Στα αρνητικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι συγκαταλέγονται το «γερμανικό» αίμα της Μέρκελ που δεν ήταν τόσο θερμή όσο θα θέλαμε. Επίσης, εκείνο το «ελπίζω κι εύχομαι η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ», ασφαλώς και ανησύχησε κάπως την ελληνική πλευρά. Διότι δε μπορεί να έχουν γίνει τόσες θυσίες και το μόνο που παίρνουμε να είναι μια ευχή και μια ελπίδα.
Από την άποψη αυτή λοιπόν, ασφαλώς θα θέλαμε κάτι περισσότερο από την… μαντάμ Μέρκελ που λέει κι ο Τσίπρας. Όμως, αυτά που έγιναν πίσω από τις κάμερες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ότι εκείνα που ειπώθηκαν μπροστά.
Για παράδειγμα, η βόλτα της Μέρκελ με τον Σαμαρά στον κήπο δεν ήταν τυχαία, αλλά σχεδιασμένη για να δείξει τη σαφή στήριξη της Ελλάδας από τους ισχυρούς της Ευρώπης. Ήταν ένα σαφές μήνυμα στους επικριτές της Ελλάδας ότι δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουν απαξιωτικά. Και το μήνυμα πήγε και σε Αυστριακούς και Ολλανδούς αλλά και στον Ρέσλερ ή τον Σόιμπλε.
Το δεύτερο θετικό, λέει το παρασκήνιο, ήταν ότι η Μέρκελ εμφανίστηκε ιδιαίτερα θετική στο θέμα της επιμήκυνσης του προγράμματος. Αυτό σε συνδυασμό με τη συνεχή αναφορά της στη βοήθεια που προσφέρει ώστε να εκταμιευτεί η δόση έστω και με κάποιες προϋποθέσεις, είναι στοιχεία της στήριξης.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η Μέρκελ ζήτησε από την Ελλάδα να κλείσει σύντομα τις εκκρεμότητες, οι οποίες υπολογίζονται σε 89, και τότε θα μπορεί να στηριχθεί πάνω της.
Η αναφορά της καγκελαρίου για τις θυσίες του ελληνικού λαού και πόσο τις αναγνωρίζει, δεν
ειπώθηκε μόνο on camera αλλά και με τον κ. Σαμαρά αλλά και αργότερα με τους επιχειρηματίες, κι ασφαλώς έχει τη σημασία του.
Από το Μαξίμου κι από ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στην κ. Μέρκελ εκφράζεται η αισιοδοξία ότι έχει αναστραφεί πλήρως η εικόνα αξιοπιστίας για την Ελλάδα. Πλέον, οι θερμές συνομιλίες σε Βερολίνο και Αθήνα έχουν δείξει ότι η Γερμανία δε μας βλέπει σαν μπανανία αλλά σαν ισότιμο μέλος με προβλήματα που πρέπει να λυθούν.
Ευρώ κι όπου μας βγάλει
Αν συμβολίζει κάτι σε πολιτικό επίπεδο η επίσκεψη της Μέρκελ είναι η επαναφορά της Ελλάδας στο κάδρο της Ευρώπης. Δεν είναι πια αποπαίδι, εταίρος προς αποβολή, λαός κακομαθημένων αργόσχολων και όλα τα κολακευτικά που μας στόλιζαν. Είναι μία χώρα του ευρωπαϊκού Νότου σε βαθιά ύφεση, με πρωτόγνωρη ανεργία και σωρευμένα δομικά προβλήματα, βρίσκεται εκτός αγορών εδώ και καιρό, χρειάζεται δάνεια για να λειτουργήσει, αλλά έως εκεί.
Ένα χρόνο πριν από τις γερμανικές εκλογές, θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία η επίσκεψη της Μέρκελ σε μία χώρα που κινδυνεύει με χρεοκοπία. Ήλθε παρά τις φωνές που της έλεγαν ότι πάει στο «στόμα του λύκου».
Ήλθε όχι επειδή μας ηράσθη αίφνης, αλλά διότι η κρίση χρέους που πλήττει τις χώρες του Νότου, μετατρέπεται σε μείωση της ενεργούς ζήτησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πράγμα που σημαίνει ότι η ύφεση χτυπά την πόρτα της παραγωγικής και εξαγωγικής Γερμανίας. Κάτι που απεύχεται ασφαλώς η καγκελάριος για την προεκλογική της χρονιά. Οι δύο θητείες της δεν της έχουν προκαλέσει φθορά, καθώς οδήγησε μακριά από την κρίση το άρμα της γερμανικής οικονομίας.
Και πέραν των προαναφερθέντων λόγων είναι πασιφανές ότι επισκέπτεται την Ελλάδα τη στιγμή που η χώρα έχει κανονικό Πρωθυπουργό. Με τον μεγάλο στοχαστή ΓΑΠ, οι του Βερολίνου είναι προφανές ότι δεν βρήκαν κανένα σημείο επικοινωνίας και ουσιαστικής επαφής σε καμία στιγμή της κρίσης και ο Παπαδήμος ήταν «υπηρεσιακός» και αναλώσιμος για το «κούρεμα».
Η Μέρκελ έφυγε, όμως τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια, οι θυσίες του ελληνικού λαού πρωτόγνωρες, τα συλλογικά και ατομικά αδιέξοδα παρόντα.
Αυτό που διαφαίνεται όμως είναι η μεταστροφή της πολιτικής της ισχυρότερης χώρας της Ευρώπης ως προς το «ελληνικό πρόβλημα». Υπό τις παρούσες συνθήκες δεν είναι αμελητέο γεγονός. Ο λογαριασμός δεν βγαίνει, οι τροϊκανοί υπάλληλοι θα καταγράψουν τις αδυναμίες εκτέλεσης του ανεφάρμοστου προγράμματος και η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ, όπως μπήκε: με πολιτικά κριτήρια.
Είναι τουλάχιστον αστείο να μην επιθυμούν ορισμένοι την επίσκεψη της Μέρκελ, όταν μέχρι πρότινος ζητούσαν αυτό ακριβώς που γίνεται: την πολιτική διαπραγμάτευση.
Η Ελλάδα δεν είναι Βόρεια Κορέα.
Όπως και θα ήταν υποκριτικό οι διαδηλώσεις να θυμίζουν επανένωση συμμαθητριών του Λυκείου Ελληνίδων. Η Ελλάδα δεν είναι Βόρεια Κορέα. Και διαδηλώσεις θα γίνουν και τα καθιερωμένα επεισόδια και μάρμαρα θα σπάσουν. Έτσι θα συμβεί αν η Μέρκελ επισκεφθεί αυτή την εποχή, τη Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, ακόμα και τη Ρώμη.
Ασφαλώς, ούτε και η θέληση ορισμένων στρατευμένων εργατοπατέρων «να μη μείνει πέτρα όρθια» έγινε πραγματικότητα. Ο ελληνικός λαός επιθυμεί λύσεις, δουλειές, επιστροφή στην «κανονικότητα». Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού προσωπικές στρατηγικές ατάλαντων πολιτικών.
Πολλοί “παρατρεχάμενοι” που βγήκαν στα «κεραμίδια» είναι οι «όψιμοι αντιμνημονιακοί», είναι όσοι το 2010 δέχονταν σιωπηλοί την πρωτόγνωρη εμπλοκή του ΔΝΤ στην οικονομία κράτους-μέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Η μεταγραφή τους σε άλλο πολιτικό σχηματισμό, ούτε αποτελεί «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ούτε σηματοδοτεί ομαδική πολιτική αμνηστία ή αμνησία.
Έχουμε όμως και άλλα: πριν απογειωθεί το αεροπλάνο της καγκελαρίου, «κυβερνητικοί κύκλοι» δήλωναν ότι θα «επιθυμούσαν κάτι περισσότερο».
Χαρτονομίσματα των 500 ευρώ σε εκατό φίσκα γεμάτους διπλωματικούς σάκους, δηλώσεις μετανοίας από τη Μέρκελ, δεν διευκρίνισαν…
Ευτυχώς που η χώρα είναι μικρή και όλοι γνωριζόμαστε …
Αριστερός Ψάλτης – Μικρός Οδυσσέας
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου