Πώς πολεμούσαν με αυτοθυσία 16 και 18 χρονών εθελοντές Ελληνοκύπριοι.Ομαδικός τάφος για Έλληνες και Τούρκους στο πεδίο της μάχης!
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
Ο Κρητικός απόστρατος συνταγματάρχης Νίκος Νικολούδης, ένας άνθρωπος του καθήκοντος, λίγο πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι και να συναντήσει ψηλά στους ουρανούς τους συναδέλφους του που έπεσαν στον πόλεμο της «ντροπής» -όπως χαρακτήρισε την τουρκική εισβολή - μου διηγήθηκε εντυπωσιακά γεγονότα που έζησε. Επέλεξα μερικά να σας παρουσιάσω για να θυμηθούμε τι έγινε στην Κύπρο τέτοιες μέρες πριν από 35 χρόνια.
« Υπηρετούσα στο 3ο Επιτελικό Γραφείο της Εθνικής Φρουράς όταν έγινε η τουρκική εισβολή. Το βράδυ της παραμονής της εισβολής, επισκέφθηκε το ΓΕΕΦ ένας αξιόλογος Κύπριος πληροφοριοδότης μας. Φαινόταν στενοχωρημένος. Επανέλαβε τα ίδια πράγματα που έλεγε και τις προηγούμενες μέρες στον αρχηγό και τους επιτελείς, τους ικέτευε, αλλά κανείς δεν του εδιδε σημασία. Επειδή ήταν αργά και φοβόταν τον μετέφερα κατόπιν διαταγής εγώ στο σπίτι του με υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Μού είπε «πέστους, παρακάλεσέ τους να κάνουν κάτι γιατί τα πράγματα είναι άσχημα, επίκειται εισβολή». Τον κατανοούσα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε.
«Επέστρεψα στο ΓΕΕΦ στενοχωρημένος απ’ αυτά που ακουγα και παρέμεινα υπηρεσία ως το πρωί. Τα ξημερώματα άρχισε μία έντονη κινητικότητα. Τα σήματα έρχονταν και έφευγαν με ταχύτητα. Οι προκεχωρημένες μονάδες και τα κλιμάκια της ΚΥΠ ειδοποιούσαν οτι ο τουρκικός στόλος πλέει νοτίως προς Κύπρο. Η Αθήνα καθησύχαζε: «Μήν ακούτε τι λένε, οι Τούρκοι δεν θα εισβάλουν, κάνουν άσκηση…». Όμως εμείς βλέπαμε άλλα πράγματα. Την τουρκική αεροπορία να βομβαρδίζει στρατιωτικούς στόχους γύρω από τη Λευκωσία…
Ειχε χαράξει για τα καλά. Εβγαλα το κεφάλι μου απο το παράθυρο και ερριξα μια ματιά προς την Μιά Μηλιά και ξαφνικά βλέπω στον τουρκικό τομέα αλεξιπτωτιστές να πέφτουν απο τουρκικά αεροπλάνα. Αναστατωθήκαμε αλλά και εκνευριστήκαμε για τον καθησυχασμό της Αθήνας. Θα πρέπει να ήταν ή ηλίθιοι, ή αφελείς, ή προδότες, ή και τα τρία μαζί!
Μισή ώρα μετά, το 281 Τ.Π και το 285 Τ. ΜΧ με τους διοικητές τους αντισυνταγματάρχες Παπαθανασίου και Μπούτο, μαζί και ο Νικολούδης, ξάγρυπνος, σπεύδουν με έναν ουλαμό αρμάτων της 23ΕΜΑ προς την Κερύνεια.
« Στο χωριό Κοντεμένος η φάλαγγα δέχεται σφοδρή επίθεση από την Τουρκική Αεροπορία με βόμβες Ναπάλμ και ρουκέτες. Ο δρόμος οργώθηκε και γέμισε με πτώματα. Το θέαμα ήταν τραγικό. Αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα να καίγονται., πυρομαχικά να εκρήγνυνται από την φωτιά, στρατιώτες, αλλά και πολίτες που περνούσαν με τα Ι.Χ. αυτοκίνητά τους καμμένοι πάνω στο τιμόνι ή στις θέσεις τους απο τις βόμβες Ναπάλμ. Δυο στρατιώτες που έσπευσαν συρόμενοι να κρυφτούν κάτω απο παρακείμενη γέφυρα, δεν πρόλαβαν. Η φλόγα του Ναπάλμ τους ακινητοποίησε. Τα ιχνη της προσπάθειας τους να συρθούν για να κρυφτούν, εμφανέστατα… Έντονη παντού η οσμή της καμμένης σάρκας. Η κόλαση του Δάντη ξεπρόβαλε μπροστά στα μάτια μου. Δεν ήξερες τι να κάνεις. Να προφυλαχθείς, ή να τρέξεις να περιθάλψεις κάποιον τραυματία… Οπου ερριχνες την ματιά σου εβλεπες πτώματα,τραυματίες με κομμένα τα πόδια ή τα χέρια, να μουγκρίζουν απο τόν πόνο να εκλιπαρούν και να καλούν σε βοήθεια. Ανάμεσα στους νεκρούς και ο Μπούτος… Όσοι μείναμε ζωντανοί από το μακελειό, συγκεντρωθήκαμε και τραβήξαμε για τον προορισμό μας και πήραμε μέρος στις μάχες στο Πεντεμίλι μέσα στις λεμονιές της Λαπήθου».
Θύμιζε « Μάχη της Κρήτης»
«Ενθυμούμαι τον ηρωισμό των Ελλήνων κατοίκων του χωριού Μια Μηλιά που βρίσκεται ανατολικώς της Λευκωσίας δίπλα στο τουρκικό χωριό Μανίντ Μάνδρες, όπου επεσαν κατά λάθος περίπου 100 τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Μόλις τους είδαν να πέφτουν από το μεταγωγικό, όρμισαν με ενθουσιασμό εναντίον τους, με παλιά γερμανικά όπλα, εγγλέζικα ενφιλ και καραμπίνες, σκότωσαν τους 80 πριν προφτάσουν και πέσουν στο έδαφος. Τους 13 σκότωσαν επι του εδάφους 6 διέφυγαν και ένας συνελήφθη αιχμάλωτος. Το παράτολμο εγχείρημα τους, θύμιζε τους Κρητικούς στο Μάλεμε εναντίον των Γερμανών το ‘41»
Οι … μικροί ήρωες
«Ο ταγματάρχης Νίκος Στεργιόπουλος ήταν διοικητής διλοχίας της ΕΛΔΥΚ στην Λάπηθο όπου συνήφθησαν σκληρές μάχες με υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις. Πήρε εντολή να συμπτυχθεί, επειδή δεχόταν ισχυρή πίεση. Τότε ενας ελληνοκύπριος που ήταν εθελοντής, είπε στον Στεργιόπουλο: «Εσείς φύγετε, ο,τι ήταν να κάνετε τό κάνατε. Εγώ δεν μπορώ να φύγω, είναι τα χώματά μου και η πατρίδα μου. Πρέπει να μείνω. Μόνο θέλω να μου δώσετε ένα παγούρι νερό ένα οπλοπολυβόλο και όσες σφαίρες μπορείτε». Πράγματι ο Στεργιόπουλος έδωσε αυτά που του ζήτησε ο εθελοντής και συνέχισε την σύμπτυξη της διλοχίας. Λίγη ωρα μετά, το οπλοπολυβόλο του κύπριου εθελοντή αρχισε να κροταλίζει. Φαίνεται οι Τούρκοι τον πλησίαζαν. Ακούστηκε για αρκετά λεπτά. Μετά εσίγησε… Φαίνεται σώθηκαν οι σφαίρες του καθώς πλησίαζαν οι Τούρκοι. Εφαγε πολλούς και στο τέλος έπεσε και ο ίδιος… Τον κλάψαμε αυτόν τον ήρωα… ΄Ηταν γενναίος και ήξερε γιατί πέθαινε… Πώς να μην θυμωθώ τον αντισυνταγματάρχη Χρήστο Φώτη που έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος εναντίον των Καζιβερών. Πώς μπορείς να ξεχάσεις τον 16χρονο εθελοντή της ΕΟΚΑ, τον Κώστα Μήτσιγκα, ενα αμούστακο παιδί που παρά τις προτροπές μου να φύγει στο σπίτι του γιατί κινδυνεύει, με ενα παλιό οπλο μπήκε στη πρώτη γραμμή πολέμησε γενναία και έπεσε ηρωϊκώς μαχόμενος….
Σε κοινό τάφο Έλληνες και Τούρκοι
Ο Νίκος Νικολούδης μας αφηγήθηκε και την άλλη πτυχή του πολέμου, την ανθρώπινη, οταν βεβαίως υπάρχει σε τέτοιες σκληρές και απάνθρωπες πολεμικές συγκρούσεις.
“Η ανακωχή, μετά την τριήμερη μάχη, ( 20,21,22 Ιουλίου) μας βρήκε στην παραλία Λαπήθου κοντά στο ξενοδοχείο “ Ζέφυρος”. ΄Ηταν ένα καινούργιο ξενοδοχείο, λειτουργούσε για πρώτη φορά και η τουρκική αεροπορία το κατέστρεψε ολοσχερώς. Στην πέριξ περιοχή έως το Μάρε Κόντε και τον Καραβά δόθηκαν σκληρές μάχες και έπεσαν πολλά κορμιά, κυρίως Τούρκων. Με την ανακωχή πήρα μερικούς στρατιώτες και συγκεντρώσαμε τα κορμιά των Ελλήνων στρατιωτών αλλά και των Τούρκων για να τα θάψουμε γιατί λόγω της ζέστης άρχισαν να μυρίζουν. Δεν μπορούσαμε να τα ξεχωρίσουμε γιατί δεν είχαν διακριτικά επειδή φορούσαν τις ίδιες στολές. Ανάμεσα στα διαμελισμένα κορμιά ήταν και του λοχαγού Δ. Τσουκνίδα που τον χτύπησε βλήμα όλμου. ΄ Έδωσα εντολή να συγκεντρώσουν τα διαμελισμένα μέλη του από τα διακριτικά του βαθμού του αλλά στάθηκε αδύνατο. Στο τέλος, λόγω της μυρουδιάς που αρχισε να αναδύεται, τους θάψαμε όλους Έλληνες και Τούρκους μαζί, με τις ευχές που δίνει ο ιερέας κατά την ταφή.
Για τον λοχαγό Δ. Τσουκνίδα έμαθα ότι τραυματίστηκε από θραύσματα βλήματος ολμου. Καταματωμένος, κάλεσε κοντά του έναν κύπριο δόκιμο, και του εδωσε τα διακριτικά του λέγοντας «πάρε τον λόχο και να τον διοικήσεις με αυτά,εμένα αφήστε με εδώ γιατί δεν μπορώ να μετακινηθώ. Μόνο δώστε μου ενα οπλοπολυβόλο μπρέν για να κάνω ο,τι μπορώ». ΄Ομως, άλλο βλήμα όλμου τον διαμέλισε τελείως και έτσι δεν μπόρεσε να βρεθεί αφού ήδη εστερείτο και των διακριτικών του…»
(Ο Νίκος Νικολούδης έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, μια κρύα νύχτα του Γενάρη με νωπές ακόμα τις μνήμες από το μακελειό στο Κοντεμένο…)
RealNews
infognomonpolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου