του Πανίκου Ελευθερίου 36 χρόνια από την βάρβαρη τουρκική εισβολή, η πικρή πραγματικότητα είναι ότι οι συνεχείς υποχωρήσεις των ηγετών, έχουν φέρει τους Έλληνες της Κύπρου στα όρια του εξανδραποδισμού. Κανείς, ίσως ούτε καν οι εντός του εσωτερικού πυρήνα του ΑΚΕΛ, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δυσμενή θέση στην οποία βρισκόμαστε. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι μόνο προσωρινά είχε ξεπεραστεί ο κίνδυνος, με το 76% του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, το 2004. 6 χρόνια μετά, μια παρόμοια παγίδα στήνεται, με συγκαλυμμένα χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησίες, ασφυκτικές πιέσεις κ.α. για να συναινέσει ο Κυπριακός Ελληνισμός στην ίδια απαράδεκτη λύση.
Μια νέα διεθνής συνομωσία, στοχεύει στο να εκμεταλλευτεί την σημερινή αδυναμία του Ελληνισμού για να αλώσει την Κύπρο, προς όφελος των Τούρκων και των Αγγλοαμερικανών. Με την «πολιτική των προσφορών» (έχοντας την πλήρη στήριξη του ΔΗΣΥ) και στην προσπάθεια του να συντηρήσει το «καλό κλίμα» των συνομιλιών, είναι φανερό ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας έχει αυτοπαγιδευθεί. Σε πρόσφατη δήλωσή του, ουσιαστικά παραδέχθηκε ότι το σκηνικό θα είναι ίδιο με αυτό του 2004. Πέραν όμως της παραδοχής του αυτής, το θέμα είναι τι κάνει (εκτός από τις «διακοινοτικές συνομιλίες» που συντηρούν την εικόνα της «καλής Τουρκίας» «που στηρίζει τις προσπάθειες των δύο κοινοτήτων για εξεύρεση λύσης») για να ξεφύγουμε από την δαμόκλειο σπάθη, διασώζοντας το κράτος μας και τον Κυπριακό Ελληνισμό;
Δυστυχώς, παρά την χρεοκοπία της πολιτικής της αναζήτησης λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (που οδήγησε στην τραυματική εμπειρία του σχεδίου Ανάν), φαίνεται ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου δεν έχει βάλει μυαλό (η ηγεσία που επιμένει σε «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά κι ο λαός που την αναδεικνύει με την ψήφο του). Τρανή απόδειξη γι’ αυτό, είναι η παρουσία στην προεδρία του κράτους, του Δημήτρη Χριστόφια, του «πρόεδρου λύσης», γνωστού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, που είπε το ΟΧΙ «για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ». Υπό τις περιστάσεις, το μέγα ερώτημα που προκύπτει, είναι το εξής: Οδεύουμε πράγματι, προς ακόμα ένα ναυάγιο στις συνομιλίες (κρίνοντας από τα αποτελέσματα των συνομιλιών) ή μας περιμένουν κάποιες δυσάρεστες εκπλήξεις και ανατροπές (επιτάχυνση των διεργασιών για λύση);
Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι με τις τελευταίες προτάσεις του (που ουσιαστικά το μόνο που κάνουν είναι να θολώνουν τα νερά – ίσως έγιναν για να εξυπηρετήσουν προεκλογικές σκοπιμότητες), θα μπορέσει ο Πρόεδρος να διορθώσει τα κακώς έχοντα στο Κυπριακό. Πέρα από τις κινήσεις εντυπωσιασμού και τους οποιουσδήποτε τακτικισμούς η ουσία παραμένει ή ίδια: η επιδίωξη συνεχίζει να είναι συνεταιρικό κράτος Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με «πολιτική ισότητα». Μια «λύση» που αν γίνει αποδεκτή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην τουρκοποίηση της Κύπρου γιατί θα καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία και στην θέση της θα «εγκαθιδρύσει» ένα προβληματικό κράτος που θα τελεί υπό την κηδεμονία των πρώην δυναστών του.
Η πατρίδα διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο! Όχι μόνο λόγω της γεωστρατηγικής της σημασίας και των όσων ισχυρών την επιβουλεύονται αλλά και λόγω της ανεπάρκειας των ηγετών. Με πρόεδρο τον μοναδικό ίσως ηγέτη στην παγκόσμια ιστορία που δηλώνει ότι αρκείται με «μειωμένη ελευθερία» (Πάσχα 2009, σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς: «αν επιμένουμε σε ατόφια λύση και ατόφια ελευθερία, θα οδηγηθούμε στην διχοτόμηση»), δεν μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία...
Η μόνη μας ελπίδα για να σταματήσει (άμεσα) αυτή η ολέθρια πορεία, θα ήταν να κάνει ο Πρόεδρος ακόμα μια σημαντική παραδοχή: «Επειδή η πολιτική της ευελιξίας και των προσφορών έχει αποτύχει παταγωδώς και δεν μπορούν οι ώμοι μου, από μόνοι τους, να σηκώσουν το αβάσταχτο βάρος μιας «νέας Ζυρίχης», παραιτούμαι και προκηρύσσω πρόωρες εκλογές». Δυστυχώς, μάλλον δεν πρόκειται να δούμε τέτοια ηρωική έξοδο (εφόσον δηλώνει ότι τον στηρίζει ο λαός κι ότι επειδή ... νιώθει ότι κάνει το σωστό, θα προχωρήσει). Γι’ αυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Για την εξασφάλιση της επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, την υπεράσπιση των δικαίων του λαού μας και μέχρι την εμφάνιση ικανών ηγετών που θα μας επαναφέρουν στον δρόμο της απελευθέρωσης (κι όχι «επανένωσης») της πατρίδας μας. 36 χρόνια μετά, ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ!
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου