ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΥ
Ὁμιλία Μεγάλης Παρασκευῆς 2021
«…καὶ ἔλαβον τὰ τριάκοντα ἀργύρια, τὴν
τιμὴν τοῦ τετιμημένου, ὃν ἐτιμήσαντο ἀπὸ
υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ ἔδωκαν αὐτὰ εἰς τὸν
ἀγρὸν τοῦ κεραμέως, καθὰ συνέταξέ μοι
Κύριος».
«… πῆραν τὰ τριάντα ἀργύρια (αὐτὴ ἦταν ἡ
τιμὴ ποὺ ἔβαλαν στὸν ἀτίμητο), καὶ
ἀγόρασαν μ’αὐτὰ τὸ χωράφι τοῦ κεραμέα,
ἔτσι καθὼς μὲ πρόσταξε ὁ Κύριος».
(Ματθ. 27, 9-10)
Ἀγαπητοί μου, πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου.
Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ τὸ πνεῦμα πεθαίνει: ὅπως στὸν βαθὺ ὕπνο τῶν μαθητῶν στὴ
Γεθσημανῆ 1 ἢ στὴν αὐλὴ τοῦ ἀρχιερέως Ἄννα ἐνώπιον μιᾶς παιδίσκης 2. Ὅμως, ὁ Ἰούδας, ἔκανε
κάτι ἄλλο, προσπάθησε νὰ κοστολογίσει τὸ πνεῦμα σὲ ἀργύρια… Ὁπότε, ἔτσι χωρὶς νὰ τὸ
θέλει, προκάλεσε τὴν ἀνάστασή του.
Ἀλήθεια, ὅμως! διερωτηθήκαμε ποτὲ τί ἀπόγιναν τὰ τριάντα ἀργύρια καὶ ποιὸ εἶναι τὸ χωράφι
τοῦ κεραμέα ποὺ ἀγοράστηκε; Θὰ μποροῦσε κάποιος ἀπὸ σᾶς νὰ μοῦ πεῖ: «μπροστὰ στὸ
μεγαλύτερο ἔγκλημα ποὺ διεπράχθη ποτὲ στὸν κόσμο μας, ποιὸς νοιάζεται γιὰ τὰ τριάντα
ἀργύρια»! Ἤ κάποιος ἄλλος νὰ σκεφθεῖ: «τί σημασία ἔχει, ποὺ ὅταν τὰ ἐπέστρεψε ὁ Ἰούδας,
ἀγοράστηκε μ’ αὐτὰ ἕνα …κεραμιδαριό»! Ἐνδεχομένως καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦν κάποιοι ἀπὸ
σᾶς, λέγοντας, ὅτι προτιμοῦν τὰ «βαρύτερα τοῦ νόμου» 3 καὶ ὄχι ἐπουσιώδεις λεπτομέρειες
ποὺ παρεμπιπτόντως σημειώνονται στὰ Εὐαγγέλια 4.
Ὅμως, τὸ Εὐαγγέλιο τὶς ἀναφέρει! Κι ἂν θελήσουμε νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ γεγονὸς θὰ δοῦμε ὅτι
ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔδειξε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ ὅρισε ὁ ἀγαπημένος του λαός. Γι’ αὐτό,
«ἡ τιμὴ τοῦ τετιμημένου» ἀναφέρεται 600 χρόνια πρὶν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἱερεμία 5.
Αὐτὸ σημαίνει τὸ «καθὰ συνέταξέ μοι Κύριος». Ὁ «μεγαλοφωνότατος» τῶν προφητῶν,
προφητεύοντας τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, εἶχε ἀναφέρει καὶ τὴν ἐκ πρώτης ὄψεως ἀσήμαντη
αὐτὴ λεπτομέρεια γιὰ τὴν περαιτέρω τύχη τῶν τριάντα ἀργυρίων. Ὅτι δηλαδή, οἱ Ἑβραῖοι
σκέφτηκαν νὰ μὴν τὰ ἐπιστρέψουν στὸ κοινὸ ταμεῖο τους, ἐπειδὴ ἦταν «τιμὴ αἵματος» καὶ ὅτι
ἀγόρασαν μ’αὐτὰ ἕνα χωράφι, κάποιου ποὺ ἔφτιαχνε κεραμικά, προκειμένου νὰ θάπτονται
ἐκεῖ οἱ μὴ Ἑβραῖοι, «εἰς ταφὴν τοῖς ξένοις».
Ἂς πάρουμε τὰ γεγονότα μὲ τὴ σειρά. Ὁ Ἰούδας ὅταν εἶδε ὅτι ὁ Δάσκαλός του καταδικάστηκε
σὲ θάνατο, μετάνιωσε. Πῆγε στοὺς Φαρισαίους, τοὺς ἐπέστρεψε τὰ τριάντα ἀργύρια καὶ
ὁμολόγησε «ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῶον» 6.
Μετὰ τὴ δημόσια αὐτὴ μεταμέλεια ἂν παρέμενε μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, σήμερα θὰ ἦταν Ἀπόστολος, ὅπως εἶναι καὶ ὁ Πέτρος.
Ὅμως, δυστυχῶς, ὁ μοιραῖος ἐκεῖνος ἄνθρωπος «ἀπελθὼν ἀπήγξατο» 7, πῆγε καὶ αὐτοκτόνησε.
Οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ πῆραν τὰ χρήματα καὶ ἐπειδὴ ἤξεραν ὅτι ἦταν τὸ ἀντίτιμο ἑνὸς ἄδικου
θανάτου, δὲν τὰ ἔβαλαν στὸν «κορβανᾶ», στὸ ἐπίσημο κοινὸ ταμεῖο τους, ἀλλὰ ἀγόρασαν μ’
αὐτὰ χωράφι, ὅπου ἔκτοτε θάβονταν, ὅσοι μὴ Ἐβραῖοι πέθαιναν στὰ Ἱεροσόλυμα.
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτὰ ποὺ καταγράφονται στὸ Εὐαγγέλιο, ὁπωσδήποτε ὄχι χωρὶς νόημα;
Ὁ Χριστός, φαίνεται ὅτι καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐπιγείου δράσεώς του, εἶχε πλήρη
αὐτοσυνειδησία τοῦ «ποιὸς ἦταν». Ὅπως εἶχε καὶ πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς του.
Ποιὸς ἦταν ὁ Χριστός; Ἦταν αὐτός, ποὺ ὁ βασανισμένος λαός Του ἀνέμενε ὡς Μεσσία. Ἦταν
αὐτὸς ποὺ εἶχε «υἱοθετήσει» τὸν Ἰσραήλ μέσῳ τοῦ γενάρχη τους Ἀβραάμ. Ἦταν αὐτὸς ποὺ
δόξασε τοὺς Ἑβραίους στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴ Χαναάν. Ἦταν αὐτὸς ποὺ συνῆψε Διαθήκη μὲ τὸν
Μωϋσῆ στὸ Σινᾶ. Ἦταν αὐτὸς ποὺ τοὺς ἀποκάλυψε τὴν ἀνώτατη λατρευτικὴ μονοθεΐα ποὺ
καλλιεργήθηκε στὸν ἀρχαῖο κόσμο καὶ τοὺς «ἔβγαλε» ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς προϊστορίας στὸ
ξέφωτο τῆς ἱστορίας. Γι’ αὐτὸν τὸν Χριστὸ ἔγραψαν οἱ προφῆτες. Αὐτὸν προεικόνισαν οἱ
δίκαιοι. Αὐτὸν νοστάλγησε μὲ περιπάθεια ὁ Ἰουδαῖος αἰχμάλωτος στὴ Βαβυλώνα. Αὐτὸν
τραγούδησε μὲ δάκρυα καὶ λυγμοὺς ὁ Προφητάναξ. Αὐτὸν γέννησε ἡ Παρθένος Μαρία τῆς
Ναζαρέτ. Αὐτὸν μεγάλωσε σὰν παιδί του ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ. Αὐτὸν βάπτισε ὁ Ἰωάννης ὁ
Βαπτιστής, τὸν ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλο καὶ φώναξε: «Νά! ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ».
Καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἀποστολή του στὴ γῆ, περὶ τῆς ὁποίας εἶχε πλήρη συναίσθηση;
Νὰ κάνει τὴν ἐπικίνδυνη ἔμφυτη θρησκευτικότητά μας «Ἐκκλησία». Νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὶς
ἁμαρτίες μας, ὥστε, χωρὶς ἐνοχὲς καὶ τύψεις, νὰ οἰκοδομήσουμε μαζί Του σχέση ἐμπιστοσύνης
καὶ χαρᾶς. Νὰ ἐκκλησιάσει τὴν παντέρημη ὑπαρξιακὴ μοναξιά μας καὶ νὰ τὴν μπολιάσει «διὰ
τοῦ Σώματός του» στὴν Ἁγία Τριάδα. Νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν τραγωδία τοῦ θανάτου. Νὰ
βγάλει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸν ἅδη καὶ νὰ ἀναστήσει τὸ σῶμα μας ἀπὸ τὴ φθορά. Κοντολογίς,
«νὰ ἁρπάξει τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν δώσει στὸν Θεό» 8!
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολή του. Τὸ εἶχε πεῖ:
«δὲν μὲ διαλέξατε ἐσεῖς, ἐγὼ σᾶς διάλεξα» 9, «νὰ ἔχετε θάρρος, ἐγὼ τὸν νίκησα τὸν κόσμο»10,
κι ἀκόμα· «μὴ φοβᾶστε αὐτοὺς ποὺ τὸ μόνο κακὸ ποὺ μποροῦν νὰ σᾶς κάνουν εἶναι νὰ σᾶς
σκοτώσουν, ὅμως τὴν ψυχή σας δὲν μποροῦν νὰ τὴν βλάψουν» 11.
Αὐτός, λοιπὸν ὁ Χριστός, σὲ μιὰ μακάβρια ἀγοραπωλησία κοστολογήθηκε τόσο φθηνά:
τριάντα ἀργύρια. Τόσο ὁρίστηκε «ἡ τιμὴ τοῦ τετιμημένου».
Ὅμως, ἂς ἀφήσουμε τὸν ἀρχαῖο Ἰσραὴλ νὰ στοιχηματίζει μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ζητεῖ «σημεῖα» γιὰ
νὰ τὸν πιστέψει... κι ἂς δοῦμε …τὰ δικά μας!
Ἐμεῖς σήμερα, οἱ τάχα χριστιανοί, ἆραγε ξέρουμε ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ποιὰ εἶναι ἡ
ἀποστολή Του στὴν ἐποχή μας καὶ στὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας;
Ὁ χριστιανός, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι δὲν φοβᾶται τὸν θάνατο, εἶναι δυνατὸν νὰ φοβᾶται τὴ ζωή;
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ περιστατικὰ ποὺ διαπιστώνουμε γύρω μας; Ἕνας τρόμος
ἀπύθμενος, μιὰ φοβέρα ἀσέληνη, ἕνας διάπλατος πανικὸς ποὺ ἐμφανίζει τοὺς χριστιανοὺς νὰ
τρέμουν σὰν τὸ καλάμι ποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος. Παντοῦ τριγύρω μας ἐχθροί, παντοῦ
συνωμοσίες, ὅλοι θέλουν τὸ κακό μας, ὅλοι ἐπεξεργάζονται τὸν ἀφανισμό μας, ὅλοι
βυσσοδομούσαν τὴν καταστροφὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν ἐξολοθρεμὸ τῶν πιστῶν! Ποῦ τὰ εἴδαμε
αὐτά; Κι ἂν σὲ κάποιο βαθμὸ ἐπιδιώκονται... ἐμεῖς γιατὶ φοβόμαστε; Δὲν ὑπάρχει Χριστὸς ἢ
μήπως ἀποκοιμήθηκε ἀπὸ τὴν κούραση! 12 Δὲν τὸ ξέρουμε οἱ χριστιανοὶ ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ
νικητὲς τῆς ἱστορίας 13; Ψέμματα μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστὸς ὅταν βεβαίωνε πὼς οὔτε τρίχα πέφτει
ἀπὸ τὰ μαλλιά μας 14, ἐν ἀγνοίᾳ Του; Δὲν πιστεύουμε ὅτι εἶναι μαζί μας «μέχρι τὴν συντέλεια
τῶν αἰώνων» 15; Δὲν τὸ ξέρουμε ὅτι «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ περάσουν, ὅμως ἡ Ἐκκλησία Του θὰ
μείνει» 16;
Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι εἶναι, πρὸς τί ὁ φόβος τῶν χριστιανῶν, γιατί ὁ πανικός, γιατί ἡ ἀγωνία γιὰ τὴ
ζωή μας, γιὰ τὸ σήμερα, γιὰ τὸ αὔριο, γιὰ τὰ ἔσχατα; Ποῦ εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ μᾶς ἔφερε ὁ
Χριστός καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι «κανεὶς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν στερήσει» 17; Ποῦ εἶναι ἡ βεβαία
ἐλπίδα ποὺ ἔσπειρε ἡ Ἐκκλησία στὰ φυλλοκάρδια τοῦ κόσμου καὶ ἔτσι τὸν γαλήνεψε στὴν
ἀγκαλιά της; Καὶ ἀκόμα: οἱ χριστιανοὶ ἔχουμε συνειδητοποιήσει «τίνος πνεύματος εἴμαστε
μαθητές» 18; Ἔχουμε καταλάβει ὅτι ἀνήκουμε στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἡ Κιβωτὸς τοῦ Νῶε; Ὅτι
δὲν κινδυνεύουμε μέσα της, ὅσο κι ἂν παφλάζουν τὰ κύμματα γύρω μας; Ἀρκεῖ νὰ μένουμε
μέσα της, ἐπειδὴ μόνο «ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει σωτηρία» 19.
Ἔχουμε καταλάβει πόσο μᾶς νοιάζεται ὁ Χριστός; Αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν μόνο
ὅσοι ἐκλαμβάνουν τὴ Σταύρωση ὡς ἀδυναμία. Ὅμως, ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ἀδυναμία, εἶναι ἡ
τεράστια δύναμη τῆς τετραπέρατης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη Του δὲν μειώθηκε ὅταν
Τὸν κάρφωσαν πάνω στὸ ξύλο, οὔτε ἔπαψε νὰ «σκαρφίζεται» τρόπους γιὰ νὰ σώσει τὴν
ἀνθρωπότητα. Ἀκόμα κι ἐκείνη τὴ στιγμὴ φρόντισε, μὲ τὰ χρήματα ποὺ Τὸν πρόδωσαν νὰ
ἀγοραστεῖ χωράφι ποὺ θὰ θάβονται οἱ ξένοι. Ἆραγε, καταλαβαίνουμε τὸν βαθύτατο
συμβολισμὸ τοῦ γεγονότος; Εἶχε ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή Του, εἶχε ἤδη τηρήσει στὸ ἔπακρο
τοὺς ὅρους τῆς διαθήκης ποὺ εἶχε συνάψει μὲ τοὺς Ἑβραίους καὶ ἐπὶ τρία χρόνια δίδασκε καὶ
θαυματουργοῦσε ἀποκλειστικὰ στὸν «οἶκο Ἰσραήλ» 20. Καὶ σ’ ἐκείνο τὸ μεταίχμιο τῆς ζωῆς Του,
νοιάστηκε γιὰ τοὺς ξένους ποὺ πέθαιναν στὰ Ἱεροσόλυμα. Νοιάστηκε γιὰ ὅσους δὲν εἶχαν
πατρίδα, γιὰ ὅσους ἦταν ἀπόκληροι, ὅσους ὁ «περιούσιος λαὸς» θεωροῦσε παρακατιανούς,
ὅσους οἱ Ἰουδαῖοι θεωροῦσαν ἀκάθαρτους, γιὰ ‘κείνους ἐνδιαφέρθηκε ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ ἔχουν
κι ἐκείνοι τόπο στὴ γῆ, μερίδα στὴν ἀξιοπρέπεια, μερτικὸ στὴ σωτηρία. Ἐπειδή, ὁ Θεὸς ὅλη τὴν
ἀνθρωπότητα δημιούργησε καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα προνοεῖ, «ἀνατέλλει τὸν ἥλιο
του ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίουςκαὶ ἀδίκους» 21. Στὸ τέλος, «ἔπαθε» γιὰ
τὴ σωτηρία «τοῦ σύμπαντος κόσμου» καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του ἔστειλε τοὺς μαθητές Του νὰ
διδάξουν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ νὰ κάνουν μαθητές Του τοὺς ἀνύπαρκτους, τοὺς ἄφαντους,
αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶχαν μοίρα στὸν ἥλιο, στάλα ἐλπίδας καὶ ἴχνος ὑπόληψης.
Καὶ ξαναρωτῶ: σήμερα οἱ χριστιανοὶ ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἀνήκουμε σ’ αὐτὴν τὴν
Ἐκκλησία, αὐτουνοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ κάρφωσε τὴν ἀγκαλιά Του πάνω στὸ ξύλο, μὴν τυχὸν
νομίσουμε ποτὲ ὅτι τὴν ἔκλεισε καὶ δὲν μᾶς χωράει πλέον;
Ἂν τὸ συνειδητοποιοῦμε, τότε, πεῖτε μου σᾶς παρακαλῶ, ἀπὸ ποῦ πηγάζει ὅλη αὐτὴ ἡ
φανατικὴ σκληρότητα ποὺ βγάζουν κάποιοι ἀδελφοί μας; Ἐναντίον ὅλων γύρω τους, χωρὶς
ἔλεος, χωρὶς ἀγάπη, χωρὶς κατανόηση. Τάχα ὑπερασπιζόμενοι κάποιοι τὸν Χριστό, μισοῦν τοὺς
ἀνθρώπους, λὲς καὶ συναντᾶται ὁ Χριστὸς ἔξω ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν ὅποιων συνανθρώπων
μας. Τάχα ὑπερασπιζόμενοι κάποιοι τὴν Πίστη μας, μισοῦν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς
ἱερὲς δομὲς της, λὲς καὶ ὑπάρχει Πίστη ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τάχα ὑπερασπιζόμενοι κάποιοι
τὸ Εὐαγγέλιο, ἀρνοῦνται τὴν κάθε ἐπιστήμη, ποὺ εἶναι τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ποὺ «δοκιμάζει» τὴν
ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τάχα ὑπερασπιζόμενοι κάποιοι τὴν Παράδοση, φοβοῦνται τὸ
σήμερα καὶ δαιμονοποιοῦν τὸ αὔριο, λὲς καὶ δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς
καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» 22.
Καὶ τότε, οἱ ἀδελφοί μας αὐτοὶ χάνουν τὴν γαλήνη τους, σκληραίνει ἡ καρδιά τους καὶ βλέπουν
παντοῦ γύρω τους ἐχθρούς, καὶ λιθοβολώντας τους χτυποῦν τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ποὺ τάχα
λατρεύουν. Οἱ ἀδελφοί μας αὐτοὶ κλείνουν τὶς πόρτες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ
τοὺς ἀντίθετους, γιὰ τοὺς διστακτικούς, γιὰ τοὺς διαφορετικούς, γιὰ τοὺς ἀδύναμους καὶ δὲν
βλέπουν ὅτι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τὴ θέλουν, δὲν ἔχει μέσα της τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς
μένει ἀπ’ ἔξω, στὰ στενὰ σοκάκια, στοὺς λασπωμένους δρόμους, σὲ ἁμαρτωλοὺς τόπους κι
ἀνήλιαγους γκρεμοὺς γιὰ νὰ βρεῖ ἐκεῖ τὰ χαμένα πρόβατα καὶ νὰ τὰ πάρει μαζί Του. Ἡ
Ἐκκλησία δὲν εἶναι κολλέγιο πιστῶν, εἶναι τὸ σπίτι τῶν ἁμαρτωλῶν, ὁ δρόμος τῶν ἁμαρτωλῶν
πρὸς τὴ σωτηρία.
Δὲν σᾶς τὸ κρύβω ὅτι μὲ άνησυχεῖ, ποὺ διαμορφώνεται γύρω μας ἕνας «τύπος χριστιανοῦ» ὁ
ὁποῖος δὲν χαίρεται, δὲν γελᾶ, δὲν ζεῖ· ἀλλὰ φοβᾶται, τρέμει, βγάζει πείσμα, θυμό,
σκληρότητα. Αὐτοὶ ἐπιμένουν νὰ λέγονται «ζηλωτές», ὅμως ὁ ζηλωτισμὸς εἶναι σὰν τὸν ἱστὸ
τῆς ἀράχνης, τυλίγει τοὺς ἀπαίδευτους ἀνθρώπους 23 καὶ δὲν εἶναι ὑγιὴς πνευματικότητα. Οἱ
ἀδελφοί μας αὐτοὶ δὲν ξέρω τί εἴδους χριστιανοὶ εἶναι, ξέρω ὅμως καλὰ ὅτι πιστοὶ τοῦ
Ναζωραίου δὲν εἶναι.
Προτιμῶ ἕναν ἀγρὸ τοῦ κεραμέως ποὺ τὸν ἀγόρασε ὁ Χριστὸς γιὰ μένα μὲ τὰ τριάντα ἀργύρια,
προκειμένου νὰ βρῶ μιὰ γωνιὰ κι ἐγώ, τὸ σπασμένο πήλινο σκεύος, νὰ ἀναπαυθῶ ἐκεῖ, ἔστω
καὶ πεθαμένος, παρὰ μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ βάζει θυρωροὺς στὴν πόρτα καὶ ταξιθέτες στὸ
ἐσωτερικό της, ποὺ θὰ ἀπαιτεῖ φαρισαϊκὴ εὐσέβεια, ἐγωϊστικὴ τυπολατρεία, πεισματικὴ
τυπολογία καὶ ἀποτειχισμένη ἑωσφορικὴ αὐθαιρεσία.
Προτιμῶ μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ ἱδρώνει προκειμένου «τὸ Σάββατο» νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο
καὶ ὄχι ὁ ἄνθρωπος «τὸ Σάββατο» 24.
Προτιμῶ μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ τολμᾶ νὰ συγκροτεῖ συνόδους στὴν Κρήτη, νὰ ματώνει δίνοντας
αὐτοκέφαλα, νὰ ὑποφέρει κλείνοντας τοὺς Ναοὺς γιὰ χάρη ἀσθενῶν καὶ ἡλικιωμένων, παρὰ
μιὰ Ἐκκλησία κλεισμένη σὰν στρείδι στὸν ἑαυτό της, ἄτολμη στὸ νὰ πρωτοτυπήσει, ἀνίκανη νὰ
συνεργαστεῖ μὲ τὸν κόσμο της, ἀλλὰ παίζοντας στὰ ζάρια τὶς ζωὲς τῶν ἄλλων καὶ τάχα
«γεγαυρωμένη ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν 25», νὰ πέφτει ἀπὸ πλάνες σὲ διαψεύσεις καὶ ἀπὸ ἔπαρση σὲ
παραλογισμούς.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί ἀπόγιναν τὰ τριάντα ἀργύρια; Καθὼς ὁ Χριστὸς ἀνέβαινε στὸν
Γολγοθᾶ συγχωρώντας τοὺς σταυρωτές Του, καθὼς ὁ Ἰούδας πήγαινε στὴν ἀγχόνη νὰ
κρεμαστεῖ καὶ ὁ Πέτρος ντροπιασμένος στὸ ὑπερῶον νὰ κρυφτεῖ, ἐκείνη τὴ φοβερὴ στιγμή, ὁ
Χριστὸς μὲ πλήρη αὐτοσυνειδησία καὶ ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς Του, ἐπένδυσε τὰ τριάντα
ἀργύρια τῆς μακάβριας ἀγοραπωλησίας του. Ἀγόρασε μ’ αὐτὰ γῆ γιὰ νὰ στεγάσει ὅσους οἱ
προνομιοῦχοι ντόπιοι πετοῦσαν στὸν δρόμο. Ἀγόρασε χωράφι γιὰ νὰ τὸ δώσει προίκα σὲ
ὅσους ὀ ζηλωτὴς Ἰούδας ἔκλεβε 26 καὶ ὁ ἐγωϊστὴς Πέτρος ἀπαξίωνε 27. Σὲ ὅσους τότε οἱ Ἑβραῖοι
θεωροῦσαν ξένους καὶ ἐπέβαλλαν σ’ αὐτούς, ἀκόμα καὶ νεκρούς, τὶς ἀποστάσεις ποὺ χώριζαν
τὸν περιούσιο λαὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὁ Χριστὸς τοὺς χάρισε στέγη.
Σωστά, λοιπόν, «ἄκοντες προεφήτευσαν» 28, ὅσοι δὲν ἐπέστρεψαν τὰ τριάντα ἀργύρια στὸν
κορβανᾶ, ἀλλὰ ἀγόρασαν μ’ αὐτὰ τὸν ἀγρὸ τοῦ κεραμέως «εἰς ταφὴν τοῖς ξένοις». Ἀφοῦ
ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα προέρχεται ἀπὸ τὴ μία καὶ ἐνιαία πράξη τῆς Δημιουργίας, ἔτσι καὶ
ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα λυτρώνεται ἀπὸ τὴ μία καὶ ἐνιαία πράξη τῆς σταυρικῆς θυσίας καὶ
τὴν πανίσχυρη δύναμη τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου, πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου,
Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τὴν ὑποστήριξή μας. Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, ἐπιτίμησε τὸ
αὐτόκλητο πρωτοπαλίκαρο 29 ποὺ ἔβγαλε μαχαίρι γιὰ νὰ τὸν προστατεύσει. Καὶ μὲ τὰ ἀργύρια
τῆς προδοσίας φρόντισε νὰ ἀγοραστεῖ ὁ ἀγρὸς τοῦ κεραμέως «γιὰ τοὺς ξένους».
αὐτόκλητο πρωτοπαλίκαρο 29 ποὺ ἔβγαλε μαχαίρι γιὰ νὰ τὸν προστατεύσει. Καὶ μὲ τὰ ἀργύρια
τῆς προδοσίας φρόντισε νὰ ἀγοραστεῖ ὁ ἀγρὸς τοῦ κεραμέως «γιὰ τοὺς ξένους».
Μερικὲς φορὲς φοβᾶμαι, μήπως εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ξένοι, οἱ ριζικὰ ἀνοίκειοι αὐτῆς τῆς θυσίας τοῦ Θεοῦ,οἱ τραγικὰ παντάξενοι τῆς ἀγάπης Του, ὅσοι θέλουμε νὰ καυχώμαστε γιὰ πολλά, ἀλλὰ ὄχι γιὰτὸν Σταυρό Του.
Καλὴ Ἀνάσταση, ἀγαπητοί μου, καλὴ Ἀνάσταση!
Καλὴ Ἀνάσταση, ἀγαπητοί μου, καλὴ Ἀνάσταση!
Παραπομπές:
1 Ματθ. 26, 43-45
1 Ματθ. 26, 43-45
2 Ματθ. 26, 69-75
3 Ματθ. 23, 23
4 Στυλιανοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας, «Ἐνσαρκώσεις τοῦ δόγματος», σελ. 68—71, ἐκδόσεις Δόμος.
5 Ἱερεμ. 32, 8-9 καὶ Ζαχ. 11, 12-13
6 Ματθ. 27, 4
7 Ματθ. 27, 5
8 Γρηγ. Θεολόγου, «Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς Πόντον φυγῆς» (Τῇ δὲ τὸ προκείμενον πτερῶσαι ψυχήν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ).
4 Στυλιανοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας, «Ἐνσαρκώσεις τοῦ δόγματος», σελ. 68—71, ἐκδόσεις Δόμος.
5 Ἱερεμ. 32, 8-9 καὶ Ζαχ. 11, 12-13
6 Ματθ. 27, 4
7 Ματθ. 27, 5
8 Γρηγ. Θεολόγου, «Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς Πόντον φυγῆς» (Τῇ δὲ τὸ προκείμενον πτερῶσαι ψυχήν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ).
9 Ἰω. 15, 16
10 Ἰω. 16, 33
10 Ἰω. 16, 33
11 Ματθ. 10, 28
12 Γρηγ. Θεολόγου, Ἐπιστολὴ 80 «Εὐδοξίῳ ῥήτορι», PG 37, 153
12 Γρηγ. Θεολόγου, Ἐπιστολὴ 80 «Εὐδοξίῳ ῥήτορι», PG 37, 153
13 Αντώνης Σαμαράκης (Ιωσήφ Κυπριανός) Την Ιστορία/ τη γράφουν μόνο/ όσοι δεν φεύγουν/ ποτέ-ποτέ,/ μπροστά στη λύπη,/ μπροστά στον
πόνο/ οι νικηταί!… Την Ιστορία/ τη γράφουν μόνο,/ με την Αγάπη,/ μόνο μ’ αυτή,/ ώρα την ώρα/ χρόνο με χρόνο,/ οι Χριστιανοί! και Robert
Jastrow, ἀμερικανὸς ἀστρονόμος καὶ φυσικός, διευθυντὴς τῆς NASA. «Γιὰ τὸν ἐπιστήμονα ποὺ ἔχει ζήσει μὲ τὴν πίστη του στὴ δύναμη τῆς
λογικῆς, ἡ ἱστορία τελειώνει σὰν κακὸ ὄνειρο. Ἔχει σκαρφαλώσει τὶς ὀροσειρὲς τῆς ἄγνοιας... πλησιάζει νὰ κατακτήσει τὴν ψηλότερη κορυφὴ
καί, καθὼς σέρνεται πάνω στὸν τελευταῖο βράχο, τὸν καλωσορίζει μιὰ ὁμάδα θεολόγων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καθισμένοι ἐκεῖ πέρα ἐπὶ αἰῶνες».
14 Ματθ. 10, 30 καὶ Λουκ. 12, 7
πόνο/ οι νικηταί!… Την Ιστορία/ τη γράφουν μόνο,/ με την Αγάπη,/ μόνο μ’ αυτή,/ ώρα την ώρα/ χρόνο με χρόνο,/ οι Χριστιανοί! και Robert
Jastrow, ἀμερικανὸς ἀστρονόμος καὶ φυσικός, διευθυντὴς τῆς NASA. «Γιὰ τὸν ἐπιστήμονα ποὺ ἔχει ζήσει μὲ τὴν πίστη του στὴ δύναμη τῆς
λογικῆς, ἡ ἱστορία τελειώνει σὰν κακὸ ὄνειρο. Ἔχει σκαρφαλώσει τὶς ὀροσειρὲς τῆς ἄγνοιας... πλησιάζει νὰ κατακτήσει τὴν ψηλότερη κορυφὴ
καί, καθὼς σέρνεται πάνω στὸν τελευταῖο βράχο, τὸν καλωσορίζει μιὰ ὁμάδα θεολόγων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καθισμένοι ἐκεῖ πέρα ἐπὶ αἰῶνες».
14 Ματθ. 10, 30 καὶ Λουκ. 12, 7
15 Ματθ. 28, 20
16 Ματθ. 24, 35
16 Ματθ. 24, 35
17 Ἰω. 16, 22
18 Λουκ. 9, 55
19 “Salus extra ecclesiam non est”
20 Ματθ. 15, 24
20 Ματθ. 15, 24
21 Ματθ. 5, 45
22 Ἑβρ. 13, 8
22 Ἑβρ. 13, 8
23 «Ἡσαΐας, 26, 11
24 Μρκ. 2, 27
24 Μρκ. 2, 27
25 Σοφ. Σολομ. 6, 2
26 Ἰω. 12,6
27 Ματθ. 26, 33
28 Πρῶτο Ἰδιόμελο Ἀποστίχων Ὄρθρου Μεγ. Πέμπτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου