Σάκης Μουμτζής
Τα μεγάλα κόμματα, αυτά που διαθέτουν αυτοπεποίθηση και την εκπέμπουν, όλα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αυτό της ήρεμης δύναμης. Δεν φωνασκούν, δεν προβαίνουν στην επίδειξη της δύναμης τους με ακραίες συμπεριφορές, δεν απειλούν, δεν διχάζουν, παρά μόνον προβάλλουν τις υπαρκτές διαχωριστικές γραμμές.
Είναι τόσο σίγουροι οι ηγέτες των μεγάλων κομμάτων για τη δύναμη τους και τους ισχυρούς δεσμούς τους με την πλειοψηφία των πολιτών, που αντιλαμβάνονται ότι τα ακραία συνθήματα και οι ακτιβιστικές ενέργειες μόνον ζημία μπορεί να προκαλέσουν. Να θολώσουν την εικόνα τους.
Από την άλλη πλευρά, ένα κόμμα που βλέπει ότι χάνει έδαφος, πως οι δεσμοί του με την κοινωνία χαλαρώνουν, στην προσπάθεια του να ανακάμψει, καταφεύγει σε ακραίες συμπεριφορές, βγάζει κραυγές που απωθούν και τελικά δείχνει πως δεν μπορεί να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα.
Αυτό ακριβώς παρατηρούμε να συμβαίνει στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και αρκετούς μήνες. Η δημοσκοπική στασιμότητα έφερε τον εκνευρισμό και την ηττοπάθεια, με συνέπεια να μην υπάρχει καθαρό μυαλό ώστε να γίνει μια ψύχραιμη ανάλυση της παρούσας κατάστασης.
Γι' αυτό τον λόγο αδυνατούν να κατανοήσουν πως η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια νέα περίοδο. Τα εργαλεία με τα οποία κατέκτησαν την πλειοψηφία το 2015, δύο φορές, είναι πλέον άχρηστα.
Πρέπει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα, στα οποία κυριαρχεί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάπτυξης και η προσδοκία της παραγωγής πλούτου που τη διαχειρίζεται η κυβέρνηση, να χαράξει τη νέα τακτική.
Αντ' αυτού πιστεύει πως με πορείες για τον Κουφοντίνα ή με γελοιότητες όπως αυτή χθες στη Βουλή με την έντονη αντιπαράθεση του Τσίπρα με τον πρόεδρο της βουλής, θα αναστρέψει τη δυσμενή, για τον ΣΥΡΙΖΑ, πορεία.
Αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις προσλαμβάνονται από την πλειοψηφία των πολιτών ως πράξεις αδυναμίας και έλλειψης σοβαρότητας.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να συσπειρώσει αυτό το 25-30% το οποίο εξακολουθεί και τον υποστηρίζει ελλείψει αξιόπιστης εναλλακτικής, αλλά η κρίσιμη μάζα του 10% που, μετακινούμενη, αναδεικνύει τον νικητή των εκλογών.
Αυτό λοιπόν το 10% έχει αγκυροβολήσει στη Νέα Δημοκρατία και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων δύσκολα θα μετακινηθεί.
Ένα εύλογο ερώτημα είναι αν η συγκεκριμένη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επεξεργαστεί μιαν άλλη πολιτική, μακριά από κραυγές και προκλήσεις. Μέχρι στιγμής φαίνεται πως δεν μπορεί.
Οι υποκειμενικές αδυναμίες είναι εμφανείς, όπως και η έλλειψη στελεχών που με πειστικό λόγο θα αρθρώσουν τις εναλλακτικές προτάσεις, χωρίς αφορισμούς και ανούσιες διχαστικές κορώνες.
Εκτιμώ πως η κυβέρνηση που κρατά στα χέρια της και το μαχαίρι και το καρπούζι, πέραν από τη φυσιολογική ανώδυνη φθορά, δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα πολιτικής ηγεμονίας, γιατί απλούστατα έχουν αλλάξει οι συνειδήσεις της πλειοψηφίας των πολιτών και έχουν αναπροσαρμοσθεί τα αιτήματα τους.
Αυτό που ακούστηκε τις προάλλες στον Πειραιά «ρε πάτε να βρείτε καμιά δουλειά», χωρίς να μεγαλοποιηθεί, είναι ενδεικτικό ενός κλίματος.
Πριν από λίγα χρόνια ποιος θα τολμούσε να το φωνάξει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου