Όπως και την Άνοιξη του 2015, η κοινή λογική εκτιμά πως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα θα τα υπογράψει όλα κραυγάζοντας "αέρα" και στη συνέχεια θα ζήσουμε εμείς με την οικονομία καλά και αυτοί με την "κουτάλα" στη "χύτρα" του προϋπολογισμού ανά χείρας, καλύτερα.
Αυτό επιτάσσει η κοινή λογική. Το ίδιο επιβεβαιώνουν και οι πληροφορίες εντός και εκτός της χώρας.
Το  ίδιο όμως ίσχυε και το 2015. Το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls θα προκαλούσαν τέτοια ζημιά στην οικονομία που στη συνέχεια η κυβέρνηση της αριστεράς με το τρίτο μνημόνιο θα ήταν καταδικασμένα σε αποτυχία.  Όσοι πόνταραν στην κοινή λογική έχασαν...
Το 2015 αφού εκτέλεσαν εν ψυχρώ την οικονομία, μετά περιέφεραν σαν επιτάφιο το τρίτο μνημόνιο λιτανολογώντας την έλευση της ανάπτυξης. Σαν να τινάζεις στον αέρα τη δεξαμενή που ποτίζει τον κήπο και μετά να περιμένεις να βγάλεις συγκομιδή με δυο τρεις δανεικούς κουβάδες νερό.
Θα συνιστούσα λοιπόν ψυχραιμία καθώς είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με θίασο ποικιλιών ορχούμενο με στρατηγικό σχεδιασμό δεκαπενταμελούς πολυκλαδικού. Η προσέγγιση του τρόπου αντίληψης του κόσμου και αλληλεπίδρασης μαζί του από την ελληνική αριστερά δεν πρέπει να γίνεται με όρους πολιτικούς αλλά ψυχαναλυτικούς.
Οι προθέσεις
Ο κ. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα φαίνεται πως θέλουν να κλείσουν τη συμφωνία της αξιολόγησης. Εδώ και έξι μήνες την προαναγγέλλουν για τις προσεχείς εβδομάδες αλλά συμφωνία δεν  προκύπτει. Αν ο κ. Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα μπορούσαν να κλείσουν μια συμφωνία που μπορεί να περάσει από το κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα θα το είχαν κάνει από... πέρυσι. Προφανώς, βρίσκουν εσωτερικές αντιστάσεις.
Τούτο μαρτυρά και την προσπάθεια του κ. Τσακαλώτου να μην φορτωθεί μόνος το "μουτζούρη" μιας συμφωνίας που εκτός από αδιέξοδη θα "πονέσει" τις τσέπες ταξικών φίλων και υποστηρικτών.
Όπως και μερικούς μήνες νωρίτερα τα βασικά σενάρια της ηγετικής ομάδας της κυβέρνησης παραμένουν δύο:
Τα υπογράφουμε όλα έξω και εσωτερικά συνεχίζουμε να πουλάμε επικοινωνιακά το παραμύθι πως με τους άλλους θα ήταν χειρότερα.
Με αυτήν την επιλογή η προσδοκία αφορά ένα γύρισμα της οικονομίας ικανό να επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να ισχυριστεί πως έφερε την ανάπτυξη, γιατί τέλος των μνημονίων δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Δεν υπογράφουμε και επικαλούμενοι πως η άλλη πλευρά ανέβαζε συνεχώς τον πήχη των μέτρων, πάμε σε ηρωική απόδραση μετά ή άνευ δημοψηφίσματος.
Στη δεύτερη περίπτωση επιδίωξη θα είναι η επανασυγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία εντός εκτός και επί τα αυτά της ομπρέλας της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
Αδιέξοδο
Ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο σενάριο μπορεί να βγάλει τον κ. Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό αδιέξοδο.
Ο ίδιος και η κυβέρνηση παραμένουν και θα παραμείνουν εντελώς αναξιόπιστοι για τις δυνάμεις που κινούν την οικονομία. Για την ακρίβεια αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής οικονομικής αναξιοπιστίας. Κανένας σοβαρός επενδυτής δεν θα πάρει το ρίσκο να επενδύσει σε χώρα με τόση θεσμική αναξιοπιστία... πόσο μάλλον αν στο τιμόνι της διακυβέρνησης βρίσκεται μια κυβέρνηση της "παλαβής" αριστεράς.
Ακόμη και αν παρατηρηθεί κάποια βελτίωση αυτή θα είναι παροδική. Η οικονομία μετά τη μεγάλη πτώση έχει "καθίσει" και κινείται σαν οριζόντια γραμμή καρδιογραφήματος... Την οριζόντια κίνηση η εξ ΗΠΑ ορμώμενη σοσιαλίστρια υπουργός κ. Αντωνοπούλου προσπαθεί να παρουσιάσει σαν ανάδραση της οικονομίας.
Αν επιλέξει τη ρήξη δύσκολα θα μπορέσει να ηγηθεί του αντιμνημονιακού μετώπου από το οποίο πλέον έχει στοχοποιηθεί σαν υπαίτιος προδοσίας αλλά και του πολιτικού αδιεξόδου που βιώνει και αυτός ο χώρος μετά τη χρεοκοπία του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2017 δεν θα είναι μια εύκολη χρονιά, όχι μόνο γιατί η καθυστέρηση της αξιολόγησης έχει επιδεινώσει τις οικονομικές και τραπεζικές συνθήκες, αλλά γιατί το μείγμα της οικονομικής πολιτικής είναι ασφυκτικό για την οικονομία.
Επιπλέον είναι θέμα χρόνου μετά και την εκλογή Τραμπ οι εξελίξεις στην Ευρώπη να προκαλέσουν ένα "έμφραγμα" στη διεθνή οικονομία, με τρομακτικές συνέπειες για αδύναμους κρίκους όπως η Ελλάδα...
Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν το ευρώ θα υπάρχει μετά από 10 χρόνια. Ακόμη και αν υπάρχει, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως η Ελλάδα θα είναι μέλος της Ευρωζώνης.
Αντιθέτως, αν υπάρχει το ευρώ και η Ελλάδα δεν είναι μέλος της ευρωζώνης είναι εύκολο να προβλέψει κάποιος πως οι σημαντικές συναλλαγές στην Ελλάδα θα γίνονται σε ευρώ...
Η αβεβαιότητα σε ό,τι αφορά το ελληνικό μέλλον παραμένει ιδιαίτερα υψηλή και έχει αποκτήσει χαρακτήρα υπαρξιακό...