Πηγή : DefenceNet«Σε μια χρονιά που ο Αλ Γκορ έκανε το πράσινο χρώμα να προτιμηθεί... ήταν ο Ρώσος πρόεδρος με τη σιδερένια θέληση που επιλέχθηκε από το “ΤΙΜΕ” ως πολιτική προσωπικότητα της χρονιάς». Με αυτό το σχόλιο το αμερικανικό πολιτικό περιοδικό, που επιλέγει επί 80 χρόνια (1927-2007) την προσωπικότητα της χρονιάς επέλεξε για το 2007 τον Βλαντιμίρ Πούτιν για τον σημαντικό ρόλο του στη διεθνή σκηνή. Μπορεί ο Αλ Γκορ να έκανε πολλά για την οικολογική αφύπνιση του κόσμου, όμως η καμπάνια του ήταν ελάχιστα πολιτική. Όπως όλοι οι οικολόγοι, έτσι κι αυτός πιστεύει πως το κοινωνικό μοντέλο που οδηγεί στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα αλλάξει όταν αλλάξει η συμπεριφορά όλων μας. Αλλά τα ζητήματα συμπεριφοράς δεν είναι άμεσα πολιτικά. Αντιθέτως, η αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου είναι κυρίως πολιτική απόφαση.
Ο Αλ Γκορ ευαισθητοποίησε πολλούς για τη συχνά καταστρεπτική δράση του ανθρώπου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έφερε την τάξη και τη σταθερότητα στη μεγαλύτερη σε έκταση και πλουτοπαραγωγικές πηγές χώρα του κόσμου, πετυχαίνοντας μια πρωτόγνωρη οικονομική ανάπτυξη και καθιστώντας τη και πάλι μεγάλη δύναμη. Ο Αλ Γκορ αναδείχθηκε σε σταυροφόρο της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, σε μια πολιτική προσωπικότητα, κατά το «TIME», που «αναδιαμόρφωσε μια χώρα που “είχε σβηστεί από το μυαλό μας”... και την οδήγησε στο τραπέζι των ισχυρών του κόσμου...»
Η επιλογή του αμερικανικού περιοδικού βρίσκει την αμερικανική πολιτική ελίτ είτε να αποστρέφει το πρόσωπο από την πολιτική είτε να σπρώχνει σε πολιτικές ατραπούς χωρίς ένα σύγχρονο σχέδιο. Η επιλογή Πούτιν από ένα περιοδικό του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, υπενθυμίζει στην μπερδεμένη πολιτικά Αμερική πως οι λύσεις, για να είναι ουσιαστικές και αποτελεσματικές, πρέπει να έχουν σχεδιαστεί με πολιτικά κριτήρια στο χάρτη...
Το ξύπνημα της αρκούδας
Η πρώτη ανοιχτή και ξεκάθαρη διαφοροποίηση της Ρωσίας που καταγράφηκε στην 43η Διάσκεψη για την Ασφάλεια, που διεξήχθη στο Μόναχο πριν από ένα χρόνο, ήρθε ως απόρροια όσων είχαν συμβεί την τελευταία δεκαετία: μονομερής διαχείριση της γιουγκοσλαβικής κρίσης από τις ΗΠΑ, πλήρης παραμερισμός του ΟΗΕ στον τρίμηνο βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999 από το ΝΑΤΟ, προώθηση των ΝΑΤΟϊκών συνόρων μέχρι τα σύνορα με τη Ρωσία, υποδαύλιση φιλοδυτικών κινημάτων στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Γεωργία, Ουκρανία), χωρίς συνεννόηση εμπλοκή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η αντιπυραυλική ασπίδα στην Ευρώπη, προσπάθεια για μονομερή απόφαση για το Κόσοβο εκτός πλαισίων ΟΗΕ. Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν ως στόχο στη στρατηγική σκακιέρα, εκτός των άλλων, να περιθωριοποιήσουν ακόμα περισσότερο την αδύναμη Ρωσία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Η αντίδραση του Πούτιν στο Μόναχο ήταν η επίσημη αρχή μιας νέας εποχής. Η αδύναμη Ρωσία του Γιέλτσιν, που απλώς διαμαρτυρόταν και αγνοούνταν, δεν υπήρχε. Στη θέση της ήταν η Ρωσία του Πούτιν, που άρχιζε να δείχνει την πυγμή της. Μια πυγμή που νωρίτερα φάνηκε στους τομείς της οικονομίας και της πολιτικής στην Ουκρανία, τη Γεωργία και τη Λευκορωσία. Από εδώ και πέρα αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να πετύχουν μερικούς από τους ριψοκίνδυνους διεθνείς στόχους τους (π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν, Βόρεια Κορέα, Κόσοβο), πρέπει να ξέρουν πως χρειάζονται τη Ρωσία. Όπως τη χρειάστηκαν και πέτυχαν, γιατί την είχαν στο πλευρό τους, για παράδειγμα αρχικά στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια στη Βόρεια Κορέα. Κι αυτό γιατί η Ρωσία σήμερα αποτελεί πόλο σταθερότητας. Μιας σταθερότητας που επαναεπιβεβαιώθηκε στις πρόσφατες ρωσικές εκλογές. Μπορεί το σαρωτικό αποτέλεσμα να προκάλεσε ένα κύμα αντιδράσεων σε πολλές δυτικές χώρες. Όμως, για τη Ρωσία, οι εκλογές άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο της εποχής Πούτιν.
Πέρα από τις όποιες παρατυπίες της ρωσικής κυβέρνησης, η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν προδιαγεγραμμένο εδώ και πολύ καιρό. Και αυτό γιατί οι δημοσκοπήσεις έδειχναν (εδώ και χρόνια) μια αποδοχή του Πούτιν της τάξεως του 70% και προέβλεπαν τη νίκη του κόμματός του, της Ενωμένης Ρωσίας, με ποσοστό της τάξεως του 60-65%. Συνεπώς, δεν ήταν ο συγκεντρωτισμός του Πούτιν που έφερε το 63%. Αυτό το 63% ερμηνεύεται πολιτικά μόνο αν ανατρέξει κανείς στην εποχή Γιέλτσιν. Μια περίοδο κατά την οποία κατάρρευσε ΕΣΣΔ και ανέτειλε μια πλειάδα κρατών που συγκρότησαν την ασταθή Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών.
Από τον Γιέλτσιν στον Πούτιν
Η περίοδος του Μπόρις Γιέλτσιν υπήρξε από τις πλέον σκοτεινές στην Ιστορία της μεγάλης αυτής χώρας. Από το πολιτικό κενό της ΕΣΣΔ ξεπήδησε μια πλειάδα νέων αυταρχικών κρατών. Και από το οικονομικό κενό μιας χώρας με τεράστιους οικονομικούς πόρους ξεπήδησαν δεκάδες νέοι ολιγάρχες, που άρπαξαν αμύθητα πλούτη την ώρα που ο ρωσικός λαός βίωνε την πλήρη κοινωνική εξαθλίωση. Οι «φιλελεύθεροι» της Ρωσίας που κυβέρνησαν εκείνα τα σκοτεινά χρόνια αποδείχθηκαν το λιγότερο μαθητευόμενοι μάγοι – κυρίως ήταν υπάκουοι σε κελεύσματα που βούλιαξαν τη μεγάλη αυτή χώρα. Και την ώρα που μερικές εκατοντάδες ολιγάρχες αποκτούσαν αμύθητες περιουσίες, η Ρωσία έφτανε στο ναδίρ. Εκείνη την εποχή η πολιτική δύναμη της χώρας εξαφανίστηκε. Οι Αμερικανοί απλώς γελούσαν με τον μεθυσμένο Γιέλτσιν και δεν έδιναν δεκάρα για τις όποιες αντιρρήσεις της Μόσχας (π.χ. για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς ή για τον άγριο βομβαρδισμό της Σερβίας). Οι Ηνωμένες Πολιτείες την εποχή Γιέλτσιν έχασαν μοναδική ευκαιρία για να παρέμβουν και να επανακαθορίσουν τη μορφή του κόσμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, βάζοντας αυτές τη Ρωσία στο διεθνές σύστημα με νέους δυναμικούς όρους. Αντί, λοιπόν, να προωθήσουν, για παράδειγμα, ένα νέο «σχέδιο Μάρσαλ» για τη Ρωσία, προτίμησαν να την οδηγήσουν στην οικονομική υπερχρέωση και στην πολιτική εξουθένωση. Έτσι σκέφτηκαν πως θα κυριαρχούσαν στον κόσμο. Και αντί ο «χαρισματικά» ανόητος πρόεδρος Κλίντον να δει με δυναμική και προοπτική τη σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας, έστειλε στο στενόθωρο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τη «μη χαρισματική» και φανατική Μαντλίν Ολμπράιτ και αφέθηκε στην ακραία πολιτική ενός Ψυχρού Πολέμου που είχε πια λήξει. Επιπλέον, η ηγεσία των ΗΠΑ, αγνοώντας τις ίδιες τις Συνθήκες που είχε υπογράψει (μείωση στρατηγικών όπλων, μείωση εξοπλισμών στην Ευρώπη, συνθήκη Ντέιτον με τη Σερβία κ.λπ.), επιχείρησε να περιθωριοποιήσει και να εξουθενώσει τόσο τη Ρωσία, όσο και τους συμμάχους της (π.χ. Σερβία).
Επί χρόνια δεν βρέθηκε κανείς στη Δύση να πει έστω και μια λέξη για τον τρόπο που κυβέρνησε ο Γιέλτσιν. Η κλονισμένη υγεία του Γιέλτσιν, τα απίστευτα οικονομικά σκάνδαλα και η πλήρης πολιτική απαξίωσή του οδήγησαν προς το τέλος της θητείας του στη συναλλαγή μεταξύ της ηγετικής ομάδας που τον στήριζε και της ομάδας που προωθούσε τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Πούτιν ανέλαβε την εξουσία σε συνθήκες ενός άγριου πολέμου (Τσετσενία), μιας βαθιάς κοινωνικής κρίσης (οι Ρώσοι ζητιάνευαν ψωμί) και πλήρους οικονομικής κατάρρευσης (η πλούσια σε φυσικούς πόρους Ρωσία ήταν η πλέον υπερχρεωμένη χώρα του κόσμου). Ο πρώην πράκτορας της KGB και η ομάδα που τον στήριζε ξεκίνησαν την ανόρθωση της χώρας με τη μόνη μέθοδο ανόρθωσης που ήξεραν: τη σταδιακή κρατικοποίηση των φυσικών πόρων, την επανεθνικοποίηση της πολιτικής, τις κρατικές παρεμβάσεις στην κοινωνική πρόνοια.
Ο Πούτιν ανέλαβε τη Ρωσία σχεδόν στο τελευταίο σκαλοπάτι. Η χώρα ήταν μια πυρηνική υπερδύναμη με έναν διαλυμένο στρατό! Ήταν μια χώρα με απίστευτους φυσικούς πόρους που πεινούσε! Ήταν μια τεχνολογικά προηγμένη χώρα χωρίς καμία οικονομική δυνατότητα. Η πρώτη θητεία Πούτιν πέρασε με την προσπάθεια για ένα συμμάζεμα όλων όσων μπορούσε και με όποιον τρόπο μπορούσε. Εκείνη την περίοδο βρέθηκαν οι ολιγάρχες σε διωγμό. Οι περισσότεροι έφυγαν από τη χώρα πάμπλουτοι, όσοι δεν πρόλαβαν, βρέθηκαν στις φυλακές, ενώ υπήρξαν και μερικοί που επιβίωσαν. Ο αυταρχισμός της πολιτικής εξουσίας ήρθε σαν φυσιολογική απάντηση στον αυταρχισμό της οικονομικής ολιγαρχίας. Η σύγκρουση ήταν ανηλεής. Μερικές φορές οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν και από τις δύο μεριές ήταν εξαιρετικά σκληρές. Είναι γνωστό πως η πάλη για την εξουσία συχνά δεν γνωρίζει φραγμούς. Και φυσικά, η πάλη για την απόλυτη εξουσία δεν γνωρίζει κανένα φραγμό. Οι ολιγάρχες έδωσαν τη μάχη μέχρι εσχάτων με την ομάδα των πρώην πρακτόρων της KGB. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο ρωσικός λαός τάχθηκε μαζικά εναντίον των «φιλελεύθερων» της ολιγαρχίας. Άλλωστε, είχε χάσει τα πάντα όσο αυτοί κυριαρχούσαν... Αντιθέτως, η νέα ηγετική ομάδα, οι περί τον Πούτιν, διαμόρφωνε με δυναμικούς όρους μια πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα εξαιρετικά ευέλικτη, δυναμική και προσαρμοστική. Έτσι, ανέδειξε μια νέα πολιτική ηγεμονία που τη στήριξε στη διεθνή αποκατάσταση της Ρωσίας, στη σταδιακή εξυγίανση των οικονομικών της, στην άνοδο του επιπέδου, σε παροχές, σε αυξήσεις μισθών κ.λπ.
Συγχρόνως, η δεύτερη θητεία του Πούτιν συνέπεσε με τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ πήγαν μέχρι εκεί, χωρίς να έχουν πλάνο αποχώρησης. Η «ευτυχισμένη περίοδος» του Μπιλ Κλίντον άφησε λίγες δυνατότητες στρατηγικής σκέψης στην μετά το 2001 κρίσιμη περίοδο Τζορτζ Μπους. Η εγγενής αδυναμία της νέας αμερικανικής ηγεσίας στη νέα περίοδο να προβλέψει τις αναγκαίες αλλαγές στο Ιράκ, οδήγησε στη «μακρά πολεμική περίοδο Μπους». Οι Αμερικανοί παγιδεύτηκαν μεταξύ αντιτιθέμενων συμφερόντων και της αδυναμίας τους να σχεδιάσουν μια νέα πολιτική. Το μόνο που πέτυχαν ήταν να ξαναβάλουν μόνοι τους τη Ρωσία στο διεθνές παιχνίδι μέσω του πετρελαίου. Κι αυτό γιατί ο πόλεμος εκτόξευσε την τιμή του πετρελαίου στα ύψη. Έτσι, η ομάδα Πούτιν, που είχε εγκαίρως εθνικοποιήσει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, απέκτησε ένα μεγάλο στρατηγικό όπλο και ένα οικονομικό εργαλείο ανόρθωσης της Ρωσίας. Μεταξύ 2003 και 2007, η Ρωσία πλήρωσε όλα τα χρέη της και συνάμα ανελίχθηκε στη δεύτερη ενεργειακή θέση στον κόσμο. Ο Πούτιν με τους αγωγούς του είχε «δέσει» Δυτική και Ανατολική Ευρώπη. Αδυνατώντας να σχεδιάσει μια σύγχρονη πολιτική, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αφέθηκε σε ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς.
Οι Αμερικάνοι υπουργοί και υφυπουργοί Εξωτερικών επιδόθηκαν σε μια μάταιη και αντιοικονομική προσπάθεια ανάσχεσης των ρωσικών αγωγών στην Ευρώπη. Ήταν και είναι μια εκστρατεία που γίνεται με σαφώς εξωοικονομικά κριτήρια. Κριτήρια θνησιγενή, αφού αντιβαίνουν πέρα ως πέρα όλους τους νόμους της οικονομίας. Για να πετύχουν σε αυτή την προσπάθεια, οι Αμερικανοί στήριξαν και στηρίζουν κάθε δικτάτορα στις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Γεωργία κ.λπ.) μόνο και μόνο για να μην έρθουν σε συμβιβασμό με τον Πούτιν. Όμως, με τον τρόπο αυτό έχασαν την υποστήριξη της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, αλλά και δυσκολεύονται πολύ να πείσουν μια σειρά από δυτικές χώρες που έχουν εξαρτήσει την οικονομία τους από το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο της Ρωσίας (π.χ. Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα).
Όλα τα παραπάνω έδειχναν πως το ψυχροπολεμικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καθώς και οι (πάντα επιρρεπείς σε μεγάλους διεθνείς ρόλους με... έξοδα άλλων) Βρετανοί, αγνόησαν όλες τις μεγάλες ανακατατάξεις που συνέβησαν στη Ρωσία. Αρχικά ξαφνιάστηκαν πέρσι στο Μόναχο. Πίστεψαν, όμως, πως αρκούσε μια αυξημένη πίεση για να κάνουν τους Ρώσους να υποχωρήσουν. Μόλις τώρα ένα μέρος της αμερικανικής ελίτ αρχίζει να συνειδητοποιεί πως οι Ρώσοι επέστρεψαν στη διεθνή σκηνή για να μείνουν και ότι η πολιτική ηγεμονία του Πούτιν στην Ρωσία θα διαρκέσει για καιρό ακόμα. Το «TIME» απλώς υπενθύμισε τα δύο παραπάνω γεγονότα στο πλέον αφυπνισμένο τμήμα αυτό της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, παροτρύνοντας με τον τρόπο του τους Αμερικανούς να ξεπεράσουν τα παλιά ψυχροπολεμικά στερεότυπα τους και να διαπραγματευτούν στ’ αλήθεια με τη Ρωσία και τον πρόεδρο Πούτιν...
Πηγή : i - Reporter
Πιστεύω ότι οι δηλώσεις του αντιπροέδρου σας (Ντικ Τσέινι) έχουν τόσο σχέση με την αλήθεια, όσο μια άστοχη κυνηγετική βολή με το υποψήφιο θήραμα. Ιούλιος 2006, στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο NBC - ειρωνικό υπονοούμενο για την άστοχη βολή του Τσέινι, που λίγο έλειψε να σκοτώσει στενό του φίλο, κυνηγώντας ορτύκια. Είχαν προηγηθεί καταγγελίες του Αμερικανού αντιπροέδρου για «αυταρχική παρέκκλιση της Ρωσίας». Οπωσδήποτε, δεν θα θέλαμε στη Ρωσία το είδος της δημοκρατίας που έχουν στο Ιράκ, αυτό το ομολογώ με κάθε ειλικρίνεια. Ιούλιος 2006, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του G-8. Είχαν προηγηθεί δηλώσεις του προέδρου Μπους που εξέφραζαν ανησυχία για τη δημοκρατία στη Ρωσία και ικανοποίηση για τη δημοκρατία στο Ιράκ. Σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες της καταχρηστικής προσφυγής σε μια σχεδόν χωρίς φραγμούς, υπέρμετρη δύναμη -στρατιωτική δύναμη- στις διεθνείς σχέσεις, μια δύναμη που βυθίζει τον κόσμο στην άβυσσο των διαρκών συρράξεων… Μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επεκτείνονται εκτός των εθνικών τους συνόρων με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό γίνεται ορατό με τις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές επιλογές που επιβάλλουν σε άλλα έθνη. Φεβρουάριος 2007, στο διεθνές αμυντικό φόρουμ του Μονάχου. Η προσέγγισή μου στο ζήτημα των πορειών ομοφυλοφίλων και των σεξουαλικών μειονοτήτων γενικότερα συνδέεται με τις ευθύνες μου. Βλέπετε, ένα από τα κύρια προβλήματα αυτής της χώρας είναι το δημογραφικό. (Γέλια). Σοβαρά τώρα, σέβομαι απολύτως την ελευθερία επιλογής κάθε ανθρώπου σε όλους τους τομείς της ζωής. Φεβρουάριος 2007, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με την απαγόρευση πορείας ομοφυλοφίλων από τον δήμαρχο Μόσχας, Γιούρι Λουτσκόφ. Η ιστορία μας έχει μελανές σελίδες, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε αισθήματα ενοχής. Αλλες χώρες έχουν κάνει πολύ πιο τρομερά πράγματα. Τουλάχιστον, εμείς δεν ρίξαμε ατομικές βόμβες σε αμάχους, δεν εκτοξεύσαμε χημικά όπλα κατά μήκος χιλιάδων χιλιομέτρων και δεν ρίξαμε σε μια μικρή χώρα, όπως το Βιετνάμ, τόσες βόμβες όσες είχαν πέσει σε όλο τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιούνιος 2007, σε συνάντηση με εκπαιδευτικούς, μιλώντας για τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν και τις άλλες σκοτεινές σελίδες της ρωσικής ιστορίας. Η ανεύθυνη δημαγωγία και η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί ξένη βοήθεια ή παρέμβαση στους εσωτερικούς πολιτικούς αγώνες… προσβάλλουν την αξιοπρέπεια του λαού μας και υπονομεύουν το πολίτευμα. Το ρωσικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο πρέπει να είναι σύμφωνο με την πολιτική μας κουλτούρα, αλλά και να εξελίσσεται μαζί της. Φεβρουάριος 2008, ομιλία στο Διευρυμένο Εθνικό Συμβούλιο. Το ελάχιστο που απαιτείται από τον ηγέτη μιας μεγάλης χώρας, είναι να έχει μυαλό. Φεβρουάριος 2008, απάντηση στη δήλωση της Χίλαρι Κλίντον για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, κατά την οποία «ένας πρώην πράκτορας της KGB δεν έχει ψυχή».
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έγινε «νέος τσάρος», αλλά κατάφερε να συντρίψει την πολιτική δύναμη των «νέων βογιάρων» της εποχής του Tου Πετρου Παπακωνσταντινου Τρία χρόνια μετά την ανάληψη της προεδρίας, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναμίχθηκε με το πλήθος, στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, για να παρακολουθήσει τον Πολ Μακάρτνι να ερμηνεύει το γνωστό κομμάτι των Μπιτλς «Back in the USSR» (Πίσω στην ΕΣΣΔ). Την περασμένη Κυριακή, η εκλογή του επιλεγμένου από τον ίδιο διαδόχου του, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, με ποσοστό 70%, τροφοδότησε την ευρέως διαδεδομένη, στη Δύση, εντύπωση ότι η Ρωσία στρέφεται όντως σε ένα είδος «νεοσοβιετισμού». Η θεώρηση αυτή συμπυκνώνει τα γνωστά κλισέ: ότι η Ρωσία επέστρεψε στην απολυταρχία, στον κρατισμό και στους διωγμούς εναντίον της ελεύθερης αγοράς. Οτι επέλεξε τη ρήξη με τη Δύση και ειδικά με τις ΗΠΑ. Οτι ανέκαμψε στον ρόλο της υπερδύναμης, διαμορφώνοντας σκηνικό νέου Ψυχρού Πολέμου. Αλλά και ότι είναι καταδικασμένη, όπως και η Σοβιετική Ενωση, να καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα, καθώς η άνοδός της έχει πήλινα πόδια. Οι πιο σοβαροί αναλυτές δεν υποτιμούν διόλου τα επιτεύγματα της εποχής Πούτιν, ούτε τον μεγάλο δρόμο που μένει ακόμη να διανυθεί. Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι ο (τυπικά τουλάχιστον) απερχόμενος πρόεδρος παρέλαβε από τον Γέλτσιν μια Ρωσία που έμοιαζε, τόσο λόγω της οικονομικής της κατάρρευσης όσο και λόγω της γεωπολιτικής της συρρίκνωσης, από πολλές απόψεις με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Και ότι κατάφερε να τη βγάλει από την πιο σκοτεινή περιοχή του τούνελ χωρίς να προσφύγει σε ακραία απολυταρχικές μεθόδους, όπως εκείνες που γνώρισε η Γερμανία του μεσοπολέμου και πολλές άλλες χώρες σε εποχές υπαρξιακών κρίσεων, κάτι που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναγνωρίσουν, ίσως, ως σπάνιο επίτευγμα. Η καθοριστική στιγμή της οκταετίας Πούτιν ήρθε την 25η Οκτωβρίου 2003. Εκείνη την ημέρα, άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας συνέλαβαν, βάσει εντάλματος του γενικού εισαγγελέα, τον πλουσιότερο άνθρωπο της Ρωσίας στο αεροδρόμιο του Νοβοσιμπίρσκ. Επρόκειτο για τον ιδιοκτήτη της πετρελαϊκής εταιρείας Yukos, Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ο οποίος συνελήφθη για απάτη και φοροδιαφυγή. Λίγο αργότερα, η Yukos θα απαλλοτριωνόταν από το ρωσικό κράτος και ο διάσημος ολιγάρχης θα γινόταν ο «κρατούμενος Νο 13» στις φυλακές του Καρσνοκαμένσκ, στη νοτιοανατολική Σιβηρία, κοντά στα σύνορα με την Κίνα. Η σύλληψη του Χοντορκόφσκι υπήρξε σημείο τομής τόσο για τα εσωτερικά της Ρωσίας, αφού εγκαινίασε τη στροφή προς τον κρατικό έλεγχο στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όσο και για την εξωτερική της πολιτική, καθώς σηματοδότησε την απότομη επιδείνωση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εκείνο που ελάχιστα έχει συζητηθεί, είναι ότι αν εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα ο Πούτιν δεν είχε λάβει τη βαρυσήμαντη απόφασή του, ο άνθρωπος που εκλεγόταν διάδοχός του την περασμένη Κυριακή δεν θα ήταν, πιθανότατα, ο Μεντβέντεφ, αλλά ο… Χοντορκόφσκι! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς δεν έγινε πρόεδρος ο… Χοντορκόφσκι! Μέλος της νεολαίας του ΚΚΣΕ, ο Χοντορκόφσκι έγινε ένας από τους νεαρότερους επιχειρηματίες, αξιοποιώντας τα οικονομικά ανοίγματα του Γκορμπατσόφ, το 1987. Μετά το 1990, έγινε οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού της Ρωσίας, διατηρώντας την ιδιοκτησία της τράπεζάς του, Menatep. Η μεγάλη στιγμή ήρθε τον Φεβρουάριο του 1996. Εκείνη την εποχή, ο σπανίως νηφάλιος Γέλτσιν μόλις είχε υποστεί καρδιακή προσβολή. Οι δημοσκοπήσεις του έδιναν 5% έως 8%, η αντιπολίτευση είχε πάρει την πλειοψηφία στη Δούμα και πολλοί θεωρούσαν ότι ο Γέλτσιν δεν θα κατέβαινε στις προεδρικές εκλογές της άνοιξης. Δάνεια αντί μετοχών Oπου ήρθε ο επιχειρηματίας Βλαντιμίρ Ποτάνιν σαν από μηχανής θεός, να προτείνει το σχέδιο «Δάνεια αντί για μετοχές»: Επιχειρηματίες θα προσέφεραν δάνεια και επικοινωνιακή στήριξη στην εκλογική καμπάνια του Γέλτσιν, με αντάλλαγμα να πάρουν «κοψοχρονιά» στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Ετσι κι έγινε: Ο Μπερεζόφσκι πήρε μέσα ενημέρωσης, την πετρελαϊκή Sibneft και την Aeroflot, ο Φρίντμαν και ο Αβεν μια τράπεζα και μεταλλευτικές επιχειρήσεις, ο Γκουζίνσκι άλλη μία τράπεζα και μέσα ενημέρωσης, ο Αμπράμοβιτς εταιρεία αλουμινίου, ο Χοντορκόφσκι τη Yukos και δασικές εκτάσεις. Εξι από τους επτά ολιγάρχες της εποχής Γέλτσιν, δηλαδή όλοι πλην του Ποτάνιν, ήταν Ρωσοεβραίοι. Ο Χοντορκόφσκι δεν ήταν αθώα περιστερά. Εγκατέστησε κάμερες στην τράπεζά του για να παρακολουθεί τους υπαλλήλους και απέλυσε το ένα τρίτο από αυτούς γιατί δεν τους βρήκε αρκετά παραγωγικούς. Φουντάρισε την τράπεζα το 1998, αφού είχε φροντίσει να μεταφέρει αλλού τα κεφάλαιά του. Την ίδια χρονιά, δολοφονήθηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες ο δήμαρχος του Νεφτεγουγκάνσκ, ο οποίος, λίγες μέρες νωρίτερα, είχε ζητήσει τη δίωξη του ολιγάρχη για φοροδιαφυγή. Το 1999, ο Χοντορκόφσκι συνόδευε τον τότε πρωθυπουργό Πριμακόφ στις ΗΠΑ, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Μπιλ Κλίντον (η συνάντηση ματαιώθηκε λόγω του πολέμου του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας). Μετεκλογική προσφορά Με την εκλογή του στην προεδρία, ο Πούτιν δεν κήρυξε πόλεμο στους ολιγάρχες, όπως εσφαλμένα πιστεύεται - απλά, τους κατέστησε σαφές ότι, αν θέλουν να κρατήσουν τις περιουσίες τους, θα πρέπει να παραιτηθούν από την ανάληψη πολιτικών ρόλων. Οι Ποτάνιν, Φρίντμαν και Αμπράμοβιτς το σεβάστηκαν, γι’ αυτό συμπεριλαμβάνονται και σήμερα στους επτά πλουσιότερους ανθρώπους της Ρωσίας. Ο Γκουζίνσκι και ο Μπερεζόφσκι, οι οποίοι κήρυξαν πόλεμο στον Πούτιν μέσω των καναλιών τους, πρόλαβαν να φύγουν στην εξορία. Ο Χοντορκόφσκι ήταν πιο άτυχος. Στις 14 Ιουλίου 2003, ο Ρώσος «πετρελαιάς» είχε συναντηθεί στην Αμερική με έναν διάσημο συνάδελφό του: Τον... Ντικ Τσέινι! Μετά τη συνάντηση, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τις ExxonMobil και ChevronTexaco προκειμένου να εξαγοράσουν μεγάλο μερίδιο της Yukos. Κάτι τέτοιο θα έδινε στις ΗΠΑ ντε φάκτο δικαίωμα βέτο στην ενεργειακή στρατηγική της Ρωσίας. Τον Οκτώβριο του 2005, λίγες ημέρες πριν από τη σύλληψή του, ο Χοντορκόφσκι συναντήθηκε στη Μόσχα με τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, ως εκπρόσωπο του ομίλου Carlyle. Αντικείμενο της συζήτησης ήταν και πάλι η εξαγορά μεριδίου της Yukos από Αμερικανούς. Προηγουμένως, ο Χοντορκόφσκι προσπάθησε να αγοράσει τη Sibneft από τον ανταγωνιστή του Μπερεζόφσκι. Η συνένωση θα δημιουργούσε τον δεύτερο ενεργειακό κολοσσό, παγκόσμια, ύστερα από την ExxonMobil. Εχοντας ήδη επενδύσει μεγάλα ποσά στη ρωσική αντιπολίτευση, ο Χοντορκόφσκι προσανατολιζόταν, όπως έγραφαν τότε οι ρωσικές εφημερίδες, να κατέβει υποψήφιος πρόεδρος της Ρωσίας μετά το τέλος της δεύτερης θητείας του Πούτιν. Στενά συνδεδεμένος με το αμερικανικό κατεστημένο, ίδρυσε τη «μη κυβερνητική» οργάνωση «Ανοιχτή Ρωσία», στο διοικητικό συμβούλιο της οποίας μετείχε ο... Χένρι Κίσινγκερ! Ο Ιβάν ο Τρομερός συνέτριψε την πολιτική ισχύ της ανώτερης αριστοκρατίας της γης, των βογιάρων, που συχνά συμμαχούσαν με τους εξωτερικούς εχθρούς της Ρωσίας -Πολωνούς, Εσθονούς, Λιθουανούς- εναντίον της κεντρικής εξουσίας. Ο Πούτιν δεν έγινε νέος τσάρος, αλλά συνέτριψε την πολιτική ισχύ των νέων «βογιάρων» της εποχής του. Η θέση της Ρωσίας στον κόσμο θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετική, χωρίς την πορεία που ξεκίνησε στο αεροδρόμιο του Νοβοσιμπίρσκ, εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα του 2005. Info -Pascal Marchaud, Atlas geopolitique de la Russie, Autrement, 2007. -Chrystia Freeland, Sale of the Century: Russia’s Wild Rise from Communism to Capitalism, Crown Business, 2000. -Putin’s Eight Years, Kommersant, 18/9/2007. -Aude Merlin, Ou va la Russie, Universite de Bruxelles, 2207. -Russia’s Booming Economy, The Economist, 18/6/2007.
Πηγή : i - Reporter
Οι ειδικές υπηρεσίες της Ρωσίας ματαίωσαν σχέδιο δολοφονίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία την ημέρα των προεδρικών εκλογών της 2ας Μαρτίου, αναφέρεται σε σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας "Tvoi Den". Νεαρός Τατζίκος συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του ένα οπλοστάσιο κατά τη διάρκεια επιχείρησης των ρωσικών ειδικών δυνάμεων σε διαμέρισμα κοντά στην Κόκκινη Πλατεία, λίγες ώρες πριν από την προγραμματισμένη ομιλία του απερχόμενου προέδρου, αναφέρεται στο δημοσίευμα, όπου δεν αναφέρονται οι πηγές του.
Η εφημερίδα, η οποία δημοσιεύει λεπτομερή περιγραφή της επιχείρησης, δημοσιεύει συχνά αποκλειστικές πληροφορίες για την ρωσική πολιτική ζωή επικαλούμενη ανώνυμες πηγές.
Πληροφοριοδότης ειδοποίησε την FSB λίγες ημέρες πριν από την 2α Μαρτίου για την ύπαρξη σχεδίου δολοφονίας του προέδρου Πούτιν και την ενημέρωσε για ένα διαμέρισμα το οποίο είχε νοικιαστεί στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου στην άλλη όχθη του ποταμού, στο ύψος του Κρεμλίνου και της Κόκκινης Πλατείας, σύμφωνα με το δημοσίευμα. Οι δυνάμεις ασφαλείας πραγματοποίησαν επιδρομή το βράδυ της 2ας Μαρτίου και συνέλαβαν τον Τατζίκο.
Τρεις ώρες αργότερα ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο διάδοχός του, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, εμφανίσθηκαν στην Κόκκινη Πλατεία και εκφώνησαν ομιλίες πριν από ροκ συναυλία.
Ο αρχηγός της FSB Νικολάι Πατρούτσεφ δήλωσε πρόσφατα ότι οι υπηρεσίες του ματαίωσαν «τρομοκρατικές επιθέσεις» κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και την ημέρα της ψηφοφορίας, χωρίς να δώσει στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου