Η «στρακαστρούκα»… Γεωργίου!

Σήμερα θα σχολιάσω την υπόθεση Ανδρέα Γεωργίου - ΕΛΣΤΑΤ.

Θα σας πω, κυρίως, όλα αυτά που συνήθως ΔΕΝ λέγονται…

Πρώτον, ο Ανδρέας Γεωργίου ανέλαβε την Διοίκηση της νεοπαγούς τότε ΕΛΣΤΑΤ τον Ιούλιο του 2010 (Η ΕΛΣΤΑΤ δημιουργήθηκε στη θέση της ΕΣΥΕ, της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος, που προϋπήρχε και τη διέλυσε ο ΓΑΠ μόλις ανέλαβε)...

Δηλαδή δυόμιση μήνες μετά από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου!

Άρα με τα απολογιστικά στοιχεία για το έλλειμμα του 2009 δεν είχε ΚΑΜΙΑ ανάμιξη, εκ των πραγμάτων. (Για την ακρίβεια αναθεώρησε το έλλειμμα της προηγούμενης χρονιάς κατά 0,4%, από το 15,2% του ΑΕΠ στο 15,6%, αλλά αυτό είναι συνηθισμένο σε όλες τις χώρες και τέτοιες αναθεωρήσεις γίνονται σχεδόν κάθε χρόνο παντού…).

Συμμετοχή είχε στην αναθεώρηση των στοιχείων για το συνολικό χρέος της Ελλάδας. Του πρόσθεσε 12% περίπου! Αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα. Προέκυψε αργότερα, και δεν είχε σχέσημε τις αποφάσεις για το πρώτο Μνημόνιο. Και θα αναφερθώ σε αυτό στο τέλος…

Για την ώρα, όμως, ένα πράγμα είναι σαφές. Ο Ανδρέας Γεωργίου, δεν είχε και δεν μπορούσε να έχει καμία ανάμιξη στα στοιχεία για το έλλειμμα του 2009. Ανέλαβε πολύ αργότερα, έτσι κι αλλιώς…

Τώρα στο κρίσιμο ερώτημα: Πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009 όταν παρέδωσε ο Κώστας Καραμανλής;

Μια προκαταβολική παρατήρηση:
Το δημοσιονομικό έτος περιλαμβάνει και τους δύο πρώτους μήνες (Ιανουάριο- Φεβρουάριο) του επόμενου έτους.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι στη διαχείριση του 2009 ο ΓΑΠ διαχειρίστηκε κι έχει ευθύνη για πέντε μήνες (από τους 12 συνολικά – σχεδόν για το μισό).

Δηλαδή Οκτώβριο – Νοέμβριο - Δεκέμβριο του 2009, και Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 2010!

Όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ τον επισκέφθηκε αμέσως ο Προβόπουλος, τότε Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος και του είπε πως το έλλειμμα τρέχει με ρυθμό πλέον 1% το μήνα! Του το είπε για να κάνει κάτι και να το φρενάρει.

Όχι μόνο δεν έκανε τίποτε ο ΓΑΠ τότε, αλλά έκοψε ψηφισμένα έσοδα ή τα ανέβαλε για την επόμενη χρόνια (ώστε να αυξήσει τεχνητά το έλλειμμα του 2009 και να μειώσει τεχνητά το έλλειμμα της επόμενης δικής του χρονιάς) και άρχισε να κάνει «παροχές». Το Δεκέμβριο μάλιστα ψήφισε και φιλόδοξο πακέτο παροχών (που χρεώθηκαν στο 2009)…

Άρα ο ρυθμός 1% το μήνα που αποκάλυψε ο Προβόπουλος όχι μόνο δεν επιβραδύνθηκε, αλλά αντίθετα επιταχύνθηκε! Στους 5 μήνες του δημοσιονομικού 2009 (μέχρι και το Φεβρουάριο του 2010) λοιπόν, προστέθηκαν στο χρέος πάνω από 6 ποσοστιαίες μονάδες του τότε ΑΕΠ!

Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το έλλειμμα του 2009 έκλεισε με 15,6% αυτό σημαίνει πως επί Καραμανλή ήταν ακόμα κάτω από 10%.

Κι αν λάβουμε υπ’ όψιν τα (σχετικά) «ήπια» μέτρα λιτότητας που είχε εξαγγείλει προεκλογικά ο Καραμανλής πριν πάει σε εκλογές, το έλλειμμα θα επιβραδύνονταν τουλάχιστον κατά 2,5% το επόμενο πεντάμηνο, δηλαδή δεν θα ξεπερνούσε το 12%!

Άλλωστε ο ίδιος ο Προβόπουλος όταν μίλησε μετά την πρώτη συνάντησή του με τον ΓΑΠ στις αρχές Οκτώβρη είπε ότι το έλλειμμα «μάλλον θα είναι διψήφιο». Ενώ όταν μίλησε τρεις βδομάδες αργότερα (όταν είδε ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠδεν παίρνει μέτρα) μίλησε για έλλειμμα που μπορεί να φτάσει το 12%.

11-12% είναι λοιπόν, η καλύτερη προσέγγιση του ελλείμματος για τη χρονιά εκείνη αν είχαν εφαρμοστεί πλήρως τα μέτρα Καραμανλή ως το τέλος (Κι όχι 15,6% που μας φέσωσε ο ΓΑΠ με το «λεφτά υπάρχουν»).

Κι αν δεν είχε πάει καθόλου σε εκλογές ο Καραμανλής (αφού η κοινοβουλευτική τετραετία έληγε κανονικά στα τέλη του 2011), κι έπαιρνε πιο αποφασιστικά μέτρα λιτότητας τότε (αλλά που δεν θα πλησίαζαν καν το πρώτο Μνημόνιο επτά μήνες αργότερα), το έλλειμμα του 2009 θα ήταν 10-11% το πολύ…

Αυτό το ποσοστό συμπίπτει και με τους υπολογισμούς Παπαθανασίου (που είναι ελαφρώς «φτιαγμένοι», αλλά όχι μακριά από την πραγματικότητα.

Εφ’ όσον βεβαίως, είχαν παρθεί τα σωστά μέτρα το Σεπτέμβριο του 2009, χωρίς τους περισπασμούς των εκλογών και χωρίς το «λεφτά υπάρχουν»…

Τώρα ένα έλλειμμα για το 2009 γύρω στο 11% μπορεί να ήταν τεχνικά εφικτό, ήταν ασφαλώς υψηλό, αλλά για τη χρονιά εκείνη ΔΕΝ δικαιολογούσε ό,τι έγινε μετά. Και σίγουρα δεν οδηγούσε σε Μνημόνιο…

Πρέπει να θυμόμαστε ότι το 2009 ήταν χρονιά «καταραμένη» για όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα για την Ευρώπη.

Πράγματι, το 2009 η ίδια η «πουριτανική στα δημοσιονομικά» Γερμανία είχε έλλειμμα 5,5%, η Γαλλία πάνω από 8%, η Ισπανία είχε ξεπεράσει το 10%, το ίδιο και η Ιταλία, ενώ η Ιρλανδία είχε ξεπεράσει το… 30% (λόγω της τραπεζικής κρίσης που είχε χτυπήσει εκεί με ιδιαίτερη σφοδρότητα)!

Τη χρονιά εκείνη λοιπόν, ένα έλλειμμα της τάξης του 11% για την Ελλάδα δεν ήταν τόσο «τραγικό», δεν ήταν καν το μεγαλύτερο (ήταν ίσως το τρίτο η το τέταρτο μεγαλύτερο) στην Ευρώπη! Και πάντως δεν στοχοποιούσε την Ελλάδα.

Γι’ αυτό και – προσέξτε – ακόμα κι όταν ανακοινώθηκε πως θα έχουμε διψήφιο έλλειμμα (αρχές Οκτώβρη 2009) τα spreads των ελληνικών ομολόγων ήταν μόλις και μετά βίας 150 μονάδες βάσης (πάνω από τα γερμανικά). Κι όταν ακόμα ανακοινώθηκε πως το ελληνικό έλλειμμά θα ήταν γύρω στο 12%, μέσα Οκτώβρη, τα spreads των ελληνικών ομολόγωνπήγαν ως τις 180 μονάδες βάσης και έμειναν εκεί για άλλους δύο μήνες περίπου. Κι ενώ ταυτόχρονα ο ΓΑΠ έκανε… πολιτική παροχών (αντί να παίρνει μέτρα λιτότητας εγκαίρως).

Τέτοια spreads ακόμα και μήνες μετά που είχε μαθευτεί ότι το έλλειμμα του 2009 θα ήταν γύρω στο 12% του ΑΕΠ (ή και λίγο ψηλότερο) έδειχναν ότι οι διεθνείς αγορές ΔΕΝ ανησυχούσαν ακόμα. Και με τέτοια spreads, η Ελλάδα μπορούσε άνετα να δανείζεται ακόμα…

Για την ακρίβεια η Ελλάδα δανειζόταν άνετα (και με σχετικά «λογικά» επιτόκια) μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 2010. Όταν όλοι γνώριζαν πια πως το ελληνικό έλλειμμα του 2009 θα ξεπερνούσε σίγουρα το 12%.

Για την ακρίβεια μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου ζήταγε 3 δισεκατομμύρια από τις αγορές και της πρόσφεραν 6πλάσια ως 7πλάσια ακόμα!

Και τότε άρχισε ο ίδιος ο ΓΑΠ να δηλώνει επισήμως δεξιά και αριστερά ότι η Ελλάδα είναι μια… «διαφθαρμένη χώρα»!

Ενώ ο Παπακωνσταντίνου δήλωνε κι αυτός ότι… «ήμαστε σαν τον Τιτανικό πριν το παγόβουνο».

Έκαναν δηλαδή ό,τι μπορούσαν για να μας πετάξουν οι αγορές έξω, και να μη μπορούμε πια να δανειστούμε κανονικά!

Για να υποχρεωθεί η Ευρωζώνη (το καταστατικό της οποίας απαγόρευε απευθείας δανεισμό κρατών μελών που δεν μπορούσαν να δανειστούν από τις αγορές – το περιβόητο no bail out clause) να κάνει αυτό ακριβώς που τηςαπαγόρευετο καταστατικό της.

Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες τότε δεν πίστευαν τα αυτιά τους όταν άκουγαν το ΓΑΠ να λέει πως η χώρα του ήταν «διαφθαρμένη»!

Γιατί έγιναν όλα αυτά – τα ανεξήγητα – τότε;

Η πρώτη εκδοχή που ακούστηκε ήταν πως ο ΓΑΠ είχε κερδίσει τις εκλογές τον προηγούμενο Οκτώβρη με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν- πάρε κόσμε» και για να απεμπλακεί από τις προεκλογικές υποσχέσεις του θέλησε να προκαλέσει μια κρίση, που θα τη φόρτωνε στον προηγούμενο και θα του έδινε άλλοθινα αθετήσει τις υποσχέσεις του…

Λογικό ακούγεται ίσως, αλλά δεν φτάνει…

Η δεύτερο εκδοχή που ακούγεται, είναι πως επειδή είχε έλθει σε κάποια «συνεννόηση» με τον τότε ηγέτη του ΔΝΤ, τον Σοσιαλιστή (και πολύ «ατακτούλη», μην πω… ξεμωραμένο) Στρός Κάν για παρέμβαση του ΔΝΤ στην ευρωζώνη, προσπάθησε να φέρει την Ελλάδα σε τέτοια κρίση, ώστε να αναγκαστούν οι ευρωπαίοι να ζητήσουν μόνοι τους κάτι που ως το Μάρτιο του 2010 απέκλειαν: Να ζητήσουν τη βοήθεια του ΔΝΤ και να βάλουν οι ίδιοι το χέρι στην τσέπη για να «σώσουν» ένα κράτος-μέλος από τη χρεοκοπία.

Αλλά επειδή ένα έλλειμμα της τάξης του 11% δεν ήταν τόσο «τρομερό» για την εποχή εκείνη, και δεν δικαιολογούσε τέτοια δραματική ανατροπή μέσα στην Ευρωζώνη (και παραβίαση της συνθήκης της), έπρεπε το έλλειμμα να το «μεγαλώσουν». Και το μεγάλωσαν, πράγματι. Δεν το «φούσκωσαν» απλώς. Το μεγάλωσαν πραγματικά. Αλλά τελικά τους «ξέφυγε» για τα καλά…

Κι επειδή ούτε κι αυτό αρκούσε για να κλείσουν οι αγορές για την Ελλάδα, άρχισαν το παραμύθι, ότι η Ελλάδα είναι «διαφθαρμένη χώρα» και μοιάζει με «Τιτανικό». Μόνον τότε πήραν το μήνυμα οι αγορές και πέταξαν έξω την Ελλάδα, ώστε να γίνει αναγκαστική και αναπόφευκτη η έλευση του ΔΝΤ στην ευρωζώνη…

Τώρα, μεταξύ μας η Ελλάδα έχει υψηλή διαφθορά, αλλά…

Αλλά πρώτον, αυτό ΔΕΝ το λέει ο πρωθυπουργός που εξελέγη μόλις λίγους μήνες πριν από τους… «διεφθαρμένους» Έλληνες! Με τίποτε…

Δεύτερον, η Ελλάδα δεν έχει απέναντι της… «αγγελούδια». Έχει χώρες που έχουν «χρυσά μετάλλια» στη διαφθορά εδώ και δεκαετίες. Έχει την Ιταλία (της μαφίας) και την Γερμανία της Ζήμενς και της VW, που πληρώνουν πρόστιμα για κατηγορίες διαφθοράς σε όλο τον κόσμο. Η Ζήμενς από τις αρχές του 20 αιώνα μάλιστα…

Η μεγάλη διαφορά είναι πως στις άλλες χώρες ελέγχουν τη διαφθορά τους, και δεν την διατυμπανίζουν διεθνώς. Ενώ εμείς κάνουμε το ακριβώς αντίθετο: ΔΕΝ μπορούσαμε να ελέγξουμε την διαφθορά μας, αλλά τη διατυμπανίζαμε σε όλους τους τόνους!

Αυτή η αυτό-διαπόμπευση της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ευρωζώνης, έφερε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, γιατί αντανακλούσε πάνω σε όλους. Κι έπρεπε πια να πάρουν δραστικά μέτρα, να παραβιάσουν τις ίδιες τις συνθήκες τους (που ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν τέτοιες κρίσεις) και να «τιμωρήσουν» και τη χώρα που τα προκάλεσε όλα αυτά (για να μην βρει «μιμητές» και ξηλωθεί ολόκληρο το πουλόβερ…).

Κάπως έτσι μπήκαμε στην εποχή του Μνημονίου.

Αλλά και έτσι ακόμα, η Ελλάδα με 15% έλλειμμα πια και με χρέος γύρω στο 115% (αυτά ήταν τα επίσημα στοιχεία όταν μπήκαμε στο πρώτο Μνημόνιο) ΔΕΝ ήταν και τόσο δραματική. Και πάλι δεν μπορούσε να απομονωθεί και να «στοχοποιηθεί» εύκολα…

Η Ιρλανδία είχε τότε διπλάσιο έλλειμμα. Και στο παρελθόν, Ιταλία και Βέλγιο είχαν φτάσει σε χρέος πολύ μεγαλύτερο(γύρω στο 130%).

Έπρεπε λοιπόν, η Ελλάδα να χτυπηθεί στην αφερεγγυότητα των στοιχείων της. Εξ ου και έφτιαξαν την ΕΛΣΤΑΤ, την υπόταξαν απολύτως στην Eurostat και πίεσαν να διοριστεί ο «έμπιστος του ΔΝΤ» Ανδρέας Γεωργίου.

(Κι είχε κάποιο δίκιο τότε ο Κοντοπυράκης, ο τελευταίος διοικητής της ΕΣΥΕ, όταν υποστήριζε πως οι μέθοδοι «δημιουργικής λογιστικής» που εφάρμοζαν προηγουμένως οι ελληνικές αρχές ΔΕΝ διέφεραν σε τίποτε από τις μεθόδους που εφαρμόζονται και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Άλλωστε, είχαν αρχίσει στο μεταξύ και οι «εκκαθαρίσεις» και στην ίδια τη Eurostat…).

Κι από τα πρώτα πράγματα που διερεύνησε ο Γεωργίου (το επαναλαμβάνω: ΜΕΤΑ τον Ιούλιο του 2010) ήταν το χρέος. Όπου πρόσθεσεκαι όσο χρέος ΔΕΝ είχε δανειστεί το ελληνικό Δημόσιο, αλλά είχε εγγυηθεί το ελληνικό δημόσιο να το δανειστούν ΔΕΚΟ (όπως ο ΟΣΕ) και Δήμοι.

Μόνο που επρόκειτο για χρέος που ως τότε «εξυπηρετείτο» κανονικά και δεν έπρεπε να θεωρηθεί ότι οι εγγυήσεις του Δημοσίου έχουν «καταπέσει» (όπως σωστά είχε παρατηρήσει τότε ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Σημίτη, Νίκος Χριστοδουλάκης…).

Αν και ο Γεωργίου μπορεί να πει κι αυτός από την πλευρά του, ότι λόγω των περικοπών που ήδη επιβάλλονταν τότε από το πρώτο Μνημόνιο, οι ΔΕΚΟ και οι Φορείς Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν θα μπορούσαν στο εγγύς μέλλον να «εξυπηρετήσουν» τα δάνειά τους, επομένως έπρεπε προκαταβολικά να θεωρηθεί ότι θα «κατάπεφταν οι εγγυήσεις» του δημοσίου και να συμπεριληφθούν στο χρέος...

Συμπέρασμα: Μύλος η κατάσταση! Αλλά ο Γεωργίου ανάμιξη στα στοιχεία για το έλλειμμα του 2009 που προκάλεσαν την ένταξη της Ελλάδας στα Μνημόνια δεν είχε!

Απλώς με την διόγκωση του χρέους που επέφερε, έκανε την Ελλάδα αληθινή «μοναδική περίπτωση» που επέτρεπε πια να «στοχοποιηθεί» η χώρα! Δηλαδή δικαιολογούσε πλέον, έστω και εκ των υστέρων, και τα Μνημόνια και την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών για να επιτρέπεται σε πιο μόνιμη βάση η βοήθεια σε χώρες-μελη που κινδυνεύουν με άμεση χρεοκοπία.

Μόνο που εκείνη η παρέμβαση Γεωργίου στο χρέος, δημιούργησε πλέον άλλο πρόβλημα: Βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Πράγμα που έμπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, καθώς το καταστατικό του ΔΝΤ δεν του επιτρέπει να «στηρίζει» χώρες που το χρέος τους δεν είναι βιώσιμο…

Γενικά τότε όλοι έκαναν σφάλματα κι όλοι αυτοσχεδίαζαν, κι όλοι σχεδόν «συνομωτούσαν» σε βάρος όλων, κι όλοι σχεδόν έλυναν ένα πρόβλημα και τους προέκυπτε μετά άλλο μεγαλύτερο.

Αλλά όλα αυτά ΔΕΝ συνιστούν ποινική ευθύνη για τον ίδιο τον Ανδρέα Γεωργίου. Πολιτική; Ναι! Επιστημονικά; Πιθανότατα. Αλλά ποινική υπόθεση ΔΕΝ υπάρχει. Και το ξέρουν ότι δεν υπάρχει. Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει «παιγνίδια» ξανά. Που δεν θα του βγουν!

Όσον αφορά το Σαμαρά, ως νεοεκλεγείς τότε αρχηγός της ΝΔ υπερασπίστηκε την άνοιξη του 2010 στη Βουλή και το κόμμα του και τον προηγούμενο αρχηγό του. Κι αξίζει να διαβάσετε την ομιλία εκείνη του Σαμαρά στη Βουλή (δεν ξέρω αν υπάρχει ή μπορεί και να ανέβει το σχετικό απόσπασμα σε You Tube), για την οποία των είχε ευχαριστήσεικαι ο Παπαθανασίου τότε, όπως μαθαίνω, αλλά και πολλοί «καραμανλικοί».

Και είπε καθαρά τότε ο Σαμαράς στη Βουλή, πως το έλλειμμα επί Καραμανλή δεν θα ξεπερνούσε το 10-11%! Σε μια εποχή που τα ελλείμματα είχαν εκτοξευθεί σε όλη την Ευρώπη.

Κι ήταν η κυβέρνηση ΓΑΠ που το παρέλαβε κι αντί να φρενάρει το… εκτόξευσε. Σε αυτά ο Σαμαράς ήταν απερίφραστος και συντριπτικός τότε…

Και υπερασπίστηκε όσο κανείς την παράταξη χωρίς να πει ψέματα (εντάξει δεν είπε τότε ΟΛΗ την αλήθεια σε κάποια θέματα, αλλά τα έχει αυτά η μάχιμη πολιτική). Πάντως έδαφος στο ΓΑΠ να διασπάσει τη ΝΔ τότε ΔΕΝ έδωσε. Και γι’ αυτό το ΓΑΠ «μαζεύτηκε» αμέσως μετά…

Τώρα βέβαια, ακούω κάποιος - ανόητους προφανώς – που διερωτώνται γιατί δύο χρόνια αργότερα ο Σαμαράςπαραδέχθηκε το έλλειμμα του 2009 στο 15,6%;

Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά. Ο Σαμαράς δεν πήρε πίσω ούτε ένα «γιώτα» από την κριτική που τους έκανε ότι τους τελευταίους μήνες του 2009 (και τους πρώτους του 2010) διόγκωσαν το έλλειμμα. Το διόγκωσαν πραγματικά (και το φούσκωσαν κάπως). Αλλά αυτό είχε προκύψει πλέον. Και με αυτό ως «βάση» έπρεπε να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα του Μνημονίου.

Αν ο Σαμαράς επέμενε ότι το έλλειμμα της αφετηρίας (του 2009) ήταν όσο ΘΑ ΗΤΑΝ αν δεν αναλάμβανε ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009, τότε αυτό θα σήμαινε πως τα δύο πρώτα χρόνια δεν είχε γίνει τίποτε και πως οι θυσίες του ελληνικού λαού (αλλά και τα δάνεια των εταίρων) είχαν πάει όλα στράφι. Πώς θα μπορούσε ο νέος πρωθυπουργός της χώρας να πει τέτοιο πράγμα σε βάρος της χώρας του;

Συμπέρασμα τελικό: Ο Σαμαράς κάλυψε και τη χώρα (στο εξωτερικό) και την παράταξη (στη Βουλή) και τονπροηγούμενο αρχηγό (ως όφειλε) και την ίδια την αλήθεια τότε, όπως σήμερα στηρίζει και τον επόμενο αρχηγό. Και τα κάνει όλα αυτά, όσο κανείς άλλο αρχηγός κόμματος και πρώην πρωθυπουργός στην Ελλάδα.

Αυτά όλα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και να τα πει δημόσια η ΝΔ σήμερα Δεν έχει τίποτε να φοβάται απ’ αυτή την ιστορία. Ευκαιρία να περάσει στην αντεπίθεση και να τους… πάρει τα σώβρακα!

Γι’ αυτό και η «υπόθεση Γεωργίου», όπως λέγεται, είναι μια πομφόλυγα, μια «στρακαστρούκα» που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχει πια αληθινά «πυρομαχικά» για να πείσει οποιονδήποτε για οτιδήποτε.

Είναι μέτρο της αμηχανίας και της απόγνωσης του Τσίπρα.

Και φυσικά θα πέσει στο κενό.

Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, με «…φωνές δεν βάφονται αυγά».

(Εντάξει, δεν το έλεγαν οι αρχαίοι και δεν το λένε ακριβώς έτσι. Αλλά συνεννοηθήκαμε νομίζω…).

antinews.gr





Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK