Ρ. Κάπλαν: Μονόδρομος η προσέγγιση των ΗΠΑ με τους… κακούς, λόγω IS

Η πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή. Για τις ΗΠΑ αποτελεί μονόδρομο, πλέον, για την αντιμετώπιση του ISIL, η προσέγγιση με το Ιράν, αλλά και την Συρία του προέδρου Άσαντ. Το Ιράν των μουλάδων και η Συρία του Άσαντ αποτελούν τις δυνάμεις που οι ΗΠΑ οφείλουν να ανεχθούν και να χρησιμοποιήσουν κατά των παρανοϊκών ισλαμιστών. Και γιατί να μην αξιοποιήσουν οι ΗΠΑ τις δυνάμεις της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης που μάχονται κατά του Άσαντ στην Συρία, θα αναρωτηθεί κάποιος. Ίσως διότι οι μετριοπαθείς δυνάμεις στην Συρία υπάρχουν τελικά μόνο στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα.
Του Robert D. Kaplan, «The Hard Hand of the Middle East», 20 Αυγούστου 2014
ΠΗΓΗ: STRATFOR
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Η αλήθεια αυτή είναι γνωστή. Απλώς δεν μπορεί να γίνει παραδεκτή, δημόσια. Η τάξη είναι προτιμότερη από την αταξία. Με άλλα λόγια η δικτατορία Άσαντ είναι προτιμότερη του χάους.
Το Ισλαμικό Κράτος του ISIL είναι προϊόν αυτού του χάους. Γεννήθηκε από το κενό εξουσίας στην περιοχή, ένα κενό που με την σειρά του δημιουργήθηκε από το απολυταρχικό καθεστώς της Συρίας και την ανικανότητά του ιρακινού καθεστώτος να δημιουργήσει ένα σταθερό σύστημα διάχυσης της εξουσίας, μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν. Όσο δε μεγαλύτερο είναι το χάος, τόσο πιο ακραίες είναι και οι αντιδράσεις. Έτσι, το ISIL, μέσα από τη φωτιά των πολέμων, σε Συρία και Ιράκ, με τους χιλιάδες νεκρούς, αναδείχτηκε από όλες τις άλλες ισλαμικές οργανώσεις, σε όλη του τη βαρβαρότητα...



Αυτή η σκληρή ηθική και πολιτική πραγματικότητα ξεπερνά τα όρια της Συρίας ή του Ιράκ και επεκτείνεται στα όρια της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Η Αίγυπτος αυτή τη στιγμή κυβερνάται από ένα φιλελεύθερο, φαραωνικού τύπου, καθεστώς, χειρότερο αυτού του Χόσνι Μουμπάρακ που προϋπήρχε. Πολλοί αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές έχουν σκοτωθεί και το ίδιο το καθεστώς είναι απολύτως προσωποπαγές βασισμένο στην προσωπικότητα του προέδρου αλ Σίσι.

Βέβαια το καθεστώς Σίσι είναι φιλικά διακείμενο προς τη Δύση και το Ισραήλ, αντίθετα με τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία κατέλυσε. Είναι λοιπόν φανερό ότι τα δυτικά συμφέροντα, πολλές φορές, εξυπηρετούνται καλύτερα από αυταρχικά καθεστώτα, από ότι από δημοκρατικά, ειδικά στις περιπτώσεις που τα αυταρχικά καθεστώτα, είναι τελικά, πιο φιλελεύθερα από τα υποτιθέμενα δημοκρατικά.

Ακόμα και η ένταση μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, αν τελικά αμβλυνθεί, αυτό θα οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό στο καθεστώς Σίσι και όχι στις ΗΠΑ και την κυβέρνηση του προέδρου Ομπάμα. Το Ισραήλ εμπιστεύεται περισσότερο τον Σίσι, παρά τους Αμερικανούς, αυτή τη στιγμή. Αν και ο πρόεδρος Ομπάμα θεωρεί εαυτόν ρεαλιστή, είναι γεγονός ότι πρόεδροι όπως ο Νίξον ή ο Μπους, θα είχαν ήδη ανοιχτά αγκαλιάσει το καθεστώς Σίσι, σε αντίθεση με τον Ομπάμα και τον υπουργό του επί των Εξωτερικών Κέρι, που δεν μπορούν εύκολα να το πράξουν.
Κι όμως, είναι γεγονός ότι τελικά στην περιοχή, τα αυταρχικά καθεστώτα εδώ και δεκαετίες είναι οι καλύτεροι φίλοι των Αμερικανών. Στην κρίση της Γάζας ήταν η αυταρχική Αίγυπτος που βοήθησε και όχι η δημοκρατική Τουρκία. Άλλα παραδείγματα είναι το Ομάν, ο σουλτάνος του οποίου βοήθησε τους Αμερικανούς στους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ή το Μαρόκο, το οποίο επίσης αποτελεί σταθερό σύμμαχο των Αμερικανών.

Ο χειρότερος εφιάλτης των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή τώρα, είναι η πιθανή κατάρρευση των καθεστώτων της Ιορδανίας και της Σουηδικής Αραβίας, αν και ειδικά στην περίπτωση της δεύτερης, η βασιλική οικογένεια που κυβερνά τη χώρα, στα μάτια κάθε φιλελεύθερου Αμερικανού φαντάζει ως ό,τι το χειρότερο μπορεί να υπάρχει. Κι όμως, δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τους Αμερικανούς διότι τυχόν αλλαγή καθεστώτος θα φέρει στην εξουσία ακόμα χειρότερους κυβερνήτες.
Εξάλλου υπάρχει και το ISIL, το οποίο δεν απειλεί μόνο το ασταθές Ιράκ, αλλά αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο για τα χρήσιμα στη Δύση αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής. Το Ισραήλ επίσης γνωρίζει το παιχνίδι και συμμετέχει σε αυτό, αγκαλιάζοντας χρήσιμα αυταρχικά καθεστώτα για να επιβιώσει.

Οι αμερικανικές φαντασιώσεις περί δημοκρατικού μετασχηματισμού στη Μέση Ανατολή δεν έχουν πραγματική βάση. Μπορεί βέβαια, μακροπρόθεσμα, οι αραβικές κοινωνίες να επιτύχουν τον εκδημοκρατισμό τους. Η έξωση Μαλίκι από την εξουσία στο Ιράκ, χωρίς αιματοχυσία, είναι καλό σημάδι. Η εξωτερική πολιτική όμως, αν και προσπαθεί να προβλέψει τις μελλοντικές εξελίξεις, οφείλει να ασκείται με πρακτικό τρόπο στο σήμερα.

defence-point.gr


Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK