειάζονται πολύ ισχυρά κίνητρα και ιδεολογικά προτάγματα για να κατανικηθούν οι αντιστάσεις αυτές.
Η αναφορά στο δημόσιο συμφέρον και στο εθνικό συμφέρον είναι το μόνο καταλυτικό πρόταγμα που μπορεί να συσπειρώσει το λαό και να κατανικήσει τις αντιστάσεις του εμπεδωμένου κρατισμού.
Το δρόμο τον έδειξε η Θάτσερ στη Βρετανία και ο Ρέηγκαν στις ΗΠΑ!
Στην Ελλάδα οι «εκσυγχρονιστές» δεν είχαν ιδιαίτερη αναφορά στο εθνικό συμφέρον.
Και οι «φιλελεύθεροι» υπήρξαν τα τελευταία χρόνια «αντίπαλοι» του υγιούς πατριωτισμού. Σε πλήρη αντίθεση με το Βενιζελικό Φιλελευθερισμό που υπήρξε κατ’ εξοχήν πατριωτικός.
Κάποιες φορές μάλιστα, οι λεγόμενοι «φιλελεύθεροί» μας, συναγωνίζονταν σε εθνομηδενιστικές απόψεις με τους ακραίους αριστερούς. Και πήραν το ειρωνικό παρατσούκλι «φιλελέδες»!
Μόνο που οι ακραίοι αριστεροί ήξεραν τι έκαναν κι ήταν απολύτως συνεπείς με τις θέσεις τους. Ενώ οι… «φιλελέδες» απλώς αφοπλίζονταν από το πιο ισχυρό όπλο τους. Και πριόνιζαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονταν.
Αν θέλουμε να νικήσουμε τον κρατισμό, μόνο με πρόταγμα το εθνικό συμφέρον μπορούμε να το κάνουμε.
Αν θέλουμε να επιβληθούν δημοκρατικά οι πιο σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και να νικηθούν οριστικά οι αριστερές ιδεοληψίες αυτό είναι ένα εθνικό όραμα αναγέννησης της πατρίδας. Και μόνον ως εθνικό όραμα μπορεί να κερδίσει το λαό…
Ο φιλελευθερισμός δενείναι άθροισμα τεχνοκρατικών λύσεων. Για όνομα του Θεού! Τον ευτελίζουν όσοι τον παρουσιάζει έτσι…
Είναι πίστη στον Άνθρωπο και στις δυνατότητές του, είναι προσήλωση στις ηθικές του αξίες, είναι εμμονή στην Ελευθερία που δεν συμβιβάζεται, στη Δημοκρατία χωρίς εκπτώσεις και εξαιρέσεις, στην Δικαιοσύνη δηλαδή στην ισότητα ευκαιριών και την ισονομία.
Είναι εμμονή στην Ασφάλεια του Πολίτη,χωρίς την οποία δεν υπάρχει Ελευθερία.
Είναι εμμονή στην Δικαιοσύνη, χωρίς την οποία δεν υπάρχει Δημοκρατία.
Είναι εμμονή στην Αξιοπρέπεια του ανθρώπου, χωρίς την οποία δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες.
Και τέλος είναι πίστη στην Ελεύθερη Πατρίδα,που είναι προϋπόθεση Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και Αξιοπρέπειας.
Φιλελεύθερα ιδανικά είναι όλα αυτά που έχουν γίνει σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ.
Και που πρέπει να τα υπερασπιστούμε με μεγαλύτερο πείσμα παρά ποτέ.
Οι τυραννίες ανατρέπονται με αγώνες Ελευθερίας.
Τόσο απλά…
Και η στιγμή είναι τώρα. Όχι αύριο.
Γιατί οι τύραννοι θα πέσουν.
Το θέμα είναι, όταν πέσουν, να υπάρχει χώρα ακέραιη και όρθια.
Και γι’ αυτό, ό,τι γίνει πρέπει να γίνει τώρα.
Στην Ανάλυση υπάρχει πάντα το perfect timing, η «καταλληλότερη στιγμή» για να κάνεις τη «σωστή κίνηση» και να κερδίσεις...
Στον αγώνα κατά της Τυραννίας, όχι!
«Καταλληλότερη στιγμή» είναι κάθεστιγμή.
Η κατάλληλη στιγμή είναι ΤΩΡΑ…
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου