Είναι βέροι αριστεροί. Την κάτσαμε τη βάρκα!
Η πολιτική θεωρία της ευρωπαϊκής αριστεράς, που διαμορφώθηκε από διανοητές όπως ο Χόμπσμπάουμ, ο Τόμσον, ο Σάρτρ, ο Φουκώ, ο Αλτουσέρ, ο Λακάν, ο Ντελέζ, ο Μπαντιού, οΖίζεκ, κ.α, βασίζεται σε τρεις πυλώνες: α) στην κατεδάφιση των υφιστάμενων παραδοσιακών αρχών και αξιών της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, β) στην κοινωνική δικαιοσύνη, μέσω της συνολικής αναδιάρθρωσης της κοινωνίας και στην γ) εχθρική αντιμετώπιση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.
Για την επίτευξη των στόχων αυτών, πολλοί από τους αναφερθέντες διανοητές δικαιολογούν ακόμα και συμπεριφορές παρέκκλισης. "Αξίζει να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να καταστρέψουμε τις ιδέες της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας" διακήρυξε ο Αντρέ Μπρετόν, ενώ ο Σαρτρ δικαιολόγησε την ειδεχθή σταλινική βία, ως επιβαλλόμενη από "τις αναγκαιότητες της εποχής", και δεν δίστασε να υπερασπισθεί ακόμα και τη δολοφονία της ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ στους ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου το 1972! Ό,τι αποκλίνει από τα εγωιστικά τους πιστεύω στιγματίζεται ως αντιδραστικό και προτείνεται να καταστραφεί. Νομικοί, ηθικοί και πνευματικοί θεσμοί προτείνεται να αντικατασταθούν από φαντασιακούς μηχανισμούς απρόβλεπτης αποτελεσματικότητας. Για την αριστερή διανόηση, οι παραδόσεις δεν είναι ο συνεκτικός ιστός της κοινωνίας, αλλά επινοημένες καταστάσεις στην υπηρεσία της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας και οι συγκρούσεις στον πυρήνα των συμβατικών δημοκρατικών θεσμών δικαιολογούνται στο όνομα της ταξικής αλληλεγγύης και όχι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι το τυράκι στη φάκα για να προσελκύσουν αθώους και ευαίσθητους συναισθηματίες∙ στην πραγματικότητα εννοούν την ταξική αλληλεγγύη. Προσεγγίζουν την κοινωνία με ταξικού όρους, επειδή έτσι μπορούν να δικαιολογούν τις συγκρούσεις, τις διχαστικές πολιτικές και τη διαίρεση της κοινωνίας. Σε αυτό το ζήτημα δεν τους πειράζει να δρουν ως μακιαβελιστές, ενσωματώνοντας στην ιδεολογία τους τη βασική αρχή του "διαίρει και βασίλευε".
Δηλώνουν υποκριτικά ότι υποστηρίζουν την κοινωνία των πολιτών, αλλά στην πραγματικότητα πολεμούν τις "μικρές διμοιρίες" του Μπούρκε και του Τοκβίλ, που περιλαμβάνουν συλλόγους, ομίλους, ιδρύματα, σχολεία, πανεπιστήμια, κ.λ.π., όλες δηλαδή τις κοινωνικές μορφές που δημιουργούν οι άνθρωποι με δημοκρατικές, συναινετικές διαδικασίες και διάλογο. Αντί αυτών υποστηρίζουν ένθερμα τις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και ηθικής Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πολλές από τις οποίες κινούνται στα όρια της νομιμότητας. Τέλος, αποδεκτή για τους αριστερούς διανοητές είναι και η αποσάρθρωση της κοινωνικής ευταξίας που διασφαλίζεται από το δίκαιο και τους συνταγματικά κατοχυρωμένους θεσμούς. Δικαιολογούν κάθε αγελαία εκδήλωση βίας που υπηρετεί τους σκοπούς τους και επικρίνουν τη βία που υφίστανται οι ίδιοι από τους εντεταλμένους κρατικούς φορείς. Η δική μας βία είναι καλή βία, η βία των άλλων είναι κακή. Η εργαλειοποίηση της βίας σε όλο της το μεγαλείο, ως εγκώμιο του άλογου!
Η επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι εξίσου υποκριτική, όπως ολόκληρη η ύπαρξη και η ζωή τους. Αστοί οι περισσότεροι, απόλαυσαν τα ελέη της φιλελεύθερης δημοκρατίας και απόκτησαν υπόσταση και προσωπικότητα μέσα από τους θεσμούς της (βλ. πανεπιστήμιο, αξιοκρατία, ισότητα, κ.λ.π.), αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να εργάζονται νυχθημερόν για τη διάβρωση των θεμελίων του οικοδομήματος που τους έθρεψε και τους ανέδειξε. Ανερμάτιστοι, ετσιθελικοί βολονταριστές και διαπρύσιοι κήρυκες μιας πολλαπλά προδομένης ουτοπίας αναλώνουν τις δυνάμεις τους στο υποστύλωμα της φενάκης της δίκαιης διανομής εισοδήματος, μέσω ενός πολυπλόκαμου αναποτελεσματικού κρατισμού και του εξισωτισμού προς τα κάτω. Ότι ξεφεύγει από τον ισοπεδωτικό εξισωτισμό διώκεται: αριστεία, αξιοκρατία, αξιολόγηση, ιεραρχία, υλικές και ηθικές επιβραβεύσεις είναι αποδιοπομπαίοι τράγοι στην αριστερή ιδεολογία.
Τέλος, δηλωμένη είναι η αντιπάθεια της αριστερής διανόησης για την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, την οποία κατανοεί ως καταχθόνιο και ανεξέλεγκτο τέρας που διαφεντεύει τις ζωές των ανθρώπων. Είναι δηλαδή πολέμιοι της τροφού του κράτους, που, μέσω της φορολογίας της, τους συντηρεί και τους εξασφαλίζει ευημερία και ελευθερία. Καθαρή μνησικακία και μοχθηρία, από ανθρώπους που απολαμβάνουν περισσότερο τον υποβιβασμό των άλλων, παρά την εξύψωση του εαυτού τους. Η αριστερή μνησικακία και μοχθηρία μοιάζει με τα "πικρά ιζήματα της ηθικής του δούλου", αυτού δηλαδή που νοιώθει κατώτερος, επισήμανε εύστοχα ο Roger Scruton. Αυτή η μνησικακία υποδαυλίζει την κοινωνική συνοχή, ακυρώνει κάθε διακήρυξη για πραγματική συντροφικότητα και αλληλεγγύη και οδηγεί εν τέλει σε αυτοκανιβαλισμό. Η ιστορία της ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα της ελληνικής αριστεράς βρίθει σκευωριών και περιπτώσεων αυτοκανιβαλισμού και εξόντωσης συντρόφων.
Αν αναρωτιέστε ακόμα πως συνδέονται τα παραπάνω με τον τίτλο, η απάντηση είναι με το γεγονός ότι οι τωρινοί μας κυβερνήτες κληρονόμησαν σε ποσοστό 100% τα γονίδια, τις ιδιότητες και τη λοβοτομημένη σκέψη της ευρωπαϊκής αριστερής διανόησης. Δεν επιδίδονται επί τρία χρόνια στην κατεδάφιση των παραδοσιακών θεσμών και αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας; Δεν επιδιώκουν τη χειραφέτηση της δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων αρχών, την υποβάθμιση της παιδείας (κατάργηση συμβουλίων διοίκησης στα πανεπιστήμια, υποβάθμιση πειραματικών σχολίων, κατάργηση αρχαίων, στιγματισμός αριστείας, εξοβελισμός της αξιολόγησης, απαξίωση των πανεπιστημίων μέσω της συγχώνευσης με ΤΕΙ και της ασκούμενης βίας μέσα σε αυτά, εχθρική αντιμετώπιση της εκκλησίας, κ.α.); Δεν στοχεύουν στην εξόντωση της μεσαίας τάξης, επιβάλλοντας σισύφειους φόρους σε ελεύθερους επαγγελματίες, προκειμένου να δώσουν πενιχρά επιδόματα και συντάξεις στην υποτιθέμενη εκλογική τους πελατεία; Δεν κατάσχουν το αποταμιευμένο ασφαλιστικό κεφάλαιο αυτών που εργάσθηκαν σκληρά μια ζωή, προκειμένου να χορηγήσουν συντάξεις σε αργόσχολους και κρατικοδίαιτους ψηφοφόρους, αντί να τους στηρίξουν συλλαμβάνοντας τη φοροδιαφυγή; Δεν ενοχοποιούν καθημερινά την επιχειρηματικότητα, επιβάλλοντας υπερβολικούς φόρους καθιστώντας την ασύμφορη. Όλα τα μεγάλα έργα που θα έδιναν δουλειά σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λιμνάζουν. Ούτε ένας γερανός στον ορίζοντα. Πως θα δώσουν δουλειά στους ανέργους, για να πληρώσουν εισφορές και να μην εξαϋλωθούν περαιτέρω οι συντάξεις;
Δεν είναι υποκρισία να επιχειρείς να αλλάξεις ένα πολίτευμα, όταν έχεις σπουδάσει, ζήσει και κάνει μια περιουσία μερικών εκατομμυρίων σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας; Όταν δηλώνεις μερικά εκατομμύρια σε αποταμιεύσεις και ακίνητα και δέχεσαι να πάρεις χίλια ευρώ επίδομα ενοικίου, τη στιγμή που οι μισθοί βρίσκονται στα 580 ευρώ και η ανεργία άνω του 20%; Όταν δηλώνεις ακραιφνής υποστηρικτής της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο ή στα πανεπιστήμια της επάρατης μήτρας του καπιταλισμού; Όταν, ως υπουργός με τη γυναίκα σου σε υψηλά αμειβόμενη θέση κρατικού οργανισμού, εμφανίζεις διακόσιες χιλιάδες ετήσιο εισόδημα και δηλώνεις ελαφρά τη καρδία μαρξιστής και κομμουνιστής; Όταν κόπτεσαι για τους αδύναμους αλλά κόβεις τις συντάξεις τους και μειώνεις το αφορολόγητο; Ύστερα, δεν είναι μνησικακία ο διχασμός της κοινωνίας με τη χάραξη διαχωριστικών γραμμών και την υποδαύλιση των πολιτικών παθών, η συλλήβδην σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων χωρίς αποδείξεις, ο διωγμός του παραγωγικού ιστού της χώρας, ο εξοβελισμός της αριστείας, της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης; Δεν είναι μοχθηρία να θεωρείς τη βία των δικών σου παιδιών "πολιτικό ακτιβισμό" και τη βία των άλλων εγκληματική;
Κοντολογίς, οι εμμονικές ουτοπικές και εκτός πραγματικότητας αριστερές ιδεοληψίες θρέφουν τις δομικές αδυναμίες της λογικής σκέψης, θολώνουν την κρίση, ορθώνουν παρωπίδες που περιορίζουν το οπτικό πεδίο και καθιστούν απροσπέλαστα τα όρια της πραγματικότητας. Και επειδή σε τέτοια κατάσταση βρίσκονται οι κυβερνώντες, δυστυχώς "την κάτσαμε τη βάρκα"!
* Ο κ. Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτορας του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, οικονομολόγος.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου