Οι κινήσεις καλής πρόθεσης που κατά καιρούς εκδηλώνει η Τουρκία είναι στην πραγματικότητα κινήσεις τακτικής που προσπαθούν να κοιμίσουν τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος είμαστε εμείς και ο αντικειμενικός στόχος της «φίλης» και «συμμάχου» Τουρκίας είναι να πάρει όσα περισσότερα της επιτρέψουμε από τα υπάρχοντά μας. Η Τουρκία θέλει τα πάντα και το επιχειρεί έχοντας τις πλάτες κυρίως των Γερμανών.
Η Τουρκία του Ερντογάν έχει συγκεκριμένους στρατηγικούς στόχους που περιλαμβάνουν και την Ελλάδα. Τα σύνορα της… καρδιάς του Ταγίπ είναι τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Τουρκία θέλει να μετατραπεί στις επόμενες δεκαετίες σε υπερδύναμη, συγκρίσιμη με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Κι όποιος βιαστεί να μιλήσει για «φαντασιώσεις ενός παρανοϊκού σουλτάνου», δεν έχει παρά να μελετήσει την επέκταση της Τουρκίας στις αγορές της Ασίας και της Αφρικής. Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει η Τουρκία είναι ένας μεγάλος παίκτης στην περιοχή με σοβαρή οικονομική και πολιτική διείσδυση σε πολλές χώρες. Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον οποίον η Γερμανία της Μέρκελ στηρίζει τόσο αδιάντροπα. Ο Ερντογάν ανοίγει νέες αγορές και για τα γερμανικά προϊόντα.
Πότε έγιναν όλα αυτά; Τον καιρό που εμείς σταυρώναμε τον Ανδρέα Γεωργίου επειδή… αυτός έφερε τα μνημόνια και όχι οι φονείς του Μινώταυρου, οι Τούρκοι έκτιζαν την σύγχρονη Αυτοκρατορία τους. Και το έκαναν καλά γι' αυτό άλλωστε και μπλέξαμε άσχημα…Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει μία σωστή στρατηγική, ενισχύοντας τις διεθνείς συμμαχίες τους. Η προσέγγιση με το Ισραήλ ήταν η πλέον σημαντική και αυτή ήταν που άνοιξε τον δρόμο για την ενίσχυση των σχέσεων μας και με τις ΗΠΑ. Και αυτή είναι η στρατηγική που πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί με συνέπεια η Ελλάδα! Να κερδίσει χρόνο, να επενδύσει στις σχέσεις της με τους πραγματικούς συμμάχους της και να εξοπλιστεί.
Οι Τούρκοι από την πλευρά τους θα συνεχίσουν το power game. Θα αναζητήσουν την ευκαιρία που έχασαν στο μεσοδιάστημα από τις Αμερικανικές εκλογές μέχρι την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Αυτή την φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο «εύκολα», αφού ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει αποφασίσει να επιστρέψουν οι ΗΠΑ στην Μεσόγειο και δύο υπερδυνάμεις σε μία τόσο μικρή θάλασσα είναι πρόβλημα! Ο Ερντογάν έχει όμως ακόμη την λυσσώδη στήριξη της Μέρκελ. Αν οι Χριστιανοδημοκράτες δεν είναι τα απόλυτα αφεντικά τον επόμενο χρόνο στην Γερμανία, τότε ο Ταγίπ ίσως να χάσει έναν ακόμη πολύτιμο σύμμαχο.
Αυτό πάντως που έχουμε διδαχτεί όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι η Τουρκία δεν απομακρύνεται από τους στρατηγικούς της στόχους. Εκείνο που κάνει είναι να αναπροσαρμόζει την τακτική της, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κι όσο κερδίζει, τόσο ανοίγει η όρεξή της. Βήμα – βήμα προσπαθούν να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Το ερώτημα είναι αν αυτή είναι μία πολιτική που μπορεί να αλλάξει σε περίπτωση που πέσει ο Ερντογάν. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε ότι οι… δυτικόφιλοι Κεμαλιστές είχαν σκληρότερη στάση έναντι της Ελλάδας και ότι στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του ο Ερντογάν φάνταζε για την Ελλάδα ως θείο δώρο. Ποιος μας εγγυάται, λοιπόν, ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα στο μέλλον;
Χρειάζεται η Τουρκία να εγκαταλείψει τις μαξιμαλιστικές της θέσεις, να αλλάξει ηγεσία και να ενταχθεί σε ένα δυτικό πλαίσιο σκέψης. Αλλά και τότε είναι απαραίτητο να διαθέτουμε την δυνατότητα μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης. Είναι ο μόνος τρόπος για να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο της σύγκρουσης. Με αυτή και μόνο την συνθήκη μπορεί κανείς να συζητήσει αμοιβαία επωφελείς εμπορικές συμφωνίες που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τις ισορροπίες στην περιοχή.
Μία αναγκαία σημείωση: Δύο πράγματα ζήτησαν οι Γερμανοί με το καλημέρα από την χρεοκοπημένη Ελλάδα. Το ένα ήταν να φύγουν οι τράπεζές μας από τα Βαλκάνια. Το δεύτερο να μην ξοδεύουμε για την άμυνά μας. Να μας συγχωρούν οι φίλοι μας για την καχυποψία μας, αλλά μετά την στάση τους στα ελληνοτουρκικά και την άρνησή τους να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της Τουρκίας προς την Ελλάδα ως πρόκληση προς την ενιαία Ευρώπη, είμαστε σοβαρά προβληματισμένοι για το αν όλα αυτά ήταν τυχαία ή όχι. Κι αν δει κανείς την μεγάλη εικόνα, μπορεί να εκφράσει απορίες για το μέλλον αυτής της Ευρώπης. Πόσο αθώα ήταν η στάση των Γερμανών, όταν επέβαλλαν την διάλυση της άμυνας της χώρας και στην συνέχεια στήριξαν την επιτιθέμενη Τουρκία;
Η σύγκρουση με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη όσο εμείς υποχωρούμε, πιστεύοντας ότι θα αποφύγουμε τα χειρότερα «καλοπιάνοντας» το θηρίο. Αντίθετα, η πιθανότητα ενός πολέμου απομακρύνεται όσο εμείς ισχυροποιούμε την δύναμη αποτροπής και ενισχύουμε τις συμμαχίες μας. Είναι ο μόνος δρόμος.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου