Αλλά είναι και πολιτικά αφελές, ακόμη κι αν ξεπεράσει κανείς την απρέπεια. Η Νέα Δημοκρατία, παρά τις όποιες εθνικιστικές κορώνες επιλεγμένου ακροατηρίου στα δεξιά της, ξέρει πολύ καλά ότι η εμπιστοσύνη που της έδειξε το εκλογικό σώμα ήταν ακριβώς για τη διαφύλαξη της ιστορικής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Αυτή ήταν η διαφορά ανάμεσα στις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, διαφορά που έγινε συμβολικά απτή ακόμη και με την αλλαγή της προεκλογικής της ρητορικής. Αντιστρόφως, η Χρυσή Αυγή είναι έως του μυελού των οστών αντιευρωπαϊκή, αντιμνημονιακή και περιχαρακωμένη. Περισσότερες ομοιότητες θα βρει κανείς στη ρητορική της με αυτήν των κομμάτων του «αντιμνημονιακού μετώπου» παρά με της Νέας Δημοκρατίας. Το ευφάνταστο νοητικό κατασκεύασμα που διατύπωσε ο κ. Παπαδημητρίου στο άρθρο του όπου προσπάθησε να δικαιολογήσει δήθεν ορθολογικά την απρέπεια με αφέλεια, δεν αντέχει ούτε στην πρώτη βάσανο ορθολογισμού: ότι τάχα η Χρυσή Αυγή θα στήριζε μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με σκοπό το να παραμείνει η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό χώρο και να μη διολισθήσει σε αριστερές περιπέτειες. Αυτή είναι μία υπόθεση με όρους αντικομμουνισμού της εποχής του Μεσοπολέμου. Δεν είναι καν ιστορικός αναχρονισμός. Είναι διαστροφή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.
Θα μπορούσε κανείς να ξεπεράσει την απρέπεια και την αφέλεια αγνοώντας τες απαξιωτικά όπως θα
τους άξιζε, αν το σχόλιο - συμπεριλαμβάνοντας τον προσδιορισμό «σοβαρότερη» - λες και θα μπορούσε ποτέ να ήταν σοβαρότερο ένα πολιτικό μόρφωμα από γελοιωδέστατα σε σημείο χλευασμού πρόσωπα - αλλά και το άρθρο - μιλώντας αυτό για εθνικισμό και όχι ναζισμό - δεν ήταν επιτήδεια σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Μιλώ για την παγίδα της χρήσης του όρου «εθνικισμός». Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση περί της απαξίας του εθνικισμού αυτού καθ’ εαυτού. Ως φιλελεύθερος, ο εθνικισμός μού είναι απεχθής και τα αποτελέσματά του ιστορικά επιβεβαιωμένα. Όμως, ο εθνικισμός δεν παύει να είναι το δήθεν πατριωτικό άλλοθι των ναζιστών στα μάτια των αδαών, που δεν έχουν πάντα την πολυτέλεια ή την έφεση να ασχολούνται με τις λεπτές διαφορές των εννοιών.
Πρόσφατα, στις διακοπές μου, όπου είχα την ευκαιρία να εμπλακώ σε πολιτικές συζητήσεις σε μια περιοχή της Ελλάδας όπου η Χρυσή Αυγή χαίρει ως φαίνεται ιδιαίτερης συμπάθειας, η τυπική απάντηση που έπαιρνα κάθε φορά που μιλούσα για τους Ναζί ήταν: «Δεν είναι Ναζί, είναι εθνικιστές». Με τον ίδιο τρόπο αποκρούουν τον Ναζισμό δημόσια και οι ίδιοι. Αυτό είναι επιτήδειο και επικίνδυνο. Επιτήδειο γιατί δίνει στους Ναζί το αναγκαίο άλλοθι που χρειάζονται για να ξεπεράσουν την ίδια τους την εγγενή αντίφαση: σε αυτήν τη χώρα, που στάθηκε με τίμημα που προκαλεί δέος στο πλευρό των συμμάχων για την ελευθερία, δεν μπορείς να είσαι και πατριώτης και Ναζί. Αυτή η αντίφαση φαίνεται στα μάτια και του απλοϊκού ανθρώπου που ο πατέρας του ή ο παππούς του έζησε τον Ναζισμό. Και επικίνδυνο γιατί η επίκληση του εθνικισμού - ως πατριωτισμού στον υπερθετικό - όχι μόνον αίρει αυτή την αντίφαση στα μάτια των ανθρώπων που συγχέουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, αλλά και κάνει τη ρητορική τους ελκυστική σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος που αν ήξερε να ξεχωρίζει θα τους είχε ήδη απορρίψει με σιχαμάρα.
Έτσι λοιπόν η υπόθεση εργασίας περί δήθεν «σοβαρότερης, εθνικιστικής έστω Χρυσής Αυγής» δεν είναι παρά η κομψευόμενη επαναδιατύπωση της κύριας ρητορικής άμυνας των Ναζί. Και η απάντηση στο «αν είναι ντροπή ο Εθνικισμός» δεν μπορεί να είναι παρά «δεν είστε καν εθνικιστές, είστε Ναζί, και αυτό, ναι, είναι ξεδιάντροπο».
*Ο Γρηγόρης Φαρμάκης είναι επιχειρηματίας.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=27613
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου