Όμως, αυτό που δεν είδε και δεν άκουσε η κοινή γνώμη στη Δύση, και βέβαια στην Ελλάδα, ήταν ότι στο μέσον του καλοκαιριού είχε αποκεφαλιστεί σχεδόν σύσσωμη η ηγεσία των «φιλορώσων» ανταρτών, και κυρίως είχε φύγει από τη μέση ο άνθρωπος, τον οποίο η φιλορωσική προπαγάνδα είχε καταστήσει εμβληματική ηγετική φιγούρα της ένοπλης σύγκρουσης στην Α.Ουκρανία. Πρόκειται για τον «στρατιωτικό επικεφαλής» των ανταρτών, Ιγκορ Στρελκόφ (ή Γκίρκιν), ο οποίος έκτοτε είχε γίνει καπνός για σχεδόν ένα δίμηνο. Το θέμα αυτό ούτε καν απασχόλησε τον Δυτικό Τύπο. Αντίθετα, ήταν ένα από τα βασικά, καθημερινά θέματα στον ρωσικό (και τον ουκρανικό) Τύπο. Τι άραγε έγινε ο άνθρωπος, που κάποιοι τον έφεραν ως απεσταλμένο της Μόσχας στην εμπόλεμη ζώνη για να καθοδηγήσει τους αντάρτες; Τον σκότωσαν; Τον έβγαλαν από τη μέση, επειδή άλλαξαν τα σχέδια του Κρεμλίνου; Ήταν, εν πάση περιπτώσει, πραγματικά αχυράνθρωπος του Κρεμλίνου ή εξυπηρετούσε τα συμφέροντα άλλων ισχυρών, διαπλεκόμενων κύκλων της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας –και παραεξουσίας- της Ρωσίας;
Προ δύο εβδομάδων, αυτός ο φερόμενος ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού, με την «γραφική» εμφάνισή του, που ντυμένος με στολές του τσαρικού στρατού έπαιρνε μέρος σε αναπαραστάσεις μαχών, έκανε την εμφάνισή του στο κέντρο της Μόσχας, ντυμένος με τη
γνωστή στολή παραλλαγής που φορούσε πάντα στην Αν.Ουκρανία. Στολή, με την οποία έκανε πάρα πολύ συχνές εμφανίσεις σε ρωσικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Που εμφανίστηκε. Σε ένα εκκλησιαστικό συγκρότημα, την έδρα ουσιαστικά της ρωσικής Εκκλησίας, στη Μόσχα. Δεν είχαν ειδοποιηθεί ούτε κάμερες, ούτε δημοσιογράφοι, ενώ μόνον κάποιες «κλεφτές» φωτογραφίες από κινητά τηλέφωνα, ανέβηκαν στα social media. Πάντως, ούτε ευλογία πήρε από τον Πατριάρχη, αλλά ούτε και συνάντηση πέτυχε μαζί του ή με άλλους υψηλόβαθμους της ρωσικής Εκκλησίας, όπως τουλάχιστον ο ίδιος υποστηρίζει.
Κατά Πούτιν
Μόλις προ ημερών, όμως, έδωσε συνέντευξη Τύπου, και ανοικτά εστράφη κατά του περιβάλλοντος Πούτιν, κατηγορώντας το ότι πούλησε τον αγώνα των ανταρτών. Ειδικότερα, ότι, ενώ η Μόσχα θα μπορούσε να τους έχει προσφέρει στρατιωτικό εξοπλισμό την Άνοιξη ή και μέσα στο καλοκαίρι, δεν το έκανε, με αποτέλεσμα να υποστούν βαριές ήττες και να κινδυνεύσουν να με πανωλεθρία. Κατά την άποψή του, εάν είχαν δοθεί όλα αυτά, οι αντάρτες θα είχαν κιόλας νικήσει. Όλα αυτά που λέγει ο Στρελκόφ, όμως, ανατράπηκαν τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, με την ενίσχυση (το ΝΑΤΟ κάνει λόγο και για είσοδο ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία) των ανταρτών, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα. Ουσιαστικά, ο Στρελκόφ λέγει, λοιπόν, ότι η Μόσχα δεν ήθελε την απόλυτη νίκη, και άρα, την προσάρτηση της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας στη Ρωσία. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να βγει ένα τέτοιο συμπέρασμα, αν και όλα δείχνουν ότι το Κρεμλίνο δεν θα ήθελε να κάνει «μαντάρα» τις λεπτές γεωπολιτικές ισορροπίες. Τουλάχιστον, μόνο με πόλεμο.
Το θέμα με τον Στρελκόφ, όμως, είναι πιο σοβαρό. Κι’ αυτό διότι πίσω του έχει ένα ολόκληρο λόμπι πολιτικών-ιδεολογικών και οικονομικών κύκλων της Ρωσίας. Πολλές από τις ένοπλες «φιλορωσικές» οργανώσεις που δρουν στην Α. Ουκρανία τον έχουν χαρακτηρίσει ως Ρώσο ακροδεξιό, όργανο κύκλων που εκφράζουν φασιστικές ιδέες. Να σημειωθεί ότι στην Α. Ουκρανία, αν και οι αντάρτες φαίνονται ως ένα ενιαίο κίνημα που στηρίζεται και καθοδηγείται από τη Μόσχα, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, ακόμα και κάποιες περιορισμένες συγκρούσεις. «Ιδεολογικός πατήρ» του Στρελκόφ θεωρείται –και το πιθανότερο είναι- ο φιλόσοφος, καθηγητής Πανεπιστημίου, Αλεξάντερ Ντούγκιν. Με τον Ντούγκιν, εξάλλου, ήταν που ο Στρελκόφ έκανε προ εβδομάδων την πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο κέντρο της Μόσχας. Είναι ο άνθρωπος που προ μηνών συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της Χρυσής Αυγής στη Μόσχα. Η ΧΑ βέβαια, προκειμένου να αυτοδιαφημιστεί, τον παρουσίασε ως σύμβουλο του Πούτιν. Κάτι όμως, που κάθε άλλο παρά ισχύει. Μάλιστα, φαίνεται πως ο ίδιος χάνει –εάν δεν έχει κιόλας χάσει- και τη θέση του στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας.
Η συνάντηση της «μαύρης διεθνούς»
Ο Ντούγκιν είναι ο «εμπνευστής» της ονομαζόμενης θεωρίας της Ευρασίας, που θέλει Ευρώπη και Ρωσία να ενώνονται, υπό την ηγεσία της Ρωσίας, με στόχο την αναχαίτιση και, τελικώς, την ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο ίδιος θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας GRECE του γνωστού γάλλου ακροδεξιού φιλόσοφου, παλαιότερα στελέχους της Δεξιάς εφημερίδας, Le Figaro, Alain de Benoist. Τις ιδέες του τελευταίου, όπως βέβαια, και του Ντούγκιν, αναπαράγουν όλες οι ακροδεξιές, νεοφασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις της Ευρώπης και του κόσμου. Στην Ελλάδα αναφορές έχουν γίνει και από τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από site που πρόσκειται στον Αριστοτέλη Καλέντζη, ο οποίος κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει την ΧΑ.
Στον κύκλο της GRECE ανήκουν γνωστοί φιλο-φασίστες και φιλο-ναζί, κάποιοι εκ των οποίων ήταν και μέλη των SS. Τι πρεσβεύουν όλοι αυτοί, εκτός από την πίστη στις παραδοσιακές αξίες, και τη σωτηρία της Ευρώπης από το λόμπι του φιλελευθερισμού και το λόμπι των gay; Ότι μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες ακόμα και ανάμεσα σε κομμουνιστές και φασίστες, Δεξιούς και Αριστερούς, αρκεί αυτό να εξυπηρετεί τον σκοπό της ανάσχεσης των ΗΠΑ και τον πόλεμο κατά της παγκοσμιοποίησης. Και βέβαια, συμφωνούν με τον Ντούγκιν, για την ενότητα Ευρώπης-Ρωσίας με στόχο τις ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα «γραφής» τους είναι η άποψη που είχε εκφράσει ο Ντούγκιν για την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία ο ίδιος είναι υπέρ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΑ (!).
Αυτό, λοιπόν, που επίσης έμαθε με καθυστέρηση η διεθνής κοινή γνώμη ήταν ότι την Άνοιξη έγινε μια μυστική συνάντηση της «μαύρης διεθνούς», όπως την χαρακτήρισε αργότερα η ιταλική Republica, στη Βιέννη. Αυτή οργανώθηκε από τον Ρώσο ολιγάρχη, Κωνσταντίν Μαλοφέεφ, και το Ιδρυμά του, «Αγιος Βασίλειος». Στη συνάντηση μετείχαν, μεταξύ των άλλων, οι εξής: Ντούγκιν, ο γνωστός Ρώσος εθνικιστής, ο καλλιτέχνης, Ιλιά Γκλαζουνόφ, η ανηψιά του Μαρί Λεπέν, Μαριόν Μαρσάλ Λεπέν, ο Ελβετός Σερζ Ντε Παλέν, επικεφαλής χρηματιστηριακής της Γενεύης, η σύζυγος της απογόνου του ιδιοκτήτη της FIAT, Margharita Agnieli de Pahlen, ο αυστριακός ακροδεξιός Heinz Cristian Strache, ο αυστριακός πολιτικός, Jochann Herzog, καθώς και άλλοι από την Ισπανία, τη Βουλγαρία (κόμμα «Ατάκα»), την Κροατία, τη Γεωργία, τη Ρωσία, κ.ο.κ. Σύμφωνα με κάποια λίγα δημοσιεύματα του ελβετικού Τύπου, εκεί συζητήθηκαν οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις και οι πάγιες ιδεολογικές αρχές του «κλάμπ».
Η διασύνδεση
Ο άνθρωπος-κλειδί, όπως φαίνεται, δεν είναι άλλος από τον Μαλοφέεφ. Αυτός είναι σε στενότατη σχέση με τον Ντούγκιν, και φέρεται να έχει στείλει στην Ουκρανία τον Στρελκόφ και άλλους που βρέθηκαν ή και βρίσκονται στην ηγεσία των ανταρτών. Όπως και να’ χει, οι πολιτικές-ιδεολογικές (και προφανώς, όχι μόνο) των τριών πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Μερίδα κομμουνιστών στην Α.Ουκρανία, που διαθέτει και ένοπλες ομάδες κατά του Κιέβου, κατηγορεί τον Μαλοφέεφ ότι στο παρελθόν είχε ενισχύσει και χρηματοδοτήσει τη γνωστή ουκρανική ακροδεξιά, νεοφασιστική οργάνωση, «Πράβι Σέκτορ» (Δεξιός Τομέας). Είναι η πιο ακραία οργάνωση στην Ουκρανία, που και αυτή διαθέτει ένοπλες μονάδες που μάχονται κατά των «αυτονομιστών» στην Α.Ουκρανία. Ετερο ακροδεξιό κόμμα στην Ουκρανία είναι το «Σβόμποντα», το οποίο μάλιστα έχει προβεί και σε μικροσυγκεντρώσεις συμπαράστασης της Χρυσής Αυγής.
Οι Ουκρανοί κομμουνιστές, πάντως, καταγγέλλουν τον Μαλοφέεφ ότι, εκτός των άλλων, έχει αποκτήσει στενές σχέσεις με τη «σκληρή» Δεξιά στις ΗΠΑ (τους κύκλους των Τσέϊνι, Μπούς, και Φόρντ), καθώς και με Δεξιούς-μέλη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τις οποίες έστησε, μέσω «λευκών» ρώσων εμιγκρέδων (οπαδοί του Τσάρου, που μετά την ήττα τους από τους «κόκκινους», μετανάστευσαν στις ΗΠΑ).
Μαριονέττες ή απειλή;
Όλα αυτά σε μας τους θνητούς, που βλέπουμε μόνον τη διάσταση τις γεωπολιτικής σύγκρουσης μεταξύ γιγάντων (Δύσης-Ρωσίας), μπορεί να φαίνονται σενάρια «πολιτικής φαντασίας», αλλά –πολύ πιθανώς- δεν είναι. Σίγουρο είναι ότι προβληματίζουν ιδιαίτερα μια σημαντική μερίδα του Τύπου, τουλάχιστον στη Ρωσία.
Προτού, λοιπόν, εμφανιστεί προ ημερών ο Σρελκόφ να μιλήσει για «προδότες» μέσα στο περιβάλλον Πούτιν, και άλλοι από τον κύκλο Ντούγκιν, είχαν σπεύσει να στοχοποιήσουν το Κρεμλίνο για τους χειρισμούς του στο ουκρανικό ζήτημα. Βέβαια, είναι εμφανές ότι ήθελαν να κτυπήσουν τον γάϊδαρο, αλλά βάραγαν το σαμάρι. Κοντολογίς, στόχος τους ήταν ο Πούτιν, αλλά δεν μπορούν να τον πλήξουν διότι διαθέτει ακόμα ισχυρή δημοτικότητα στη Ρωσία. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, στα social media έγραφαν ότι, εάν χαθεί η Ουκρανία, στη Ρωσία θα γίνει νέο Μαϊντάν (εξέγερση στην ομώνυμη πλατεία του Κιέβου που έριξε τον πρόεδρο της χώρας, Γιαννουκόβιτς, το Φεβρουάριο).
Άραγε, αυτή η ομάδα των ακραίων ρώσων εθνικιστών, που, κατά πληροφορίες, άρχισε να ανδρώνεται από τους πολέμους στην Τσετσενία (μέσον δεκαετίας του 1990, και αρχή του 2000), σε στενή συμμαχία με ισχυρούς διαπλεκόμενους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους, καθώς και κύκλους των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας, ποιο ρόλο παίζει; Ήταν αχυράνθρωποι του Κρεμλίνου που τους χρησιμοποίησε τόσο στην Κριμαία, όσο και στη ΝΑ Ουκρανία και τώρα έχουν καταστεί ανεξέλεγκτοι; Είναι απλά ένα παιχνίδι του Κρεμλίνου για να δείξει στη Δύση ότι δέχεται πιέσεις από το εσωτερικό της χώρας στο θέμα της Ουκρανίας και δεν μπορεί να κάνει πίσω; ‘Η, πραγματικά, το Κρεμλίνο θα έχει πρόβλημα εάν απωλέσει η Ρωσία τη ΝΑ Ουκρανία, και πληγεί η ρωσική οικονομία από τις Δυτικές κυρώσεις;
Le Canard
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου