Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Τελευταίος συρμός για το ανδρικό φύλο


Του Προφήτη
Υπάρχει λόγος που λέγεται "πατρίδα" και όχι "μητρίδα". Υπήρξε η εδαφική επικράτεια μέσα στην οποία άνδρες αποφάσισαν ότι οι βέβαιοι γιοί τους και οι βέβαιοι απόγονοι εκείνων, αναπαραγόμενοι θα διαιωνίσουν την ύπαρξή τους. Αποτέλεσε την εξέλιξη μετά την ανακάλυψη ότι η γυναίκα δεν τεκνοποιεί-αναπαραγάγει τη Φύση αυτοτελώς, γεγονός που εξάλειψε την μητριαρχία κάπου στα βάθη της Προϊστορίας.

Τη γη αυτή την κατέκτησαν, την υπερασπίστηκαν, την αξιοποίησαν, με αίμα και ρώμη, με σκοπό να ευδοκιμήσουν εκεί οι βλαστοί τους. Εκεί γεννήθηκε το αίσθημα της ιδιοκτησίας. Εκεί ξεκίνησε η άνθηση του πολιτισμού. Η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού συνιστά την ιστορία της πατριαρχίας. Αφού οριοθέτησαν τις πατρίδες από αντίπαλες πληθυσμιακές ομάδες, ξεκίνησαν οι αναζητήσεις για την καλυτέρευση της ποιότητας του βίου, η οποία συνιστά ακριβώς τον ορισμό της πολιτισμικής εξέλιξης.

Η γη καλλιεργήθηκε ώστε οι γενεές των ανθρώπων να εξασφαλίζουν τον επιούσιο χωρίς τη διαρκή βάσανο του κυνηγού και του τροφοσυλλέκτη. Και όταν η βιοτική ανασφάλεια υποχώρησε, το ανθρώπινο πνεύμα γύρεψε, εκτός από ανακαλύψεις που προσέφεραν εργαλειακές ευκολίες, μεθόδους για να τέρπεται η ψυχή, αντίδοτα στην σκληρότητα που απαιτούσε ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση : τις τέχνες. Γύρεψε επίσης, όταν επικράτησε μια σχετική ασφάλεια από την ομοιογενή σύσταση των πρωτοκοινωνιών, μορφές κοινωνικής οργάνωσης που θα βελτιστοποιούσαν τόσο την αποτελεσματικότητα του ανθρωπίνου μόχθου όσο και την συνεργασία των ανθρωπίνων όντων μεταξύ τους. Γεννήθηκαν έτσι τα πολιτεύματα, η δικαιοσύνη, οι δημοσιονομικές λειτουργίες.

Στις καταγωγικές κοιτίδες αναπτύχθηκε η αντίληψη του σεβασμού για το υπερβατικό που οδήγησε
στην κωδικοποίηση των διάσπαρτων δοξασιών σε θρησκείες. Σύμφωνα με κοινωνιολόγους και εξελικτικούς βιολόγους, στη χαραυγή της οργάνωσης των κοινωνιών, όταν οι άνθρωποι ζούσαν σε μικρές ομάδες, η θρησκεία δεν είχε σχέση περισσότερο με την ηθική, όπως αργότερα εξελίχθηκε, παρά με τη συνεργασία. Ήταν η "κόλλα" που συνέπτυξε τις κοινωνίες. Το δε «άγρυπνο μάτι» του Θεού ώθησε τους ανθρώπους να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.Γι' αυτόο φιλόσοφος του Διαφωτισμού Τζον Λοκ σημείωνε το 1689 στην «Επιστολή περί ανεκτικότητας» ¨: «Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με καμία ανεκτικότητα εκείνοι που αρνούνται την ύπαρξη ενός Θεού. Οι υποσχέσεις, οι συμφωνίες και οι όρκοι, που αποτελούν τους δεσμούς της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν μπορούν να έχουν ισχύ για έναν άθεο». Ο Ντοστογιέφσκι το κωδικοποίησε σε μια γραμμή : "Εάν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται".

Μήπως αυτό σας δημιουργεί συνειρμούς για την κοινωνική διάλυση που έχουν φέρει οι πρακτικές και οι μεθοδεύσεις του σημερινού, άθεου και ανόρκιστου κυβερνητικού εσμού; Ή είναι τυχαίο το ότι στη Ρωσσία, για να επανα-κολλήσουν την διαλυμένη από τον άθεο κομμουνισμό κοινωνία επέλεξαν την ενίσχυση της θρησκείας;

Η θρησκεία υπήρξε σημαντικότατο εφαλτήριο πολιτισμού. Το τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" δεν αποτελεί σύνθημα-εφεύρεση των Απριλιανών. Αποτέλεσε υπαρξιακή συνθήκη και συνιστά την ιδρυτική διακήρυξη του έθνους και του κράτους του. Είτε αυτό αφορούσε την πόλη-κράτος της αρχαιότητας είτε τα σημερινά εθνικά κράτη.

Η πολιτισμική εξέλιξη έφερε αργά και βασανιστικά την κατάσταση των πραγμάτων του κοινωνικού συνυπάρχειν, την οποία περιγράφει με υπέροχη ακρίβεια ο Ηρόδοτος, ορίζοντας το Ελληνικό Γένος : όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον, ομόδοξον, ομότροπον.

Η σειρά με την οποία παρατίθενται οι ιδιότητες δεν είναι τυχαία. Η κοινή εξ αίματος καταγωγή δημιούργησε την ταυτότητα στις διατυπώσεις με τις οποίες περιγράφεται ο ορατός κόσμος, και εκείνη με τη σειρά της την διατύπωση και των εννοιών του αοράτου κόσμου. Αυτές δε οι τρεις πρώτες, δημιούργησαν τον κοινό τρόπο κοσμοαντίληψης και απ' αυτόν θα πηγάσει ο κοινός τρόπος φέρεσθαι. Ακριβώς σε αυτό το ιερό πεντάπτυχο που ορίζει το κατά φύσιν των κοινωνιών προσκρούει το σημερινό παρά φύσιν κοινωνικό σύμφυρμα, που βιαίως επιδιώκεται να επιβληθεί.

Για παράδειγμα, ο μουσουλμάνος είτε στην Ελλάδα είτε σε όλη την χριστιανική Δύση, εκτός από αλλοεθνής, ως αλλόθρησκος είναι και αλλόδοξος και αλλότροπος. Γι' αυτόν ο βιασμός της αλλόθρησκης, ίσον άπιστης, γυναίκας συνιστά θρησκευτικό καθήκον. Για τον ίδιον, ο βιασμός ενός μικρού αγοριού, όπως έκανε ένας Ιρακινός στην Αυστρία, δεν συνιστά ειδεχθές, ηθικά αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά αποδεκτή πρακτική. Για την ιστορία, ο Ιρακινός αθωώθηκε από ένα εξευτελισμένο αυστριακό δικαστήριο υπό την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας, επειδή "δεν γνώριζε ότι το αγόρι δεν συναινούσε στην πράξη". Εύλογα, αυτός που η Δύση έχει αναγορεύσει υπ' αριθμόν ένα εχθρό της ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει την αναβίωση του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" που εκείνη ταχύτατα εξαλείφει, ο Πούτιν διερωτήθηκε σχετικά "μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά της έχει μέλλον;". Ακριβώς για τα παραπάνω, αυτό που κηρύσσουν οι πάσης φύσεως διεθνιστές, παγκοσμιοποιητές και Αριστερά, η "ενσωμάτωση" μη ομόδοξων και μη ομότροπων είναι αδύνατη. Αυτό που είναι δυνατό είναι οι εισβολείς είτε να εκδιωχθούν είτε να επικρατήσουν επί των αυτοχθόνων.

Δεν γνωρίζουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού και ποια η μορφή των κοινωνιών εάν η μητριαρχία είχε επικρατήσει μέχρι σήμερα. Πριν λίγα χρόνια όμως πήρα μιαν ιδέα, παρακολουθώντας ένα ντοκυμανταίρ για μια απομονωμένη κοινότητα σε μια περιφέρεια της Βορειοδυτικής Κίνας, όπου η μητριαρχία συνεχιζόταν. Αποκόμισα την εντύπωση μιας λειτουργίας του ανθρωπίνου είδους πολύ κοντά σε εκείνη που διέπει το ζωικό βασίλειο. Όπως τα αγρίμια μεριμνούν αποκλειστικά για τα δυο τους ένστικτα, αυτοσυντήρηση και αναπαραγωγή, χωρίς πολιτισμικούς κανόνες, με μοναδική έγνοια να φέρουν τροφή στα μικρά στην φωλιά, κάπως έτσι και η μητριαρχική εκείνη κοινωνία.

Κέντρο της κοινωνικής οργάνωσης ήταν μητέρες-μητριάρχες ευρισκόμενες σε ηλικιακή ακμή, οι οποίες πρωτοστατούσαν αλλά και έδιναν εντολές για την εκτέλεση των απαραίτητων εργασιών στα μέλη των οικογενειών των οποίων προΐσταντο. Οι οποίες εργασίες όμως περιορίζονταν σε μια καχεκτική γκάμα δραστηριοτήτων που όλες περιστρέφονταν γύρω από την ταπεινή βιοτική μέριμνα. Πώς θα καλλιεργηθεί ο μικρός κήπος και πως φροντισθούν τα λίγα ζώα, για την εξασφάλιση τροφής. Πως θα κοπούν τα ξύλα για τη φωτιά που θα μαγειρέψει το φαγητό. Πώς τα μεγαλύτερα παιδιά θα φροντίσουν τα μικρότερα. Πως θα γίνουν κάποιες εργασίες συντήρησης ή αποκατάστασης στις σχεδόν πρωτόγονης μορφής, από ευτελή υλικά κατοικίες. Πώς οι ηλικιωμένες θα διδάξουν στα μικρά κορίτσια τις οικοκυρικές μικροτέχνες που θα τους είναι απαραίτητες αργότερα. Ανύπαρκτος υλικός και πνευματικός πολιτισμός. Μια φυτοζωή.

Σε κάθε κοπέλλα μόλις ερχόταν για πρώτη φορά η έμμηνος ρύση δινόταν ένα μικρό δωμάτιο - κατοικία. Εκεί ξεκινούσε να συνευρίσκεται κατά βούληση με διάφορους, όχι με σταθερό σύντροφο. Από τις εγκυμοσύνες της δημιουργείτο μια νέα οικογενειακή δομή. Η οποία σε άλλες περιπτώσεις συμπτυσσόταν με εκείνη της μητέρας της και η κόρη βαθμιαία μετεξελισσόταν στην επόμενη μητριάρχι, ενώ σε άλλες η νεαρή γινόταν στην πορεία μητριάρχις αυτόνομα, αν και πάντοτε συνδεδεμένη με την καταγωγική οικογένεια.

Η έννοια "πατέρας" στην κοινωνία εκείνη δεν υπήρχε. Κατ' επέκταση, φυσικά ούτε "παππούς". Οι άνδρες νοούνταν μόνον είτε ως "αδελφός" είτε ως "θείος". Ουσιαστικά επιτελούσαν μόνο τον βιολογικό ρόλο του σπερματοδότη. Χωρίς πνοή, χωρίς πατρικό πρότυπο, χωρίς κίνητρο, θλιβερές φιγούρες, σαν ζόμπι, περιφερόντουσαν στους δρόμους άσκοπα ή εκτελούσαν μικροεργασίες ή συζητούσαν μεταξύ τους, πάντα με μια ντροπαλή στάση, πάντα στο περιθώριο, παραπεταμένοι στη διάρκεια του οικογενειακού φαγητού, όπως αποτυπωνόταν στις σκηνές οικογενειακής ζωής που προβάλλονταν.

Όχι τυχαία το κίνημα LBGT, λεσβίες-αμφιφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλοι-τρανσέξουαλ, επιδιώκουν το ανδρικό φύλο στις δυτικές κοινωνίες να επιτελεί τον ρόλο και μόνο του σπερματοδότη. Αλλά με αυτούς θα ασχοληθούμε παρακάτω.

Όχι τυχαία, τα ένστικτα αυτής της νέας, άτυπης μητριαρχίας που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες στον Δυτικό κόσμο καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τη στάση των πολιτικών ηγεσιών απέναντι στα κύματα λαθρομεταναστών που πλημμυρίζουν τη Δύση, όπως τα Γερμανικά φύλα κατέκλυσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ένας άνδρας πολίτης εθνικού κράτους, με συναίσθηση της καταγωγής του, σε κάθε λαθροεισβολέα, σε κάθε Αϊλαν, βλέπει αυτόν που έρχεται να αρπάξει τους πόρους που προορίζονται για τους απογόνους του. Και, εννοείται, δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός. Η Μέρκελ όμως, ανεξάρτητα από την εντολή του γερμανικού βιομηχανικού κατεστημένου που υλοποιεί, να φέρει νέο, φθηνό εργατικό δυναμικό και νέο καταναλωτικό κοινό στη γηράσκουσα γερμανική κοινωνία, δείχνει να αντιμετωπίζει σε ένα βαθμό τις προσφυγικές ροές με την ανοιχτή αγκαλιά της "μητερούλας" για την οποία όλα τα παιδάκια του κόσμου είναι το ίδιο, άλλωστε Mutti (μητερούλα) είναι το προσωνύμιό της. Το ίδιο και η εσχατόγραια στη Μυτιλήνη που ήθελε και Νόμπελ. Το οποίο φυσικά της άξιζε, Νόμπελ Βλακείας. Γιατί η εξωτερική πολιτική, που ακριβώς υπερασπίζει αναίμακτα τα αιματηρώς τεθέντα σύνορα, δεν ασκείται με μπιμπερό.

Για να υπάρχει η βεβαιότητα της γνησιότητας των απογόνων, στους οποίους θα μεταβιβαζόταν η πατρική περιουσία και κάθε σχετικό στοιχείο, ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να συνέχιζαν την οικογενειακή, δυναστική γραμμή, στην εξέλιξη της πατριαρχίας η γυναικεία σεξουαλικότητα τέθηκε, είτε με καταστολή είτε με ηθικούς φραγμούς είτε με συνδυασμό τους, υπό έλεγχο. Και αυτό έθεσε επακόλουθα το γυναικείο φύλο σε δευτερεύοντα κοινωνικό ρόλο, αν και όχι πάντα και όχι ακριβώς - όπως στην Αρχαία Σπάρτη για παράδειγμα.

Ήταν ωστόσο κατανοητή εξέλιξη, εάν αναλογιστούμε τις κοινωνικές προτεραιότητες που είχαν τεθεί σε συνδυασμό με τους φυσικούς κανόνες. Η Μητέρα Φύση αναπαράγεται μέσα από την γυναίκα. Της έχει προσδώσει λοιπόν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, οι γυναίκες απανταχού της Γης ζουν κατά μέσον όρο 6-7 χρόνια παραπάνω από τους άνδρες, ασχέτως του ότι συνήθως υστερούν απέναντί τους σε σωματική ρώμη. Της έχει προσδώσει επίσης τρομακτική, συγκριτικά με τον άνδρα, διαφορά αναπαραγωγικής δύναμης.

Το πρωτεύον ένστικτο της γυναίκας είναι η αναπαραγωγή συνεπώς η με κάθε τρόπο γονιμοποίηση. Εάν καταργήσουμε κάθε ηθικό και πολιτισμικό κανόνα, κάθε φραγμό, εάν αφήσουμε τα άτομα τελείως ελεύθερα στα ένστικτά τους, εάν η γυναικεία σεξουαλικότητα αφεθεί παντελώς ελεύθερη οδηγείται στον πανσεξουαλισμό, κάτι που σε ένα βαθμό συμβαίνει στις μέρες μας. Το αν είναι μια θεμιτή και επιθυμητή κοινωνική εξέλιξη να το συζητήσουμε, πάντως εκείνο που δεν χωρεί συζήτηση είναι ότι έτσι η κοινωνία διαλύεται, και οι δυτικές κοινωνίες το βιώνουν εν πολλοίς ή εν ολίγοις. Γιατί η απλή, λαϊκή σοφία έχει αποφανθεί "η γυναίκα κρατάει το σπίτι, η γυναίκα το διαλύει";
Κάπως έτσι η παρηκμασμένη Ρώμη των ατελείωτων οργίων έπεσε στα βάρβαρα γερμανικά φύλα με την σφιχτή όμως οικογενειακή δομή. Και αντίστοιχα κινδυνεύει σήμερα η Δύση από το Ισλάμ.

Με την έννοια αυτή αναφέρθηκε ότι υπήρξε κατανοητή εξέλιξη ο έλεγχος της γυναικείας σεξουαλικότητας. Κατά δε την Παραδοσιακή Κινεζική Φιλοσοφία, αρμονία υπάρχει στην Φύση όταν το Γιν(θηλυκό) υποτάσσεται στο Γιάνγκ(αρσενικό), διότι είναι απλά η φύση των πραγμάτων. Μπορεί οι γυναίκες σε μακρές ιστορικές περιόδους να έζησαν υπό συνθήκες που με τα σημερινά κριτήρια, της μόνιμα εξωστρεφούς γυναίκας, θα χαρακτηρίζονταν καταπιεστικές, από άλλη όμως οπτική έζησαν σε συνθήκες που προσιδιάζουν στην φύση τους, στο αίσθημα της "φωλιάς".

Το σημαντικό όμως, αυτό που ο φεμινισμός κατέλυσε κατά πολύ, ήταν ότι επί χιλιετίες τα δυο φύλα συμφωνούσαν απόλυτα στο ότι το ένα έχει ανάγκη το άλλο. Η γνωστή απεικόνιση των Γιν και Γιάνγκ δείχνει ακριβώς πως αλληλοσυμπληρώνονται. Όμως όχι μόνο στην Κινεζική Φιλοσοφία, αλλά σε κάθε γόνιμη κουλτούρα, σε κάθε φέρελπι κοινωνία, από την αρχαιότητα η γυναίκα είχε τη θέση της ως "το άλλο μισό του ουρανού".

Και, τα δυο φύλα, στην αέναη διαμάχη τους, είχαν μέσα στο διάβα αιώνων βρει μεταξύ τους και modus vivendi και modus operandi - μιλάμε για τη σφαίρα που ονομάζεται "Δυτικός Κόσμος". Ο άνδρας αποποιείτο τον σεξουαλικό τυχοδιωκτισμό του και σε αντάλλαγμα ετίθετο κεφαλή της οικογένειας, αυτό υπήρξε επί αιώνες το κοινωνικό συμβόλαιο το οποίο αποτυπωνόταν στον γάμο. Ο οποίος ως κύτταρο αναπαραγωγής της κοινωνίας αντιμετωπιζόταν θεσμικά, γι' αυτό και υπήρχε ειδικό επί τούτου Δίκαιο, το Οικογενειακό, μέχρι πρότινος ουσιαστικά ενεργό στη διαφύλαξη του θεσμού, σήμερα με συναινετικές υπογραφές σε δυο μήνες τον λύεις.

Ο Joseph D. Unwin, εθνολόγος και κοινωνικός ανθρωπολόγος, δημοσίευσε το 1934 την σπουδαία μελέτη του "Sex and Culture" (Oxford University Press, 1934), η οποία, όπως πολλές άλλες σημαντικές μελέτες του πρώτου μισού του 20ου Αιώνα, ξεχάστηκε το δεύτερο μισό υπό το σκότος των νέων αντιλήψεων. Είχε μελετήσει εξαντλητικά ογδόντα πρωτόγονες φυλές και έξι γνωστούς πολιτισμούς για μια περίοδο 5.000 χρόνων ιστορίας. Τα βασικά του συμπεράσματα:

*Οι κοινωνίες που δεν θέτουν περιορισμούς στις προγαμιαίες σχέσεις και όπου οι μετά το γάμο ευκαιρίες σεξουαλικής διαθεσιμότητας είναι αυξημένες, παρουσιάζουν το χαμηλότερο επίπεδο πνευματικής και κοινωνικής ενέργειας (μ' άλλα λόγια, οι κοινωνίες όπου τα ένστικτα αφήνονται ελεύθερα αφιερώνουν όλη τη ζωτική δύναμη στην ικανοποίησή τους και δεν διαθέτουν περίσσευμα για να προοδεύσουν).

*Το πολιτισμικό επίπεδο μιας κοινωνίας ανέρχεται μόνον εφόσον θέτει προγαμιαίους και μεταγαμιαίους περιορισμούς στην σεξουαλική δραστηριότητα.

*Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν υπάρχει ένα παράδειγμα κοινωνικού συνόλου το οποίο εκπολιτίστηκε χωρίς να είναι μονογαμικό, η δε βέλτιστη κοινωνία είναι εκείνη όπου ο άνδρας με αυτοθυσία θέτει την ύπαρξή του στην υπηρέτηση της οικογένειάς του (οι οικογένειες στις οποίες μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, αυτήν την οποία αναπολούν μετανοούσες φεμινίστριες).

*Αφότου ένα έθνος καθίσταται πλούσιο γίνεται φιλελεύθερο στα σεξουαλικά ήθη και ως αποτέλεσμα χάνει τη συνοχή του, την ζωτική του ορμή και τον σκοπό του. Το αποτέλεσμα είναι ανεπίστρεπτο.

Από την απαρχή της πατριαρχίας στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας βρισκόταν αναμφισβήτητα ο άνδρας, ειδικά δε την τελευταία χιλιετία στον λεγόμενο Δυτικό Κόσμο ο λευκός, Χριστιανός άνδρας. Μέχρι πριν μισό αιώνα. Οπότε γίνεται στόχος από δυο φαινομενικά αντίρροπες δυνάμεις. Την Νέα Αριστερά και το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Όλα τα ιουδαϊκής φιλοσοφικής προέλευσης ιδεολογικοπολιτικά κινήματα, ο κομμουνισμός, το παράγωγό του ο φεμινισμός, έχουν τέσσερα κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, αποτελούν κινήματα μειονοτήτων και μειονεκτικών για ανατροπή της κρατούσας πλειοψηφίας και κανονικότητας. Δεύτερον, για να επιτύχουν την ανατροπή της κρατούσας τάξεως διχάζουν τις κοινωνίες, στοχοποιώντας τον κοινωνικό ηγεμόνα ως εχθρό, καταπιεστή και εξοντωτέο. Τρίτον, δημιουργούν "μάρτυρες" με το υπόδειγμα των οποίων θα συγκινούν ανώριμους και θα τους προσηλυτίζουν στον άνομο και διαλυτικό σκοπό τους (βλ. Μπελογιάννης, Φύσσας, Γρηγορόπουλος).

Και τέταρτον, δαιμονοποιούν λεκτικά και επιδιώκουν λυσσαλέα να στιγματίσουν ηθικά τους υπερασπιστές της φυσιολογικότητας με χαρακτηρισμούς που την απαξιώνουν, έτσι ώστε να μην εισακούγονται. Αυτοί εφηύραν και επέβαλαν στον δημόσιο λόγο, και οι ανόητοι υιοθέτησαν, τους όρους "φασίστας" για κάθε συντηρητικό, "αντικομμουνιστής" για καθέναν που ξεσκεπάζει τους σκοπούς τους, "ομοφοβικός" για εκείνον που αντιτίθεται στην σεξουαλική παρέκκλιση, "ρατσιστής" για τον υπερασπιστή της καταγωγής του, "σεξιστής" και "φαλλοκράτης" για καθέναν που φιλοφρονεί ή φλερτάρει μια γυναίκα.

Οι ΗΠΑ εξήλθαν από τον 2ο ΠΠ τεράστια βιομηχανική δύναμη και έριξαν βάρος στην δημιουργία καταναλωτικής ευχέρειας για τους πολίτες της, ώστε αυτοί, μεσούντος και του ανταγωνισμού με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, να μην είναι ευεπίφοροι στην κομμουνιστική προπαγάνδα. Ο Αμερικανός εργάτης τη δεκαετία του '50 διαθέτει σπίτι, αυτοκίνητο, τηλεόραση, ανέσεις. Όταν ο Χρουτσώφ επισκέπτεται το 1959 τις ΗΠΑ ο αντιπρόεδρος Νίξον τον πηγαίνει σε εργατικά σπίτια, για να του δείξει εμμέσως ότι οι Αμερικανοί εργάτες δεν έχουν λόγο να κάνουν κομμουνιστική επανάσταση. Και πράγματι, ο blue collar worker άνδρας μπορεί να συντηρήσει άνετα την οικογένειά του, ήτοι να αναπαράξει την ύπαρξή του.

Με μια εργατική τάξη αδιάφορη λόγω ευμάρειας στα πολιτικά της κελεύσματα, η Αριστερά στις ΗΠΑ, η οποία σε μεγάλο ποσοστό, ιδιαίτερα στον ακαδημαϊκό χώρο ήταν (και είναι) τροτσκιστικού προσανατολισμού και σφόδρα αντισοβιετική, δεν έχει το λεγόμενο από τους κομμουνιστές "επαναστατικό υποκείμενο", δηλαδή την τάξη που θα αποτελέσει την κατ' αυτούς "πρωτοπορεία" της επανάστασης που ευαγγελίζονται. Και βρίσκει το επαναστατικό υποκείμενο για την κοινωνική ανατροπή στις φεμινίστριες, στους μαύρους και στους ομοφυλόφιλους. Κοινός στόχος όλων, ο λευκός, χριστιανός άνδρας. Ο οποίος είναι ο "δυνάστης" των τριών τους σύμφωνα με την κοινωνικά διχαστική λογική των κομμουνιστών, οι οποίοι αντίστοιχα στις αστικές κοινωνίες βλέπουν τον ταξικό εχθρό στο πρόσωπο κάθε εργοδότη και νοικοκύρη.

Έχει προηγηθεί η επίθεση στο ανδρικό φύλο από ηγερίες του φεμινισμού όπως η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η οποία γράφει το 1949 στο "Δεύτερο Φύλο" : "Αφοσιωμένη σύζυγος και μάνα, καθώς και φιλόξενη οικοδέσποινα, εξαρτημένη όμως οικονομικά απ’ τον άνδρα, η γυναίκα παραμένει ο αλλότριος, ο μειονεκτών Άλλος, ένα ακρωτηριασμένο προϊόν της καταναγκαστικής πατριαρχικής κοινωνίας". Η εν λόγω "επαναστάτρια" που κατήγγειλε την "καταναγκαστική πατριαρχική κοινωνία" ήταν μια διεστραμμένη αμφιφυλόφιλη, η οποία εξευτέλιζε το ίδιο της το φύλο, το οποίο κατά τα λοιπά ήθελε να "απελευθερώσει", λειτουργώντας ως πορνοβοσκός, φέρνοντας φοιτητριούλες ως σεξουαλική λεία στον σύντροφο της σε ελευθεριακή σχέση Σαρτρ.

Τη δεκαετία του '60 η Νέα Αριστερά εξαπολύει τους "πολιτισμικούς πολέμους" και όπως θριαμβολογεί τους κερδίζει. Πολιορκητικός της κριός το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, με μια σειρά νομοθετικών μεταρρυθμίσεων που εισάγει, όλες σε βάρος των προνομίων του λευκού άνδρα. Ο κορυφαίος αρθρογράφος των Financial TimesMartin Wolf, σχεδόν πανικόβλητος από την επέλαση του Τραμπ, σπεύδει τον περασμένο Μάϊο βεβαίως να το δικαιολογήσει : "Η δίκαιη προσκόλληση των Δημοκρατικών στα δικαιώματα των γυναικών και ακόμη περισσότερο στα αιτήματα των μειονοτήτων, όπως αυτές ορίζονται με βάση τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα, οδήγησε πολλούς λευκούς άνδρες της μεσαίας τάξης στους Ρεπουμπλικάνους, ειδικά στον Νότο. Το ρατσιστικό στοιχείο είναι ξεκάθαρο στο μίσος πολλών Αμερικανών κατά του Ομπάμα".

Και από τότε, το '60, συνεχίζεται ακατάπαυστα ο κοινωνικός πόλεμος που στόχο έχει την κατεδάφιση του λευκού, ετερόφυλου άνδρα από την κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας. Για δέστε. Πρώτα έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ μαύρος. Αμέσως μετά επιδιώχθηκε να γίνει Πρόεδρος γυναίκα. Ο επόμενος στόχος ήταν μετά απ' αυτήν να γινόταν Πρόεδρος ομοφυλόφιλος. Καθώς πολιτικές φιλοδοξίες έχει, μπορεί να προδιαγράφεται σαν μελλοντικός, μετά-Χίλαρυ υποψήφιος ο κρυφο-ομο Τζωρτζ Κλούνεϋ, κύριος διοργανωτής των Χολλυγουντιανών γκαλά όπου συγκεντρώνονταν μεγάλα ποσά για τον Ομπάμα, με αντάλλαγμα τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των ομοφυλοφίλων. Επί προεδρίας Ομπάμα, εισήχθησαν επιθετικά οι νομοθεσίες για τους ομόφυλους γάμους σε πολλές πολιτείες, με την ζωηρή υποστήριξη τοπικά από την Gay Mafia, η υπηρεσία τρανσέξουαλ στο στρατό, τρίτη κατηγορία τουαλέττας στα κτίρια για τους "Χωρίς Φύλο" και άλλες ευνοϊκές προς αυτούς ρυθμίσεις. Ενώ Μπαρακ και Μισέλ διατυμπάνιζαν συνεχώς την αγάπη τους σε κάθε "διάσημο" που αποκάλυπτε δημοσίως πως είναι ομοφυλόφιλος.

Παράλληλα με τους πολιτισμικούς πολέμους, τις δυο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες οι αμερικανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, με την απογείωση της κατανάλωσης, γιγαντώνονται και εφορμούν στην κατάκτηση των αγορών παγκοσμίως. Τότε στον μισό, μη κομμουνιστικό κόσμο. Η λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, όπως κωδικοποιήθηκε μετά το 1991, όταν οι βλέψεις των πολυεθνικών έγιναν πλανητικές, ασχέτως του αν στην πορεία θα συμμετάσχουν και ευρωπαϊκοί και ασιατικοί κολοσσοί, δεν είναι παρά η απόπειρα επιθετικής επιβολής του αμερικανικού εθνικισμού στους υπολοίπους αλλά ταυτόχρονα και η επιδίωξη η πολυεθνική να υποκαταστήσει το έθνος-κράτος ως διεθνής μονάδα αναφοράς.

Οι πολυεθνικές κινούνται με γνώμονα την διαρκή αύξηση της απόδοσης του κεφαλαίου των μετόχων. Αυτό συνεπάγεται συνεχή επιδίωξη για αύξηση των πωλήσεων δηλαδή της κατανάλωσης, μείωση των μισθών και άρση των εμπορικών, περιβαλλοντικών, διαδικαστικών, ηθικών, πολιτισμικών φραγμών, ώστε να πωλούν παντού ό,τι θέλουν όπως θέλουν. Στις επιδιώξεις αυτές εκ των πραγμάτων πάλι βρίσκεται εμπόδιο ο άνδρας-εθνικός πολίτης.

Μελέτες ψυχοκοινωνικές για λογαριασμό του μάρκετινγκ που έγιναν, όπως από Whittaker J. and Meade, R. (1967), απέδειξαν ότι οι γυναίκες είναι πιο δεκτικές στα μηνύματα της διαφήμισης. Το ίδιο και οι συναφούς ψυχολογίας, ακόλουθοι της γυναικείας ψυχοσύνθεσης ομοφυλόφιλοι. Έτσι τα θεάματα της τηλεόρασης, το κύριο όχημα από το 1950 για την ανάπτυξη της κατανάλωσης, βρίθουν από τέτοιους χαρακτήρες. Θα θυμάστε ότι μόλις ξεκίνησε η εμπορική, ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, μια από τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές, οι "Απαράδεκτοι", η οποία μάλιστα, αλλοίμονο, θεωρείται και "ποιοτική", εισήγαγε ως δεδομένο ότι σε κάθε μικροπεριβάλλον, παρέα, οικογένεια, οφείλει να υπάρχει και ένας ομοφυλόφιλος.

Οικονομικοί ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός μετά την Αναγέννηση πυροδοτήθηκε από την ακόρεστη δίψα των γυναικών για γλυκά, που προκάλεσε τις εξερευνήσεις και την ακολουθήσασα οικονομική ανάπτυξη. Ο μέσος άνδρας, αφηνόμενος ανεπηρέαστος, είναι οικτρός, για τις επιδιώξεις των πολυεθνικών, καταναλωτής. Πάρτε ένα ζευγάρι που θα βγει για κάπου επίσημα, καλοκαίρι. Ο άνδρας, με ένα πουκάμισο και ένα παντελόνι σιδερωμένα, ένα ζευγάρι καλά παπούτσια, ένα ρολόϊ στο χέρι κι αυτό αν, κουρεμένος-ξυρισμένος, άντε και με ένα after shave, είναι πλήρης. Πάρτε τη γυναίκα. Θέλει σαμπουάν, μαλακτικό, μολύβι για τα φρύδια, μάσκαρα, σκιά, lip gloss, κρέμα προσώπου, άρωμα, κοσμήματα για το λαιμό, κοσμήματα για τα χέρια, λοσιόν για το σώμα, επιτηδευμένο εσώρουχο, μοντελάκι φόρεμα, μαντήλι, συσκευή απολέπισης για τις φτέρνες, ακριβό παπούτσι. Και λέω τα βασικά.

Το δημιούργημα του άνδρα, έθνος-κράτος, στέκεται επίσης εμπόδιο στις άλλες επιδιώξεις των πολυεθνικών, το άνοιγμα των συνόρων για είσοδο φτηνού εργατικού δυναμικού που θα αυξήσει τα κέρδη, νέων καταναλωτών που θα αυξήσουν τον κύκλο εργασιών, ενώ οι εθνικές νομοθεσίες όπου υπάρχουν υψώνουν εμπόδια στην εντελώς ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων. Ο διεθνισμός των πολυεθνικών βρίσκει έτσι ως πολύτιμο σύμμαχο τον διεθνισμό της απάτριδος Αριστεράς. Χρηματοδοτούν λοιπόν κάτι κινήματα No Borders και συναφείς ΜΚΟ, και πληρώνουν πολιτικούς για να ψηφίζουν "αντιρατσιστικούς" νόμους και μια στρατιά δημοσιολογούντες να δικάζουν ως "ρατσιστές" όσους αυτόχθονες υφιστάμενοι τη βία των εισβολέων διαμαρτύρονται. Πολύ πρόσφατα τα Wikileaks αποκάλυψαν το δίκτυο του Σορος που χρηματοδοτεί παγκοσμίως τέτοιες οργανώσεις και ειδικά στην Ελλάδα antifa, gay pride και "ανοιχτοσυνοράκηδες".

Με αρχή γενόμενη στις ΗΠΑ, την Αυτοκρατορία και παγκόσμιο κέντρο απ' όπου εκπορεύονται οι εξελίξεις που μεταδίδονται σε όλον τουλάχιστον τον Δυτικό κόσμο, επί κάπου πέντε δεκαετίες οι άνδρες, και μιλάμε για τον άνδρα της μικρομεσαίας τάξης, σφυροκοπούνται κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά. Έχασαν δουλειά, με επακόλουθο να χάσουν την δυνατότητα να συντηρούν οικογένεια, ωθούμενοι στο κοινωνικό περιθώριο. Οι καθηγητές του Πρίνστον Αν Κέις και Άνγκους Ντίτον σημειώνουν μια μεγάλη σχετική επιδείνωση στα ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας στους λευκούς Αμερικανούς άνδρες της μεσαίας τάξης, λόγω αυτοκτονιών και καταχρήσεων αλκοόλ και ναρκωτικών. Ενώ πολλοί νεαροί υπό την πίεση της γυναικείας κοινωνικής ηγεμονίας εκθηλύνθηκαν.

Για να μειωθεί το εργατικό κόστος οι παραγωγές μεταφέρθηκαν στην Κίνα και τώρα στην ακόμα φθηνότερη ΝΑ Ασία. Το Ντητρόιτ π.χ., η εμβληματική της παραγωγής πόλη με τις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες, ήταν το 1950-1970 μια ακμάζουσα μεγαλούπολη με ανθηρή μικρομεσαία τάξη νοικοκυραίων. Τώρα είναι ένα φάντασμα πόλης. Δεν μπορούν να ιππεύσουν όλοι το άρμα της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, το οποίο αφορά μόνο τις ακτές των ΗΠΑ και απαιτεί υψηλές προσωπικές ικανότητες και ειδικές σπουδές. Ενώ και στον οικονομικό αυτόν κλάδο εργασιακές ρυθμίσεις που επέβαλαν οι μεγάλες εταιρείες πληροφορικής επιτρέπουν σε καραβιές νεαρών ινδοπακιστανών να εισρέουν συνεχώς, για να ανανεώνεται το προσωπικό και να συμπιέζονται οι μισθοί. Ένας προγραμματιστής στα 35 του θεωρείται "καμμένος", γέρος. Και μετά τί θα κάνει;

Με τις παραγωγές απομακρυσμένες και την οικονομία να μετατρέπεται σε οικονομία υπηρεσιών, όπου αντιμετωπίζουν σκληρό ανταγωνισμό από τις γυναίκες, οι άνδρες εξωθούνται στην οικονομική ανυπαρξία συνεπώς και στην πλήρη αναπαραγωγική αδυναμία. Γι' αυτό οι επιθετικές φεμινίστριες πανηγυρίζουν "είναι η οικονομία των υπηρεσιών ηλίθιε, που εξαλείφει την πατριαρχία!". Και σε συνδυασμό με το ομοφυλόφιλο λόμπυ προωθούν την κατάργηση της κλασσικής ετερόφυλης οικογένειας και την αντικατάστασή της με παραλλαγές νέων μορφών αναπαραγωγής της ζωής, ομόφυλες οικογένειες, παρένθετες μητέρες, σπερματοδότες. Ένας συνδυασμός επιθετικής μητριαρχίας με καθεστώς Σοδόμων.

Κοινωνικά οι άνδρες στις ΗΠΑ συμπιέζονται από την δικτατορία της πολιτικής ορθότητας η οποία απαγορεύει οποιοδήποτε δημόσιο σχόλιο που αφορά ομοφυλόφιλο, λεσβία, γυναίκα, έγχρωμο, ισπανόφωνο, λαθρομετανάστη. Μαζί τους βεβαίως συμπιέζονται και μια μεγάλη πλειοψηφία από σοβαρές γυναίκες. Αυτές που βλέπουν, όπως αντίστοιχα η πλειοψηφία των ανδρών, τους άνδρες ως συντρόφους και συνοδοιπόρους στον βιοτικό αγώνα, όχι ως δυνάστες-εχθρούς όπως οι ταλιμπανοφεμινίστριες.

Παρότι το κείμενο για διαδικτυακό είναι πολύ εκτεταμένο ας μου επιτραπεί να παραθέσω αυτούσιο ένα σχόλιο μιας παλιάς φίλης, εδώ στο antinews :
"Οι φεμινίστριες, οι γυναίκες των αμβλώσεων και της ανταγωνιστικής καριέρας, οι γυναίκες που θέλουν σε κάθε έκφανση της ζωής τους να είναι ίδιες με τους άνδρες λέει, τώρα πλέον πεθαίνουν κι αυτές λόγω stress, καπνίσματος και καρδιακών επεισοδίων το ίδιο συχνά, όπως και οι άνδρες. Οι φεμινίστριες δήθεν χειραφετημένες, ανταγωνίζονται γι αυτό και απωθούν τους άνδρες. Και μετά απορούν για τη λειψανδρία, γιατί στα «singles’ bars» δεν πέφτει καρφίτσα, γιατί αυτή η έκρηξη της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας. Οι φεμινίστριες όχι μόνον ευθύνονται για την υπογεννητικότητα και τον πληθυσμιακό μαρασμό στην Ελλάδα και στις λοιπές χώρες του δυτικού κόσμου. Ταυτόχρονα, έχασαν τη ταυτότητά τους, τον φυσικό προορισμό τους. Απεμπόλησαν τα θαυμαστά μυστήρια της γυναικείας θηλυκότητάς τους. Γεγονός αναμφισβήτητο παραμένει ότι ο φεμινισμός στον δυτικό κόσμο, κατέστρεψε τη γυναικεία φύση, τη γεννητικότητα και τους διακριτούς ρόλους των δύο φύλων. «Επιστροφή στις ρίζες» είναι το σύνθημα στις δυτικές κοινωνίες σήμερα, για να περισωθεί ό,τι τελικά απέμεινε".

Έχουν από καιρό διαμορφωθεί δυο στρατόπεδα παγκοσμίως. Το παγκοσμιοποιητικό. Καθένας από την αφετηρία του, ενωμένοι στον σκοπό. Νεοφιλελεύθεροι, πολυεθνικές, επιχειρηματικές ελίτ, κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος τύπου Σορος, αναρχοκαπιταλιστές, οι ολίγοι ευνοημένοι από τις χαοτικές εισοδηματικές διαφορές που δημιούργησε η Παγκοσμιοποίηση, προπαγανδιστές των ανοιχτών συνόρων, άθεοι, η Αριστερά σε κάθε της έκφανση, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, φυλετικές μειονότητες, λαθρομετανάστες. Μαζί τους ασφαλώς το Χόλλυγουντ και ο κόσμος από την η παγκόσμια βιομηχανία πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, η οποία με την Παγκοσμιοποίηση έχει δηλητηριάσει τις ψυχές των ανθρώπων με οπτικά και ακουστικά καλλιτεχνικά σκουπίδια. Όλοι μαζί, το πανίσχυρο σύστημα που έχει κυριαρχήσει απόλυτα τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια στη Δύση, με την ηττηθείσα υποψήφια, απεχθή εκπρόσωπό του, σάρκα εκ της σαρκός του. Και η εξήγηση γιατί Αλέξης και Κυριάκος ψήφισαν αγκαλιά σύμφωνο συμβίωσης και τζαμί.

Ο μύθος για τα Σόδομα και Γόμορρα δεν τους δίδαξε ότι κοινωνίες στις οποίες επικρατεί το α-φύσικο καταστρέφονται. Ο μύθος για τον
Πύργο της Βαβέλ δεν τους δίδαξε ότι κοινωνίες στις οποίες επικρατεί άκρα ετερογένεια διαλύονται. Γιατί έχτισαν προσωπικά καταφύγια-φρούρια, όπως έκανε ο ιδρυτής του facebook,
ώστε να μην υφίστανται ό,τι υφίσταται η σιωπηρή πλειοψηφία .

Και το αντι-παγκοσμιοποιητικό στρατόπεδο. Όσοι βλέπουν ότι η Παγκοσμιοποίηση διαλύει τις δυτικές κοινωνίες. Συντηρητικοί, υπερασπιστές των εθνικών συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας, η μεσαία οικονομικά και κοινωνικά τάξη σε όλη ανεξαιρέτως τη Δύση, ένθεοι και θρησκευόμενοι, ετερόφυλοι άνδρες και γυναίκες, όσοι θυμούνται από που κατάγονται. Όσοι γνωρίζουν πόσοι αιώνες χρειάστηκαν για να διαμορφωθεί το ομότροπον της κοινωνικής συνύπαρξης και δεν είναι πρόθυμοι να το πετάξουν, να το δώσουν αντιπαροχή στην κατανάλωση ευτελών εμπορευμάτων από την ΝΑ Ασία η οποία τους προσφέρεται.

Οι Αμερικανικές εκλογές υπήρξαν τα "Καταλαυνικά Πεδία" για την μάχη των δυο στρατοπέδων και ο Αττίλας με τους Ούννους ηττήθηκαν. Εκλογές που αναμένεται να καθορίσουν τις παγκόσμιες εξελίξεις και την ροή της Ιστορίας. Και το αν θα μείνουν πατρίδες. Ο Τραμπ δεν είναι η αδιάβλητη προσωπικότητα. Αλλά εκπροσωπεί μια οικονομική δραστηριότητα η οποία παράγει κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο. Σε αντίθεση με τη σπεκουλαδορία του συστήματος των απίθανων χρηματοπιστωτικών προϊόντων και μεθόδων, το αεριτζίδικο κέρδος. Ενώ η προσωπική του ιστορία με το αντίθετο φύλο δεν μπορεί επ' ουδενί να συγκριθεί με τον κατ' εξακολούθηση βιαστή γυναικών Μπιλ Κλίντον, η σεξουαλική εγκληματικότητα του οποίου μένει ατιμώρητη. Βιασμούς που καταπίνει αμάσητους το κατά τα άλλα "προοδευτικό" λόμπυ, όπως κατάπιαν αμάσητο οι ΣΥΡΙΖΑίες φεμινίστριες που απαγόρευσαν το "Χτύπα σαν άνδρας" τον βιασμό της 23χρονης στο ΑΠΘ από λαθρομετανάστες.

Προσωπικά σιγουρεύτηκα για τη νίκη του Τραμπ από τον περασμένο Ιούνιο, κυρίως διαβάζοντας τον πανικό στις γραμμές των αρθρογράφων στους New York Times, στους Financial Times και στα λοιπά συστημικά ΜΜΕ. Αλλά και για όποιον είχε παρακολουθήσει τα γεγονότα της προεκλογικής περιόδου, όχι τις αντι-Τραμπ υστερίες των μέσων του συστήματος, ήταν ο νικητής των debates και διατύπωσε λογικές προτάσεις. Λογικές για τον μέσο, λευκό Αμερικανό, γι' αυτό και το κοινό του στις συγκεντρώσεις ήταν εμφανώς σοβαροί άνδρες και γυναίκες, σε αντίθεση με τα φρικιά που έβλεπες στη Χίλαρυ. Βεβαίως για την Big farma π.χ., τις επιχειρήσεις μαζικής γεωργίας, το να κλείσεις τα σύνορα στους χιλιάδες Λατίνους που αποτελούν το φθηνό εργατικό σου δυναμικό "δεν είναι λογικό".

Το ωραίο ήταν ότι ανέμεναν πως η μεγάλη προσέλευση Ισπανόφωνων θα ευνοούσε αποκλειστικά τη Χίλαρυ. Όμως, ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των Αλβανών στην Ελλάδα; Μα οι Πακιστανοί, που αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις θέσεις εργασίας και το ύψος του ημερομισθίου τους. Έτσι και στις ΗΠΑ, οι ήδη εγκατεστημένοι Λατίνοι που έχουν στήσει μια ζωή στο "Αμερικανικό Όνειρο", νοιώθουν ως πρωτεύουσα απειλή για τις θέσεις εργασίας τους τα κύματα των νεοεισερχομένων. Και πολλοί ψήφισαν Τραμπ. Ενώ οι μαύροι, που την τελευταία οκταετία με τον Ομπάμα "καλόμαθαν" να είναι κυρίαρχοι, αποκτώντας μια νέα φυλετική αυτοπεποίθηση ή θράσος σύμφωνα με τους υπόλοιπους Αμερικανούς, μη έχοντας "δικό τους" μάλλον αδιαφόρησαν.

Στις πρώτες του εξαγγελίες ο νέος Πρόεδρος, σοφά, εμφανίστηκε ενωτικός. Και ακόμα είναι νωρίς για να διαπιστωθεί τι από τις εξαγγελίες του θα μπορέσει ή θα θελήσει να τηρήσει. Αλλά εδώ ισχύει το αντίστροφο απ' αυτό που εξέλεξε τον Τσίπρα : και δύο στα δέκα απ' αυτά που έταξε να κάνει θα έχει μεγάλη σημασία. Γιατί είναι ο Πλανητάρχης.

Και γιατί αν εκλεγόταν η Χίλαρυ γνωρίζαμε τι θα επακολουθήσει. Το πρώτο στρατόπεδο προπαγανδίζει ότι η επιστροφή σε συμπαγείς εθνικά και θρησκευτικά κοινωνίες είναι αδύνατη.
Μετά την Μάχη των Εθνών οι Ούννοι διαλύθηκαν. Οι σύγχρονοι Ούννοι όμως κάθε άλλο παρά διαλύθηκαν. Θα συνεχίσουν την κοινωνική μάχη ακατάπαυστα, όπως μόνο η Αριστερά γνωρίζει, ήδη τα πρώτα άρθρα επιχειρούν προσεταιρισμό του Τραμπ.

Όμως ο πανικός τους από την ήττα μας προσέφερε μια μεγάλη απόλαυση, να τους βλέπουμε ενωμένους, σε όλον τον κόσμο, να θρηνούν. Από το σκουπίδι Lady Gaga μέχρι τα δικά μας αριστερά παρτάλια που αποτελούν το 95% των δημοσιολογούντων σε όλα τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Κι από την Ευρωπαϊκή, διεθνιστική Σοβιετία των Βρυξελλών που μέσω του Γερμανού Αντικαγκελαρίου δηλώνει ότι "ο Τραμπ είναι ο πρωτοπόρος ενός νέου αυταρχικού και σωβινιστικού διεθνούς κινήματος" μέχρι τον ανεκδιήγητο Πωλ Κρουγκμαν, έναν οικονομολόγο που θέλει να συμβουλεύει τα κράτη πως να χειρίζονται τα οικονομικά τους όταν ο ίδιος, ναι, προσωπικά χρεοκόπησε από καταναλωτικές σπατάλες και ζήτησε την προστασία του πτωχευτικού δικαίου, που γράφει στους New York Times "Ένας σημαντικός αριθμός Αμερικανών, λευκών που ζουν κυρίως σε αγροτικές περιοχές, δεν συμμερίζονται την ιδέα για το τι πραγματικά είναι η Αμερική. Για αυτούς όλα έχουν να κάνουν με το αίμα και τη γη και τη φυλετική ιεραρχία".

Ακριβώς, χρεοκοπημένε οικονομικά και ιδεολογικά κύριε Κρουγκμαν. Αυτά τα τρία που γέννησαν τις πατρίδες που οι εργοδότες σου θέλουν να εξαλείψουν.

Δεν μπορούμε να πούμε εάν οι δυτικές κοινωνίες ιστορικά βρίσκονται στο σημείο που ο Unwin κρίνει ανεπίστρεπτο. Αν υπάρχει ταξίδι επιστροφής στο ομογενές πολιτισμικά και συμπαγές εθνικά κράτος. Πάντως αν υπάρχει, το τραίνο φαίνεται να έχει ατμομηχανές το Brexit και την Αμερικανική εκλογή.

Εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, στις αποβάθρες του Μετρό από τα μεγάφωνα ακούγεται η αναγγελία "ο τελευταίος συρμός αναχωρεί στις 23:45 (ή όσο)".
Κυρίως για τους λευκούς άνδρες, ο τελευταίος συρμός ονομάζεται "Ντόναλντ" και αναχώρησε στις 8 Νοεμβρίου 2016. Μένει να δούμε μέχρι ποιον σταθμό θα φθάσει...


Μοιραστείτε

Share/Bookmark

Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK

Δεν υπάρχουν σχόλια: