Σαν σήμερα πριν από 88 χρόνια δολοφονήθηκε ο μέγας ΕΛΛΗΝΑΣ Ίωνας Δραγούμης.Γεννήθηκε το 1878 και ήταν γιος του Πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Νομική, πολέμησε ως εθελοντής στον «άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο» του 1897 και το 1899 μπήκε στο διπλωματικό σώμα.
Αρχικά υπηρέτησε στο Μοναστήρι, ως υποπρόξενος και αμέσως κατάλαβε τον εκ βορρά κίνδυνο που απειλούσε την Μακεδονία. Μαζί με τον Παύλο Μελά (που είχε παντρευτεί την αδελφή του Ναταλία) και άλλους οργάνωσαν τον Μακεδονικό αγώνα, διαφυλάσσοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Το 1914 αρνήθηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Μικτή Επιτροπή ανταλλαγής πληθυσμών που συγκρότησε ο Βενιζέλος με τους Τούρκους και μετατέθηκε δυσμενώς στην Αγία Πετρούπολη.
Όπου εργάσθηκε ως Πρόξενος, πρώτη του φροντίδα ήταν η οργάνωση του ελληνικού στοιχείου.
Τον Μάιο του 1915 εκλέχθηκε βουλευτής Φλωρίνης και το 1916 ίδρυσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις». Το 1917 μετά την επιβολή του Βενιζέλου από τους συμμάχους, εξορίστηκε στην Κορσική μαζί με τον Γούναρη και άλλους αντιβενιζελικούς. Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε να είναι εξόριστος στην Σκόπελο. Αποφυλακίσθηκε το 1919 και ανέλαβε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολίτευσης» υπό τον Γούναρη.
Άποψή του ήταν ότι ο κύριος εχθρός ήταν οι Σλάβοι. Ήταν υπέρ της παραμονής των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και αντίθετος στην Μικρασιατική εκστρατεία μιας και πίστευε ότι δεν μπορούσαμε να διατηρήσουμε μια τόση μεγάλη έκταση. Πίστευε ότι οι Έλληνες έπρεπε να μείνουν στις πατρογονικές τους εστίες, να οργανωθούν και να προσπαθήσουν να αναλάβουν τον έλεγχο της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Την 30 Ιουλίου 1920 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου στη Λυών, όπου αυτός διαπραγματευόταν την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Μόλις η είδηση έγινε γνωστή στην Αθήνα οι «αγανακτισμένοι δημοκρατικοί πολίτες» βγήκαν στους δρόμους για να «πάρουν το αίμα τους πίσω». Έκαψαν εφημερίδες (Καθημερινή, Σκρίπ, Ημερησία κ.ά.) και ξυλοφόρτωσαν όποιους θεωρούσαν αντιπάλους τους, ενώ η αστυνομία είχε καταπιαστεί με τη σύλληψη αντιβενιζελικών πολιτικών (Στράτος κ.ά.). Από το μένος τους δεν γλίτωσε ούτε το θέατρο Κοτοπούλη, το οποίο και κατέστρεψαν ολοσχερώς...
Μια ομάδα «διαδηλωτών» αντιλαμβάνεται το Ιώνα Δραγούμη να κατεβαίνει με το αυτοκίνητό του την Κηφισίας. Συνοδευόταν από την κόρη της Μαρίκας Κοτοπούλη. Αφού τον σταμάτησαν και αποπειράθηκαν να τον λιντσάρουν, επενέβη ομάδα αστυνομικών με επικεφαλής τον Γύπαρη (αρχηγός των «δημοκρατικών ταγμάτων») που τον «συνέλαβαν». Λίγο πιο κάτω τον εκτέλεσαν με το πρόσχημα ότι έβγαλε όπλο και αποπειράθηκε να πυροβολήσει κάποιον αστυνομικό...
Πηγή : dexiextrem.blogspot.com
του Χρήστου Χαρίτου
Πηγή : Ελεύθερη Ώρα.
Ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από τα Βενιζελικά «Δημοκρατικά Τάγματα» του Παύλου Γύπαρη στις 31 Ιουλίου 1920, απέναντι από το σημερινό Χίλτον, εκεί όπου βρίσκεται και η επιτύμβια στήλη του. Η δολοφονία του ήταν απόρροια του εθνικού διχασμού και αποστέρησε την πατρίδα μας από ένα σπουδαίο πολιτικό και διανοούμενο, ο οποίος πάλεψε για μία Μεγάλη Ελλάδα με το όπλο και την πένα του.
Ο Ίων Δραγούμης αποτελεί για εμάς τους Έλληνες εθνικιστές τον κυριώτερο εκφραστή της εθνικής ιδεολογίας. Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και η στάση ζωής του αποτελούν ακόμη και σήμερα, 88 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του, πηγή για περαιτέρω επεξεργασία. Διότι ο Δραγούμης – όπως λέει ο Χρίστος Γούδης – είναι πάντα επίκαιρος. Ας επισημάνουμε κάποια αποσπάσματα από το έργο του, τα οποία αποδεικνύουν την σπουδαιότητα της σκέψεώς του και γιατί ο Ελληνικός εθνικισμός αποτελεί την γόνιμη σύνθεση μεταξύ πατριωτισμού, πολιτισμού και ελευθερίας.
Η μεγάλη πολιτική σημασία της σκέψεως και των θέσεων του Δραγούμη είναι ότι εκφράζει ένα έλλογο και λειτουργικό εθνικισμό. Ένα εθνικισμό με σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, προσηλωμένο στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας (Κοινοτισμός), ένα εθνικισμό ο οποίος απορρέει από τον Ελληνικό πολιτισμό και υπερασπίζεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των Ελλήνων. Αυτά αποτελούν την μεγάλη ιδεολογική παρακαταθήκη του Δραγούμη προς εμάς.
Τα αξιακά προτάγματα του Δραγούμη είναι:
Ο Δραγούμης εκφράζει έναν ουμανιστικό εθνικισμό. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».
Γράφει για την σύνδεση του έθνους με τον πολιτισμό: «Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».
Για τον εθνικισμό: «Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».
Θα έλεγε σήμερα στην Ρεπούση: «Τα Ελληνικά σχολεία είναι για 2 σκοπούς: να ανοίγουν τα μυαλά και να φουσκώνουν το παιδί με τον εθνισμό του. Η παράδοση είναι ο σύνδεσμος των ατόμων μίας φυλής, τωρινών και περασμένων, που τα κάνει έθνος. Ιστορία είναι η συνείδηση του συνδέσμου αυτού. Να νοιώθεις την καταγωγή σου, την συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία που σου κάνει συνειδητό το πέρασμα του έθνους σου μέσα στους αιώνες».
Για τους νεοραγιάδες: «Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».
Για την Ενωμένη Ευρώπη: «Ναι, το βλέπω πως η Ευρώπη ενώνεται, πως τα έθνη και οι φυλές ζυγώνουν η μία την άλλη. Αλλά εγώ είμαι ένας και εγώ θα ακουμπήσω επάνω στους γύρω μου ανθρώπους. Και αυτοί είναι οι Έλληνες».
Για την παγκόσμια δημοκρατία: «Τόσο αγαπώ την Ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι κοσμοπολίτες, θα έλεγα να μην ονομαζόμασταν Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μίας απέραντης δημοκρατίας».
Για τον πολυπολιτισμό: «Μόνο εμείς, όσοι νοιώθουμε την δική μας την πατρίδα, μπορούμε να νοιώσουμε και των άλλων τις πατρίδες. Πρώτα πρέπει να νοιώσω τον εαυτό μου καλά, έπειτα καλά το έθνος μου και έτσι φθάνω στην ανθρωπότητα. Όσοι λένε πως είναι κοσμοπολίτες και δεν περνούν από όλα αυτά τα στάδια δεν μπορούν να νοιώσουν την ανθρωπότητα».
Για τους πολιτικάντηδες: «Το Σύνταγμα θέλησε να δώσει στο έθνος αντιπροσώπους και είπε να υπάρχουν βουλευτές. Επρόκειτο αυτοί οι βουλευτές να αντιπροσωπεύσουν το έθνος. Αλλά η πραγματικότητα τα χάλασε και οι βουλευτές δεν είχαν κανένα συμφέρον να καταγίνουν με το έθνος. Τέτοιοι μια φορά δεν είναι. Για όνομα του Θεού, βρείτε άλλους να αντιπροσωπεύσουν το έθνος».
Ο Ίων Δραγούμης ήταν υιός πρωθυπουργού, μεγαλοαστός, μορφωμένος. Θα μπορούσε να γίνει μποέμ, να κάνει ξωτικά ταξίδια, να απολαμβάνει μία ζωή ηδονιστική. Αντ’ αυτού, προτίμησε τους βάλτους της Μακεδονίας, το χρέος και την θυσία, το «μαρτύρων και ηρώων αίμα».
Στάθηκε πιστός στις ιδέες του ακόμη και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα που πρέπει να γίνουν και όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω».
Σήμερα ο αγώνας που δίνουμε είναι ακόμη δυσκολότερος. Διότι στην εποχή του ο πατριωτισμός ήταν κοινό κτήμα όλων των Ελλήνων και η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, Βενιζελική ή Βασιλική, έδινε όλες της τις δυνάμεις στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων και των δικαιωμάτων του Ελληνισμού.
Σήμερα όμως όποιος μιλάει για έθνος χαρακτηρίζεται ακροδεξιός από την κατεστημένη νεοταξική Αριστερά. Δεν ξέρω λοιπόν αν τελικώς νικήσουμε. Ξέρω όμως ότι - αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι του Δραγούμη - θα είμαστε υπερήφανοι για την ζωή που ζήσαμε και τις αξίες για τις οποίες πολεμήσαμε. ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου