Η οικονομική κρίση ομολογουμένως μας έχει ζαλίσει και τρομοκρατήσει. Από εκατοντάδες οικονομικούς αναλυτές, επί 24ώρου βάσεως, αναλύονται τα αίτια της κρίσης μέσω ποικίλων ΜΜΕ. Καταλογίζονται ευθύνες και προβλέπονται δεινά επί δεινών. Έμφοβος και περιδεής ο απλός πολίτης έχει την αίσθηση ότι ζη στην Πομπηία ή στο Ερκολάνο (Herculanum) κατά την έκρηξη του Βεζουβίου και βλέπει τη λάβα του ηφαιστείου να τον πλακώνει. Και πολλοί, εννοώ απλοί πολίτες, απορούν και ερωτούν: Γιατί τόσοι σοφοί αυτά δεν μας τα έλεγαν πριν; Οι Κρήτες έχουν μια θαυμάσια παροιμιακή φράση:«Προτού να γίνει το κακό και τελειωθεί το πράμα/πρέπει να σέβεται κανείς να μη γινεί το σφάλμα».
Τώρα το σφάλμα, το κακό ή συμφορά ή ό,τι άλλο θέλετε, έγιναν. Τι προσφέρουν όλοι αυτοί οι θρήνοι και οι οδυρμοί που παραπέμπουν στους «Τρώες» του Καβάφη: «Όμως η πτώσις είναι βεβαία. Επάνω στα τείχη άρχισεν ήδη ο θρήνος». Βέβαια εμείς δεν έχουμε πουθενά τείχη και γι’ αυτό δεν έχουμε …τύχη. Έτσι, αντί να θρηνούμε επί των τειχών ή «Ἐπί τόν ποταμόν τῆς Βαβυλῶνος», θρηνούμε στις οθόνες των καναλιών για να πέφτουν τα δάκρυά μας στον παχύρρευστο βούρκο τους. Διότι, «κι ἄν ἔπταισαν ὁ Δίαιος καί ὁ Κριτόλαος» (ή φράση πάλι από τον Καβάφη), ωστόσο μεγάλες ευθύνες για την οικονομική ήττα μας φέρουν τα ΜΜΕ, πρωτίστως η τηλοψία, οι δάσκαλοι της ανέμελης, της αφρόντιστης, της σπάταλης, της «χλιδάτης», όπως τη λένε, ή, επί το βαρβαρικώτερον- «γκλαμουράτης» ζωής. Το να είσαι νοικοκύρης ήταν …όνειδος!
Τώρα με αυτούς τους κραυγαλέους και αβυσσαλέους τόνους κάνουν το κακό χειρότερο. Όχι μόνον επιδεινώνουν την υπάρχουσα κακή κι ανάποδη κατάσταση, όχι μόνον ανατρέπουν την ψυχολογική ισορροπία που είναι αναγκαία για την οικονομία, αλλά κάνουν παλαιότερα και μακροχρονιώτερα προβλήματα ακόμη οξύτερα. Συγκεκριμενοποιώ:
Προ της κρίσεως όλοι δεχόμαστε ότι το σοβαρώτερο πρόβλημα είναι το δημογραφικό. Ο ελληνικός λαός ήταν ένας φθίνων αριθμητικά πληθυσμός. Σε κάθε ζευγάρι προ 20ετίας αναλογούσε 1,2 παιδί. Υποθέτω ότι λίγο πριν την κρίση αναλογούσε σε κάθε ελληνικό ζευγάρι ένα ή 0,9 παιδί. Τώρα που ενέσκηψε η κρίση και μαζί με αυτή η τρομοκρατία των διαδόχων της Κασσάνδρας, ερωτώ: Ποιός νέος ή νέα τολμά να προχωρήσει εις γάμου κοινωνίαν και ποιό ζευγάρι προτίθεται να τεκνοποιήσει, όταν δεν γνωρίζει
«τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα»;
Κατ’ εμέ, ο περιορισμός των γάμων και η ατολμία των νέων να φέρουν στον κόσμο παιδιά είναι ο σοβαρώτερος κίνδυνος για την χώρα μας. Η αβεβαιότητα είναι διάχυτη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ποιος νυμφεύεται ή ποια παντρεύεται σε τέτοια εποχή; Παρήλθαν οι χρόνοι που ίσχυε το ασματικό: «Στης ακρίβειας τον καιρό επαντρεύτηκα κι εγώ». Τότε τα βασικά είδη διατροφής και ενδύσεως τα παρήγαγε η οικογένεια. Τώρα ακόμη και οι «τρακτεράδες» της Θεσσαλίας περιμένουν βασικά είδη διατροφής από την Τουρκία.
Θα την πληρώσουμε ακριβά αυτή την ανεμώλια τακτική. Η ιστορία του Πολυβίου πάνω σ’ αυτό είναι πολύ διδακτική. Εξετάζοντας ο μεγάλος Μεγαλοπολίτης ιστορικός τα αίτια της παρακμής της αρχαίας Ελλάδος, επισημαίνει μεταξύ άλλων την ροπή των νέων προς την καλοπέραση και την οκνηρία ως προς σύναψη γάμου. Αλλά και την αδιαφορία ως προς την ανατροφή, αν έρχονταν σε γάμο και αποκτούσαν παιδιά («Ἔτι δέ καί ραθυμίαν ἐκτεταμένην καί μή βουλομένην μήτε γαμεῖν μήτ’ ἄν γήμωσι τά γενόμενα τέκνα τρέφειν»). Έτσι ήλθε η υποταγή στους Ρωμαίους. Ο ιστορικός γράφει πως η υποταγή έφερε περαιτέρω πληθυσμιακό μαρασμό: «Ἀπαιδία καί συλλήβδην ὀλιγανθρωπία».
Φθάνει που έχουμε απαιδεία. Τώρα λόγω της τηλεοπτικής τρομοκρατίας και της πολιτικής αβελτηρίας θα έχουμε και απαιδία, δηλαδή έλλειψη παιδιών. Το πληθυσμιακό κενό δεν μπορούν-παρά μερικώς-να καλύψουν οι ξένοι. Οι πιο εργατικοί, φιλότιμοι και νοικοκυραίοι φεύγουν απ’ το δικό μας «το έρημο φτωχοχώρι» όπως τραγουδούσαμε παλιά. Σηκώνουν άγκυρα και φεύγουν για άλλους πιο πλούσιους γιαλούς. Σε μας θα μείνει ένα πληθυσμιακό αμάρευμα (=κατακάθι). Διερωτώμαι: μια νότα αισιοδοξίας δεν μπορεί ν’ ακουσθεί από πουθενά; Κάποτε στα φτωχά νιάτα μας τραγουδούσαμε «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Και ζήσαμε. Γιατί τώρα δεν μπορούμε να ζήσουμε που δεν είμαστε παντελώς φτωχοί; Μήπως γιατί φοβόμαστε να δουλέψουμε όπως δουλεύαμε παλιά;
Dimi
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου