"Ο ελληνικός λαός έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του. Και κάποιοι ακόμη και σήμερα θεωρούν τον Βαρουφάκη ή την Παναρίτη μεγάλους οικονομολόγους κι όχι χαρτορίχτρες που μαζί με τον Τσίπρα έριξαν τη χώρα στα βράχια..."
Ωστόσο, ακόμη και το μέγεθος της φαιδρότητας αυτού του ανθρώπου αναδεικνύει σε ποιων τα χέρια εμπιστεύτηκε το 36% του ελληνικού λαού την πατρίδα μας. Όχι μία φορά αλλά συνολικά τρεις αν υπολογίσει κάποιος και το δημοψήφισμα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού αποφάσισε ότι ο Σαμαράς ήταν κακός άνθρωπος, αντιλαϊκός και ανίκανος να κυβερνήσει ενώ ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και το υπόλοιπο μπουλούκι ήταν ικανοί, φίλοι του λαού, ευαίσθητοι… αριστεροί. Δυστυχώς αυτή την επιλογή την πληρώσαμε πολύ ακριβά.
Το βιβλίο που έβγαλε ο Βαρουφάκης (για να βγάλει και τα έξοδα των διακοπών προφανώς) και οι συνεντεύξεις που δίνει για την δραματική πρώτη περίοδο διακυβέρνησης της αριστεράς είναι αποκαλυπτικά για το τεράστιο έγκλημα που έγινε να αφήσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ τις τύχες της χώρας. «Adults in the Room», ο τίτλος του βιβλίου και φανταζόμαστε μερικούς ενήλικες στο μεγάλο δωμάτιο του Μαξίμου. Τον Αλέξη, τον Παππά, τον Δραγασάκη, τον Γιάνη, τον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη, τη Ζωή. Όλοι αυτοί οι ενήλικες αποφάσισαν για τη χώρα μας. Όλοι αυτοί που είναι αμφίβολο αν κανείς θα τους εμπιστεύονταν ακόμη και για να διοικήσουν ένα περίπτερο.
Και δείτε τι λέει ο Βαρουφάκης για να καταλάβετε ποιοι μας κυβέρνησαν εκείνη την δραματική περίοδο και ποιοι συνεχίζουν να ασελγούν στο σώμα της πατρίδας μας.
Απόσπασμα πρώτο: «Μιλώντας με την Έλενα Παναρίτη, παρουσία της Δανάης, περιέγραφα την δυσάρεστη και χαώδη ατμόσφαιρα που ακολούθησε μετά από τη λογομαχία (εννοεί με τον Σαγιά): «Για μια ακόμη φορά έφτασα μερικά εκατοστά από το να παραιτηθώ σήμερα. Αλλά δεν πρόκειται να τους κάνω τη χάρη. Ο Αλέξης προσπάθησε να με υπερασπιστεί αλλά το έκανε πολύ άτσαλα».
«Του έχουν κάνει μάγια» είπε η Έλενα.
«Όχι, δεν είναι αυτό», απάντησα. «Έχει παραιτηθεί εσωτερικά. Έχει κουραστεί και έχει χάσει το ηθικό του. Αλλά είναι η τελευταία μας ελπίδα. Θα παραμείνω μέχρι αυτή η ελπίδα να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά».
Σκεφτείτε, η επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας τότε η κ. Παναρίτη να πιστεύει ότι στον Τσίπρα έχουν κάνει μάγια. Μιλάμε για κανονικούς αστρολόγους και χαρτορίχτρες και αυτοί το έπαιζαν οικονομολόγοι.
Απόσπασμα δεύτερο:
«Το σχέδιο τους ήταν πλέον φανερά η αποδοχή της μνημονιακής διαδικασίας και η επαναδιάταξη της κυβέρνησής μας ως μια εκδοχή λάιτ της πολιτικής Σαμαρά. Θυμάμαι να καθόμαστε με τον Ευκλείδη στο Μαξίμου, χαμογελώντας πικρά ο ένας στον άλλον, περιμένοντας την έναρξη κάποιας σύσκεψης, την ώρα που σε διπλανό δωμάτιο οι Σαγιάς και Χουλιαράκης, συνεπικουρούμενοι από τον Δραγασάκη, έκοβαν και έραβαν, έγραφαν και έσβηναν, ακόμα ένα προσχέδιο Συμφωνίας Τεχνικών Κλιμακίων (SLA) που θα παρέδιδαν στην τρόικα: στην πραγματικότητα ενός νέου, οικονομικά μη βιώσιμου, Μνημονίου, πανομοιότυπο με το προηγούμενο, πέραν κάποιων ελάχιστων φύλλων συκής και -το σημαντικότερο- πολύ λιγότερο δημοσιονομικά βιώσιμο. Το όλο σκηνικό εξέπεμπε θλίψη.
Κάποια στιγμή, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, είπα στον Αλέξη ότι δεν θα μπορούσε να «πουλήσει» την SLA του Σαγιά ούτε στον εαυτό του, όχι απλά στην κοινοβουλευτική μας ομάδα. Συμφώνησε με αφοπλιστικό τρόπο και αμέσως έδειξε ακόμα πιο θλιμμένος απ’ όσο ήταν ήδη. Στο μεταξύ ο Jeff Sachs μου έστελνε επείγουσες προειδοποιήσεις: «Απαιτούν πρώτα τεχνική συμφωνία, υποσχόμενοι ότι θα συζητήσουν ελάφρυνση του χρέους μετέπειτα. Αλλά λένε ψέματα! Μόλις τους δώσετε την SLA θα αρνηθούν ακόμα και ότι σας υποσχέθηκαν οτιδήποτε. Μην την πατήσετε!» Πώς να έλεγα στον Jeff ότι πλέον ο Αλέξης δεν με άκουγε; Πως φαινόταν πλέον ταγμένος, από επιλογή ή παράλυση, να διαβεί ανόρεχτα αυτό το καταστροφικό μονοπάτι;
Καθώς πλησίαζε το τέλος Μαΐου ο Αλέξης εμφανιζόταν όλο και πιο νωχελικός, σε σημείο που έπαψε να κυριαρχεί, όπως προηγουμένως έκανε, των συσκέψεών μας. Το κενό έσπευσε, με την σιωπηλή συναίνεση των Δραγασάκη και Παππά, να καλύψει ο Σαγιάς. Μακρυγορώντας στην γλώσσα αλλά και το πνεύμα της SLA της Τρόικας, έμοιαζε να προεδρεύει».
Τι λέει εδώ; Ότι ο Τσίπρας είχε παραδώσει την εξουσία στον Σαγιά και το υπόλοιπο περιβάλλον. Μόλις τέσσερις μήνες από τη μεγαλειώδη νίκη της αριστεράς και εμφανιζόταν καταβεβλημένος, απογοητευμένος, κουρασμένος. Τι να πει κανείς. Σ’ αυτόν στηρίζεται η χώρα;
Απόσπασμα τρίτο:
«Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσουμε ξανά στον Wieser, αν το επιθυμείτε. Αλλά να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Η μόνη μας ελπίδα ανάκτησης του ελέγχου της μοίρας μας είναι αν ο πρωθυπουργός μας, το πολύ μέχρι την Τετάρτη ή την Πέμπτη, παρουσιάσει το δικό μας αντι-Μνημόνιο -τη δική μας μεταρρυθμιστική και δημοσιονομική πρόταση για το πώς πρέπει να κλείσει η τρέχουσα δανειακή συμφωνία και ποια πρέπει να είναι η λογική και η μορφή ενός νέου μακροπρόθεσμου συμβολαίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να εγκλωβιστείς Αλέξη στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας της τρόικας, να επιμείνεις να συζητήσεις στη βάση ενός νέου Σχεδίου για την Ελλάδα στο οποίο το χρέος να είναι προαπαιτούμενο. Ναι, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι επ'αυτού εδώ και δύο μήνες. Όμως είναι μονόδρομος και τώρα πια είναι έτοιμο ένα τέτοιο Σχέδιο, αποτέλεσμα συστηματικής δουλειάς με τον Jeff Sachs, τον Larry Summers και πολλούς άλλους».
Όσο μιλούσα, ο Σαγιάς, που καθόταν δίπλα μου, άρχισε να επαναλαμβάνει ρυθμικά και σαρκαστικά την ίδια φράση: «Πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης. Αυτό κάνεις. Προτείνεις την σύγκρουση.»
Έφτασα στα όρια της υπομονής μου. Χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι και του είπα «Άκου να σου πω. Δεν θα με ξαναδιακόψεις. Ούτε θα ξαναβάλεις λόγια στο στόμα μου διαστρέφοντας το νόημα των λεγόμενών μου. Η Τρόικα και τα κανάλια της τα καταφέρνουν πολύ καλά σε αυτό. Δεν χρειάζονται την βοήθειά σου. Αλλά ως εδώ. Αν διαφωνείς, να περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου για να εκφράσεις τις σκέψεις σου».
«Τώρα με τρόμαξες!» είπε ο Σαγιάς με περίσσια ειρωνική επιθετικότητα.
«Σπύρο, πρόσεχε, ολισθαίνεις στη σφαίρα της πολιτικής αλητείας.»
Ο Σαγιάς άρχισε να φωνάζει «Επί σαράντα χρόνια παλεύω σε αυτή τη χώρα, όχι σαν μερικούς που είδαν την ευκαιρία τους να γυρίσουν από το εξωτερικό και να κάνουν καριέρα».
«Χαίρομαι που επιτέλους πέφτουν οι μάσκες και μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιος υπονομεύει τον υπουργό Οικονομικών εκ των έσω», του απάντησα.
Ο τσακωμός αυτός, αν έγινε βεβαίως, αποδεικνύει ότι όλα εκείνη την περίοδο ήταν στον αέρα. Όλα γίνονταν στο πόδι και καμιά σοβαρή απόφαση δεν ελήφθη με βάση το συμφέρον της πατρίδας. Μια κυβέρνηση, ένα πρωθυπουργικό επιτελείο, μια κλειστή ομάδα που σκοτώνονται μεταξύ τους κι αντί αυτό το πολεμικό συμβούλιο να είναι ενωμένο για το καλό της πατρίδας αυτοί ετοιμάζονταν να παίξουν ξύλο. Ένας τυχοδιώκτης οικονομολόγος κι ένας νομικός που δεν είχε καμιά σχέση με την οικονομία να τσακώνονται με την Ελλάδα στην κόψη του ξυραφιού.
Το συμπέρασμα. Ο ελληνικός λαός έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του. Και κάποιοι ακόμη και σήμερα θεωρούν τον Βαρουφάκη ή την Παναρίτη μεγάλους οικονομολόγους κι όχι χαρτορίχτρες που μαζί με τον Τσίπρα έριξαν τη χώρα στα βράχια.
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου