Σταύρο, με τον Μπίστη και τον Αντώναρο;

Το Ποτάμι «πέθανε» πολιτικά τον Ιανουάριο του 2015. Την νύκτα εκείνη των εκλογών που ο Σταύρος Θεοδωράκης περίμενε με αγωνία ένα νεύμα του Αλέξη Τσίπρα για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Σήμερα αυτό που παίζεται δεν είναι η νεκρανάσταση του Κέντρου. Είναι η πολιτική αξιοπρέπεια όσων ψήφισαν το Ποτάμι. Ποτάμι ψήφισαν, όχι τον Μπίστη και τον Αντώναρο.

Θα ψηφίσει το Ποτάμι την συμφωνία των Πρεσπών; Η συζήτηση αυτή έχει πολιτικό και μόνο ενδιαφέρον. Είτε ο Σταύρος και ο Μαυρωτάς ψηφίσουν τις Πρέσπες, είτε απέχουν της ψηφοφορίας, η συμφωνία θα περάσει. Ποτάμι πλέον δεν υπάρχει. Το κόμμα είναι σήμερα το φάντασμα του ποταμιού του 2012.

Δύο βουλευτές έχουν φύγει, άλλοι δύο έχουν δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσουν τις Πρέσπες, ο Λυκούδης το σκέφτεται και έτσι μας μένει μόνο ο Σταύρος και ο Μαυρωτάς. Το τι θα κάνουν αυτοί οι δύο δεν πρόκειται να προκαλέσει μετακίνηση των τεκτονικών πλακών. Αλλά έχει μεγάλη σημασία για έναν κόσμο που πίστεψε, ψήφισε και ακολούθησε το Ποτάμι.

Ο κ. Θεοδωράκης ψηφίζοντας τις Πρέσπες θα δώσει την πολυπόθητη άφεση αμαρτιών που χρειάζεται απεγνωσμένα ο Αλέξης Τσίπρας ύστερα από τα τέσσερα χρόνια συμβίωσης με τον ακροδεξιά του Πάνου Καμμένου. Είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα στον δρόμο του Αλέξη προς την … σοσιαλδημοκρατία.

Ας πούμε ότι το 2015 ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Την νύκτα εκείνη που
συγκέντρωσε τους στενούς του συνεργάτες στο γραφείο και μοίραζε υπουργεία. Νέος ήταν στην πολιτική, άπειρος, δεν είχε και δείγματα γραφής από την Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Πιθανότατα να πίστευε ότι την χώρα την κατέστρεψαν οι Σαμαροβενιζέλοι, δεν ξέρω. Αυτά το 2015. Το 2019,όμως, δεν επιτρέπεται να μην έχει αποκτήσει ακόμη σαφή θέση. Δεν μπορεί το Ποτάμι του Σταύρου να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα. Δεν μπορεί ο Σταύρος και ο Μαυρωτάς να αποδειχτούν τόσο αφελείς πολιτικά. Εκτός κι αν το Ποτάμι ήταν αρχής εξαρχής ένα «λάθος». Αυτό δεν θα ήθελαν να το ακούσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του Κέντρου. Δεν θα άντεχαν στη ιδέα ότι πιάστηκαν σε μία ονειροπαγίδα, ότι έγιναν θύματα της ίδιας της προσδοκίας τους για ένα νέο και μεταρρυθμιστικό κόμμα, ότι ξεγελάστηκαν με τέτοιο τρόπο.

Ο Πάνος Καμμένος έφυγε, Σταύρο. Πράγματι. Κι ήρθε ο Αποστολάκης. Πράγματι. Τα μιράζ, όμως, έσκισαν τον ουρανό της Αττικής. Δεν άλλαξε κάτι, Σταύρο. Οι ίδιοι είναι. Θα τους συνδράμεις; Πάλι;

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr


Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK