Ο ποιητής Γεώργιος Σεφέρης είχε αναπτύξει έναν βαθύ δεσμό με τον κυπριακό Ελληνισμό και είχε εξυμνήσει με το ποίημα του «Σαλαμίνα της Κύπρος» τον ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ κατά το διάστημα 1955-1959 κατά του αποικιακού ζυγού του Στέμματος. Ένας αγώνας που ψήλωσε το ελληνικό δέντρο της Ελευθερίας, πλούτισε το εικονοστάσι του Έθνους και χάρισε απαράμιλλα επιτεύγματα στα πεδία των μαχών και έστησε ένδοξο τρόπαιο, ελευθεροφροσύνης, μνήμης και παραδείγματος φλογερής φιλοπατρίας και θυσιαστικής αυταπάρνησης.
Ο Σεφέρης σημείωνε στην αλληλογραφία του με τον Θεοτοκά, ιδεολογικό σταχανοβίτη της γενιάς του ’30 και του Ελληνικού Τρόπου, ότι «υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου». Και συνέχιζε με την ίδια ένταση υπογραμμίζοντας ότι «το Κυπριακό ζήτημα είναι πριν απ’ όλα ζήτημα καλλιέργειας, ζήτημα “κουλτούρα” με την πλατύτερη έννοια που έχει αυτή η λέξη». Και πράγματι το Κυπριακό μαζί με όλες τις προεκτάσεις και συμπαραδηλώσεις του είναι ζήτημα καλλιέργειας. Είναι ο τρόπος κατανόησης του εαυτού μας, πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, ως Έθνους, στην Ιστορία και τον κόσμο. Το Κυπριακό ιχνογραφεί την αντίληψη μας για τον όλον Ελληνισμό, συγκροτεί την αδιάσπαστη συνοχή του μητροπολιτικού κέντρου με την περιφέρεια, μετριάζει το μελαγχολικό αίσθημα της εθνικής μας μοναξιάς και γαλβανίζει το αίσθημα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας ότι δεν είμαστε μόνοι, «πως υπάρχει ένας κόσμος που μιλά ελληνικά, είναι ελληνικός».
Το φθινόπωρο του 1953 κατά την πρώτη ημέρα της πρώτης του επίσκεψης στην Κύπρο, είχε γράψει γλαφυρά μια σπάνια αλήθεια που συμπυκνώνει την αξία και την μεγαλοσύνη του κυπριακού Ελληνισμού: «απ’ δω νιώθει κανείς την Ελλάδα (ξαφνικά) ευρύχωρη, πιο πλατιά». Παρ’ όλα αυτά ο ισλαμοφασισμός, οι διεθνείς συνοδοιπόροι τους με τους εγχώριους Δούρειους Ίππους θέλησαν να ξεριζώσουν τον κυπριακό και να συρρικνώσουν τον σύνολο Ελληνισμό.
Σαν σήμερα, πριν από 40 χρόνια, στις 20 Ιουλίου 1974 το ξίφος του Αττίλα αιματοκύλισε την νήσο της Αφροδίτης, έτρωσε ανεπανόρθωτα το εθνικό γόητρο και έκοψε στα δύο την Κύπρο, καταρράκωσε την προοπτική του Ελληνισμού, ξερίζωσε και δημιούργησε καραβάνια προσφύγων. Οι ευθύνες και τα γεγονότα για την τυχοδιωκτική στάση της Χούντας του Ιωαννίδη και τις ευθύνες και τον κινητήριο ρόλο των ΗΠΑ στη δρομολόγηση των εξελίξεων είναι γνωστές. Στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως που εν τέλει οδήγησαν στην κατοχή του 38% του νησιού μέχρι και σήμερα από τους Τούρκους.
Πολλά έχουν γραφτεί, περισσότερα έχουν ειπωθεί. Σχοινοτενείς και περισπούδαστες αναλύσεις. Ατόφιες αλήθειες και ανακρίβειες. Η επιχείρηση «ΝΙΚΗ» όμως ακόμα δεν έχει
αναγνωριστεί επίσημα από το ελληνικό κράτος, οι ήρωες παραμένουν χωρίς παράσημα, ουσιαστικός διάλογος για το φάκελο της Κύπρου δεν έχει διαμειφθεί. Οι προοπτικές στο νησί δεν είναι ευοίωνες καθώς το ύψιστο εθνικό πρόβλημα, το δημογραφικό, σύμφωνα με τελευταίες μετρήσεις δείχνει ότι ουσιαστικά οι Ελληνοκύπριοι θα είναι –αν δεν είναι ήδη- μειοψηφία. Και επιπλέον, η Μητρόπολη αφήνει σε πλείστες όσες περιπτώσεις ακάλυπτη και εκτεθειμένη την Κύπρο στις χυδαίες και ιταμές προσβολές της Τουρκίας, με πρόσφατο το περιστατικό περί «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά εθνική πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί με τον Βενιζέλο στο Υπουργείο Εξωτερικών, ο οποίος εμπρός στην πολιτική βουλιμία του δεν υπολογίζει ούτε τα εθνικά συμφέροντα. Αλήθεια, αν είναι να θίγονται τόσο ευαίσθητα εθνικά συμφέροντα, τι να την κάνουμε την συγκυβέρνηση;
Η σημερινή είναι ημέρα μνήμης, περισυλλογής και περίσκεψης. Την βαριά κληρονομία του Γρίβα, του Αυξεντίου, του Μάτση, του Καραολή, του Παλληκαρίδη και τόσων άλλων σήκωσαν επάξια οι ΕΛΔΥΚάριοι, η Μοίρα του Παπαμελετίου, η Εθνική Φρούρα που αγωνίστηκαν για λίγες πιθαμές ιερού χώματος αποτρέποντας τα χειρότερα, ώστε να μην μιλάμε σήμερα για μια μεγαλύτερη σε έκταση εθνική τραγωδία.
Το δίλημμα είναι επείγον και επιτακτικό. Έχουμε χρέος να μην λησμονήσουμε, να κρατήσουμε τη σπίθα ζωντανή και ακοίμητη. Ο Σεφέρης ήταν τρομακτικά προφητικός: «Θα περιοριστούμε μοιραία σε τελετουργικές ενέργειες, έχουμε την τιμήν κτλ, γιατί σε λίγα χρόνια θα συνηθίσουμε να μιλάμε για το αδελφόν κυπριακόν έθνος όπως οι Εγγλέζοι για τους πέραν των θαλασσών»;
Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου