Εθνική συναίνεση για το προσφυγικό. Αλλά συναίνεση πάνω σε τι;

Να μην κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας!

Το προσφυγικό απαιτεί εθνική συναίνεση και σε αυτό δεν υπάρχουν άνθρωποι να διαφωνήσουν. Αλλά συναίνεση πάνω σε τι; Στις ιδεοληψίες της κυρίας Τασίας που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα; Συναίνεση σε ένα τυφλό αντιευρωπαϊκό ρεύμα, στο οποίο προσδοκά να βρει καταφύγιο η κυβέρνηση; Οι εφικτές λύσεις είναι γνωστές. Σε αυτές, ναι! Συναίνεση!

Θα είναι λάθος εκ μέρους της κυβέρνησης να προσπαθήσει σήμερα να διοχετεύσει τις ευθύνες σε όλο το πολιτικό φάσμα και να εντάξει για άλλη μία φορά το προσφυγικό στην ατζέντα των μικροπολιτικών επιδιώξεών της. Και θα είναι λάθος από την πλευρά του Προέδρου της Δημοκρατίας να επαναληφθεί αυτό που συνέβη στη συζήτηση με το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και απαιτείται σοβαρότητα και ειλικρίνεια.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε ορισμένα σημεία από το μεταναστευτικό. Όχι μόνο το πώς τα βλέπουμε εμείς, αλλά και κάτω από το πρίσμα της ματιάς των άλλων...

Δεν είναι υπεύθυνη η Ευρώπη για το γεγονός ότι η κυρία Τασία έκανε προσκλητήριο στους κατατρεγμένους όλου του κόσμου. Ούτε και μπορεί η Ευρώπη να σηκώσει το βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Λένε κάποιοι ότι υπερασπίζονται το δικαίωμα στα ανοικτά σύνορα, το οποίο πρέπει να ισχύει για τους ανθρώπους, όπως ακριβώς ισχύει και για τα κεφάλαια. Είναι ένα καλό σύνθημα για τα αμφιθέατρα, αλλά εντελώς ακατάλληλο για την πραγματική ζωή. Πόσα εκατομμύρια μετανάστες, λοιπόν, χωράει η Ευρώπη; Δέκα εκατομμύρια, πενήντα ή διακόσια;

Είναι προφανές ότι υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ των προσφύγων και των οικονομικών μεταναστών. Η διαφορά είναι σημαντική. Στην περίπτωση των προσφύγων απειλείται η ζωή τους. Όταν τους βάζουμε όλους σε ένα τσουβάλι, αυτό που κάνουμε στην πράξη είναι να υπονομεύουμε το δικαίωμα των προσφύγων να βρουν άμεσα λύση στο πρόβλημά τους. Δεν μπορεί να είναι ίδια η αντιμετώπιση έναντι των προσφύγων και εκείνων που ξεκίνησαν από το Μαρόκο κυνηγώντας το όνειρο του καταναλωτισμού.

Η Ελλάδα κινδυνεύει σήμερα να μείνει με τους οικονομικούς μετανάστες αποκλεισμένους στα σύνορά της, καθώς δεν υπάρχει υποχρέωση κάποιας χώρας να τους παρέχει άσυλο. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των ανοικτών συνόρων. Όταν έκλεισαν την Αμυγδαλέζα «κατόρθωσαν» δύο πράγματα: Το πρώτο να περάσουν το μήνυμα στον τρίτο κόσμο ότι η Ελλάδα είναι ένας ασφαλής διάδρομος προς την Ευρώπη και το δεύτερο να κινητοποιήσουν τις ευρωπαϊκές χώρες στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των δικών τους συμφερόντων.

Αλλά και για την περίπτωση των προσφύγων υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί θα πρέπει να τους απορροφήσει όλους η Ευρώπη; Γιατί δεν αναλαμβάνουν δράση οι πλούσιες αραβικές χώρες; Με ποια λογική θα πρέπει να αναλάβει το μεγάλο βάρος η Βόρεια Ευρώπη και να μην το μοιραστεί με άλλες επίσης πλούσιες χώρες. Κι αυτό θα πρέπει να το αναλάβει ο ΟΗΕ. Τα Ηνωμένα Έθνη είναι ο μόνος αρμόδιος φορέας για να βάλει τάξη σε αυτό το θέμα.

Ένα ζήτημα που δεν τίθεται ανοικτά είναι για ποιον τελικά λόγο οι πρόσφυγες αναζητούν διέξοδο προς τις πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Η απάντηση είναι ότι οι χώρες αυτές έχουν μία επιδοματική πολιτική, προσπαθώντας να βοηθήσουν την ένταξη των αδυνάμων στις κοινωνίες τους. Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι χώρες αυτές βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες με ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ανατροπή αυτής τους της πολιτικής. Όχι γιατί δεν θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το βάρος του προβλήματος.

Όχι ότι πίσω από την άρνηση δεν κρύβονται πολλές φορές και άλλου είδους αντιλήψεις. Όσο λάθος είναι να πετάμε το μπαλάκι στην Ευρώπη, άλλο τόσο λάθος είναι να την αθωώνουμε στο σύνολό της. Οι Αυστριακοί, για παράδειγμα, έχουν χίλια δίκια να διαμαρτύρονται. Αλλά είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι αποφάσισαν να συζητήσουν το θέμα με άλλες χώρες της περιοχής και όχι με την Ελλάδα. Επίσης, δεν μπορεί η Ευρώπη να βλέπει με απάθεια το πώς αντιμετωπίζουν το θέμα κάποιες πρώην ανατολικές χώρες.

Η ελληνική πολιτική δεν ήταν πετυχημένη ούτε στο προσφυγικό. Και δεν ήταν μόνο η πολιτική των ανοικτών συνόρων. Αλλά και το γεγονός ότι δεν επέμενε να αναδεικνύει στα διεθνή φόρουμ τις ευθύνες της Τουρκίας. Η Τουρκία είναι ένας από τους μεγάλους ενόχους όλης αυτής της ιστορίας, καθώς αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις βάρκες στο Αιγαίο για πολλούς και διάφορους λόγους. Η Ευρώπη δεν θέλησε να δει το πρόβλημα. Δεν θέλησε να το αντιμετωπίσει. Έχει κι αυτή τις ευθύνες της, αλλά δεν είναι υποψήφια για το... διεθνές Δικαστήριο.

Εμείς θα πρέπει να βρούμε τις δικές μας ισορροπίες στο προσφυγικό. Να υπερασπιστούμε τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Μακριά και πέρα από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ιδεοληψίες. Αυτό είναι το στοίχημα των πολιτικών αρχηγών.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr


Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK