Πριν από λίγες εβδομάδες έπινα καφέ με καλό μου φίλο που επιθυμεί την επαναφορά του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εκείνη την ώρα πέρασαν δύο πενηνταπεντάρηδες, με τους οποίους ο φίλος μου αντάλλαξε έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και τους κάλεσε να καθήσουν στο τραπέζι μας.
Όσο συζητούσαν—εγώ απλώς άκουγα—τόσο μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι με αυτά που έλεγαν οι δύο τύποι. Κάποια στιγμή δεν άντεξα αυτό το συνεχές «ο Κούλης» και τις αριστερές ανοησίες τους, και ψιθύρισα στο αυτί του φίλου:
- «ρε συ, αυτούς του Συριζαίους τι τους φώναξες; Να μας χαλάσουν την διάθεση;»
- «δεν είναι Συριζαίοι. Είναι ο πρόεδρος και ο γραμματέας της ΔΑΚΕ των...»
Προς στιγμήν εξεπλάγην. Όμως ανακαλώντας στην μνήμη μου καταστάσεις του παρελθόντος, θεώρησα απολύτως φυσιολογικές τις απόψεις τους.
Και οι Νεοδημοκράτες συνδικαλιστές είναι διαπαιδαγωγημένοι πολιτικά με την υπεράσπιση του κρατισμού. Με την υπεράσπιση ενός μοντέλου, όπου τα πάντα ρυθμίζονται από την κεντρική εξουσία, πλην του μισθολογίου τους, που θέλουν να το ρυθμίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους.
Αφορμή γι΄αυτές τις σκέψεις μου έδωσε η επιθετική ανακοίνωση της ΔΑΚΕ δασκάλων για την θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη περί αυτονομίας των σχολικών μονάδων. Μια επίθεση που προβλήθηκε στο πρωτοσέλιδο της « Αυγής».
Μα γιατί φοβούνται οι δάσκαλοι την αυτονομία των σχολικών μονάδων; Δεν είναι προς το συμφέρον όλων; Φυσικά και είναι προς το συμφέρον όλων, όμως είναι, συγχρόνως, και ο προθάλαμος μιας ουσιαστικής αξιολόγησης. Και αυτό πολεμούν οι συνδικαλιστικές ελίτ.
Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει ο εκπαιδευτικός να βγει από τον μονόδρομο του
σχολικού προγράμματος, όπως αυτό καθορίζεται από το υπουργείο, και να δημιουργήσει ένα δικό του πρόγραμμα, σύμφωνα με τις ικανότητες του και σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ικανότητες των μαθητών του. Δηλαδή θα πρέπει να βάλει το μυαλό του να δουλέψει. Να γίνει παραγωγός ιδεών.Και επειδή αυτό ακριβώς θέλει ο Μητσοτάκης και επειδή αυτό ακριβώς δεν θέλουν οι συνδικαλιστές των δασκάλων, εκδόθηκε αυτή η επιθετική ανακοίνωση.
Τα ίδια, και ίσως χειρότερα, συμβαίνουν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας στα ταξί, στο Δημόσιο, στα ΑΕΙ. Και τι πρέπει να γίνει; θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Μεγάλο κόμμα χωρίς συνδικαλιστικές παρατάξεις μπορεί να υπάρξει; Μήπως αυτοί οι συνδικαλιστές δεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα όλα αυτά τα χρόνια;
Το ερώτημα είναι, για ποιες αρχές αγωνίζονταν. Για τις αρχές του φιλελευθερισμού; Όχι, βέβαια, γιατί η Νέα Δημοκρατία ήταν ένα κόμμα που ασπαζόταν τον κρατισμό. Κάτι που επιβιώνει ακόμα.
Το μόνο για το οποίο εμάχοντο οι συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας ήταν να διώξουν τους Πασόκους και να καθήσουν αυτοί στις καρέκλες τους. Άλλωστε δεν θυμάμαι να στήριξαν καμιά αποκρατικοποίηση, καμιά απελευθέρωση επαγγέλματος. Δεν θυμάμαι να ζήτησαν ποτέ τον περιορισμό του Δημόσιου τομέα. Τουναντίον, εναντιώθηκαν στις λίγες μεταρρυθμιστικές πολιτικές του δικού τους κόμματος.
Μα, μια συνδικαλιστική παράταξη, δεν πρέπει να έχει μιαν αυτονομία απέναντι στο κόμμα από το οποίο εκφράζεται ιδεολογικοπολιτικά; Φυσικά και πρέπει να έχει, μόνον ως προς την επιλογή και την διεκδίκηση των αιτημάτων του κοινωνικού χώρου στον οποίον δραστηριοποιείται. Δεν νοείται οι θέσεις της να αντιστρατεύονται τις βασικές αρχές και το πρόγραμμα του κομματικού φορέα της.
Ας γίνει αντιληπτό πως η ΔΑΚΕ—όπως και η ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΜΕ—με την συγκεκριμένη μορφή συνδικαλισμού που ασκούσαν και ασκούν, είναι από τους βασικούς υπαίτιους της κατάστασης που βιώνουμε εδώ και εφτά χρόνια. Εκπροσωπούν ιδέες και μορφές δράσης που έρχονται από το ένοχο παρελθόν.
Συνεπώς, η Νέα Δημοκρατία οφείλει να υπαγάγει την δράση της ΔΑΚΕ στο γενικό πλαίσιο αρχών του φιλελευθερισμού και να αναδιαμορφώσει τους τρόπους παρέμβασης της στους μαζικούς χώρους.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου