Τελευταίως οι αμερικανοί επίσημοι, αλλά και ο Τύπος και ακαδημαϊκοί - οικονομολόγοι, εγείρουν ζήτημα οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη.Επικρίνουν τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαιτέρως τη Γερμανία για την επιμονή τους στη γραμμή λιτότητας που πλήττει κυρίως την ασθενέστερη και υπερχρεωμένη νότια Ευρώπη.
Μάλιστα επισημαίνουν ότι οι χώρες του Νότου θρυμματίζονται κοινωνικά, ότι δεν θα αντέξουν πολιτικά και στο τέλος θα επικρατήσουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν την συνοχή και αυτή ακόμη την ύπαρξη της ευρωζώνης.Οικοδομούν με αυτό τον τρόπο το επιχείρημα για πιο δραστική επέμβαση στην κρίση χρέους και έτσι επαναφέρουν συχνά - πυκνά το ζήτημα διαγραφής του ελληνικού χρέους.
Οι ευρωπαίοι και ειδικώς οι γερμανοί αμφισβητούν την ορθότητα των αμερικανικών απόψεων και επιμένουν στην άποψη ότι ισχυρή ευρωζώνη με ελλείμματα ,χρέη και μη ανταγωνιστικές οικονομίες, δεν στέκεται στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και συναρτούν τη βοήθεια και την όποια ρύθμιση χρεών με την επιτυχία των προγραμμάτων δημοσιονομικής σταθερότητας και με την εφαρμογή γενικευμένων μεταρρυθμίσεων στις οικονομικές δομές όλης της Ευρώπης και ιδιαιτέρως της περιφέρειας. Και επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής απαιτούν αποτελέσματα και πειθαρχία πρώτα από εμάς.
Κάπως έτσι, η Ελλάδα βρίσκεται για ακόμη μια φορά υποτιμημένη στο μέσον μιας αμερικανό-γερμανικής σύγκρουσης, η οποία προφανώς έχει άλλες αφετηρίες και άλλες επιδιώξεις που μας υπερβαίνουν.
Οι αμερικανοί θεωρούν ότι με τη μέθοδο της νομισματικής χρηματοδότησης αντιμετώπισαν ως ένα βαθμό την κρίση και απαιτούν ανάλογη μέθοδο να εφαρμόσει και η Ευρώπη ,ώστε κανένα γεγονός , ούτε η ενδεχόμενη ευρωπαϊκή επιτυχία να θέσουν υπό αμφισβήτηση την εύθραυστη δική τους πρόοδο.
Οι ευρωπαίοι και οι γερμανοί επιμένουν από την πλευρά τους ότι η νομισματική πολιτική δεν επαρκεί για τον χειρισμό της κρίσης ,αμφισβητώντας επί της ουσίας την αμερικανική πρόοδο. Σε κάθε περίπτωση η διαφορά είναι μεγάλη και διατηρεί έντονο ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Το ερώτημα που τίθεται είναι τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Να αποδεχθεί την αμερικανική επιλογή και να γίνει αιχμή του αμερικανικού δόρατος στην Ευρώπη, διεκδικώντας εδώ και τώρα διαγραφή των χρεών όπως απαιτεί ο κ.Τσίπρας και υποστηρίζουν μετά πάθους οι πρώην σύμβουλοι του κ.Παπανδρέου ή να επιμείνει στον σκληρό και δύσκολο ευρωπαϊκό δρόμο που έχουν χαράξει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε;
Πριν επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στο τέλος μιας επίπονης προσπάθειας διόρθωσης των δημοσίων οικονομικών και ανασύνταξης της οικονομίας της. Αυτή η προσπάθεια που γίνεται με τόσες και τόσες θυσίες του ελληνικού λαού δεν μπορεί να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων.Θα ήταν κεφαλαιώδες λάθος αν για οποιονδήποτε λόγο εγκατέλειπε τώρα την προσπάθεια και βυθιζόταν εκ νέου η χώρα σε μια περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας.
Αυτό που μπορεί να κάνει η Ελλάδα είναι να επιμείνει στην προσπάθεια, να διαμορφώσει αποτελέσματα, να ενισχύσει τα επιχειρήματά της και βεβαίως να αξιοποιήσει την αμερικανική πίεση για την άμβλυνση του βάρους των χρεών της.
Θα ήταν ευτύχημα για την Ελλάδα αν επιτύγχανε τη δημοσιονομική σταθερότητα και ταυτόχρονα ανακτούσε τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της. Τότε θα μπορούσε να διεκδικήσει με μεγαλύτερη ασφάλεια μια νέα ρύθμιση των χρεών της, αξιοποιώντας και την αμερικανική πίεση προς τους γερμανούς. Αλλιώς θα έχει την τύχη των βατράχων στον πόλεμο των βουβαλιών.
ΒΗΜΑinfognomonpolitics
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου