Το δίλημμα είναι αν είμαστε με την «Ηπειρωτική Δύση», ή την «Αγγλοσαξονική Δύση» και το πως μπορούμε να φέρουμε όλους αυτούς πιο κοντά με τη Ρωσία.

G20: Η ενδο-ΕΕ σύρραξη και το δίλημμα της Ελλάδας

Σε μείζων διπλωματικό ζήτημα κινδυνεύει να καταλήξει ο πόλεμος του «κόκκινου χαλιού» μεταξύ Λονδίνου και Παρισίων, κάτι το οποίο επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά αυτό που έχουμε αναφέρει στο «www.defence-pont.gr» αλλά και στο περιοδικό «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ» εδώ και δυόμισι χρόνια τώρα, πως η «Δύση» δεν είναι μία αλλά τουλάχιστον δύο, και πως τα συμφέροντα των δύο αυτών συνασπισμών είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα.
Από τη μία άκρη του γηπέδου έχουμε την «Δύση» των ηπειρωτικών δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανίας και των «βαστάζων» της, ακόμα και της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης και από την άλλη έχουμε τον αγγλοσαξονικό κόσμο των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου κ.λπ. Τα δύο αυτά στρατόπεδα έχουν ένα κοινό συμφέρον αλλά πολλά συγκρουόμενα.

Το κοινό τους συμφέρον είναι να αντιμετωπίσουν ως ομάδα τη γιγάντωση της Κίνας η οποία είναι πλέον προφανές πως με τα σημερινά δεδομένα, έως το 2020 θα αποτελεί τον οικονομικό γίγαντα του πλανήτη ξεπερνώντας τις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο πως το Πεκίνο έχει υποσκελίσει την Ιαπωνία στον συγκεκριμένο δείκτη και πλησιάζει πλέον ακάθεκτο την ασθμαίνουσα Ουάσιγκτον. Είναι δε μαθηματικά βέβαιο πως εάν δεν προκύψει κάποιο «τυχαίο γεγονός» που θα ανακατέψει τη τράπουλα, το παιχνίδι για τις ΗΠΑ και την «κοινή» Δύση θα έχει χαθεί μέσα στα επόμενα οχτώ έτη.
Τα συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των «ηπειρωτικών» (για την ώρα βάζουμε στο συγκεκριμένο στρατόπεδο και τη Γαλλία) δυνάμεων με τις αγγλοσαξονικές είναι
τεράστια και στο σύνολό τους υποσκελίζουν το κοινό τους συμφέρον – το κατά πόσο η συγκεκριμένη στάση θα αποδειχτεί σοφή θα το δείξει το άμεσο μέλλον, από τη πλευρά μας απλά το επισημαίνουμε. Έτσι σε μία σειρά από θέματα που έχουν να κάνουν από τη σχέση με τη Ρωσία, τη γεωπολιτική ισορροπία στην αποκαλούμενη ως «Παγκόσμια Νήσο» (Ευρασία-Αφρική) έως και την στάση τους απέναντι στις «αγορές», οι Αγγλοσάξονες φαίνεται να ακολουθούν αντιδιαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις, ή για να το θέσουμε καλύτερα, η σχέση τους καθορίζεται από τον κανόνα του «παιγνίου μηδενικού αθροίσματος» (zero-sum game) – κάθε κέδρος δικό μου, ισούται αυτομάτως με απώλεια δικιά σου.
Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ντέιβιντ Κάμερον «τα έσπασαν» αφού οι ειρωνείες μεταξύ των δύο πλευρών δεν λείπουν ακόμα και σε «ουδέτερο» μεξικανικό έδαφος. Η πέτρα του σκανδάλου δεν ήταν άλλη από τη τοποθέτηση της Γαλλίας πως θα εφαρμόσει πολιτικές υπερφορολόγισης στις επιχειρήσεις. Όπως ήταν φυσικό ο πρωθυπουργός της χώρας από την οποία ξεκίνησε στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα, με τον Άνταμ Σμίθ και τον Ντέιβιντ Ρικάρτντο, η θεωρεία του οικονομικού φιλελευθερισμού, ανέφερε, με αρκετά προβοκατόρικο πρέπει να παραδεχτούμε τρόπο τα εξής:

«Όταν η Γαλλία εφαρμόσει ποσοστό φορολόγησης ύψους 75% για την ανώτατη βαθμίδα φόρου εισοδήματος θα στρώσουμε κόκκινο χαλί και θα υποδεχθούμε περισσότερες γαλλικές επιχειρήσεις, που θα πληρώνουν λιγότερους φόρους στη Βρετανία» επισημαίνοντας ακόμα ότι η Βρετανία έχει μειώσει τη φορολογία για τα πολύ υψηλά εισοδήματα. Η Γαλλία από τη πλευρά απάντησε το ίδιο ειρωνικά αφού ο Φ. Ολάντ στην ουσία κατηγόρησε τον Βρετανό ομόλογό του για ανευθυνότητα αφού «ο καθένας πρέπει να είναι υπεύθυνος για όσα λέει», ενώ οι υπουργοί του προστρέχουν στον πατριωτισμό των Γάλλων, οι οποίοι θα αφήσουν «το κόκκινο χαλί κατά μήκος της Μάγχης να βραχεί».
Όσο «αστεία» και να φαίνεται η παραπάνω στιχομυθία τόσο από πίσω κρύβεται ουσία, για τρεις κυρίως λόγους:
Πρώτον, αποδεικνύεται πως οι Αγγλοσάξονες (οι οποίοι για πολλοστή φορά θα το επισημάνουμε, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ) δεν έχουν κανένα ενδοιασμό στο να εκμεταλλευτούν γραφικότητες όπως αυτές που υποστηρίζονται από αριστερά κόμματα εν Ελλάδι και διαφόρων σοσιαλιστών που τους έλαχε (δεν είναι τυχαίο, οι κοινωνίες νομοτελειακά θυμούνται τους ιδεαλιστικούς αριστερούς οραματισμούς όταν το «καπιταλιστικό όραμα» θολώνει) τελικά να σκάσει η βόμβα της Ευρωζώνης στα χέρια – σε πολύ λίγο καιρό από σήμερα όπως όλα δείχνουν.
Δεύτερον, οι συγκεκριμένες δηλώσεις και οι διαξιφισμοί καταδεικνύουν το πώς ακριβώς πρόκειται να αντιδράσουν οι αγορές στα περί «προοδευτικών κυβερνήσεων» στην Ελλάδα, οι οποίες θα ανακαλύψουν πολύ σύντομα πως απλά χαϊδεύουν αυτιά με όσα υπόσχονται.
Τρίτον, η Ελλάδα πολύ σύντομα, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα έχει διαλέξει όχι μεταξύ ευρώ ή δραχμής, αλλά με το ποια «Δύση» θα διαλέξει να σταθεί…
Όπως από αυτή τη μικρή γωνιά εδώ και δυόμιση έτη ήμασταν οι πρώτοι που μίλησαν στο ευρύ κοινό για την έννοια και τα πλεονεκτήματα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), όπως από αυτή τη μικρή γωνία ήμασταν αυτοί που όταν ακόμα δεν είχε σαλπάρει για τη Γάζα το… «Μαβί Μαρμαρά», έθεσαν τις πραγματικές προοπτικές του συμβάντος αυτού για την ισορροπία στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως με το τρέχων τεύχος του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ σκιαγραφούμε μία δυνητική λύση στη μετά-ευρώ εποχή, έτσι και τώρα επισημαίνουμε πως η Ελλάδα πολύ σύντομα θα κληθεί να διαλέξει στρατόπεδο.
Το δίλημμα είναι αν είμαστε με την «Ηπειρωτική Δύση», ή την «Αγγλοσαξονική Δύση» και το πως μπορούμε να φέρουμε όλους αυτούς πιο κοντά με τη Ρωσία. Και επειδή οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά δυναμικές, μη θεωρούμε ότι λόγω των σχέσεων Βερολίνου-Μόσχας των τελευταίων ετών και της ενεργειακής συνεργασίας, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ των «ηπειρωτικών». Η κυβέρνηση Μέρκελ με τη Ρωσία του Πούτιν αντιμετωπίζουν εκ νέου προβλήματα, με τη προσωπική σχέση και χημεία ανάμεσα στους δυο ηγέτες να απέχει παρασάγγας αυτής των Πούτιν-Σρεντερ ή αυτής ανάμεσα σε Μέρκελ-Μέντβεντεβ, σε απόδειξη του ρόλου των προσωπικοτήτων στις διεθνείς σχέσεις…
Με λίγα λόγια, το μόνο σωστό που αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις διάφορες εύπεπτες στις πλατιές μάζες ιδεολογικές ακροβασίες του τελευταίου διαστήματος, είναι έτσι όπως τα έχει καταφέρει η «μαντάμ του Βερολίνου», η χώρα μας θα επανεξετάσει το τι ακριβώς σημαίνει το «ανήκουμε εις τη Δύση». Και η τελευταία αυτή αναφορά, επιτέλους, ας πάψει να αντιμετωπίζεται ως εξ αντανακλάσεως – έστω – υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας, καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το ελαφρυντικό της απειρίας και τα ιδεολογικής απέχθειας στον πολιτικό ρεαλισμό, ενώ άλλοι έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική των διεθνών σχέσεων εδώ και καιρό, παρά την παρουσία στα ανώτατα κλιμάκια στελεχών που υποτίθεται τα ξέρουν αυτά «απέξω και ανακατωτά»…

defence-point.gr

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK