Πέρασα από την ΕΡΤ και γινότανε το σώσε. Ένα απίστευτο πανηγύρι που περιελάμβανε τα πάντα.
Ποπ κορν, τσίκνα από τα σουβλατζίδικα και βρωμάδικα, μαλλί της γριάς και παράλληλα...
τεράστια πανό με αγωνιστικά συνθήματα.
Πλήθος κόσμου που κυριολεκτικά το γλένταγανε.
Δεν ξέρω, φαίνεται ότι ο έλληνας το έχει στο DNA του το πανηγύρι και ψάχνει να βρει ευκαιρία για να εκτονωθεί. Τι καλύτερο αν το συνδιασουμε και με τους "αγώνες".
Aris Konstantinidis
Bonus...
Ασέλγησαν στο δημόσιο κτήριο, στον περιβάλλοντα χώρο, στις συχνότητες, κατέλαβαν τον εξοπλισμό, χρησιμοποίησαν μικρό παιδί για τα αιτήματά τους, χρησιμοποίησαν «βαρεμένους - κατά – της - εξουσίας» καλλιτέχνες - υβριστές, χρησιμοποίησαν διασυνδέσεις στις ξένες τηλεοράσεις και εφημερίδες, εκμεταλλεύτηκαν την αγωνία και στεναχώρια τίμιων εργαζομένων - θυμάτων της κατάστασης, ρεζίλεψαν το ίδιο τους το πρόσωπο λέγοντας στην κάμερα όσα τους συμφέρουν, με ένταση και θέρμη που δεν είχαν ποτέ όσο δούλευαν, μίλησαν με πολιτικούς σαν σε ισότιμα τσιράκια, ασέλγησαν στον Χατζιδάκι. Τι άλλο μένει να κάνουν; Ας πιάσουν δουλειά ξανά με το "έτσι θέλω". Να δούμε τι δουλειά θα παράγουν. Πως θα πληρωθούν; Τι θα δείχνουν και ποιος θα το δει, έτσι αναξιόπιστοι που έγιναν; Και κυρίως τι θα απαντούν μετά από καιρό στην ερώτηση «Τι έκανες στη χουντική τηλεόραση του ’13, μπαμπά;»
Μια παράμετρος του τραγέλαφου των τελευταίων ημερών:
Μέσα στην παράνοια του τελευταίου από τα συνεχή κατά τα τελευταία τρία χρόνια πραξικοπήματα του Ελληνικού μεταΚομμουνιστικού παρακράτους με τα παραληρήματα περί Άρη και Μελιγαλάδων, τους μουσάτους για τη Ρωμιοσύνη που σηκώνεται και άλλες αηδίες, τις υποκριτικές υλακές για μελαγχολικά απογεύματα, λες και άλλος κανείς δεν έκανε μόνο η Μαριώ τοΓιάννη, είδα και την περίφημη σκηνή που η βιολίστρια κλαίει ενώ εκτελεί μια από τις Enigma Variations του Βρετανού Edward Elgar.
Οι μουσικοί αυτοί είναι από τους πλέον καταρτισμένους και σε μια καλή μέρα βάζουν κάτω με τρία μέτρα μουσικής φράσης οποιονδήποτε από τους τριχωτούς έντεχνους που έχουν βρει κορόιδα και τους τα παίρνουν, ενώ άλλοι βγάζουν τα μάτια τους θητεύοντας με πειθαρχία πάνω από παρτιτούρες χρόνια ολόκληρα. Παίζουν μουσική όχι βλακείες.
Και συγκινήθηκα διότι αυτό το αθώο αυτό πλάσμα -όταν είσαι σε θέση να έχεις την τιμή να εκτελείς το Ρέκβιεμ του Μότζαρτ ή αυτό το αριστούργημα που έπαιζε αυτή η ευαίσθητη ψυχή, μόνο δημιουργική αθωότητα μπορείς να έχεις μέσα σου- βρέθηκε ανάμεσα στις μυλόπετρες των πολιτικών παιγνίων.
Αν κάποιους λυπάμαι είναι όλους αυτούς τους ανθρώπους που επέλεξαν να υπηρετήσουν την Τέχνη, όχι κάτω από την προβιά λίπους σωματικού και ψυχικού του κάθε "έντεχνου" που σκούζει και ρίχνουν οι απαίδευτοι τάλαρα, αλλά από εκείνη του Σεμνου Υπηρέτη όπου η καταξίωση έρχεται από τον δικό σου κύκλο, όπου σε αντίθεση με τους αφιονισμένους χαχόλους των μελαγχολικών απογευμάτων του κακού τους του καιρού ο κύκλος αυτός έχει τους πιο έμπειρους ακροατές που δεν συγχωρούν το ελαχιστότατο λάθος.
Αν είναι ένας λόγος που θέλω να ξαναλειτουργήσει γρήγορα η ΝΕΡΙΤ (whatever...) είναι ακριβώς για τους ανθρώπους αυτούς και για όλους εκείνους που "έβγαζαν τη δουλειά" με ψιχία για να τα κονομάνε οι "έγκριτοι".
Και θυμάμαι κάποιο παρόμοιο σχόλιο από κάποιον που γελούσε και μόνο στη σκέψη ότι οι κλαψο"έντεχνοι" μεταΚομμουνιστές κάθονται προσοχή και ακούνε με υπομονή "Ρέκβιεμ" του Μότζαρτ και Enigma Variations". Μωρέ και αφρικανικό μονόχορδο από τις φυλές του ποταμού Ζάμβεση θα ακούσουν για να μη χάσουν την κουτάλα. Είδες τι κάνει η κουτάλα; Κτίζει χαρακτήρα. Motivation!!!
Άντε και άλλα τέτοια, μπας και γίνετε άνθρωποι.
ΚΚ2
http://krasodad.blogspot.gr/2013/06/antarcia.html
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου