Η κατάρρευση των συνομιλιών για το Κυπριακό συνιστά το αποτέλεσμα της προκλητικής στάσης της Άγκυρας απέναντι στη Λευκωσία, η οποία βλέπει τα κυριαρχικά της δικαιώματα να καταπατούνται κατάφωρα.
Πως όμως μπορεί κάποιος να εξηγήσει την τουρκική στάση ειδικά τη συγκεκριμένη ευαίσθητη χρονική συγκυρία; Πώς μπορεί κάποιος να εκτιμήσει την τουρκική προκλητικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και την πολιτική των κανονιοφόρων την οποία χρησιμοποιεί η Τουρκία ελπίζοντας να περάσει για ακόμα μία φορά το δικό της; Οι λόγοι είναι πολλοί και περίπλοκοι, ενδεικτικά μπορούμε να πούμε τα εξής:
Η κυριότερη παράμετρος της συμπεριφοράς της Άγκυρας είναι η ανησυχία της για την έως τώρα αποτυχία της πολιτικής εκφοβισμού της Λευκωσίας, αναφορικά με τη συνέχιση του προγράμματος εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της.
Έως σήμερα οι εργασίες στο Οικόπεδο 12 προχωρούν κανονικά, ο δεύτερος γύρος αδειοδοτήσεων ήταν επιτυχημένος και οι εταιρείες που ανέλαβαν την έρευνα των άλλων οικοπέδων αρχίζουν και αυτές να προχωράνε σε εργασίες επί του πεδίου.
Όπως έχει αναφερθεί, η πιθανότητα στο οικόπεδο 9 να υπάρχουν στόχοι οι οποίοι να κρύβουν κοιτάσματα της τάξης του ισραηλινού Λεβιάθαν, αποτελεί έναν ακόμα λόγο για την Τουρκία να οδηγηθεί σε τυχοδιωκτικές πολιτικές. Πλέον, το οικονομικό διακύβευμα είναι τεράστιο, αφού μία ανακάλυψη του συγκεκριμένου μεγέθους είναι προφανές πως θα θέσει νέες παραμέτρους τόσο στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού όσο όμως και στην ισορροπία δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή.
Το να επιτρέψει η Άγκυρα την επανάληψη αυτών που έλαβαν χώρα στο οικόπεδο 12 θα είναι
καταστροφή για την πολιτική εκβιασμών που ακολουθεί στην περιοχή και ειδικότερα στην Κύπρο, αφού κανένας πλέον δεν θα λαμβάνει σοβαρά τις απειλές της (εξόχως αποσταθεροποιητικό, αφού θα σπρώξει πιθανώς την Τουρκία σε οπορτουνισμούς, με σκοπό να αποκαταστήσει τη φήμη της).
Είναι προφανές πως και μόνο αυτή η παράμετρος μας οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα, ότι αυτή τη στιγμή, στη συνεχώς κλιμακούμενη κρίση θα κριθεί ολόκληρη η στρατηγική καταναγκασμού που ακολουθεί η Τουρκία στο Κυπριακό, αλλά και σε σχέση με την Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό η πιθανότητα να οδηγηθούμε σε πιο θερμές καταστάσεις είναι μεγάλη.
Επιπροσθέτως, η Άγκυρα βλέπει τη Λευκωσία και την Αθήνα να δημιουργούν όλο και στενότερες σχέσεις με την Αίγυπτο. Η ανερμάτιστη και επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια και συνοχή της Αιγύπτου πολιτική των νεοθωμανών της Άγκυρας και η χωρίς όρους υποστήριξη των Αδερφών Μουσουλμάνων, έστειλε στην ουσία το Κάιρο στις αγκάλες της Ελλάδας και της Κύπρου, σε μία εποχή που η Αίγυπτος λόγω του «ειδικού» της μεγέθους αλλά και της γεωγραφικής της τοποθέτησης, αποτελεί τον «καταλύτη» των εξελίξεων στην περιοχή.
Περιττό λοιπόν να σημειωθεί το γεγονός, πως ο αποφασιστικός παράγοντας για την κήρυξη και τη χάραξη της ΑΟΖ της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η Αίγυπτος η οποία εάν αποδεχτεί την ελληνική -συμβατή με το Δίκαιο της Θαλάσσης- θέση στο ζήτημα στην ουσία θα χαλυβδώσει μία de facto τριμερή συμμαχία Αθήνας-Λευκωσίας-Καΐρου η οποία θα έχει και την αμέριστη υποστήριξη του Τελ-Αβίβ.
Κατά συνέπεια, ο διαμορφούμενος «άξονας» Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ δεν μπορεί παρά να θέσει νέα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο, και αυτό αποτελεί μία εξέλιξη την οποία θέλει να εμποδίσει πάση θυσία η Άγκυρα.Με βάση τα παραπάνω γίνεται προδήλως φανερό, πως η τουρκική ανησυχία για τα επερχόμενα είναι τεράστια. Η Άγκυρα, ακολουθεί τη γνωστή πολιτική της δημιουργίας έντασης, και εάν μπορεί τετελεσμένων, έτσι ώστε να αιφνιδιάσει μία ελληνική πλευρά η οποία από τη δεκαετία του 1950 ακολουθεί μία πολιτική κατευνασμού απέναντί της, και ταυτοχρόνως να αυξήσει το κόστος της εμπλοκής των άλλων χωρών, με στόχο να καταδείξει πως δεν αξίζει να πάρουν το μέρος της «αδύναμης» πλευράς.
Με άλλα λόγια, οι σημερινές εξελίξεις στο Κυπριακό δεν θα πρέπει τόσο να προβληματίζουν την Αθήνα και τη Λευκωσία αναφορικά με τις προθέσεις της Άγκυρας, αλλά θα πρέπει να τις κάνουν να αναρωτηθούν στο κατά πόσον η πολιτική του κατευνασμού έναντι οποιουδήποτε κόστους φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα στις σχέσεις μας με την Τουρκία ή στην ουσία οδηγεί τη κατάσταση σε ένα συγκρουσιακό επίπεδο όπου από ένα σημείο και μετά δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Το αρχετυπικό παράδειγμα του αποτελέσματος της πολιτικής που ακολούθησε η Μεγάλη Βρετανία, τη δεκαετία του 1930 απέναντι στην αναθεωρητική Γερμανία, θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να είχε κάνει τις πολιτικές ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσία να αντιληφθούν το αδιέξοδο των επιλογών τους.Κατά συνέπεια, η έως σήμερα κατευναστική πολιτική και γενικότερα η ολιγωρία του Ελληνισμού, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις στη περιοχή (Ιράκ – Συρία), αλλά και τις ανακατατάξεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Τουρκίας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο μπορεί να μεταφέρει τη σπίθα της φωτιάς από τη Μέση και την Εγγύς Ανατολή στην Ανατολική Μεσόγειο.
http://www.defence-point.gr/news/?p=115486
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου