Την εβδομάδα που πέρασε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δια στόματος του (όχι αδίκως) επονομαζόμενου και «Νέστωρα» του Οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της πιο ρεαλιστικής και ήπιας προσέγγισης της οικονομικής πραγματικότητας από τους λοιπούς νεομπολσεβίκους του κόμματος, του κ. Γιάννη Δραγασάκη, κοινοποίησε τα 6 πρώτα μέτρα που θα εφαρμόσει μόλις έρθει στην εξουσία.

Τα μέτρα αυτά είναι τα εξής:

«α) Ρήτρα ανάπτυξης με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους.

β) Δέσμη μέτρων που θα συμβάλλουν στην ανάκαμψη της οικονομίας (αποκατάσταση κατώτατου μισθού, βιώσιμες φορολογικές ελαφρύνσεις με επαναφορά του αφορολόγητου ορίου και επιστροφή φόρου).

γ) Ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης ύψους 5 δις ευρώ για τη δημιουργία 200.000 με 300.000 θέσεων εργασίας. Τα χρήματα που θα δοθούν για το πρόγραμμα θα επιστραφούν στο δημόσιο με αύξηση των εισφορών στα ταμεία.

δ) Καταπολέμηση φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής ώστε να εισρεύσουν χρήματα στα ταμεία του κράτους.

ε) Ρύθμιση των κόκκινων δανείων.

ζ) Ως έκτο μέτρο ξεχωριστό αναφέρεται το νέο φορολογικό σύστημα με άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.

Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και νέο…»

Βλέπε: Τα έξι πρώτα μέτρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…

Αποτελούν τα μέτρα αυτά τη βάση για κάποια αισιοδοξία εξόδου της χώρας από το φαύλο κύκλο της υπερφορολόγησης και του οικονομικού αδιεξόδου;

Δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος κάτι τέτοιο. Τα μέτρα οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια πληρέστερη εκδοχή της κυβερνητικής πολιτικής εξόντωσης του ιδιωτικού τομέα δια της υπερφορολόγησης προς χάριν των κρατικοδίαιτων παρασιτικών στρωμάτων.

Ας πάρουμε τα μέτρα με τη σειρά και τις πιθανές επιπτώσεις τους ...
α) Ρήτρα ανάπτυξης με διαγραφή χρέους. Μετά τη χρεοκοπία του 2010 δεν πληρώνουμε ούτε ένα Ευρώ από τα κρατικά έσοδα για την εξυπηρέτηση του χρέους. Πρωτογενές πλεόνασμα είχαμε μόλις πέρυσι και παρά όλα αυτά είχαμε ετήσιες πτώσεις του ΑΕΠ με αστρονομικούς ρυθμούς… Γιατί μια διαγραφή του χρέους, η οποία ενδέχεται να είναι και μονομερής που θα οδηγήσει τη χώρα σε διεθνή καραντίνα από κεφάλαια, θα δημιουργήσει ανάπτυξη; Είναι ακατανόητο.

β) Η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού με διοικητικές πράξεις, χωρίς δηλαδή να είναι απόρροια της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία θα αυξήσει τη ζήτηση εργατικών χεριών και μυαλών, θα οδηγήσει σε αύξηση του κόστους λειτουργίας των επιχειρήσεων οι οποίες ήδη λειτουργούν σε μη ανταγωνιστικό περιβάλλον σε σχέση με τα διεθνή δεδομένα. Άρα, σε αύξηση των λουκέτων και της ανεργίας…

Κανείς δεν λέει όχι σε φοροελαφρύνσεις αρκεί αυτές να είναι τεκμηριωμένες και να συνοδεύονται από τις αντίστοιχες μειώσεις κρατικών δαπανών αφού δεν υπάρχουν δανειστές για τη χώρα που θα βάλουν το χέρι στην τσέπη, ούτε εντός αυτής ούτε εκτός αυτής…

γ) Το ειδικό πρόγραμμα απασχόλησης ύψους 5 δισ. Ευρώ για τη δημιουργία 200.000-300.000 θέσεων εργασίας με κεφάλαια που θα προέλθουν από την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, μοιάζει με ανέκδοτο όταν αφορά μια χώρα που βρίσκεται με 1,5 εκατ. ανέργους στα πρόθυρα κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος.

Η χώρα διαθέτει 2,5-2,7 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα 600.000-700.000 εργαζόμενους στο δημόσιο συν πάνω από 200.000 που αμείβονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, συν περί τα 3 εκατ. συνταξιούχους (αν υπολογίσει κανείς και όσους έχουν θεμελιώσει δικαίωμα). Διαθέτει επίσης περίπου 1,5 εκατ. ανέργους. Αυτήν την εξίσωση δεν τολμά κανένας πολιτικός να τη θίξει και να προτείνει βιώσιμες λύσεις με βάση τα δεδομένα της. Επιμελώς αποφεύγει να τη θίξει και ο κ. Δραγασάκης…

Αν ήταν τόσο απλό, με το να πάρουμε 5 δισ. από όσους εργάζονται και να τα ρίξουμε (πού;) για να απασχολήσουμε 300.000 ανέργους, γιατί να μην πάρουμε 25 δισ. Ευρώ και να μηδενίσουμε την ανεργία;

Κατ’ αρχήν 5 δισ. Ευρώ δια 300.000 ανθρώπους σημαίνει 16.666 Ευρώ ετησίως για τον καθένα από αυτούς. Δια 14 που είναι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα έχουμε 1.190 Ευρώ ανά εργαζόμενο προ ασφαλιστικών εισφορών, κρατήσεων και φόρων. Μιλάμε, όπως θα δούμε παρακάτω για 600 -700 Ευρώ καθαρά το μήνα στον καθένα.

Ποιοι θα πληρώσουν τα 5 δισ. Ευρώ; Τα 2,5 εκατομμύρια των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα είναι περί τα 950 Ευρώ καθαρά ή 1.400 μεικτά που φτάνουν τα 1.800 Ευρώ σαν συνολικό κόστος θέσης εργασίας για τον εργοδότη. Τα στοιχεία που βρήκαμε συμφωνούν με την έρευνα. Βλέπε: Γιάννη ρίξε μια ματιά στο ελληνικό σοβιετικό αδιέξοδο…

Με το κόστος αυτό ανά θέση εργασίας, η ελληνική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική, κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα, οι εξαγωγές στους περισσότερους τομείς είναι αδύνατες και γι’ αυτό υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι…

Έχουμε ξαναγράψει πως το αντίστοιχο συνολικό κόστος ανά θέση εργασίας είναι για τη Γερμανία περίπου 1.500 Ευρώ και για την Ιρλανδία 1.000 Ευρώ, αμφότερες προσφέρουν καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες στους φορολογούμενους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να προσευχόμαστε να συνεχιστεί η αναταραχή στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, προκειμένου να διατηρηθεί το τουριστικό ρεύμα στην Ελλάδα και οι εισροές συναλλάγματος για να βγάλουμε και αυτόν το Χειμώνα.

Τα 5 δισ. που θα βρεθούν από την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, μπορεί να εξασφαλίσουν τη μισθοδοσία κάποιων από τις 300.000 για μερικούς μήνες και στη συνέχεια, λόγω της αύξησης του κόστους της κάθε θέσης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, θα δημιουργήσουν άλλους 500.000 με 1 εκατ. ανέργους οδηγώντας το σύστημα και τη χώρα σε κατάρρευση.

Επί της ουσίας η πρόταση θα έχει σαν αποτέλεσμα αντί της δημιουργίας 300.000 θέσεων εργασίας, τη δημιουργία 0,5-1 εκατ. θέσεων ανεργίας.

Αλλά έχει και ένα ηθικό ατόπημα η πρόταση αυτή.

Η άποψη πως οι ασφαλιστικές εισφορές δεν ανήκουν σε αυτόν από τον οποίο γίνονται οι κρατήσεις, αλλά είναι κάτι που η κάθε κυβέρνηση τις χειρίζεται κατά το δοκούν για κάνει κοινωνική πολιτική και να κερδίζει εκλογές, που προτείνει εκ νέου ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν κυβέρνησε ποτέ, είναι η αντίληψη που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίας και σαν αποτέλεσμα έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία να είναι άδεια και η κατάρρευση του ασφαλιστικού να μετρά μήνες. Η άποψη πως τα ταμεία χρεοκόπησαν από το «κούρεμα» του χρέους ανταποκρίνεται μόνο μερικώς στην αλήθεια.

Τι προτείνει η αριστερά που δεν κυβέρνησε; Να υπεξαιρούνται οι εισφορές των εργαζομένων γιατί στο μέλλον όταν θα θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης, δεν θα είναι αυτή στην εξουσία να επωμιστεί τις ευθύνες…

Μια από τα ίδια δηλαδή με την αριστερά (ΠΑΣΟΚ) που κυβέρνησε…

δ) Καταπολέμηση φοροδιαφυγής εισφοροδιαφυγής… Το’ χουμε ακούσει χιλιάδες φορές απ’ όλες τις κυβερνήσεις.

Υπάρχουν δυο τρόποι για να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. Οι αυστηρές ποινές (τιμωρία) και η μείωση των φόρων (αλλαγή ρίσκου μεταξύ οφέλους και ποινής). Για να υπάρξει αυστηρός έλεγχος χρειάζεται άλλος φοροεισπρακτικός μηχανισμός λιγότερο διεφθαρμένος.

Αν κοιτάξει ο κ. Δραγασάκης τη συνδικαλιστική ηγεσία στην οποία το κόμμα του έχει ευρεία επιρροή, θα ανακαλύψει ποιος είναι ο θεματοφύλακας της διαφθοράς στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Σύμφωνα με τον επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι από τους πιο διεφθαρμένους στη δημόσια διοίκηση. Η μη αναφορά σε αυτή τη διαπίστωση σημαίνει συγκάλυψη;

Για να υπάρξει μείωση των κινήτρων φοροδιαφυγής μέσω της μείωσης της φορολογίας χρειάζεται ισοδύναμη μείωση δαπανών δημοσίου (απολύσεις και μειώσεις).

Όπερ, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

ε) Ρύθμιση κόκκινων δανείων μπορούν να κάνουν κατά περίπτωση οι τράπεζες μόνο με βάση, το ποιος μπορεί να πληρώσει, πόσα και πότε… Ποιος πρέπει να χάσει το σπίτι και ποιος να το κρατήσει. Ακόμη και με αυτόν τον τρόπο δεν είναι βέβαιο πώς θα αποφύγουμε το «κούρεμα» καταθέσεων ή την κατάρρευση τραπεζών κλπ κλπ.

Το να κάνει μια κυβέρνηση οριζόντιες ρυθμίσεις για κόκκινα δάνεια είναι άδικο, γιατί περιλαμβάνει και αυτούς που μπορούν να πληρώσουν και επικίνδυνο γιατί αυξάνει τον κίνδυνο για απώλειες καταθέσεων και καταρρεύσεις τραπεζών.

ζ) Κάθε εξαγγελία μείωσης φόρους που δεν συνοδεύεται από ισοδύναμη μείωση δαπανών είναι επικοινωνιακή «μπαρούφα». Ακόμη και αν η μείωση φόρων θα φέρει αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας γιατί θα μείνουν πόροι στον ιδιωτικό τομέα, αυτό θα συμβεί αργότερα. Στο διάστημα που θα μεσολαβήσει οι δαπάνες πρέπει να μειωθούν…

Δυο τινά μπορεί να συμπεράνει κάποιος από τα έξι πρώτα μέτρα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή μας δουλεύουν για να αποσπάσουν ψήφους και να πάρουν την εξουσία και μετά βλέποντας και κάνοντας (παραλάβαμε καμένη γη) ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή της αδιέξοδης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Αν σε κάτι μπορεί να βοηθήσουν είναι πως μπορεί να επιφέρουν μια κατάρρευση πιο γρήγορα.

Μια κατάρρευση όμως οδηγεί στο μηδενισμό του κοντέρ και άρα μια νέα αρχή. Κρύβει όμως και απροσδιόριστες και ανεξέλεγκτες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες…

2) Το ελληνικό σοβιετικό αδιέξοδο…

Καθαρές αποδοχές εργαζόμενου 5.525 (να τα κάνει ενοίκιο, φαγητό, ρούχα, διασκέδαση, ΕΝΦΙΑ, κλπ). Ημέρες εργασίας 79 (τρεις μήνες και 4 ημέρες). Φόρος μισθωτών υπηρεσιών + Εισφορά "αλληλεγγύης" (χα!) συν ΙΚΑ (σύνταξη και υγεία, χαχααα!) σύνολο 5.355. Ο ιδιωτικός υπάλληλος, εξειδικευμένος και ικανός παίρνει 5.525 ευρώ και ο φουκαράς επιχειρηματίας πρέπει να καταβάλλει στο κράτος για το θράσος του να απασχολεί (αλλά και να επιμένει να επιχειρεί στην Ελλάδα) κάτι άλλο από λαντζέρηδες και βαστάζους 5.355 ευρώ ή επιπλέον κόστος 97%.