Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, αλλά θέλει και χρόνο για να φθάσει στη θάλασσα. Η μετατροπή ενός κόμματος συντηρητικού σε λαϊκού, με την έννοια ότι εκφράζει τους πόθους και τις ελπίδες ευρύτερων στρωμάτων, δεν είναι απλή υπόθεση.
Στη δύσκολη εξίσωση προστίθενται ομάδες συμφερόντων, opinion makers με διττούς και αμφίσημους ρόλους, προσωπικές στρατηγικές, ατομικές μωροφιλοδοξίες, η καθεστωτική τάση ενός κόμματος που έχει μάθει βασικά να χάνει και να αναμένει στωικά την επιστροφή του στην εξουσία, κυρίως μέσω της φθοράς του ΠΑΣΟΚ.
Η επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία δεν είναι όχι απλά το πρώτο, δεν είναι καθόλου ζητούμενο από την υγιή βάση. Η εξουσία ως αυτοσκοπός, οι συμβιβασμοί, η εξυπηρέτηση όσων συμβάλουν στην άνοδο της ΝΔ ή στην ταχεία φθορά του κυβερνώντος κόμματος, ουδόλως απασχολούν τον ψηφοφόρο της ΝΔ του Σαμαρά.
«Μα τι θέλουν επιτέλους; Το συντηρητικό κόμμα της Ελλάδας είμαστε» διατυπώνεται μετά επιτάσεως το ερώτημα. Να δώσουμε την απάντηση με ένα πολύ απλό παράδειγμα.
110 χρόνια πριν, το 1899, την ίδια ακριβώς ημερομηνία με τη νίκη του Αντώνη Σαμαρά στις εσωκομματικές ο Ελβετός επιχειρηματίας Χανς Γκάμπερ ιδρύει την ποδοσφαιρική ομάδα της Μπαρτσελόνα. Μια ομάδα που θα αρνείται επί δεκαετίες να βάλει χορηγό στη φανέλα του συλλόγου, μια ομάδα που μοναδικό στόχο έχει να παίξει μεγάλη μπάλα , ακόμη κι όταν αυτό κοστίζει σε τίτλους.
Το στοίχημα λοιπόν είναι η δημιουργία μιας παράταξης που θα παίξει ένα μοναδικό, ένα καταλυτικό ρόλο στο σύνολο των θεμάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία, αλλά και το ελληνικό κράτος. Μιας παράταξης που θα ανατάξει την εθνική οικονομία, μέσω της αναγέννησης των δύο βασικών πόλων προσφοράς και ζήτησης: της οικογένειας και της επιχείρησης. Έτσι δεν θα διατηρηθεί μια επίπλαστη κοινωνική συνοχή, αλλά θα δημιουργηθεί μια διαφορετική, πιο υγιής κοινωνία, ένας πιο «συμπαγής» κοινωνικός ιστός. Μια κοινωνία δικαιότερη και όχι «δικαίου», ένα σύστημα που θα ευνοεί την κοινωνική κινητικότητα και δεν θα καταδικάζει τον καθένα εξ ημών στην αναπαραγωγή του πατρώου κοινωνικού ρόλου.
Αναγκαία και ενδεχομένως και ικανή συνθήκη, το χτίσιμο ενός κόμματος που δεν θα συμβιβαστεί με την πεπατημένη, που θα αποτινάξει τον μανδύα του συντηρητισμού, θα παράγει σύγχρονες πολιτικές θέσεις, που θα μιλήσει ευθέως στις νέες γενιές και θα κάνει πράξη τα οράματα του κινηματικού της χαρακτήρα.
Το βασικό ζητούμενο λοιπόν είναι η δημιουργία ενός κινήματος αρχών και αξιών. Όχι για να γεμίζουν τα προγράμματα με «επικοινωνιακές λέξεις», το ιδεολογικό οπλοστάσιο με «βαρύ» οπλισμό, οι εικόνες και οι λέξεις με «ατάκες».
Αλλά ως κόκκινη γραμμή κάθε ενέργειας, κάθε κίνησης, κάθε προγραμματισμού και κάθε αξιολόγησης προσώπων, ομάδων, πολιτικών καταστάσεων.
Αταλάντευτα, με ρεαλισμό και σύνεση, με όραμα και ελπίδα.
Χρόνια πολλά, χρόνια κινηματικά!
Μικρός ΟδυσσέαςΜοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου