Πρώτα-πρώτα, η κόντρα για την ΕΡΤ και το σήριαλ των συναντήσεων, των «συμφωνιών» και των υπαναχωρήσεων, έδειξαν πως κάποιοι δυστυχώς δεν τόχουν σε τίποτε να οδηγήσουν την χώρα σε πρόωρες εκλογές. Αυτοί οι κάποιοι έχουν πια αποτραβηχτεί από την κυβέρνηση, παραμένοντας «εντός – εκτός και επί τα αυτά» όσον αφορά την μελλοντική στήριξη ή ανοχή που θα μπορούσαν να της παράσχουν.
Θα μου πείτε, η νέα δικομματική κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη μιας τέτοιας στήριξης, αφού διαθέτει ήδη 153 «κουκιά» και μπορεί να κονομήσει και μερικά ακόμη από τους «αδέσποτους» ανεξάρτητους που «βόσκουν» αμέριμνοι στο κοινοβούλιο. Είναι αυτό αρκετό; Κατά την γνώμη μου, όχι! Οι πολιτικοί της Ελλάδας, χωρίς κουλτούρα συνεργασιών με βάση προγραμματικές συγκλίσεις ως τώρα, στέκονται αμήχανοι μπροστά στις απαιτήσεις και τις επιταγές μιας αληθινής προγραμματικής συγκυβέρνησης. Τα κομματικά τους ακροατήρια επίσης, οι οπαδοί των κομμάτων τους, ανέτοιμοι και καχύποπτοι σε τέτοιου είδους συμφωνίες, δύσκολα πείθονται για την καλή προαίρεση του «πρώην αντιπάλου» και τώρα συμμάχου στην κοινή πορεία της διακυβέρνησης.
Εκτός αυτών, εχθρός της κυβερνητικής μακροημέρευσης δικομματικών ή πολυκομματικών σχημάτων στην χώρα μας, εμφανίζεται και η πρόσφατη πολιτική της ιστορία. Μονάχα η ανάγκη οδήγησε μέχρι τώρα σε παρόμοια σχήματα, συνήθως μεταβατικής φύσεως, χωρίς προγραμματικές συγκλίσεις, θνησιγενή εκ του τρόπου δημιουργίας τους. Τώρα όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Τώρα, ζητείται από δύο κόμματα, έως πριν
ένα χρόνο «άσπονδους εχθρούς», να συγκυβερνήσουν την χώρα στην βάση συμφωνημένης εκ των προτέρων ατζέντας, τα επόμενα τρία χρόνια! Δύσκολο; Δύσκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο. Αρκεί να προταχθεί το συμφέρον του λαού και του τόπου και να παραμεριστεί το στενό μικροκομματικό συμφέρον. Η προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία του σχήματος ως τρικομματικό, μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην περίπτωση αυτή, καθώς μπορούν οι αρχηγοί να εντοπίσουν ευκολότερα τα «αγκάθια» και να τα αποφύγουν, την ίδια ώρα που θα εκμεταλλεύονται με καλύτερο τρόπο τα όποια θετικά της συγκυβέρνησης. Όλα θα ξεκινήσουν από μια ξεκάθαρη, επικαιροποιημένη και πραγματοποιήσιμη προγραμματική συμφωνία, που θα συνομολογήσουν οι αρχηγοί και θα αποδεχτούν χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, τα στελέχη και οι οπαδοί των δύο κομμάτων. Χωρίς μια τέτοια ξεκάθαρη και συγκεκριμένη προγραμματική συμφωνία, και χωρίς την συνειδητή συμπαράταξη οπαδών και μικρομεσαίων στελεχών, ο ορίζοντας της τριετίας θα είναι πάντα μακρινός και άπιαστος, όσο και να το επιθυμούν οι αρχηγοί και τα πρωτοκλασάτα στελέχη.
Συνεπώς, στην νέα συγκυβέρνηση δεν έχουν θέση ούτε μονομερείς ενέργειες, ούτε υπονομεύσεις, ούτε μικροκομματικά «φρεναρίσματα», εκ του πονηρού αντιρρήσεις και προσωπικές πολιτικές ατζέντες υπουργών και βουλευτών. Ο αριθμός 153 δεν προοιωνίζεται μακροημέρευση, δεδομένης και της ιστορίας της χώρας. Αν συνυπολογίσουμε δε, πως πολλοί από τους πρώην και νυν επιχειρηματίες, «μεγαλοεργολάβους», διαπλεκόμενους και παραδοσιακούς λεφτάδες του τόπου, δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι μια τέτοια μακροημέρευση, που ίσως και να οδηγούσε σε αληθινό «success story” την οικονομία, αυτός ο μαγικός αριθμός των 153 κουκιών ίσως και να τους έβαζε σε πειρασμό να επιχειρήσουν παρασκηνιακά την αποσταθεροποίηση της δικομματικής κυβέρνησης.
Έχουμε λοιπόν μια δικομματική κυβέρνηση δύο πρώην αντιπάλων κομμάτων, που στηρίζεται σε μονάχα 153 βουλευτές και ίσως έχει απέναντί της εκτός της αντιπολίτευσης και όλο το ευκαιριακό συνονθύλευμα διαφόρων συμφερόντων (εντός και εκτός της Ελλάδας) που φανερά ή κρυφά ποντάρουν στην κατάρρευση της χώρας. Ποιος είναι έτοιμος να στοιχηματίσει στην τριετή επιβίωση αυτού του σχήματος; Ποιος πιστεύει ότι η νέα συγκυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία και ποιος ότι πολύ σύντομα (ίσως και αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές) θα οδηγηθούμε κι εμείς στις κάλπες;
Akenaton
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου