Τον Απρίλιο του 1955, στην Κύπρο μας άρχιζε ο αγώνας της ΕΟΚΑ και στην Αθήνα, η νεολαία μας κατέβαινε στους δρόμους, και διαδήλωνε. Διαδήλωνε για την Ένωση, τον Γρίβα, τον Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Καραολή –Δημητρίου…
Μετά το 1974, κάθε χρόνο, γιορτάζεται στην πατρίδα μας η "επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου", όπως ακριβώς καθιερώθηκε να λέγεται. Το τι έγινε τότε, αν έγινε, πως έγινε, για ποια σκοπιμότητα έγινε και ποιους τελικά εξυπηρετούσε, εκτός του ότι έχει αναλυθεί πολύ όλα αυτά τα χρόνια, είναι κάτι που θα αναζητηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, όταν θα έχουν σιγάσει τα διάφορα πάθη αλλά και οι πληγές της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας που επικράτησε. Απλά κανείς δεν είχε το θάρρος ποτέ να πει ότι το Πολυτεχνείο, ήταν ουσιαστικά ένα κατασκεύασμα των Αμερικανών για να μπορέσουν να περάσουν στην φάση Ιωαννίδη, δεδομένου του ότι ο Παπαδόπουλος, αρέσει δεν αρέσει, ήταν ο μόνος που είπε όχι στους αμερικανούς, με το να αρνηθεί να παραχωρήσει αεροδιαδρόμους και άλλες διευκολύνσεις, την περίοδο της αραβοϊσραηλινής διένεξης. Και όλα τα άλλα τα περί της σημασίας του πολυτεχνείου στην πτώση του Παπαδόπουλου, και τα περί νεκρών αλλά και άλλα, είναι μάλλον μυθεύματα που ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Ο αυθορμητισμός των φοιτητών, με τα αιτήματα για ζητήματα Παιδείας, σε συνδυασμό με το ιστορικό κτίριο της Πατησίων, το οποίο προσφερόταν για μία κινηματογραφικού τύπου ελεγχόμενη εξέγερση, έφτιαξαν το πολυτεχνείο.
Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, τείνει πλέον το όλο ιδεολογικό και ευρύτερο κατασκεύασμα να απομυθοποιηθεί και να μην θυμίζει σε τίποτα το κλίμα της περιόδου 1975 με 1980. Και φυσικά εκατοντάδες οι παρουσιάσεις, οι συνεντεύξεις και οι μαρτυρίες από αυτούς που μετείχαν στην λεγόμενη εξέγερση. Από μέλη συντονιστικών επιτροπών, από μέλη ομάδων και οργανώσεων. Κάποιοι από αυτούς είναι πλέον παράγοντες της πολιτικής, βουλευτές, υπουργοί, δημοσιογράφοι, αλλά και βιομήχανοι και καλλιτέχνες, έχοντας οι ίδιοι γίνει κατεστημένο, αυτό εναντίον του οποίου στράφηκαν το Νοέμβριο του 1973. Κάποιοι από αυτούς γίνονται και αφορμή να γίνουν αλλαγές στην ηγεσία της αστυνομίας.
Γυρνώντας πίσω το χρόνο, τον Απρίλιο του 1955, στην Κύπρο μας άρχιζε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ο αγώνας για την Ένωση και την Ελευθερία. Τότε στην Αθήνα, η νεολαία μας κατέβαινε στους δρόμους, και διαδήλωνε. Διαδήλωνε για τον πιο όμορφο αγώνα που έδινε η κυπριακή νεολαία. Διαδήλωνε για την Ένωση, τον Γρίβα, τον Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Καραολή -Δημητρίου. Η αστυνομία της τότε «δεξιάς» κυβέρνησης, αυτής που μιλούσε για εσωτερικούς εχθρούς, αυτής που κυνηγούσε τους αριστερούς ως αντεθνικά στοιχεία, άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς. Οι τέσσερις αυτοί νεκροί ήταν μαθητές ή φοιτητές (ένας εκ των νεκρών αστυνομικός, που έπεσε στη γραμμή του καθήκοντος). Την επόμενη ημέρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μίλησε για αναρχικούς... Δεν ήταν όμως αναρχικοί, ούτε αριστεριστές. Και σκοτώθηκαν, διαδηλώνοντας για την ίδια τους την πατρίδα. Παρ΄ όλα αυτά κανείς δεν τους τίμησε ποτέ, ακόμα και από τον ευρύτερο πατριωτικό και εθνικιστικό χώρο. Καμία πορεία δεν έγινε για την θυσία τους, καμία αφίσα δεν είδε ποτέ κανείς με τις μορφές τους. Και όμως. Υπήρξαν. Δεν ήταν μύθος, ούτε κατασκεύασμα. Ο ελληνικός λαός, που δεκαετίες τώρα τιμά ψεύτικες επετείους και μύθους, δεν έκλαψε για αυτά τα παλικάρια, για τους νεκρούς διαδηλωτές της Αθήνας. Κανένα τραγούδι δεν γράφτηκε, κανένα αφιέρωμα δεν παίχτηκε σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Κανένας πανηγυρικός λόγος, καμία αναφορά. Συνωμοσία της σιωπής.
Καιρός είναι να δώσουμε, όπως έλεγε ο Αλμιράντε, νέες ημερομηνίες για επετείους. Καιρός να πάψουμε να ζούμε μέσα στο ψέμα και στην υποκρισία. Καιρός να τιμούμε πλέον τα δικά μας Πολυτεχνεία.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Πηγή: elkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου