Το κοινωνικό δίκτυο που προσφέρεται περισσότερο για τέτοιου είδους αστραπιαία, ανέξοδα, οξύτατα και τσαμπαμάγκικα πολιτικά ξεκατινιάσματα είναι το twitter, λόγω των προδιαγραφών της χρήσης του. Φαίνεται πως σε κάποιον βαθμό, αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις ενέχουν τον κίνδυνο του εθισμού, καθώς έκπληκτος κανείς ανακαλύπτει πως
τις εξασκούν κατά κόρον, και στελέχη κομμάτων και πολιτικοί κατά το μάλλον ή ήττον σοβαροί, με συγκροτημένη σκέψη και στιβαρό πολιτικό λόγο. Μάλιστα, κάποιες φορές πολλοί από αυτούς, βρίσκονται σε πολιτικές θέσεις ευθύνης, είναι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, υπεύθυνοι γραφείων τύπου ή σημαίνοντα στελέχη μεγάλων πολιτικών κομμάτων.
Θα αναρωτηθεί κανείς είναι κακό αυτό; Όποιος νουνεχής άνθρωπος θέλει να εξάγει ίδιον συμπέρασμα επ’ αυτού του ερωτήματος, δεν έχει παρά να ακολουθήσει για μια βδομάδα, μια ημέρα ή μιαν ώρα έστω (όσο μπορεί να αντέξει το πνεύμα του) τα «τιτιβίσματα» (tweets) κάποιου από τους εν λόγω «πολεμιστές» του διαδικτύου. Με την προειδοποίηση πως αυτό μπορεί να αποβεί βλαπτικό για την πνευματική του υγεία, θα μπορούσε να δοκιμάσει (ο πιο τολμηρός) να λάβει μέρος σε κάποια τέτοιου είδους «μάχη». Δεν έχει παρά να διαλέξει «στόχο» και να «επιτεθεί» με ήπιο ή εντονότερο τρόπο αναλόγως ιδιοσυγκρασίας και στιγμιαίας διάθεσης. Η απάντηση – αντεπίθεση θα είναι ακαριαία, παθιασμένη και κυρίως εντελώς ασύμμετρη σε ένταση.
Θα αναρωτηθεί κανείς είναι χρήσιμο αυτό; Στον βαθμό που τα κόμματα έχουν αποδεχτεί αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι απαραίτητο. Μάλιστα, κάποια κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν οργανωμένες διμοιρίες από Τρολλ (trolls) που εκπαιδεύονται σε τούτο το ιδιόρρυθμο αντάρτικο του διαδικτύου. Η ΝΔ από την άλλη έχει στον «αγώνα» ελεύθερους σκοπευτές και ακροβολιστές με μεγάλη δύναμη πυρός ο καθένας που εξ ανάγκης δίνουν λυσσαλέες μάχες χαρακωμάτων απέναντι σε υπέρτερο αριθμό «εχθρών».
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως από μόνο του αυτό το διαδικτυακό νταβαντούρι (πολλές φορές επιπέδου κομμωτηριακών γυναικοκαβγάδων) δεν είναι βλαπτικό ή ενοχλητικό όσο δεν μεταφέρεται αυτούσιο στην κεντρική πολιτική σκηνή και δεν γίνεται σημαία αντιπαράθεσης και σοβαρών πολιτικών συζητήσεων στην θέση των κρίσιμων προβλημάτων των πολιτών και της κοινωνίας. Επειδή ζούμε όμως στην χώρα της υπερβολής και η πολιτική «κομμωτηρίου» εκτιμάται δεόντως τόσο από το πολιτικό προσωπικό όσο και από τους «υπηκόους» τους, βλέπουμε τελευταίως τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις της πλάκας και συζητήσεις του κ@@λου να αποτελούν διακυβεύματα του κεντρικού πολιτικού διαλόγου ως μη όφειλαν, τόσο από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ, όσο και από τα κόμματα τα ίδια. Αυτό φυσικά, δεν είναι καθόλου επιθυμητό από όσους πολίτες (και πολιτικούς) διατηρούν ακόμη την σοβαρότητα και τον αυτοσεβασμό τους και πρέπει τουλάχιστον σε επίπεδο κομμάτων να αντιμετωπισθεί αμέσως. Δεν μπορεί να ζητήσει κανείς από εθισμένους «πολεμιστές» των κοινωνικών δικτύων να καταθέσουν εν μία νυκτί τα «όπλα» αλλά μπορεί να ζητήσει από όσους πολιτικούς δεν έχει αγγίξει η ιερή αυτή ηλεκτρονική μανία, να πάψουν να ασχολούνται με αυτές τις ανώριμες, ατελέσφορες και φαιδρές διαδικτυακές αψιμαχίες και να επικεντρωθούν στα σοβαρά ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν ως πολιτικό σύστημα και ως κομματικά υποκείμενα, ζητήματα που μας ταλαιπωρούν και μας καίνε ως κοινωνία. Αφήστε επιτέλους τους πελταστές και τους ψύλλους της παραπολιτικής να βγάζουν τα μάτια τους στα πεδία των μαχών στο twitter και στο facebook. Κανείς ποτέ δεν χόρτασε, δεν πείνασε και δεν πέθανε από σύντομα, δηλητηριώδη και καμιά φορά αναίσχυντα πολιτικά λογάκια του διαδικτύου.
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου