Ο πρωθυπουργός δηλώνει παντού και πάντα ότι είναι αποφασισμένος να σώσει τη χώρα από την οικονομική καταστροφή και την περιθωριοποίησή της. Εκ της θέσεώς του, λογικό είναι να το λέει. Δυσκολεύομαι πολύ να φαντασθώ έναν πολιτικό που θα δήλωνε όχι και τόσο σίγουρος αν θέλει να σώσει τη χώρα από την οικονομική καταστροφή και τα επακόλουθά της. Εγώ όμως πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα· και ως καλοπροαίρετος άνθρωπος (σ.σ.: δεν το λέω ως αστείο, αλλά όποιος θέλει να γελάσει μπορεί, εγώ δεν πρόκειται να παρεξηγηθώ...) όχι μόνον πιστεύω ότι εννοεί αυτό που λέει, αλλά θα εισηγηθώ και κάτι πολύ απλό, το οποίο νομίζω ότι ίσως βοηθήσει τον σκοπό του. Και έρχομαι αμέσως στο θέμα: να ζητήσει ο πρωθυπουργός να του κορνιζώσουν μία φωτογραφία του Γιώργου Καρατζαφέρη και να την τοποθετήσει επάνω στο γραφείο του. Η φωτογραφία του προέδρου του ΛΑΟΣ θα τον βοηθάει να θυμάται ότι, αν τώρα αποφασίσει να κάνει πίσω από την πορεία την οποία ξεκίνησε αφότου έγινε πρωθυπουργός, τον περιμένει η τύχη του Γ. Καρατζαφέρη· δηλαδή, η πολιτική εξαφάνιση.
Ενα πράγμα είναι δεδομένο και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: ότι το μοντέλο της καλοπέρασης με δανεικά, εις βάρος των επόμενων γενεών, τελείωσε. Οι περισσότεροι πια -ακόμη και αυτοί που δεν τους συμφέρει να το παραδέχονται ανοιχτά- καταλαβαίνουν ότι και στην απίθανη περίπτωση που θα μας χάριζαν τα χρέη εν μια νυκτί, πάλι σε δέκα χρόνια θα βρισκόμασταν στην ίδια κατάσταση, εφόσον δεν καταφέρουμε να εξαλείψουμε τα ελλείμματα και να κάνουμε την οικονομία παραγωγική. Συνεπώς, αφού μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, είτε με Μνημόνιο είτε χωρίς αυτό, είναι απαραίτητο να
ολοκληρώσουμε μία πολύ επώδυνη διαδικασία προσαρμογής, οικονομικής και κοινωνικής. Αυτό είναι το στοίχημα που παίζεται τούτη την ώρα για τη χώρα και, με τους ίδιους ακριβώς όρους, το στοίχημα αυτό ισχύει για την πολιτική εκπροσώπηση της αστικής παράταξης και τον Αντώνη Σαμαρά προσωπικώς.
Ο λόγος είναι ότι, καλώς ή κακώς, η συγκυρία το θέλησε (ο ίδιος όχι και τόσο, εδώ που τα λέμε...) να έχει αναλάβει αυτός, ως αρχηγός του κατ’ εξοχήν αστικού κόμματος, να ηγηθεί της προσπάθειας για την ολοκλήρωση της επώδυνης διαδικασίας του μετασχηματισμού. Για να το πω απλά, τώρα πια ο Σαμαράς έχει μπλέξει πολύ βαθιά, ώστε να είναι δυνατό να κάνει πίσω χωρίς ο ίδιος να καταστραφεί. Οταν διασχίζεις το ποτάμι και βρίσκεσαι στη μέση, δεν έχει νόημα να αλλάξεις γνώμη και να γυρίσεις πίσω. Προτιμότερο είναι να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις που σου απομένουν για να φθάσεις στην αντιπέρα όχθη, παρά για να παλέψεις για εκεί από όπου ξεκίνησες. Αν τελικά τα καταφέρεις να φθάσεις στον προορισμό σου, είναι πιθανό να κερδίσεις την αφοσίωση εκείνων τους οποίους οδήγησες σε ασφαλές έδαφος - όμως, δεν είναι απίθανο και να μην σου αναγνωρίσουν αμέσως την υπηρεσία που έχεις προσφέρει. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι αν τους γυρίσεις πίσω, επειδή σε κατέβαλαν ο φόβος και η αμφιβολία, θα χάσεις την εκτίμηση όλων: και εκείνων που ποτέ δεν πίστεψαν στο εγχείρημα και των άλλων που σε εμπιστεύθηκαν.
Το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη αφανίστηκε στις εκλογές, ακριβώς επειδή ο αρχηγός του έκανε πίσω την κρίσιμη στιγμή. Με τη μεταστροφή του, δικαίωσε όσους ψηφοφόρους του είχαν δυσαρεστηθεί από τη στάση του υπέρ του Μνημονίου και απογοήτευσε όσους την είχαν θεωρήσει αναγκαία και ρεαλιστική. Κατόπιν αυτού, τόσο οι μεν όσο και οι δε δεν είχαν πλέον κανένα λόγο να εξακολουθούν να τον παίρνουν στα σοβαρά. Σε αυτό το μάθημα έγκειται η χρησιμότητα της πολυκύμαντης και αλλοπρόσαλλης διαδρομής του Γ. Καρατζαφέρη ως αρχηγού κόμματος: ότι η ισχυρή πεποίθηση του ηγέτη στις επιλογές του μετράει περισσότερο από τη δυσκολία τους και το κατά πόσον είναι αρεστές σε εκείνους που τον ακολουθούν. Γι’ αυτόν τον λόγο, νομίζω ότι θα βοηθούσε η φωτογραφία του Γ. Καρατζαφέρη στο γραφείο του Α. Σαμαρά. Καταλαβαίνω ότι σε πολλούς επισκέπτες ενδεχομένως να προκαλούσε απορίες για την αντίληψή του περί καλαισθησίας, ίσως ακόμη και παρεξηγήσεις. Ομως τις δύσκολες ώρες, θα του θύμιζε τι τον περιμένει αν κάνει πίσω...
Κεκτημένο
Ακουσα την περασμένη Παρασκευή ότι η Εισαγγελία παρήγγειλε έρευνα για παράβαση καθήκοντος εις βάρος του πρύτανη του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλου, εξ αφορμής της απόφασής του να κατεβάσει ρολά στο πανεπιστήμιο για δύο ημέρες. Με όλο τον σεβασμό προς τη Δικαιοσύνη, φρονώ ότι πρόκειται περί παρεξηγήσεως. Διότι, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι οι ημέρες αυτές ήσαν η Πέμπτη και η Παρασκευή, ο πρύτανης απλώς έκανε χρήση του κεκτημένου του δημοκρατικού long weekend...
Με την αξία της
Το Νομπέλ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, λοιπόν. Δηλαδή σε ποιον ακριβώς; Στον Μπαρόζο, τον Ρομπέι ή τη λαίδη Αστον; Ας μην κοροϊδευόμαστε· κανείς από αυτούς δεν είναι η Ευρώπη. Η σημερινή Ευρώπη είναι η Γερμανία. Σε αυτήν πηγαίνει το Νομπέλ και το αξίζει· διότι έχουν περάσει 72 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που εισέβαλε στη Γαλλία. Τέτοια αυτοσυγκράτηση είναι επίτευγμα κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο και πρέπει να ανταμείβεται...
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου