Έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος…

Ένα ήταν βέβαιον: ότι η κα. Μπακογιάννη  δεν  θα μπορούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας.
Είχε δημιουργήσει στρατούς έμμισθων και επαγγελματιών υποστηρικτών.
Είχε συγκροτήσει μηχανισμούς.
Είχε καλλιεργήσει και αναπτύξει δεσμούς με γνωστά κέντρα επιρροής και ισχύος, εντός και εκτός Ελλάδος.
Με άλλα λόγια, είχε προετοιμαστεί με τόση επιμέλεια και επί τόσο μακρόν, που σχεδόν είχε πείσει τον εαυτό της ότι η νίκη της ήταν δεδομένη …από το θεό. Αναπότρεπτη!
Και ξαφνικά συνέβη το αναπάντεχο!
Χιλιάδες τσατισμένοι  νεοδημοκράτες (και όχι μόνο) μια ώραία Κυριακή του Νοεμβρίου, το πήραν απόφαση. Σηκώθηκαν από τους καναπέδες και  ψήφισαν ελπίδα.
Η κα. Μπακογιάννη βρέθηκε αιφνιδίως, στο απόλυτο πολιτικό αδιέξοδο.
Να μείνει δεν μπορούσε και να φύγει δεν τολμούσε.
Ο …στρατός και οι στρατηγοί της ήττας,  την πίεζαν να πάρει αποφάσεις γιατί και αυτοί ήθελαν ρόλο για τον εαυτό τους. Τόσα χρόνια είχαν μάθει να ζούν   στη σκιά της και να παραγοντίζουν.
Την έτρωγε και  η αδυναμία της να χωνέψει την ήττα...
Έτοιμη από καιρό
Από τον Ιανουάριο και μετά η κα. Μπακογιάννη πρέπει να το είχε αποφασίσει και απλώς αναζητούσε την ευκαιρία για μια ηρωϊκή έξοδο ή ακόμα μια ηρωϊκότερη διαγραφή.
Κατ’ αρχήν να συμφωνήσουμε στα δεδομένα.
Τα αστικά  κόμματα δεν είναι αγέλες ούτε στελεχώνονται από στρατιωτάκια που ακολουθούν εντολές και οδηγίες.
Και ένα κόμμα όπως η Ν.Δ. πρέπει να ανέχεται και τις διαφορετικές απόψεις και τις διαφωνίες.
Να τις επιδιώκει κιόλας.
Ο αντίθετος λόγος είναι οξυγόνο  και  συστατικό της δημοκρατίας.
Όμως, στις δημοκρατίες αποφασίζουν οι πλειοψηφίες! Δεν έχει ακόμα επινοηθεί κάποιος άλλος,  πιο δόκιμος τρόπος.
Για αυτό και τη    στρατηγική  επιλογή  μιας παράταξης, έχουν  υποχρέωση όλα τα μέλη να την αποδεχθούν, να την υιοθετήσουν, να την τηρήσουν και να την υπερασπισθούν.
Γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει κόμμα, αλλά σκορποχώρι!  Η χαρά των αντιπάλων!
Είναι επίσης προφανές ότι η κα. Μπακογιάννη αυτοπαγιδεύτηκε σε μια στρατηγική εξόδου από τη  Ν.Δ. που κατέληξε να είναι μονόδρομος.
Για όσους παρακολουθούν, έστω και εκ του μακρόθεν, τα πράγματα  ήταν εύκολο να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι  η απόφαση ήταν ειλημμένη. Την αφορμή αναζητούσε.
Στήριξη στον κ. Παπανδρέου
Όμως και πάλι διέπραξε το λάθος. Απ’ όλες τις αφορμές που μπορούσε να βρεί, επέλεξε τη χειρότερη δυνατή!
Η κα. Μπακογιάννη επέλεξε να υποστηρίξει την Κυβέρνηση Παπανδρέου (γιατί περί αυτού πρόκειται και ας μη γελιόμαστε)  σε μια στιγμή που σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού βρίσκεται  απέναντί  της!
Επέλεξε να στηρίξει μια κυβέρνηση, η οποία υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού στις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου λέγοντας ψέματα.
Επέλεξε να στηρίξει μια κυβέρνηση, η οποία επί έξη μήνες συνεχίζει να λέει ψέματα και να αυτοσχεδιάζει επικίνδυνα .
Επέλεξε να στηρίξει μια κυβέρνηση, η οποία από ανικανότητα, ανεπάρκεια ή δολιότητα, έκανε την Ελλάδα περίγελο της οικουμένης.
Επέλεξε να στηρίξει μια κυβέρνηση, η οποία ακόμα και εν μέσω οδύνης, μετά τον τραγικό χαμών τεσσάρων αθώων ψυχών,  έχει το θράσος  να θέτει διχαστικά διλήμματα του επιπέδου ή ψηφίζετε τα μέτρα ή πτωχεύουμε.
Επέλεξε κυρίως να στηρίξει μια κυβέρνηση η οποία έχει απαξιωθεί εντελώς στα μάτια της κοινής γνώμης και δεν μπορεί πλέον να δώσει ελπίδα.
Είναι αυτονόητο, ότι όποιος στηρίζει μια τέτοια κυβέρνηση,  δεν μπορεί να έχει θέσει στη Ν.Δ.
Η διαγραφή της ήταν μονόδρομος. Διαφορετικά  ο Αντώνης Σαμαράς, έπρεπε  να παραδώσει τα κλειδιά της Ρηγίλλης και να πάει σπίτι του.
Γιατί η ψήφος εμπιστοσύνης σε μια τέτοια κυβέρνηση είναι αντίθετη με τη θέληση του ελληνικού λαού.
Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι  αντίθετη  και με τα συμφέροντα της χώρας.
Η κα. Μπακογιάννη σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, αλλά και για την παράταξή που την ανέδειξε και την τίμησε με υψηλά αξιώματα, επέλεξε να στηρίξει τον πολιτικό της αντίπαλο. Αναφαίρετο δικαίωμά της.
Όμως, αφού αποφάσισε  να ακολουθήσει αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, πρέπει να παραιτηθεί και από τη βουλευτική της ιδιότητα. Αυτό υπαγορεύει η εντιμότητα.
Ο Αντώνης Σαμαράς, όταν διαφώνησε με μια κεντρική επιλογή του πατέρα της, παραιτήθηκε και από βουλευτής!

Και τώρα τι;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κα. Μπακογιάννη παρέχοντας ψήφο εμπιστοσύνης στον κ. Παπανδρέου, επιχειρεί να βλάψει τη Ν.Δ. σε μια φάση που ο Αντώνης Σαμαράς με το «ΟΧΙ» στην υποδούλωση της χώρας στο ΔΝΤ, εξέφρασε το κοινό αίσθημα.
Τα γνωστά διαπλεκόμενα ΜΜΕ θα επιχειρήσουν να μετατοπίσουν τη συζήτηση στα εσωτερικά της Ν.Δ. για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Θα προσφέρουν στην κυρία άφθονο πολιτικό χρόνο.
Στο παρασκήνιο, αλλά και στο προσκήνιο θα αρχίσουν να οργιάζουν τα σενάρια για τη διάσπαση της Ν.Δ.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις εφημερίδες της Κυριακής και την «Ανατροπή» της Δευτέρας , πρέπει να έχουν ήδη παραγγελθεί.
Η Ν.Δ. θα αρχίσει να …βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις.
Το ….κόμμα της Ντόρας, θα συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά και θα αποτελέσει …τη θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων.
Οι εξεταστικές επιτροπές, με τα συνδρομή του ΠΑΣΟΚ, θα  αθωώσουν  τους υποστηρικτές της κας. Μπακογιάννη προκειμένου να αποδοθούν «καθαροί» στην κοινωνία για τους ευνόητους λόγους.
Τα ..ορφανά του Μητσοτάκη και του Σημίτη θα βρούν, επι τέλους, φιλόξενη στέγη!
Οι κυβερνήσεις …συνεργασίας θα επανέλθουν στο προσκήνιο!
Υποτιμούν το λαϊκό αίσθημα
Το σύστημα που έφερε τον κ. Παπανδρέου στην εξουσία, αναζητά …υποστηλώματα γιατί καταρρέει.
Και νομίζουν ότι βρήκαν ένα ..ψηλό δοκάρι!
Όμως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο!
Δεν   έχουν καταλάβει το μέγεθος της λαϊκής οργής.
Δεν έχουν εκτιμήσει τις αντιδράσεις του κόσμου.
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο χείμαρρος που φουσκώνει θα τους παρασύρει.
Το στοίχημα για τον Αντώνη Σαμαρά, είναι να δώσει ρεαλιστική ελπίδα και προοπτική στον κόσμο αυτό και να τραβήξει μπροστά. Και αυτοί που θα ακολουθήσουν θα είναι πολλοί.

Μοιραστείτε