του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Προσέξτε: Όσοι γνωρίζουν τα δεδομένα του νέου νομοσχεδίου ισχυρίζονται ότι είναι άκρως συντηρητικό καθώς διατηρεί πολλούς αναχρονισμούς κι ατέλειες που δύσκολα θα επιτρέψουν την εφαρμογή του. Όμως, ΔΕΝ είναι αντεργατικό! Όχι μόνο δεν αφαιρεί εργασιακά δικαιώματα, αλλά προσθέτει κι άλλα. Όπως η προστασία των εργαζομένων από την παρενόχληση και τη βία στην εργασία, η εισαγωγή νέων αδειών και η ενίσχυση κάποιων άλλων (π.χ. άδεια πατρότητας, γονική άδεια, άδεια φροντιστή τέκνων), η προσθήκη δύο νέων υποχρεωτικών ημερών αργίας, η εξίσωση της αποζημίωσης απόλυσης των εργατών με τους υπάλληλους, καθώς και οι υπέρ των τηλεργαζομένων ρυθμίσεις και των εργαζομένων σε ψηφιακές πλατφόρμες.
Οι Αριστεροί συνδικαλιστές, παπαγαλίζουν την υποτιθέμενη κατάργηση του οκταώρου, φαντασιώνονται διατάξεις περί θέσπισης απλήρωτων υπερωριών, την κατάλυση της κυριακάτικης αργίας, την ποινικοποίηση τάχα της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας κι άλλες ουκ ολίγες αναλήθειες.
Οι Αριστεροί συνδικαλιστές αφού αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν σε ποιον αιώνα ζούμε κι αφού κωφεύουν ή αρνούνται κάθε πρόταση αλλαγής ή μεταρρύθμισης, παπαγαλίζουν 20-30 λέξεις και συνθήματα και εκφράζουν μονίμως καταγγελτικό λόγο μίσους. Μιλάνε για …διάλυση της εργασίας, για … «χτυπήματα» στους εργαζόμενους, για… «ανατροπή κεκτημένων», για … «επαναφορά συνθηκών Μεσαίωνα», για … «πάλης ξεκίνημα» και άλλα παρόμοια… Όλα αυτά ταξιδεύουν από τα μέσα (τουλάχιστον) του περασμένου αιώνα, την ώρα που η κοινωνία κινείται πλέον με πρωτοφανείς ταχύτητες…
Το να θεσπιστούν κανόνες στον τρόπο που λαμβάνονται αποφάσεις για κήρυξη απεργιών ΔΕΝ σημαίνει ότι καταστρατηγείται το δικαίωμα της απεργίας. Απλώς δεν είναι δυνατόν μια χούφτα κομματικά στελέχη της Αριστεράς, πολλές φορές κι επαγγελματικά στελέχη κομμάτων, να αποφασίζουν για όλους και για όλα….
Εξ ου και η έννοια του συνδικαλιστή είναι ταυτισμένη ιδιαιτέρως αρνητικό πρόσημο. Τα δε σχόλια που συνοδεύουν αυτή την ιδιότητα, δεν γράφονται…
Η ουσία είναι ότι μιλάμε για συνδικαλιστικό αρνητισμό, για παρασιτισμό. Ειδικά στα περίφημα συνδικάτα των κρατικών επιχειρήσεων και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το συμπεριφέρονται σαδιστικά απέναντι στην κοινωνία και να την υποβάλλουν σε συνεχή μαρτύρια. Κι αυτά τα μαρτύρια τα υφίστανται κυρίως τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, οι αδύνατοι, εκείνοι που υποτίθεται αποτελούν την «εργατιά» της χώρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου