Κύπρος: Από τον Γρίβα-Διγενή στον Χριστόφια

του Σταύρου Καρκαλέτση
ιστορικού - συγγραφέα
πολιτευτή Ευβοίας του ΛΑ.Ο.Σ.

Πηγή : περιοδικό Patria.

Για όσους επιμένουν να θυμούνται, στην Κύπρο και την υπόλοιπη Ελλάδα, κλείνουν τον Απρίλιο αυτό 58 χρόνια από το ιστορικό ενωτικό δημοψήφισμα του 1950. Όταν οι Έλληνες της Κύπρου υπέγραψαν με μελάνι την αλύγιστη και ιερή θέλησή τους για ένωση με την Ελλάδα. Το 1955, το λόγο πήραν τα όπλα. Οι Κύπριοι αυτή την φορά υπέγραψαν με το αίμα της ψυχής τους.

Από τότε κύλησε πολλή ιστορία. Μνήμες σβήστηκαν, σκοποί προδόθηκαν, όνειρα εγκαταλείφθηκαν, διεκδικήσεις απεμπολήθηκαν. Έμεινε μόνο το σύνθημα, γραμμένο μέχρι σήμερα σε χιλιάδες τοίχους, σε ολόκληρο το νησί. Έμεινε μια ηχώ να φθάνει από το παρελθόν. Εκείνη η αξέχαστη κραυγή του κυπριακού Ελληνισμού: «ΕΝΩΣΙΣ»! Λέξη που έγινε και έμεινε θρύλος, πόθος, απωθημένο… «Πεθαίνω, ζήτω η Ένωση», ήταν ο αποχαιρετισμός του μαθητή Πετράκη Γιάλλουρου, ενώ εξέπνεε στα αιματοβαμμένα κράσπεδα της οδού Ερμού, στην Αμμόχωστο, χτυπημένος από το δολοφονικό βόλι ενός Βρετανού δεκανέα. «Πεθαίνω, ζήτω η Ένωση», ήταν η τελευταία κουβέντα του ήρωα της ΕΟΚΑ Μάκη Γιωργάλα, όταν ξεψύχησε τραυματισμένος από σφαίρα προδοσίας. Τα ίδια ο Αυξεντίου. Τα ίδια ο Μάτσης. Τα ίδια όλοι τους... Το συγκλονιστικό όραμα της Ένωσης με την μάνα Ελλάδα συνέπαιρνε μαχητές, αγωνιστές, μικρά παιδιά. Όλους! Και τους μελλοθάνατους τους έκανε να μην φοβούνται την καταπακτή της κρεμάλας.

Ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ η τελευταία μέχρι σήμερα εποποία του Ελληνισμού. Με στρατιωτικό αρχηγό τον αγέρωχο «γέρο», Γεώργιο Γρίβα – Διγενή. Ο Στρατηγός της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΕΝΩΣΗΣ, αθέατος και ασύλληπτος, έπλασε και δημιούργησε ανδραγαθήματα και πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, που, ως ιερές και όσιες παρακαταθήκες, παραδίδονται ανεξίτηλες στις σημερινές γενεές, για να τις γαλουχήσουν, να τις αναβαπτίσουν και να τις αναπλάσουν. Έφηβοι και παλικάρια οδηγήθηκαν στην αποικιοκρατική αγχόνη, ψέλνοντας άφοβα το Θούριο του Ρήγα του Βελεστινλή. Αλύγιστοι αγωνιστές βίωσαν έμπρακτα τα φρικτά βασανιστήρια στα σιδερόφρακτα μπουντρούμια των Κεντρικών Φυλακών. Νέα παιδιά ατένισαν κατάματα το δυνάστη, αψηφώντας τις απειλές του και βροντοφωνάζοντας στεντόρεια «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ».

ΕΟΚΑ και Αριστερά

Υπάρχουν μερικοί -διαχρονικά αμέτοχοι ή και υπονομευτές των αγώνων του κυπριακού Ελληνισμού για εθνική αποκατάσταση- που ισχυρίζονται ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-59) έβλαψε την κυπριακή υπόθεση και ότι οι Άγγλοι αργά ή γρήγορα από μόνοι τους θα εγκατέλειπαν την Κύπρο, αφού η αποικιοκρατία άρχισε να καταρρέει μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι η γνωστή εκ του καναπέ κριτική των Ελλήνων αριστερών, ροζ ή κόκκινων, που πολέμησαν και πολεμούν με λύσσα κάθε απόπειρα αναβίωσης του ενωτικού ιδεώδους.

Οι «προοδευτικοί» σε Αθήνα και Λευκωσία, αγνοούν δύο σημαντικά γεγονότα, τα οποία προηγήθηκαν του ένοπλου αγώνα και αποδεικνύουν ότι οι Άγγλοι ουδέποτε είχαν σκοπό να εγκαταλείψουν την Κύπρο: Τον Σεπτέμβρη του 1953, ο τότε Άγγλος υπουργός εξωτερικών Άντονι Ήντεν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός στρατάρχης Παπάγος, σε ιδιαίτερη συνομιλία που είχε μαζί του, πρότεινε φιλική ρύθμιση του κυπριακού ζητήματος, πράγμα το οποίο ο Ήντεν απέρριψε προκλητικά. Μέχρι τότε η Ελλάδα απέφευγε να θέσει το ζήτημα ενώπιον του Ο.Η.Ε.

Την 28 Ιουλίου 1954, όταν διεξήχθη συζήτηση στην βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων, ο τότε υφυπουργός των Αποικιών Χόπκινσον υποστήριξε ότι η Κύπρος ήταν στρατηγικής σημασίας και, ως εκ τούτου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα παρεχωρείτο στους κατοίκους της το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

Όλες οι πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες, καθώς και η προσφυγή στον Ο.Η.Ε. δεν απέδωσαν, αφού ο Οργανισμός βρισκόταν τότε ουσιαστικά υπό τον έλεγχο των Η.Π.Α. και των Δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων. Δεν έμενε συνεπώς άλλη οδός εκτός από εκείνην του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, με αίτημα την Αυτοδιάθεση - ΕΝΩΣΗ. Και τούτο ήταν πολύ φυσιολογικό, αφού η Κύπρος ήταν αλύτρωτο τμήμα του Ελληνισμού.

Ανεξάρτητα όμως από το τελικό αποτέλεσμα του ένοπλου αγώνα, κατά την διάρκεια του οποίου ο κυπριακός Ελληνισμός επέδειξε άφθαστο ηρωισμό, η ευθύνη για αυτό δεν μπορεί να βαρύνει ούτε τον Γρίβα - Διγενή, ούτε την ΕΟΚΑ και τους αγωνιστές. Βαρύνει εκείνους που διαχειρίστηκαν πολιτικά και διπλωματικά το κυπριακό ζήτημα. Πιό ανοιχτά και ξεκάθαρα, το «τετράγωνο των αστέρων»: Καραμανλής-Αβέρωφ-Βλάχος-Μακάριος. Ο τελευταίος, να θυμίσω πως σε επιστολή του προς το Διγενή, τρεις περίπου μήνες μετά την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ, έγραφε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Σας συγχαίρω. Η ΕΟΚΑ προσέφερε εις τον Κυπριακόν Αγώνα απείρως περισσότερα από τον 75ετή χαρτοπόλεμο. Το όνομα Διγενής είναι αίνιγμα για τους Άγγλους και συγχρόνως θρύλος. Επέρασεν ήδη εις την απελευθερωτικήν ιστορίαν». Βεβαίως, ο Μακάριος πολύ σύντομα απομακρύνθηκε από τα πιστεύω αυτά, μεταπίπτοντας σε θανάσιμο διώκτη του αγνού ενωτικού κόσμου. Διότι σε Κύπρο ενωμένη με την Ελλάδα, θα έπαυε να είναι πρόεδρος «κράτους».

Από πλευράς της, η Αριστερά ουδέποτε συγχώρεσε τον Γεώργιο Γρίβα. Ήταν μη αποδεκτό για αυτήν, ένας «φασίστας» να διεξάγει αντιαποικιακό και αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα. Ουδέποτε ξέχασαν οι «προοδευτικοί» ότι αυτός που έθαψε στο Θησείο και στου Μακρυγιάννη τα όνειρά τους να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Αλβανία, λεγόταν Γρίβας. Από αυτό το κόμπλεξ ξεκίνησαν πολλά. Και φθάσαμε στο σημείο, οι όπου γης αριστεροί να θαυμάζουν τον ήρωα Διγενή, οι Βιετκόγκ και τα ένοπλα κινήματα της Λατινικής Αμερικής να υποκλίνονται στην στρατιωτική του ιδιοφυία, να του στέλνει τηλεγράφημα θαυμασμού ο Φιντέλ Κάστρο στο οποίο τόνιζε ότι παραδειγματίστηκε από τις μεθόδους του και τον αγώνα της ΕΟΚΑ, και ... οι Έλληνες κομμουνιστές να τον σπιλώνουν μέχρι σήμερα με λύσσα.

Και ενώ η ελληνική Αριστερά αφρίζει κατά του Γρίβα μέχρι σήμερα, τον αποδέχονται οι λοιποί, όπου γης αριστεροί. Ενώ η ελληνική Αριστερά παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα της λέξης «Ένωση», οι ξένοι, ακόμη και Βρετανοί, την θεωρούν θεμιτή και δίκαιη. Αναφέρω ένα μόνο δείγμα, απόσπασμα υπομνήματος Βρετανού του αξιωματούχου του Φόρεϊν Όφις Μ.Addis, που γράφτηκε τον Απρίλιο του 1958, όταν δηλαδή Καραμανλής, Αβέρωφ και Λονδίνο ετοιμάζονταν να ενταφιάσουν την Ένωση, παρεκλίνοντας της βασικής αρχής του αγώνα της ΕΟΚΑ: «Δεν πιστεύω ότι λύση βασισμένη στο διαχωρισμό της νήσου υπό οποιαδήποτε μορφή θα είναι σταθερή λύση. Δεν πιστεύω ότι αν διχοτομηθεί η νήσος όπως θέλει η τουρκική κυβέρνηση, τα δύο μέρη θα μπορούν να ζήσουν σε αρμονία και καλή γειτονία. Ο διαχωρισμός είναι ιδιαίτερα αρνητικός σε μια περιοχή τόσο μικρή όσο η Κύπρος και μάλιστα σε μεσογειακό περιβάλλον. Πιστεύω πως η εγκαθίδρυση τουρκικής βάσης στην Κύπρο θα πυροδοτήσει το στοιχείο παντοτινής διαμάχης. Για αυτούς τους λόγους η δική μου άποψη είναι όπως η μόνη σωστή λύση για την Κύπρο είναι η αυτοδιάθεση που οδηγεί στην Ένωση».

Λάθος, λοιπόν, δεν ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ, όπως μας λένε μέχρι σήμερα οι άκαπνοι και απόλεμοι του ΚΚΕ και του ΑΚΕΛ, αλλά η εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας απεμπόληση του δικαιώματος Αυτοδιάθεσης και η εγκατάλειψη του αιτήματος της ΕΝΩΣΕΩΣ, χάριν μιας ψευδεπίγραψης, περιορισμένης και δεσμευμένης ανεξαρτησίας. Η καταστροφή του 1974 ήλθε αναπόφευκτα πλέον, όχι μόνο ως ιστορική νομοτέλεια, αλλά προπαντός και ως τιμωρία της ιστορίας.

Και η ιστορία δεν είναι ούτε μυθολογία, ούτε χρονογράφημα, όπου καταγράφονται απλώς τα γεγονότα και οι ημερομηνίες, ούτε φυσικά γράφεται με αφορισμούς και αναθεματισμούς. Κατάληξη θλιβερή σήμερα, η Κύπρος, ένα μεγάλο τμήμα του εδάφους της, να τελεί υπό τουρκική κατοχή και ένα μικρότερο σε έκταση να κατέχεται από τους Άγγλους. Ο αγώνας του κυπριακού Ελληνισμού την περίοδο 1955-59 για Αυτοδιάθεση – Ένωση και όχι για ψευδεπίγραφες ανεξαρτησίες, δεν έχει δικαιωθεί, πράγμα για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος, αλλά αυτοί που χειρίσθηκαν τις τύχες του και απέτυχαν να αξιοποιήσουν πολιτικά και διπλωματικά τις θυσίες του. Θυσίες αγώνων και αίματος. Για να έρχεται σήμερα ο κάθε Μπεγλίτης να χαρακτηρίζει τρομοκράτες και φασίστες αυτούς που πολέμησαν τον Αττίλα.

Ό,τι όμως και να κράζουν οι κόρακες, κόκκινοι ή ψευτοφιλελεύθεροι, αυτό που μένει στην ιστορία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι το ήθος και η γενναιότητα των πρωταγωνιστών της. Στην προκειμένη περίπτωση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, που έγραψαν την λαμπρότερη σελίδα της κυπριακής ιστορίας από της εποχής του Ευαγόρα και του Ονήσιλου, και μία από τις ενδοξότερες στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού.

Ο αγώνας αυτός – τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών – κατέχει εξέχουσα θέση στην ιστορία των ενόπλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, των αντιαποικιακών αγώνων των λαών, αλλά και των όπου γης ανταρτικών κινημάτων. Κινημάτων που προσκυνά ευλαβικά η ελληνική Αριστερά, όταν απέχουν μερικές χιλιάδες χιλιομέτρων. Ενώ ο αγώνας της ΕΟΚΑ, αγώνας καθαρά ελληνικός, καθαρά αντι-ιμπεριαλιστικός και αντιαποικιακός, ήταν «μη βολικός» για τους παρακαθήμενους του Περισσού. Σημαίνων στέλεχος της Αριστεράς, που στιγματίζει μέχρι σήμερα τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ρωτήθηκε κάποτε από αυτόν που γράφει τούτες τις γραμμές, για ποιό λόγο ΑΚΕΛ και ΚΚΕ δεν αγωνίστηκαν κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας στην Κύπρο. Η απάντηση: «Το λαϊκό κίνημα δεν ήταν υπέρ της ένοπλης πάλης και βίας». Πολύ αριστερό, πολύ αγωνιστικό, έτσι σύντροφοι;

Το σημερινό εθνικό και ηθικό μας κατάντημα, ειδικά στην Κύπρο, δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα της απεμπόλησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της εγκατάλειψης του αιτήματος για Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα από την κυπριακή πολιτική ηγεσία. Που περιχαρακώθηκε στα προνόμια του νέου «κράτους». Έπρεπε να πέσει χρήμα, πολύ χρήμα. Και αξιώματα. Να χτιστεί στην Λευκωσία κάστα εξουσίας. Με την λήξη του αγώνα ο Γρίβας-Διγενής παρέδωσε ένα λαό λιοντάρι, αλλά κάποιοι έκτοτε επιχείρησαν να τον μετατρέψουν σε μία άβουλη αγέλη, όπου τα σύνορα της πατρίδας του καθενός θα εκτείνονται μεταξύ στομάχου, κοιλίας και βαλαντίου.

Ο Διγενής πήρε τους απλοϊκούς χωρικούς, τους αγρότες, τους υπαλλήλους, τους εργάτες, τους αμούστακους νέους – όταν πολλοί τον ειρωνεύονταν ότι δεν τον ακολουθούσε ούτε μια χούφτα ανθρώπων – και δημιούργησε μία πανστρατιά αγωνιστών έτοιμων να θυσιαστούν για την πατρίδα, την ελευθερία, την ΕΝΩΣΗ. Αυτοί οι απειροπόλεμοι αγωνιστές διεξήγαγαν έναν άνισο αγώνα εναντίον 35.000 χιλιάδων Άγγλων στρατιωτών, επικεφαλής των οποίων ήταν ο στρατάρχης Χάρντινγκ, Αρχηγός του Βρετανικού Γενικού Επιτελείου. Τους ντρόπιασαν, τους εξευτέλισαν και τελικά αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι η ΕΟΚΑ ήταν αήττητη.

Ας εξακολουθήσουν λοιπόν οι απάτριδες, οι διεθνιστούληδες, οι βολεμένοι, να ισχυρίζονται ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ έβλαψε δήθεν την κυπριακή υπόθεση. Το βέβαιο είναι ότι χωρίς τον αγώνα της ΕΟΚΑ η Κύπρος θα είχε την τύχη του Γιβραλτάρ ή της Σιγκαπούρης. Λεφτά, ευδαιμονία, επίσημη γλώσσα η αγγλική, πιθηκάνθρωποι αγνώστου ταυτότητας. Ποιοι είναι αυτοί που σαμπόταραν την Ένωση, το γνωρίζει ο καθένας που αντέχει και σκέπτεται μέχρι σήμερα: ένας πολτός από αμέτοχους, πολέμιους και υβριστές του αγώνα, όργανα και τσάτσους της αποικιοκρατίας, καιροσκόποι που δεν έριξαν ούτε μία πέτρα στους Άγγλους αποικιοκράτες.

Κάποιοι μάλιστα από αυτούς στην Λευκωσία, όπως στην Αθήνα οι «ήρωες» του Πολυτεχνείου, κατάφεραν να ανέλθουν σε πολιτικά και σε άλλα δημόσια αξιώματα. Βέβαια θα προτιμούσαν την συνέχιση της αγγλικής αποικιοκρατίας, την οποία πιστά θα υπηρετούσαν. Δεν πειράζει όμως, τα παράσιτα, πολιτικά και πάσης φύσεως, επιβιώνουν με κάθε κατάσταση. Έως και τώρα, με δόλιους τρόπους πολλοί και διάφοροι απεργάζονται την εθνική απονεύρωση του κυπριακού Ελληνισμού και προσπαθούν να τον αποκόψουν από τις ρίζες του, την παράδοση, την ιστορία, την γλώσσα. Ισοπεδώνουν αξίες και ιδανικά, καλλιεργώντας ύπουλα την άποψη ότι για την σημερινή εξέλιξη της εθνικής μας υπόθεσης φταίνε οι κακοί εθνικιστές. Ότι αν όσια και ιερά τα αρνηθούμε και τα εγκαταλείψουμε, θα διευκολύνουμε την προσέγγιση με τους Τούρκους.

Μάταιος κόπος. Ο ενωτικός κόσμος στην Κύπρο, είναι πάντα ζωντανός. Λείπει μόνο ο ηγέτης. Που θα απεγκλωβίσει τον κόσμο από τα κομματικά μαντριά, από την νάρκωση, από την απογοήτευση. Ο νυν πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, που το 1974 όπως λένε οι πληροφορίες δεν πολέμησε, γιατί «δεν ήξερε που βρισκόταν η μονάδα του», δεν πρέπει να γίνει μέτρο κρίσης του υγιούς κομματιού των Ελλήνων Κυπρίων. Χριστόφιες έρχονται και παρέρχονται. Γρίβας δεν ξαναγεννιέται. Για αυτό θα είναι ο τηλαυγής φάρος που θα εμπνέει εσαεί τον κυπριακό Ελληνισμό, που θα εμπνέει τις μελλοντικές γενιές. Γενιές που στους ώμους τους θα πέσει η ευθύνη της απελευθέρωσης των κατεχομένων εδαφών, η εθνική δικαίωση, η ΕΝΩΣΗ.

Έσεται ήμαρ...

---

Που οδηγούν την Κύπρο οι μανούβρες Χριστόφια;

του Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος 3.6.2008

Μετά τον «νέο άνεμο που έφερε η εκλογή Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας», παρατηρείται μια νέα κινητικότητα στο Κυπριακό. Ο πρόεδρος Χριστόφιας, καταξιωμένος πλέον πολιτικά, από το ύπατο αξίωμα, μπορεί πια να εφαρμόσει την δική του πολιτική, χωρίς να μπορεί να μένει στο απυρόβλητο, επειδή «...άλλος είναι ο πρόεδρος». Νιώθει, και είναι δηλαδή, ισχυρός, όσο ποτέ. Προεκλογικά ένα από τα συνθήματα του ήταν ότι «μπορεί καλύτερα». Μετεκλογικά όμως..., δεν βλέπουμε παρά μόνον ερασιτεχνικούς χειρισμούς. Ξεκίνησε με την γνωστή γκάφα ολκής, στο θέμα των εποίκων, και μπήκε στα βαθιά, ενεργώντας με απίστευτη ασέβεια προς την βούληση του 76% στο δημοψήφισμα, διορίζοντας τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στις λεγόμενες τεχνικές επιτροπές επίλυσης του Κυπριακού. Μετά από αυτό, μόνο ως κωμικοτραγική μπορεί να χαρακτηριστεί η θέση, που προβάλλεται, για την αντίθεσή του στην επαναφορά του Σχεδίου Ανάν.

Τι άραγε να περιμένουμε λοιπόν, μετά από «την πενταετία του σκότους», (όπως χαρακτηριστικά έλεγαν κάποιοι από τους πολέμιους του Τάσσου Παπαδόπουλου); Τα πρώτα σημάδια πάντως, δεν είναι καλά. Οι πρώτες εκατόν μέρες της διακυβέρνησης, χαρακτηρίζονται από συνεχείς εκπτώσεις στο Κυπριακό. Είναι αρκετό, το σημείο στο ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ, που ουσιαστικά μιλά για συνεταιρισμό δύο ισότιμων Συνιστώντων Κρατών, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ζημιάς που προήλθε, από τις μανούβρες του νέου προέδρου στο Κυπριακό. Να επισημάνουμε λοιπόν ότι, αν στα ελληνικά ακούγεται κάπως "αθώα" η διατύπωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και στην αγγλική, στην οποία η μετάφραση για την "πολιτεία", είναι η λέξη "state", που σημαίνει κράτος, και παραπέμπει στις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, και σε συνομοσπονδιακή λύση, μετά από παρθενογένεση. Αυτές ακριβώς δεν ήταν οι τουρκικές επιδιώξεις, στις οποίες μέχρι τώρα όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του Δημήτρη Χριστόφια, της προηγούμενης συγκυβέρνησης), αντιστέκονταν; Δεν είναι πιστεύω, παρατραβηγμένο να πούμε, ότι με τους χειρισμούς αυτούς, υποβιβάζεται αυτόβουλα (σε πιο πολύ πιο μεγάλο βαθμό, από τους προκάτοχούς του), από Πρόεδρος κράτους, σε κοινοτάρχη, ισότιμο συνέταιρο του Ταλάτ. Αναρωτιόμαστε: Έχει άραγε χωνέψει, ότι μέσω του "τσιμεντώματος του ΝΑΙ", η θητεία του ως Προέδρου της Κ.Δ., δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί; Τόσος κόπος για το ύπατο αξίωμα, για ένα τόσο άδοξο τέλος;

Προς τα πού οδεύουν τα πράγματα; Αν πρόκειται, με τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας (την νέα έξαρση της τουρκικής αδιαλλαξίας), να εκτιμήσουμε αντικειμενικά την κατάσταση, η πιο ασφαλής πρόβλεψη, είναι..., προς ένα νέο ναυάγιο. Από το οποίο όμως, πάλι θα βγούμε ζημιωμένοι. Αρχικά, οι Τούρκοι επενδύουν στην γενική κόπωση που έχει επέλθει στο Κυπριακό, και συμμετέχουν με την στάση τους στον ανήθικο εκβιασμό που γίνεται: «Το παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τελευταία φορά. Ή υπογράφετε αυτή τη λύση, ή επέρχεται η διχοτόμηση». Δυστυχώς σε αυτό τον εκβιασμό (που σφίγγει πιο πολύ τη θηλιά στον λαιμό της Κύπρου, συμμετέχει και η αξιωματική αντιπολίτευση, (στα χαρτιά μόνο πλέον) του ΔΗ.ΣΥ., με τον Νίκο Αναστασιάδη, να είναι πρώτο βιολί στην όλη προσπάθεια.

Μετά το νέο ναυάγιο, η Τουρκία θα προσπαθήσει να αναβαθμίσει περαιτέρω το ψευδοκράτος, για να προλειάνει το έδαφος για την υλοποίηση νέων στόχων στο Κυπριακό, που θα έχουν τελική κατάληξη, την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Οι Τούρκοι δεν βιάζονται, είναι γνωστό αυτό. Όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ο στόχος τους για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, είχε τεθεί, από τη δεκαετία του 1950, σε συνεννόηση με τους Βρετανούς. Και παρά ταύτα, οι ηγέτες μας συνεχίζουν να έχουν ως παντιέρα του "αγώνα" τους, την Διζωνική (τον στόχο που έθεσαν οι κατακτητές μας). Οι Τούρκοι με την εμμονή τους και την μεθοδικότητα τους, απέδειξαν ότι βάζουν μακροπρόθεσμους στόχους, και έχουν την ικανότητα να τους υλοποιούν. Αντίθετα από το δόγμα των δικών μας ηγετών, που δεν είναι άλλο από το... «βλέποντας και κάνοντας».