Τον κ. Λούλη τον θυμάστε, φαντάζομαι. Έκανε καριέρα παρά τω Πρωθυπουργώ «πουλώντας» την θεωρία περί μεσαίου χώρου, περί Κέντρου. Έγραψε λοιπόν προ ημερών άρθρο βουτώντας το μολυβάκι του στην πίκρα, με στόχο τον Αντώνη Σαμαρά και την στρατηγική του μιλώντας για «συρρίκνωση», «λαϊκισμό», «υπερεθνικισμό», «περιθωριοποίηση» και άλλα ντορικά. Η λούλεια αντίληψη βέβαια ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την κατρακύλα της παράταξης που οδήγησε στην ήττα της 9ης Οκτωβρίου αλλά θα τα πούμε παρακάτω, εξ ού και το πάθος του να υπερασπιστεί το φρέσκο αέρα που πλάσαρε για μερικά χρόνια.
Για να τεκμηριώσει δε το αντισαμαρικό μένος του, ενίσχυσε τον καθεστωτικό λόγο του με επίκληση του Θάνου Βερέμη, ομογάλακτου της Ρεπούση, που σε βιβλίο του με τίτλο «Greeks and Turks in war and peace», στο κεφάλαιο για την περίοδο 1912 – 1923 δεν ανέφερε ούτε λέξη για τις Γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων. Αυτή είναι επιστημοσύνη. Το βιβλίο παρουσιάστηκε το 2008 με πρώτο τραπέζι πίστα τον ικανοποιημένο πολιτικό ακόλουθο της Τουρκικής Πρεσβείας. Να το θυμάστε αυτό εσείς οι Πόντιοι και Μικρασιάτες κι οι Αρμένιοι φίλοι μας. Για να ξέρετε ποιοι και τι είναι αυτοί που σας κουνάνε το δαχτυλάκι τους για το ορθόν και ποιους επικαλούνται.
Αυτό βέβαια που οι λούληδες αντιλαμβάνονται ως «Κέντρο», δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό ιστορικό και πολιτικό Κέντρο του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, του Νικολάου Πλαστήρα, του Γέρου. Το αληθινό Κέντρο ήταν η πιο ακμαία και μαχόμενη μορφή του Ελληνικού εθνισμού, ο κύριος φορέας της Εθνικής Ολοκλήρωσης αλλά και του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Το αληθινό Κέντρο που διαδραμάτισε κορυφαίο ρόλο στις εθνικές εξορμήσεις και στον κοινωνικό μετασχηματισμό της νεότερης Ελλάδας, δεν είχε καμία σχέση με την ενοχική «Δεξιά», που υποδύεται το χαλαρό «Κέντρο», την οποία επικαλείται ο εν λόγω. Το αληθινό Κέντρο ήταν ο πιο μαχητικός αντίπαλος των πρακτικών της Αριστεράς και της θεωρίας της για τον κοινωνικό πόλεμο, ήταν μια εθνική και κοινωνική πρωτοπορία γεμάτη ιδέες, πάθη, δυναμισμό. Ποτέ το αληθινό Κέντρο δεν υποτάχθηκε όλο ενοχή στην δικτατορία των αριστερόστροφων ιδεών, ακόμη κι όταν αυτές κάλπαζαν στον υπόλοιπο κόσμο, πριν γίνουν συντρίμμια απ’ το 1989 και μετά.
Στο αληθινό Κέντρο ο μαχόμενος Πατριωτισμός κι η ταύτιση του με την Δημοκρατία έγιναν συστατικά της λαϊκής ψυχής και αποτέλεσαν την σπονδυλική στήλη της πορείας του και της πρακτικής του. Το αληθινό Κέντρο εκσυγχρόνισε την Ελλάδα με ρήξεις, τόλμη κι όχι περιμένοντας στα καφέ να πέσουν τα ώριμα φρούτα.
Ο Λούλης κι ο κάθε Λούλης ως «Κέντρο» εννοούν την άχρωμη κι αποϊδεολογικοποιημένη διαχείριση. Αναφέρονται σε ένα «Κέντρο» που απλώς δεν υπάρχει. Ένα «Κέντρο» σαλονάτο, ντεμί σεζόν, που να φοριέται παντού και πάντα, να θίγει ελάχιστα και να μην αλλάζει τίποτα. Ένα μαϊμού «Κέντρο», το οποίο με την αποϊδεολογικοποίηση αφαίρεσε κάθε ραχοκοκαλιά από την παράταξη κι ευνόησε την επιβίωση κι ανάδειξη στελεχών με μέση λάστιχο. Χωρίς ιδέες, χωρίς αρχές, χωρίς κόκκινες ή μπλε γραμμές, εύκολα λοιπόν κάποιοι μπέρδεψαν το νόμιμο με το ηθικό, κοιτάξανε την πάρτη τους και κατάφεραν να τραυματίσουν θανάσιμα τον Κ. Καραμανλή. Ο Κώστας Καραμανλής, αδέλφια, είναι ο Πρωθυπουργός που αριστοτεχνικά συνεργάστηκε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο κι απέτρεψαν την εφαρμογή στην Κύπρο του απαρτχάϊντ που προέβλεπε σε βάρος των Ελλήνων το Σχέδιο Ανάν. Είναι ο Πρωθυπουργός του Βουκουρεστίου, των μεγάλων συμφωνιών με την Ρωσία για την ενέργεια. Όμως χωρίς πολιτικές ιδέες στο κόμμα και στην βάση χάθηκαν οι πολιτικές μάχες, χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα. Προσωρινά. Το πολιτικό προσωπικό δεν είχε ιδέες, δεν είχε ηθικό κίνητρο. Κανείς δεν είχε διάθεση να θυσιαστεί, να πολεμήσει για το ξεπλυμένο «Κέντρο» των λούληδων. Κι οι σαλονάτοι νόμιμοι του μαϊμού «Κέντρου», έχασαν την ηθική τους κι η παράταξη την εξουσία, αφού πίσω από τις μεγάλες πολιτικές του Κ. Καραμανλή, δεν υπήρχε ο πολιτικός «στρατός», που θα συγκροτούσαν οι ιδέες, τις οποίες απεμπόλησαν οι «πωλητές» του φρέσκου και κοπανιστού αέρα του «μεσαίου χώρου», ο οποίος, κατ’ αυτούς πάει κι έρχεται όπου φυσάει ο άνεμος ή σ’αυτόν που πείθει ότι είναι ο πιο άοσμος, άχρωμος, άπνους και θαυμαστής του…Κύρκου.
Το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας κοιτούσε τα προβλήματα κατάματα. Ήξερε τι αποτυπώνει ο χάρτης, ήξερε ποιος επιβουλεύεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Η ιστορική του ηγεσία ήταν «ζορμπαλήδες», επαναστάτες κι όχι κουτοπόνηροι ταβλαδόροι μιας πολιτικής συντεχνίας. Κι ενώ ο Κώστας Καραμανλής ήθελε και προσπαθούσε να εφαρμόσει μια πολιτική που ήταν όντως μεγάλη, ιστορική, στα κορυφαία ζητήματα, είχε ανύπαρκτα μετόπισθεν κι από κάτω του ορισμένους από τους ευέλικτους ταβλαδόρους που λέγαμε.
Το αληθινό Κέντρο ήταν μετριοπαθές στην κοινωνική πολιτική και κέρβερος της εδαφικής ακεραιότητας, διεκδικούσε εθνικά ανταλλάγματα, εξόπλιζε την χώρα, σφυρηλατούσε το φρόνημα. Πολεμούσε. Αγρυπνούσε. Δεν ήταν μέτριο, ψοφοδεές, άνευρο, ενδοτικό, δεν αποδομούσε την εθνική ενότητα και την κοινωνική συνοχή.
Το αληθινό Κέντρο συχνά διοικούσε δια του παραδείγματος. Ο Μαύρος Καβαλάρης πέθανε σ’ ένα κρεβάτι εκστρατείας, με μόνη περιουσία το σπαθί του, την στολή του και μια Τιμή που χωρούσε όλη την Πατρίδα. Έζησε και πέθανε σαν Στρατιώτης, ο Πρωθυπουργός που μοίραζε τον γλίσχρο μισθό του κι ύστερα την σύνταξη του Αξιωματικού στους ανάπηρους συμπολεμιστές του και στα ορφανά προσφυγόπουλα που υιοθέτησε. Αυτός, ο εκ των ιστορικών ηγετών του αληθινού Κέντρου δεν χωράει στον τζούφιο ορισμό του κ. Λούλη. Σύμφωνα δε με τον ορισμό αυτό ο Πλαστήρας, ο Σοφούλης, ο Παπαναστασίου, ο Βενιζέλος κι ο Γέρος, ήταν τουλάχιστον .. χρυσαυγίτες για το σκυφτό «μεσαίο χώρο» και τους πραματευτές του.
Το μαϊμού «Κέντρο» το οποίο επικαλείται ο επικοινωνιολόγος ή ότι είναι και η εν δυνάμει υφυπουργός ΔΝΤ του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η κ. Μπακογιάννη, έχει στον τρύπιο πυρήνα του πολιτικά ψεύδη κι ανιστόρητες πολιτικές συκοφαντίες. Κατ’ αυτούς η Τουρκία είναι ένα μεγάλο Βέλγιο, που απλώς έχει κάνει περιτομή. Ο τουρκικός επεκτατισμός, κατ’ αυτή την κολωνακιώτικη αντίληψη, δεν υπάρχει. Σε κάθε δε περίπτωση πιστεύουν στην θεωρία «εξημέρωσης του θηρίου» δια της Ε.Ε. και της υποχωρητικότητας. Δεν τους περνάει από το μυαλό η ιδέα ότι υπάρχουν «θηρία» που δεν εξημερώνονται και που όσο τα ταΐζεις, τους ανοίγει η όρεξη. Οι ιστορικοί ηγέτες του αληθινού Κέντρου θα κάγχαζαν μπροστά σε αυτή την βλακώδη φενάκη, που ζητάει από το Λαό να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά του μπροστά στην πραγματικότητα.
Ο Νταβούτογλου αναλύει στο βιβλίο του το πώς και γιατί πρέπει να καταλυθούν τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης. Η νεοοθωμανική Τουρκία θέλει να γίνουμε, στην καλύτερη περίπτωση, Ηγεμονία της Βλαχίας. Οι πλασιέ του πέτσινου «Κέντρου» δεν θα ‘χαν πρόβλημα με αυτό. Μερικοί, που και που, όπως ο Δήμος Σταρένιος στην περίφημη ταινία, που φώναζε «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας, είναι πιο δυνατοί, θα νικήσουν», ψιθυρίζουν «οι Τούρκοι είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας, είναι πιο δυνατοί, θα νικήσουν».
Το πρώτο δικαίωμα των Ελλήνων, πριν από την Υγεία και την Παιδεία, είναι η Ασφάλεια. Ασφάλεια στα σύνορα, ασφάλεια στα σπίτια, ασφάλεια στους δημόσιους χώρους. Και φυσικά ασφάλεια και για την Κύπρο, την Βόρειο Ήπειρο, τους εναπομείναντες Έλληνες της Πόλης, τα αδέρφια μας όπου γης.
Όποιος δε επικαλείται την τύφλωση των υποστηρικτών του νεφελώδους «μεσαίου χώρου» και λέει τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, καταγγέλεται ως «υπερεθνικιστής», «ακραίος», «λαϊκιστής» ή ακόμη και «φασίστας» κλπ. Αυτό είναι το συκοφαντικό περιεχόμενο του χαλαρού και τζούφιου «μεσαίου χώρου».
Πως αλήθεια θα χαρακτηρίζατε τους αβανταδόρους του νεοοθωμανισμού, αυτούς που κλείνουν το μάτι στους Σκοπιανούς σωβινιστές, επιγόνους συνεργατών των Ναζί; Πως θα χαρακτηρίζατε αυτούς που σφυρίζουν κλέφτικα στο όργιο του τουρκικού παρακράτους στην Θράκη, που δεν βρίσκουν μισή λέξη να πουν για τους πιλότους μας, αδέρφια μας, πολύτιμα παιδιά του Λαού μας, που χάνουν την ζωή τους προασπίζοντας την Πατρίδα; Έναντι ποίου αμύνονται; Τι είναι αυτοί που νομίζουν πως η Ελλάδα συνορεύει με το Λουξεμβούργο και την Δανία και προσπαθούν να σας πείσουν γι’ αυτό για να μην κάνουν το καθήκον τους; Είναι «αριστεροί», είναι «κεντρώοι», αριστερά ή δεξιά του «μεσαίου αποτέτοιου» ή κάτι άλλο;
«Ανεύθυνη» χαρακτηρίζει την στάση της Νέας Δημοκρατίας στο Μνημόνιο ο κ. Λούλης. Σωστά. Πως τολμά ο Αντώνης Σαμαράς και αντί να συνταχθεί με το ΠΑΣΟΚ και τους τσιλιαδόρους του, περνάει απέναντι και στέκεται με τον Λαό; Πως τολμάει να προτείνει άλλη Λύση, που μιλάει για ανάπτυξη, σωστό μίγμα πολιτικών; Πως τολμάει να αποκηρύσσει την κοινωνική ανθρωποφαγία του σοσιαλνεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ και των εξαπτέρυγων του, που τώρα, μπροστά την προφανή αποτυχία και την λαϊκή οργή, αρχίζουν την αναδίπλωση, τις εκκωφαντικές κωλοτούμπες επί της καθεστωτικής δοκού, προσπαθώντας να πείσουν ότι αποστασιοποιούνται από τον ξενιστή τους;
Ναι, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με το ιμιτασιόν «κέντρο» του Λούλη. Ο Αντώνης είναι σημαιοφόρος του αληθινού Κέντρου, του Κέντρου της Ιστορίας, πρωτοπόρου στους εθνικούς αγώνες, υπερασπιστή της κοινωνική συνοχής και της διαταξικής ειρήνης. Ο Αντώνης δεν θα πάρει την εξουσία «κάνοντας την πάπια», φορώντας παλ γραβάτες και φωτογραφιζόμενος με παιδάκια. Δεν θα γίνει Πρωθυπουργός ακκιζόμενος με την κολωνακιώτικη «αριστερά», χώνοντας το κεφάλι στην άμμο και προσποιούμενος ότι η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ακριβώς επειδή στα γονίδια του, πολιτικά και βιολογικά, έχει το αληθινό μαχόμενο Κέντρο, πρωτοπορία για την Πατρίδα, την Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή, κοιτάζει τα προβλήματα όρθιος και κατάματα. Ο πολιτικός «στρατός» που συγκροτεί ο Αντώνης στην βάση του Λαού έχει χρώμα, σημαίες, Ιδέες, Ήρωες και Σύμβολα. Κι αυτές οι Ιδέες, αυτοί οι Ήρωες και τα Σύμβολα αγγίζουν όλη την βάση της Νέας Δημοκρατίας και συντριπτικό μέρος της βάσης του ΠΑΣΟΚ. Κάτω από αυτές τις Ιδέες θα συνταχθούν οι πολίτες στους άγριους καιρούς που έρχονται, που ήδη ήρθαν. Κι αυτές οι Ιδέες ζυγίζουν όσο το ατσάλι, σε αντίθεση με τον πεπιεσμένο δύσοσμο αέρα ήττας του κυρίου Λούλη.
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου