Θανάσης Μαυρίδης
Σε δύο περιπτώσεις το νόμισμα γύρισε στον αέρα και έκανε αυτό που θα συνέβαινε μία φορά σε μερικά εκατομμύρια ρίψεις! Έμεινε όρθιο! Ούτε γράμματα, ούτε κορώνα. Όρθιο! Την πρώτη φορά έγινε κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας παρέα με τον Πάνο τον Καμμένο. Την δεύτερη έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ένα εκατομμύριο φορές να ρίξουμε το κάθε νόμισμα, το ίδιο αποτέλεσμα δεν θα συμβεί πάλι. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία, με τον Θεό να παίζει ζάρια!
Υπήρξε ένας καταλύτης στις εξελίξεις. Η οικονομική κρίση, η χρεοκοπία της χώρας, έφερε στην επιφάνεια μία κακομαθημένη γενιά ανθρώπων που πίστευε ότι η χώρα αυτή ήταν πάμπλουτη και ότι οι ξένοι μας έκλεβαν το βιός μας. Με σημαία το αντιμνημόνιο πήραν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους και απείλησαν το 2015 να ρίξουν την χώρα στα βράχια. Η φαντασίωση περί τρίτου ή τέταρτου δρόμου προς τον καπιταλισμό (καπιταλισμός με τα λεφτά των άλλων) έλαβε τέλος με συνοπτικές διαδικασίες, με την ψήφιση του μνημονίου από τον Αλέξη Τσίπρα. Ένα τέτοιο μέτωπο, πάντως, δεν μπορεί να ανασυσταθεί στο μέλλον. Η ήττα που υπέστησαν οι συνασπισμένες δυνάμεις της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς είναι ιστορικού χαρακτήρα. Και με την αριστερά να έχει πλέον σοβαρό έλλειμμα στρατηγικής, είναι αμφίβολο αν θα διεκδικήσει άλλη φορά την κυβέρνηση, προς μεγάλη θλίψη του Παύλου του Πολάκη. Τουλάχιστον όχι αυτή η αριστερά. Η αριστερά των άκρων, λοιπόν, έπαιξε το χαρτί του αντιμνημονίου και κέρδισε τις εκλογές, χωρίς να καταφέρει την αυτοδυναμία. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί άλλη φορά! Πολύ απλά διότι οι ψηφοφόροι δεν θα ψηφίσουν άλλη φορά κάποιον που θα τους υποσχεθεί να… βγάλει την χώρα από την ζώνη του ευρώ.Για την ακροδεξιά δεν παίρνουμε όρκο. Δεν είναι βέβαιο ότι θα αντέξει για πολύ ακόμη την προοπτική να έχει η χώρα μία κεντρώα ή κεντροδεξιά κυβέρνηση. Θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα επιδιώξει με κάποιον τρόπο την επιστροφή της στο προσκήνιο. Όχι ότι θα είναι εύκολο. Αν πάντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να προσθέτει ψήφους από το κέντρο και την κεντροαριστερά, εκμεταλλευόμενος την προφανή αδυναμία να το κάνουν αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και το ΚΙΝΑΛ, θα πρέπει να θεωρούμε απολύτως λογικό να υπάρξει μία «αντίδραση» από την άκρα δεξιά. Αρκεί, φυσικά, να υπάρξει η αφορμή. Το τι απήχηση μπορεί να έχει μία τέτοια κίνηση είναι άλλο θέμα συζήτησης. Ακόμη κι αν έχει τον μανδύα του … μεσαίου χώρου, όπως συνέβη με τα πρώην εκείνα στελέχη της ΝΔ που έσπευσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον κ. Τσίπρα. Για τα ίδια πρόσωπα συζητάμε…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας φιλελεύθερος, κεντροδεξιός πολιτικός, κάτι που συμβαίνει σπάνια σε αυτή την χώρα. Αν δεν είχε υπάρξει ο κίνδυνος εκτροπής από τους Τσιπροκαμμένους το 2015, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να κερδίσει το παλαιοκομματικό σύστημα της Νέας Δημοκρατίας. Ο φόβος των κεντροδεξιών ότι η χώρα θα γινότανε Βενεζουέλα αφύπνισε πολλούς φιλελεύθερους και έσπευσαν στην κάλπη για να εκλέξουν τον Κυριάκο. Για να καταλάβουμε πόσο ακραίο ήταν αυτό το σενάριο, αρκεί να σας πούμε μία ιστορία για το πως συντάχτηκε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Απόστολος Τζιτζικώστας. Ο περιφερειάρχης είχε αποφασίσει να τηρήσει ουδέτερη στάση. Στα Θεοφάνια έφτασαν στην Θεσσαλονίκη και οι δύο διεκδικητές των εκλογών. Ο κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, συνοδευόμενος από τον Άδωνη Γεωργιάδη. Όταν ο κ. Μεϊμαράκης έμαθε ότι θα βρισκότανε στην ίδια εξέδρα με τους κ.κ. Μητσοτάκη και Γεωργιάδη, έκανε επιτόπου στροφή και επέστρεψε στην Αθήνα. Αν ζούσαμε την μέρα της Μαρμότας, κάτι τέτοιο δεν θα είχε επαναληφθεί!
Το πρόβλημα για τη Νέα Δημοκρατία είναι ότι κερδίζει παντού! Δεν νιώθει την καυτή ανάσα κάποιου αντιπάλου. Κι αυτό μπορεί να οδηγήσει στελέχη της σε συμπεριφορές που έχουν καταδικαστεί στο παρελθόν από το εκλογικό σώμα. Το καλό είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει κάπου να κρατηθεί στις δύσκολες ώρες: Στην προοπτική ανάπτυξης της Οικονομίας. Κι αυτό ταυτόχρονα αποτελεί μία μεγάλη ευκαιρία για την χώρα. Ότι υπάρχουν διαθέσιμα κεφάλαια για την ανάπτυξη και υπάρχει την ίδια ώρα ένας πρωθυπουργός που καταλαβαίνει τι πρέπει να γίνει για να μην χάσει η χώρα κι αυτή την ευκαιρία. Ένα αγκάθι είναι το γεγονός ότι η αίσθηση της υπεροχής έχει προσελκύσει στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας παλαιούς γνώριμους που την «απείλησαν» πριν δέκα χρόνια με την ίδρυση του κόμματος των ΑΝΕΛ και τώρα θα ήθελαν ίσως να μετατρέψουν την Νέα Δημοκρατία σε κάτι που να θυμίζει το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Η εξίσωση δεν είναι δύσκολη! Η παγίδα είναι να πιστέψει κανείς ότι δήθεν υπάρχει κάποιο ρεύμα που θα ήθελε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου