Τα ολοκληρωτικά κόμματα είναι αδίστακτα κατά των πολιτικών τους αντιπάλων. Αλλά είναι εξ ίσου αδυσώπητα – πολλές φορές δείχνουν και μεγαλύτερη σκληρότητα – κατά των δικών τους! Ειδικά των δικών τους που είχαν την ατυχή έμπνευση, κάποια στιγμή, να… «διαφωνήσουν» με την «κομματική γραμμή».
Η ιστορία του Κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοια αιματηρά περιστατικά όπου, κομμουνιστές, εξολόθρευσαν πολιτικούς τους αντιπάλους – κυρίως την περίοδο 1944-49…
Λιγότερα γνωστά, ωστόσο, είναι τα τραγικά περιστατικά όπου οι κομμουνιστές εξόντωσαν δικούς τους, ακόμα και επώνυμα στελέχη τους, όταν βρέθηκαν «διαφωνούντες».
Αυτά τα τελευταία αποκρύβονται επιμελώς. Γιατί αν γίνουν γνωστά, τότε το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» θα μετατραπεί σε μνήμη αβάστακτης φρίκης και συλλογικής ντροπής!
Για παράδειγμα, ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία του χωριού Μπούλκες στην επαρχία Βοϊβοντίνα της σημερινής Σερβίας.
Το 1945 λοιπόν, ο Γιουγκοσλάβος ηγέτης Τίτο το παραχώρησε σε υψηλόβαθμα στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ, για να δημιουργήσουν εκεί μιαν «ιδανική κομμουνιστική πολιτεία». Επρόκειτο για περιοχή όπου κατοικούσαν ως τότε γερμανόφωνοι πληθυσμοί (από την, πάλαι ποτέ, Αυστρουγγρική Αυτοκρατορία), οι οποίοι είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, και όταν έφυγαν ηττημένοι οι Ναζί τους έδιωξαν οι Γιουγκοσλαβικές αρχές.
Κεφαλοχώρι το Μπούκλες, λοιπόν, σε μια πλούσια αγροτική περιοχή με χαρακτηριστικά αρχοντικά σπίτια, φιλοξένησε την ηγεσία των Κομμουνιστών εξ Ελλάδος που βρέθηκαν εκεί – ούτε ακριβώς «εξόριστοι», ούτε ακριβώς «πρόσφυγες», ούτε ξέροντας καλά-καλά, αν θα έμεναν εκεί οριστικά, ή αν θα επέστρεφαν σύντομα πίσω στην Ελλάδα. Δέχθηκαν λοιπόν, την πρόταση του Τίτο και έστησαν τη δική του αυτόνομη «Πολιτεία», με συμβολικά δική τους «επικράτεια», δικό τους εκπαιδευτικό σύστημα, δική τους διοικητική δομή, αστυνομία, δικαιοσύνη, σύστημα δημόσιας υγείας και παραγωγικό ιστό. Ακόμα και «νόμισμα»…
Στην αρχή η περιοχή ευημερούσε, για τα δεδομένα της εποχής εκείνης τουλάχιστον. Πολύ σύντομα άρχισε η κακοδιοίκηση και η πείνα. Κι ύστερα οι διώξεις και η επιβολή αστυνομικού κράτους. Οι διαφωνούντες στην αρχή στάλθηκαν στην Ελλάδα να πολεμήσουν ως «εφεδρείες» του «Δημοκρατικού στρατού». Ακόμα και νεαρές γυναίκες μητέρες μωρών παιδιών! Ακόμα και 14χρονα ανήλικα. Από αυτούς ελάχιστοι επέστρεψαν.
Συνηθισμένη μέθοδος εξόντωσης αντιπάλων – ή και των οικογενειών τους ακόμα – ήταν να τους στέλνουν στην Ελλάδα να πολεμήσουν με τον «Δημοκρατικό στρατό».
Στη συνέχεια ακολούθησαν άλλες πιο απροκάλυπτες μέθοδοι εξόντωσης διαφωνούντων. Κι επιλέχθηκε ένα γειτονικό νησί στα σύνορα με τη Βουλγαρία, όπου έστελναν τους «ανεπιθύμητους», και τους ανέκριναν με φριχτά βασανιστήρια. Τα οποία καταγράφηκαν από τις μαρτυρίες Βουλγάρων γιατρών και τις αναφορές τους στο δικό τους Κομμουνιστικό Κόμμα.
Οι Γιουγκοσλαβικές αρχές γνώριζαν τι γινόταν και προσπαθούσαν να «συγκρατήσουν» τα πράγματα. Άλλωστε, η πολιτική του Τίτο, καίτοι Κομμουνιστής ο ίδιος, ήταν αρκετά πιο «ανεκτική» από ό,τι στα άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα της περιοχής. Στο τέλος δεν άντεξαν ούτε οι Γιουγκοσλαβικές αρχές! Κι έτσι τους απομάκρυναν ευσχήμως, μετά το 1949. Το Μπούλκες ερήμωσε ξανά. Μέχρι που ξανά-κατοικήθηκε αργότερα από Γιουγκοσλάβους πολίτες. Αλλά τα οικήματά του στοίχειωσαν από τις φοβερές ιστορίες που διαδραματίστηκαν επί τέσσερα χρόνια μεταξύ Ελλήνων κομμουνιστών – ιστορίες που κυκλοφορούν ακόμα στην περιοχή.
Το αποτυχημένο τραγικό «πείραμα» του Μπούλκες έδειξε τι θα είχε συμβεί, αν είχε επικρατήσει το ΚΚΕ στην Ελλάδα το 1949. Αληθινός εφιάλτης. Όχι μόνο για τους αντιπάλους του ΚΚΕ. Αλλά και για τους ίδιους τους Κομμουνιστές που θα έκαναν το λάθος να διαφωνήσουν με τη γραμμή…
Γιατί στο Μπούλκες, επί τέσσερα χρόνια, Κομμουνιστές εξόντωναν άλλους Κομμουνιστές…
Αντίστοιχα ανατριχιαστική ήταν η περίπτωση του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ (και στρατηγού του ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού») Κωνσταντίνου Καραγιώργη (πραγματικό επώνυμο: Γυφτοδήμος). Αυτός καταγόταν από την Εύβοια και ήταν μορφωμένος. Είχε σπουδάσει γιατρός είχε οργανωθεί από νωρίς στο ΚΚΕ είχε εξοριστεί κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας του Μεταξά κι είχε συμμετάσχει με πολύ ενεργό ρόλο στον ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια της Αντίστασης. Ήταν κι από τα στελέχη που ήθελαν «να συνεχιστεί ο αγώνας» της Αριστεράς στο βουνό μετά το 1945.
Με την απελευθέρωση εκπροσώπησε το ΚΚΕ στο εξωτερικό και αργότερα αναδείχθηκε εκ των ηγητόρων του «Δημοκρατικού Στρατού». Μετά την ήττα των Κομμουνιστών το 1949 διέφυγε στη Ρουμανία όπου το 1954, έπεσε στη «δυσμένεια» του Ζαχαριάδη. Τότε το Κόμμα έβγαλε μια ανακοίνωση που χαρακτήριζε αυτό τον ζωντανό «θρύλο»:
«…Ύποπτης ποιότητας αριβίστα, που νόμιζε ότι θα γίνει ηγέτης του Κόμματος. Όλη η ζωή του Καραγιώργη είναι βασικά αντικομματική»…
Σε λίγο παρέμεινε θρύλος, αλλά έπαψε να είναι… ζωντανός! (Μόλις 44 ετών τότε)
Αμέσως μετά τη δημόσια «αποδοκιμασία» του συνελήφθη και οδηγήθηκε στα μπουντρούμια της Ρουμανικής υπηρεσίας Ασφαλείας, στην πόλη Πιτέστι. Δεν του απαγγέλθηκε καμία επίσημη κατηγορία, δεν δικάστηκε, απλώς πέθανε από… φριχτά βασανιστήρια! Ουσιαστικά δεν άντεξε στην «ανάκριση»…
Δύο χρόνια αργότερα (1956), ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε – με παρέμβαση των «αδελφών» Κομμουνιστικών Κομμάτων – οι αντι-Ζαχαριαδικοί επικράτησαν κι άρχισαν αυτοί πια να καταδιώκουν τους Ζαχαριαδικούς (πάντα στις ανατολικές χώρες). Άλλα δύο χρόνια αργότερα – το 1958 – το ΚΚΕ αποκατέστησε τη μνήμη του Καραγιώργη.
Όλα αυτά τα γνώριζαν οι αριστεροί. Αλλά τα απέκρυβαν συστηματικά. Ποτέ δεν γράφτηκε κάποιο μυθιστόρημα ή δεν γυρίστηκε κάποια ταινία για τη ζωή και τον τραγικό θάνατο του Καραγιώργη. Ούτε για τον ακόμα πιο τραγικό θάνατο του άλλου ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Πλουμπίδη: αυτόν το εκτέλεσε το μετεμφυλιακό κράτος στην Ελλάδα, αφού τον δίκασε – κι ενώ το ΚΚΕ, για το οποίο πέθανε ο ίδιος, τον είχε… αποκηρύξει ως «πράκτορα»!
Για την ακρίβεια, για τον Πλουμπίδα υπήρξαν αρκετές μαρτυρίες. Για τον Καραγιώργη όχι. Και για το τραγικό χωριό Μπούλκες δεν υπήρξε απολύτως τίποτε.
Το χειρότερο: ενώ οι κομμουνιστές αργότερα συζήτησαν αρκετά τις πολιτικές τους διαφωνίες και διασπάστηκαν – δύο φορές, μάλιστα – για το Μπούλκες δεν μίλησαν ποτέ! Για τα τέσσερα χρόνια φρίκης εκεί, δεν ακούστηκε λέξη.
Τα πολιτικά ζητήματα τα «εξάντλησαν» (χωρίς να τα λύσουν).
Τα ηθικά θέματα ούτε που τα άγγιξαν!
Κι ύστερα μιλάνε για «ηθικό πλεονέκτημα»…
Βλέπετε, για τους Κομμουνιστές τα πάντα είναι «πολιτικά»!
Εκτός από τη δική τους ανηθικότητα…
Στον Πλουμπίδη έκαναν και κάποιο «τρισάγιο». Στον Καραγιώργη τίποτε! Το αίσχος του Μπούλκες το παράχωσαν σε τόνους λήθης.
Όμως αυτό τους στοιχειώνει. Γιατί οι φριχτές μαρτυρίες για το Μπούλκες έχουν διασωθεί και είναι καταχωρημένες σε τρία αρχεία:
Στα αρχεία του ίδιου του ΚΚΕ (που τα κρύβει επιμελώς),
στα επίσημα κρατικά αρχεία της Σερβίας
και στα κρατικά αρχεία των Σκοπίων…
Οπότε κάποτε θα βγουν στην επιφάνεια.
Για την ακρίβεια, τα πιο σημαντικά έχουν ήδη διαρρεύσει…
Η παράταξη που νίκησε στον εμφύλιο – δεν λέω η «Δεξιά», γιατί ήταν οι δυνάμεις του Φιλελεύθερου κέντρου που πρωτοστάτησαν τότε – μίλησε για τα λάθη της. Τα παραδέχθηκε και τα πλήρωσε.
Η Αριστερά ποτέ δεν μίλησε για τα δικά της! Ούτε τα παραδέχθηκε…
Ούτε καν τις «τύψεις» τους για τους αδικοχαμένους συντρόφους τους δεν εξέφρασαν δημόσια. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως ο Χρόνης Μίσιος, ο Άγγελος Ελεφάντης και ο Λεωνίδας Κύρκος (λίγο πριν πεθάνει αυτός ο τελευταίος).
Αλλά και σε αυτές τις προσωπικές περιπτώσεις, καμιά κουβέντα για τον αδικοχαμένο Καραγιώργη – κι ούτε λέξη για τη φρίκη του Μπούλκες.
Αυτό είναι το… «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς!
Ντροπή, Απόκρυψη, Μισαλλοδοξία, Υποκρισία, Φρίκη…
Πάρτε να ’χετε!
(«Ηθικό πλεονέκτημα», τρομάρα σας…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου