Τα μέγιστα οφέλη επιδιώκει να αποκομίσει από την επίσκεψη στις ΗΠΑ, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που το μεσημέρι της Πέμπτης τοπική ώρα (ώρα Ελλάδος 22:00), θα συναντηθεί στο Λευκό Οίκο με τον Μπαράκ Ομπάμα.
Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού σε Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη, γίνονται μόλις 40 μέρες περίπου πριν από τις εκλογές στη Γερμανία και αυτός ο συμβολισμός έχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή σημασία.
Η ελληνική πλευρά επενδύει πολλά και στην αλλαγή στάσης των ΗΠΑ έναντι της χώρας μας και ο Αντ. Σαμαράς είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί ουσιαστικά, σε βάσει ειλικρίνειας, με την υπερατλαντική υπερδύναμη, ώστε να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.
Η αντίληψη Σαμαρά και Ομπάμα για την συνταγή της κρίσης είναι κοινή: Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη λιτότητα και επιβάλλεται να δοθούν αναπτυξιακές ενέσεις, ώστε να αρχίσει να κινείται η οικονομία.
Αναμφίβολα και οι δυο πλευρές εκτιμούν ότι η συνταγή της λιτότητας που ασπάζεται και επιβάλλει το προτεσταντικό Βερολίνο, έχει αποτύχει. Και ως εκ τούτου χρειάζεται μια αναθεώρηση της γραμμής πλεύσης. Η διαχείριση της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ που ξεκίνησε το 2008, αποτελεί
ένα καλό παράδειγμα, για να υπάρξει και στην Ε.Ε. μια αναθεώρηση της πολιτικής που ασκείται.
Ο Σαμαράς αυτό θα προσπαθήσει να κερδίσει: την ενεργή και ουσιαστική στήριξη των ΗΠΑ στις προσπάθειες που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση να κερδίσει το στοίχημα. Σε καμία περίπτωση ο Σαμαράς, που επισκέπτεται για πρώτη φορά τις ΗΠΑ ως πρωθυπουργός, δεν θέλει να χαθεί η ευκαιρία και δεν επιθυμεί να μετατραπεί το ταξίδι του απλά σε αφορμή για φωτογραφίες (photo opportunities).
Πολλά θα ειπωθούν για την οικονομία και για την επιθυμία των ΗΠΑ να εμπλακούν στις ιδιωτικοποιήσεις, στον τραπεζικό τομέα και αλλού. Το βασικό όπλο που έχει ο πρωθυπουργός στα χέρια του είναι αυτό της ενέργειας.
Η πλευρά των ΗΠΑ ενδιαφέρεται σφόδρα για τα μελλοντικά, όταν και εφόσον εντοπισθούν, κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ελλάδα και επιθυμεί να έχουν κυρίαρχο ρόλο οι αμερικανικές εταιρείες.
Από την άλλη πλευρά ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να επαναλάβει και ενώπιον του Ομπάμα τη σημασία που έχει για τα δυτικά συμφέροντα η επιλογή του αγωγού ΤΑΡ, ενώ θα παρουσιάσει εν συντομία το σχέδιο για το πώς η χώρα μας μπορεί μελλοντικά να μετατραπεί σε ασφαλή κόμβο για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης.
Παράλληλα, από τη στιγμή που αποχώρησε η ρωσική Gazprom από τον διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ, ο Αντ. Σαμαράς είναι πιθανόν να διεκδικήσει από την Ουάσιγκτον ενεργότερο ενδιαφέρον για την αποκρατικοποίηση αυτή.
Η ελληνική πλευρά είναι έτοιμη και για τη συζήτηση για τα εθνικά θέματα, καθώς οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να ενεργοποιηθούν για το Κυπριακό πολύ έντονα τον Οκτώβριο, ενώ στο τραπέζι, εκτός από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, θα τεθεί και το Σκοπιανό, με την αμερικανική πλευρά να επιθυμεί να κλείσει ο συγκεκριμένος φάκελος όσο πιο γρήγορα γίνεται με ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Μάρκος Αυρήλιος
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Καταρχήν κρίνω σκόπιμο να μην αναλωθώ εδώ, προβάλλοντας τα αδιέξοδα των μνημονίων και των πολιτικών που τα συνοδεύουν. Το έχω κάνει πολλάκις από το Antinews και από αλλού. Σε πολιτικό και οικονομικό – επιχειρηματικό επίπεδο άλλωστε, αρμοδιότεροι και σπουδαιότεροι εμού, πλέον μιλούν ανοιχτά για αυτά και κατανοούν ότι σχεδιαστικά, τα αδιέξοδα, παράγουν στρατηγική ύφεση, οδηγούν μαθηματικά σε φαβελλοποίηση της πατρίδας μας και των κατοίκων της και την μετατροπή της από κυρίαρχο κράτος σε παρία και αποτυχημένο, ελεγχόμενο από ξένους, ευρώ-προτεκτοράτο.
Στις 8 Αυγούστου, ο Πρωθυπουργός της χώρας συναντάται με των Πρόεδρο των ΗΠΑ. Το ταξίδι μπορεί να χαρακτηριστεί μεν ως ολιγοήμερο, για τα δεδομένα επίσκεψης Πρωθυπουργού της χώρας στις ΗΠΑ, ωστόσο είναι κρίσιμο για λόγους που, στο παρόν σχόλιο, επιδερμικά μόνο θα θίξω.
Διακρίνω δύο βασικούς πυλώνες ενδιαφέροντος για το ταξίδι αυτό. Τον πολιτικό και τον προσωπικό.
Σε πολιτικό επίπεδο πρώτα, το ταξίδι είναι σημαντικό διότι το παιχνίδι στην περιοχή μπαίνει στην τελική του φάση. Οι σχεδιασμοί των ισχυρών για ενέργεια, υποδομές, σφαίρες επιρροής, αποθεματικά νομίσματα και ορυκτά (μη ξεγελιέσαι, αυτά είναι τα tangible assets τα οποία τους απασχολούν και όχι η διαθεσιμότητα καμιά εκατοστής εκπαιδευτικών) είναι πάνω στο τραπέζι και μας αφορούν. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθόμαστε μακάριοι και να αναμένουμε το μοιραίο. Πρέπει να κινηθούμε, πρέπει να το κάνουμε γρήγορα, πρέπει να το κάνουμε οργανωμένα και τέλος, πρέπει να επιλέξουμε τη σωστή πλευρά.
Το να αναμένουμε ότι θα μας λυπηθούν οι «καλοί» Αμερικανοί για το κακό που μας προξενούν οι «αρτηριοσκληρωτικοί» Γερμανοί και οι λοιποί ευρωπαίοι και, εξ αυτού του λόγου, θα μας σώσουν με τον Στόλο, είναι αφελές και επικίνδυνο. Για να ξυστείς πρέπει να έχεις τα δικά σου νύχια.
Η Ελλάδα πρέπει να προβάλλει πειστικά τα θέματα που την απασχολούν και που αγγίζουν τα συμφέροντα της υπερδύναμης. Και πρέπει να το κάνει προσδίδοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία στις θέσεις της και τροποποιώντας προς όφελός της, τις ήδη υφιστάμενες, φοβούμαι, πλανητικές πολιτικές (Global Policies) των Αμερικανών.
Πρώτον, πρέπει να προβάλλει τα ενεργειακά ζητήματα. Το τόξο Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ – Ιρακινό Κουρδιστάν – Ιράν – Κίνα και η εν γένει διαμόρφωση των συσχετισμών στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής, στην μετά Αραβική Άνοιξη εποχή, είναι ενεργειακή και πολιτική καυτή πατάτα για τους Αμερικανούς, και η θέση της χώρας παίζει σημαίνοντα ρόλο στους σχεδιασμούς τους για την τροφοδοσία Ευρώπης και Ασίας με φυσικούς πόρους, τον έλεγχο των νότιων ροών ενεργείας από και προς αυτές τις ηπείρους, τη σταδιακή απεξάρτηση των Αμερικανών από τον Κόλπο και την στρατηγική περιορισμού της Ρωσίας, από υπερδύναμη, σε περιφερειακό παίκτη, εστιασμένο κυρίως στην Ευρασία. Δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο, θα πω μόνο ότι οι έξυπνες προτάσεις από μέρους μας, στο πλαίσιο των υφιστάμενων γεωπολιτικών παραδοχών της χώρας μας και η παροχή εχεγγύων σοβαρότητας και διάθεσης συνεργασίας θα εκτιμηθούν από την άλλη πλευρά, χωρίς απαραίτητα να διαταράσσουν τις σχέσεις μας με τους άλλους διεθνείς παίκτες.
Δεύτερον, πρέπει να προβάλλει τα οικονομικά ζητήματα που αφορούν την χώρα μας. Οι, κατά καιρούς, σχεδόν απολογητικές, δημόσιες δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ περί λαθών, αλλά και η παγιωμένη άποψη σε δεκάδες opinion makers και οικονομολόγους στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για τις σοβαρές σχεδιαστικές ατέλειες των μνημονίων, πρέπει να προβληθούν έντονα, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει από μέρους μας κάτι άλλο, κάτι εναλλακτικό, κάτι που να μπορεί να αντιπαρατεθεί με αξιοπιστία στο λάθος που εφαρμόζεται, ώστε να μπορεί να τύχει υποστήριξης και από τους Αμερικανούς.
Και αν δεν υπάρχει ακόμη, πρέπει να καταστεί σαφές ότι είμαστε έτοιμοι να το δημιουργήσουμε άμεσα, με κάθε κόστος και λαμβάνοντας τις κρίσιμες αποφάσεις, αναθεωρώντας, αν χρειαστεί, σημερινές δεσμεύσεις και παραδοχές. Η θεωρία του μονόδρομου πρέπει να εγκαταλειφθεί. Δεν υπάρχει μονόδρομος. Ο Πρωθυπουργός πρέπει τουλάχιστον να ζητήσει τεχνική συνδρομή ειδικών και από τις ΗΠΑ και εύλογο χρόνο, ώστε, ενεργοποιώντας τους αρίστους της χώρας, εντός και εκτός αυτής, να προετοιμάσει μέχρι το τέλος του έτους το αργότερο, εναλλακτικό, Εθνικό Σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης και εξόδου από τα Μνημόνια, και όχι τις αερολογίες του ΙΟΒΕ και του πρώην προϊσταμένου του και νυν Υπουργού Οικονομίας & Οικονομικών.
Σε αυτό, χωρίς παρωπίδες και χωρίς συναισθηματισμούς, πρέπει να ανοίξει η κουβέντα και να ετοιμαστούν στρατηγικές, τακτικές και προτάσεις βάσει των οποίων θα διαχειριστούμε πλέον τις σχέσεις μας με τους δανειστές μας αλλά και την οργάνωση της πολιτείας μας, βασισμένες στα δικά μας best, worst & baseline case σενάρια, που θα αφορούν
(α) το Χρέος και τη διαχείρισή του, περιλαμβανομένων αυτοτελών ή/και συνδυασμένων προτάσεων για κούρεμα στον Επίσημο Τομέα (OSI) σε ποσοστά άνω του 50 – 60%, μεταφορά της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών όχι εις βάρος του δημοσίου χρέους αλλά μέσω του ESM, μείωση επιτοκίων, περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή όχι μόνο χρεολυσίων αλλά και τόκων χωρίς κεφαλαιοποίηση τους, ρήτρες ανάπτυξης για την αποπληρωμή του χρέους, διεκδίκηση αποζημιώσεων – κατοχικού δανείου ακόμη και με τιτλοποίηση των απαιτήσεων αυτών μέσω επενδυτικών τραπεζών (Goldman, Morgan και άλλα καλόπαιδα θα έκαναν πάρτυ στην προοπτική να «παίξουν» επάνω εκεί), το νόμισμα, τη θέση της χώρας στην σκοπούμενη ομοσπονδοποιημένη Γερμανική Ευρώπη, τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, την αποδοχή ή μη της εκχώρησης προϋπολογισμών στις Βρυξέλλες, τις συμμαχίες της χώρας με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, cash bonus από ΕΚΤ – Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε περίπτωση εξόδου της χώρας από το Ευρώ κλπ.
(β) Την αναμόρφωση της ακολουθούμενης εγχώριας οικονομικής – φορολογικής πολιτικής και την προβολή (projection) της λειτουργίας της οικονομίας σε περιβάλλον ευρώ ή/και εθνικού νομίσματος ώστε να διαγνωστούν τυχόν αδυναμίες ή πλεονεκτήματα, την κωδικοποίηση και απλοποίηση της φορολογίας, την αποφορολόγηση της οικονομίας, τα επενδυτικά κίνητρα, τα αποθέματα της χώρας σε μετρητά, τίτλους, δικαιώματα και χρυσό και την διαχείριση αυτών, την Τ.τ.Ε. και τη σχέση με τις τράπεζες, το ΤΑΙΠΕΔ και την τύχη της κρατικής περιουσίας, το ΤΧΣ, τον έλεγχο στην ΕΛΣΤΑΤ και το Γ.Λ.Κ., τη μεταχείριση των κλιμακίων, ομάδων δράσης, task forces και λοιπών ελεγκτών και παρατρεχάμενων τους, στη χώρα κλπ
(γ) Τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο πολίτευμα και την πολιτεία, ει δυνατόν με συντακτική συνέλευση, με γνώμονα, ενδεικτικά, την διάκριση των εξουσιών, την ευθύνη των πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων της δημόσιας διοίκησης, την ενίσχυση της διαφάνειας στις σχέσεις πολίτη και πολιτείας, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και την καταπολέμηση της ατιμωρησίας, και, επιτέλους, τη θεσμοθέτηση της συμμετοχής των απανταχού ομογενών στις υποθέσεις της γενέτειρας πολιτείας τους. Για λόγους οικονομίας χώρου, πολύ περισσότερα και σε αυτό, μπορούν να ειπωθούν σε κάποια άλλη ευκαιρία.
(δ) Τις επιμέρους πολιτικές σε όλους τους τομείς της εσωτερικής δραστηριότητας, (παιδεία, υγεία, τουρισμός, ασφαλιστικό, βιομηχανία, τεχνολογία, έρευνα κλπ) περιλαμβανομένων ζητημάτων που άπτονται των ΑΟΖ, του μεταναστευτικού, του δημογραφικού, της ιθαγένειας και της πολιτογράφησης, της απονομής καθεστώτος ασύλου, της εσωτερικής ασφάλειας και της αμυντικής θωράκισης της χώρας, οι οποίες πολιτικές, μαζί με τη μεταρρύθμιση του πολιτεύματος και της λειτουργίας του, είναι απαραίτητα συστατικά για την εκ βάθρων αναδιοργάνωση της Ελληνικής Δημοκρατίας και ουσιαστικής μετατροπής της, από το υφιστάμενο μισό-διαλυμένο και επιτροπευόμενο Ευρωσοβιετικό πολιτικοοικονομικό έκτρωμα που είναι σήμερα, σε μια σύγχρονη δημοκρατία, δυτικού τύπου, με ελεύθερη οικονομία, κοινωνικό κράτος, εθνικά κυρίαρχη, εσωτερικά ασφαλή, αμυντικά και διπλωματικά ισχυρή.
Τρίτον, πρέπει να θέσει τα εθνικά θέματα. Οι σχεδιασμοί στα ζητήματα που μας αφορούν δεν είναι οι καλύτεροι και οι κίνδυνοι εντείνονται από τη ρευστότητα στη γειτονιά τόσο στο νότο (Αίγυπτο) όσο και στην ανατολή (Τουρκία, Συρία). Ειδικά για την αγαπημένη του Μπουτάρη, εξ ανατολών γείτονα, η εξαγωγή κρίσεων δεν είναι κάτι άγνωστο όταν έχει σκοπό να αποπροσανατολίσει την εσωτερική κοινή γνώμη της και να διοχετεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε άλλες ατραπούς, ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση Εργκένεκον. Σκόπια, Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά συνδέονται εν πολλοίς με τα ενεργειακά και οικονομικά μας θέματα και πρέπει να αναδειχθούν οι ελληνικές θέσεις με σθεναρότητα, αξιοποιώντας όση υποστήριξη μπορούμε για τον σκοπό αυτό να εξασφαλίσουμε και από την Ομογένεια.
Ανοίγεις πολλά θέματα, θα μου πεις. Θα έχεις δίκιο. Δυστυχώς, μετά από 39 χρόνια μεταπολίτευση και πάνω από τρία χρόνια Μνημόνια, το πολιτικό σύστημα της χώρας, στην εποχή προ Μνημονίων, καθυστερούσε εσκεμμένα να δει την πραγματικότητα, αυτοϊκανοποιούμενο με αναποτελεσματικά ημίμετρα. Εν συνεχεία, αφού παραδόθηκε με τα μνημόνια σχεδόν αμαχητί στον έλεγχο των δανειστών, οι μεν συμπολιτευόμενοι τρέφονταν βαυκαλιζόμενοι με ψευδαισθήσεις ότι, χωρίς ουσία και σχέδιο, κάτι θα γίνει, θα σωθούμε, θα γυρίσει ο τροχός, θα έρθουν τα καλά νέα, οι δε αντιπολιτευόμενοι, επένδυαν στη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενεργώντας ως αμορτισέρ απόσβεσης κοινωνικών κραδασμών χωρίς ουσιαστική όμως συνεισφορά σε εθνικά ωφέλιμες προσπάθειες. Οι δε πολίτες, αισθανόμενοι την πολιτεία, όχι αρωγό τους, αλλά εχθρό τους, από νωρίς τη μίσησαν, την υπονόμευσαν, σταμάτησαν να την πιστεύουν και τελικά αδιαφόρησαν για την εξέλιξή της, εμπιστευόμενοι, με αηδία για το πολιτικό σύστημα εν γένει, την διαχείριση της τύχης της πολιτείας, σε ανάξιους και ανεπαρκείς στην καλύτερη περίπτωση. Στο χωρίο μου λένε «λάδι πολύ, αλλά από τηγανίτα, τίποτα». Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κάνουμε ζύμη για τηγανίτες και μάλιστα πολλές.
Σε προσωπικό τώρα επίπεδο, ο Πρωθυπουργός θα δώσει εξετάσεις. Δεν ξέρω πόσο «Γερμανό» μπορεί να τον θεωρούν ορισμένοι κύκλοι στην Ουάσιγκτον και αν απλώς θα πάει για εκεί να του ανακοινώσουν την λυπητερή για το πέρας της πολιτικής του καριέρας. Θέλω να πιστεύω ότι το ταξίδι αυτό είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Πρωθυπουργό να επιδιώξει την εκ νέου επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του από την εκεί γραφειοκρατία και τους υπηρεσιακούς παράγοντες της υπερδύναμης, καθώς και να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση στο ρευστό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Το αν από απλή επιβίωση θα μετατραπεί σε πολιτική ηγεμονία, θα το δείξουν τα παραδοτέα του, η συνέπεια δηλαδή λόγων και έργων και το περιεχόμενο που θα παρουσιάσει και μάλιστα σε πυραυλικούς χρόνους για τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Δεν είναι αμελητέο μέγεθος αυτό. Την ώρα που η γειτονιά μας είναι έτοιμη να εκραγεί, η χώρα, έστω και την ύστατη ώρα, χρειάζεται έναντι της υπερδύναμης να αποδείξει ότι διαθέτει Εθνικό Πολιτικό Παράγοντα, που να μπορεί να συνομιλεί αξιόπιστα μαζί της και να υλοποιεί αμοιβαία επωφελείς πολιτικές με επάρκεια. Για όσους έχουν μια ιδέα τι εστί «nation & state building policies» στο επίπεδο των υπηρεσιών των ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι πάσει θυσία πρέπει να αποφύγουμε αδράνειες ή θετικές ψευδαισθήσεις που μπορεί να μας οδηγήσουν σε απότομη προσγείωση εξελίξεως τύπου Αιγύπτου και Συρίας, όσο και αν ορισμένοι της αξιωματικής ή ελάσσονος αντιπολίτευσης ή/και της ευρύτερης αριστεράς οραματίζονται επαναστάσεις και εξεγέρσεις εμφορούμενοι κυρίως από ταπεινά εσωτερικά πολιτικά ελατήρια. Τελικά τα πράγματα είναι απλά. Ή θα συνεννοηθούμε ή θα διαλυθούμε.
Η συνάντηση αυτή έχει κλειστεί να γίνει σε μια ημερομηνία που προηγείται κατά μια μέρα νομίζω, από την έναρξη των διακοπών του Προέδρου των ΗΠΑ στη Χαβάη. Τι σημαντικό μπορεί να κουβεντιαστεί όταν ο πλανητάρχης θα έχει το μυαλό του σε διακοπές; Ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει, είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να τον υποβαθμίζουμε. Με βάση όμως τα όσα ανέφερα στο παρόν εκτεταμένο σχόλιό μου, προτιμώ μια πιο αισιόδοξη εκδοχή, υπό την προϋπόθεση ότι έχει γίνει σωστή προετοιμασία. Πολλές φορές στην πολιτική, στον ανέμελο και χαλαρό χρονισμό προ διακοπών, λαμβάνονται οι πιο μεγάλες αποφάσεις και στήνονται οι μεγαλύτερες ανατροπές. Οψόμεθα…
Ιεροφάντης.