«Διαλύοντας ο καλλικράτης τις κοινότητες –σαν να λέμε τις ιδιότυπες μέσα στο χρόνο πόλεις –κράτη-οδηγεί τους ανθρώπους σε μία ξεχωριστή μαζοποίηση, έλλειψης ταυτότητας, σε ένα κόσμο όπου η λήθη του ξεχωριστού τόπου και καταγωγής θα οδηγήσει όλοι να προσδιορίζονται με βάση το πόσο απέχουν από το κέντρο της εκάστοτε πρωτεύουσας και όχι με βάση τον τόπο τους που μπορεί να είναι και φορέας μεγάλης και ένδοξης παράδοσης. Άρα ο καλλικράτης δημιουργεί μία χώρα σύνολο μαζοποιημένων ατόμων τα οποία έχοντας χάσει την γνώση του δικού τους μικρόκοσμου χάνονται μέσα σε διευρυμένες περιφέρειες όπου η καθημερινότητα χωρίς αίσθηση της ιστορικότητας κυριαρχεί.»
Φθάνοντας προς τις παραμονές του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος του 1821 παρατηρούμε ότι από τους πρώτους μήνες του Αγώνα και ως το Φθινόπωρο του 1821 συγκροτήθηκαν τοπικοί οργανισμοί (Πράξη των Καλτεζών, που εξελίχθηκε σε Οργανισμό της Πελοποννησιακής Γερουσίας, Προσωρινή Διοίκηση της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος κ. α.) με σκοπό βέβαια την καλύτερη οργάνωση και διεκπεραίωση του Αγώνα. Κυρίαρχη θέση μέσα σε όλη αυτή τη δομική κινητοποίηση είχαν ως φορείς της κοινοτικής διοίκησης οι πρόκριτοι και οι αρχιερείς.
Η πρώτη λοιπόν επισήμανση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι κοινότητες, διατηρούν ως μήτρα την παράδοση και την ιστορία του τόπου που αντιπροσωπεύουν, και έχουν θαυμαστά ιστορικά αντανακλαστικά ώστε όταν χρειάζεται να πολεμούν για την συνέχεια στο χρόνο της πολύτιμης πολιτιστικής ταυτότητάς τους. Μέσα από τη γνώση του χώρου και των ανθρώπων οι κοινότητες αντέχουν στο χρόνο και ως κιβωτός μεταφέρουν τα υψηλότερα μηνύματα συνέχειας της ιστορικής ταυτότητάς τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Δημοσθένης-σε άλλη εποχή-μπροστά στο φάσμα της μαζοποίησης της Ελληνιστικής εποχής φώναξε και διαμαρτυρήθηκε διότι έβλεπε ότι το πρόσωπο της ξεχωριστής πόλεως –κράτους θα γινόταν ο μαζάνθρωπος των Ελληνιστικών χρόνων-από το ίδιο σημείο εξάλλου αφορμάται και ο Καβάφης ο οποίος έντονα αποδοκιμάζει τη βαρβαρότητα των Ελληνιστικών χρόνων, όταν όλοι ξαφνικά απέκτησαν το όνομα Έλλην-όχι όμως την ουσία του.
Διαλύοντας λοιπόν πανέξυπνα ο Kαλλικράτης τις κοινότητες –σαν να λέμε τις ιδιότυπες μέσα στο χρόνο πόλεις –κράτη-οδηγεί τους ανθρώπους σε μία ξεχωριστή μαζοποίηση, έλλειψης ταυτότητας, σε ένα κόσμο όπου η λήθη του ξεχωριστού τόπου και καταγωγής θα οδηγήσει όλοι να προσδιορίζονται με βάση το πόσο απέχουν από το κέντρο της εκάστοτε πρωτεύουσας και όχι με βάση τον τόπο τους που μπορεί να είναι και φορέας μεγάλης και ένδοξης παράδοσης. Άρα ο καλλικράτης δημιουργεί μία χώρα σύνολο μαζοποιημένων ατόμων τα οποία έχοντας χάσει την γνώση του δικού τους μικρόκοσμου χάνονται μέσα σε διευρυμένες περιφέρειες όπου η καθημερινότητα χωρίς αίσθηση της ιστορικότητας κυριαρχεί. Σε ένα κόσμο λοιπόν όπου το ξεχωριστό λησμονείται ,κυριαρχεί σιγά-σιγά η αχανής συγκέντρωση ανθρώπων-ατόμων τα οποία έχοντας χάσει τις ρίζες τους απλά διαβιούν. Θύματα των σημερινών πολιτιστικών δημοκόπων οι οποίοι πωλούν τον πολιτισμό της ύλης και τίποτε άλλο. Όσοι θέλουν γίνονται και Έλληνες αφ΄ ής στιγμής μέσα σε ένα κόσμο όπου έχει χαθεί η ταυτότητα του ξεχωριστού κανείς δεν χρειάζεται να θυμάται και να ξέρει τίποτε-για τον τόπο του,τις παραδόσεις του κ.λ.π.
Ο Δ.Α. Ζακυνθινός μας αναφέρει ότι το νομικό πρόσωπο της κοινότητας διοικείτο από Επιτρόπους, δημογέροντες, προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν τον τόπο τους και ένοιωθαν ένα μαζί τους. Οι κοινότητες διαφύλαξαν την αγάπη του ανθρώπου για το ξεχωριστό, είμαστε όλοι Έλληνες αλλά ο δικός μας τόπος έχει ένα άλλο τρόπο να είναι Ελληνικός. Οι ηγέτες της κοινότητας ήταν άνθρωποι που είχαν αποδείξει ότι ήξεραν τον τόπο τους και ήταν δεμένοι μαζί του λογικά αλλά και συναισθηματικά μέσα από δεσμούς αίματος. Με αυτόν τον τρόπο το σώμα της Ελλάδας είχε γερά κύτταρα ώστε η λειτουργία του όλου να μην παρουσιάζει προβλήματα.
Σήμερα ο καλλικράτης φέρει τον κοινωνικό καρκίνο στην κοινοτική διοίκηση της χώρας διαλύοντας τα κύτταρα των κοινοτήτων, οδηγώντας λοιπόν το ευρύτερο σώμα της Ελλάδας στον ιστορικό θάνατο-είναι ο απώτερος σκοπός του. Ας σκεφθούμε τι κάνει ο καρκίνος στο ανθρώπινο σώμα. Πολλαπλασιάζει τα κύτταρα και ο οργανισμός δεν αντέχει αυτή την καινούργια κατάσταση. Πώς φθάσαμε στον καλλικράτη. Η απάντηση είναι με τη διαδικασία που φθάνει ο καρκίνος και διαλύει το ανθρώπινο σώμα. Η λέξη έθνος θεωρήθηκε μιασματικό φώνημα. Οι επί μέρους αυτοδιοικητικοί μηχανισμοί γεμάτοι από λαθρομετανάστες έκριναν καλό ότι θα έπρεπε να αναλωθούν σε πολλές εκδηλώσεις ενάντια σε ξενοφοβία και ρατσισμό που μόνο κάποια ανθελληνικά μυαλά ανακάλυψαν.
Η Ελλάδα ,οι δήμοι της και οι κοινότητές της σιγά-σιγά έχασαν την ταυτότητά τους,ξέχασαν την ιστορία τους, στα σχολεία τα βιβλία δεν λένε τίπτοε για τον Παύλο Μελά, στις 29 Μαϊου κανένα σχολείο δεν κάνει μνεία στον Μαρμαρωμένο βασιλιά. Όλα άρχισαν να οργανώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην θιγούν οι λαθρομετανάστες και τα σύγχρονα κέντρα εξουσίας. Η τελευταία έκθεση της διεθνούς αμνηστίας ,γεμάτη ψεύδη για τη χώρα μας, πέρασε απαρατήρητη από τους Έλληνες. Κάποιοι όμως ανθέλληνες πολύ την υπολογίζουν για τα επόμενα βήματά τους.
Αυτή η κατάσταση αλλοίωσε τα κοινοτικά κύτταρα της πατρίδας με αποτέλεσμα οι δήμοι και οι κοινότητες να δουλεύουν κάποιες φορές σε λάθος κατευθύνσεις διαλύοντας ουσιαστικά την πρωτογενή εθνική αποστολή τους. Αυτός ο λάθος προσανατολισμός οδήγησε στον καρκίνο, στην διάλυση των κοινοτικών κυττάρων. Ο καλλικράτης είναι απλά η γνωμάτευση του ιατρού και τίποτε άλλο. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας ,όλα αυτά τα χρόνια ,τι ιστορικά αντανακλαστικά δραστηριοποιήσαμε ώστε να μην οδηγηθούμε στον καλλικράτη. Επίσημος άρχοντας είπε ότι το Βυζάντιο είναι τόπος συνάντησης πολιτισμών. Μέγα λάθος. Το Βυζάντιο είναι ο τόπος που παρήγαγε τον ένδοξο Ελληνο-χριστιανικό πολιτισμό με ιδιαίτερη έμφαση στον φιλοσοφικό ανθρωπισμό. Η μαζοποίση των πάντων είναι μέθοδος του καλλικράτη ιδιαίτερα αποτελεσματική. Θεωρήθηκε διαφήμιση για τον τόπο της Λέσβου το συμβάν με τους ομοφυλόφιλους αντί όλοι να θυμηθούμε τι πραγματικά ιστορικό συμπέρασμα για εμάς και τα παιδιά μας εξάγεται μέσα από την ορθολογική ανάγνωση της ιστορίας των Σοδόμων και Γομόρων.
Διαβάζω ότι Έλληνες Αρχιερείς τρέχουν να πάρουν την τουρκική υπηκοότητα για να έχουν το δικαίωμα να εκλεγούν Πατριάρχες. Τελικά μήπως ο καλλικράτης είναι μία απλή κερκόπορτα σε όσα εθνοδιαλυτικά, σε όσα προσωποδιαλυτικά και ανθρωπομηδενιστικά θα ακολουθήσουν.
Όλοι έχουμε δεί ανθρώπους δυστυχείς στα τελευταία στάδια των ασθενειών τους. Μήπως εσωτερικά ως ψυχικά και ιστορικοπνευματικά όντα είμαστε και εμείς το ίδιο. Μήπως εάν ενεργοποιήσουμε τα μάτια του εσωτερικού μας εαυτού θα ιδούμε τον καθρέπτη και θα φοβηθούμε με το θέαμα; Μπροστά στην έλλειψη ταυτότητας, στη μαζοποίηση, στην αλόγιστη ένωση των πάντων κάτω από ανύπαρκτα κριτήρια πρέπει να θυμηθούμε, να μάθουμε και να πράξουμε. Η ζωή μας δεν έχει σημασία καμμία για αυτή την εξουσία αυτού του κόσμου.
Ο Πλάτων όμως, ο Σωκράτης, ο Πλήθων, μας μίλησαν για ένα κόσμο όπου η ζωή μας θα έχει σημασία. Ο Χάϊντεγγερ όταν είδε την ύπαρξη ως μέριμνα και ως οδό διέκρινε την πιο υψηλή ανθρώπινη αποστολή προς το τέλειο. Το τέλειο ο κάθε ένας το ορίζει διαφορετικά. Φθάνει να κλείσει τα μάτια του σε κάθε καλλικράτη και να τα ανοίξει σε θεάσεις άλλων κόσμων που υπήρξαν και θα υπάρξουν. Σύμφωνα με τον μαιευτικό Σωκράτη μέσα μας έχουμε το δρόμο διά του οποίου ήλθαμε στη γη. Αν τον δούμε αντίστροφα είναι ο ίδιος δρόμος που οδηγεί στον ουρανό. Όταν η κατηφόρα γίνεται ανηφόρα το άπειρο ,το αιωνίως υπάρχον είναι ανοικτό σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου