O Nεο - Οθωμανισμός οικοδομείται στη Washington

Πηγή: ΕΝΔΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

του Κώστα Πικραμένου

H Toυρκία είναι μία πολύπλοκη χώρα χωρίς υπερβολή. Ο αναγνώστης τουρκικών ειδήσεων οφείλει να γνωρίζει «έννοιες και όρους» προκειμένου να κατανοήσει τις εξελίξεις πίσω από το Αιγαίο. Είναι πολύ δύσκολο για τον απλό πολίτη που διαβάζει τακτικά (ή όχι) την αρθρογραφία περί Τουρκίας να διαμορφώσει σφαιρική άποψη για το τι πραγματικά συμβαίνει. Ακόμα και για τους αναλυτές η Τουρκία είναι γρίφος…
Αυτός είναι βέβαια και ο βασικός λόγος που σχεδόν όλοι οι ειδικοί περί Τουρκίας (σε παγκόσμιο επίπεδο) είναι… Τούρκοι!

Στα Κέντρα Στρατηγικών Μελετών των ΗΠΑ όλοι οι αναλυτές που ασχολούνται με τα τεκταινόμενα στη γείτονα χώρα είναι Τούρκοι. Στη Γαλλία δε οι «τουρκολόγοι» είναι... Τούρκοι ή Γάλλοι που ζουν ή έζησαν μεγάλο μέρος της επαγγελματικής τους καριέρας στη Τουρκία. Εν ολίγοις η οποιαδήποτε ανάλυση ή policy paper περί Τουρκίας συντάσσεται και διανέμεται σε κέντρα εξουσίας και ΜΜΕ από χέρια Τούρκων.
Στην Ελλάδα δε οι «τουρκολόγοι» είναι αν όχι ανύπαρκτοι, μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού. Ελάχιστοι μιλούν ή κατανοούν την Τουρκική γλώσσα και έχουν καθημερινή επαφή με τα πεπραγμένα της Ανατολίας. Αυτό εξηγεί και το έλλειμμα πληροφόρησης που υπάρχει στη χώρα μας και καλούνται να το «καλύψουν», τρόπον τινά, 2-3 ιστολόγια (blogs).

Στο βιβλίο που ετοιμάζω «Νεο-οθωμανισμός: Η ισλαμοδημοκρατία του 21ου αιώνα» παρουσιάζω τους άξονες, τα εργαλεία και τα δίκτυα εξάπλωσης του εναλλακτικού τουρκικού Ισλάμ που θα κυριαρχήσει τον 21ο αιώνα σε ολόκληρο το κόσμο όπου η Τουρκία θα καταστεί παγκόσμια θρησκευτική δύναμη και θα συμμετέχει ως de facto εταίρος σε μηχανισμούς λήψης αποφάσεων όπως το G7.

Την προηγούμενη εβδομάδα διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο Georgetown στην αμερικανική πρωτεύουσα 2ήμερο συμπόσιο για το Κίνημα Gulen και το εναλλακτικό Ισλάμ. (Σχετικά με το Fethullah Gulen, υπάρχει video στα αγγλικά στο http://endoturkika.blogspot.com). Ο Gulen, (67 ετών) πρώην τούρκος ιμάμης, είναι ο μεγαλύτερος θρησκευτικός ηγέτης της σύγχρονης Τουρκίας, «ελέγχει» το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ και τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Gul (Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας αντίστοιχα) είναι μαθητές του.

Στο συμπόσιο έλαβαν μέρος επιφανείς καθηγητές Θεολογίας και Διεθνών Σχέσεων από διάφορες χώρες, γεγονός που αντανακλά την αποδοχή του κινήματος Gulen σε διάφορους κύκλους εξουσίας ανά τον κόσμο. Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων (του Georgetown). k. Espossito χαρακτήρισε το κίνημα Gulen «ως το σημαντικότερο ισλαμικό κίνημα του 21ου αιώνα». Ο εν λόγω καθηγητής θεωρείται ο πλέον ειδικός σε θέματα Ισλάμ στις ΗΠΑ και απολαμβάνει σεβασμού τόσο από την πολιτική ελίτ όσο και την ελίτ των media (εφημερίδες και τηλεόραση).

Όλα αυτά θα μπορούσαν να περιοριστούν σε ένα στενό «ακαδημαϊκό πλαίσιο» αν δεν ξέσπαηε η υπόθεση της Sibel Edmonds. Η συγκεκριμένη ιρανή (τουρκόφωνη) μεταφράστρια του FBI απολύθηκε μετά από καταγγελίες που έκανε στους ανωτέρους της σχετικά με παράνομες δραστηριότητες του Αμερικανo-Toυρκικού Συμβουλίου (ΑΤC) στις ΗΠΑ.

H πρώην πράκτορας (του FBI) Sibel Edmonds υποστήριξε ότι «Μετά από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι υπερδυνάμεις άρχισαν να μάχονται για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας και ιδιαίτερα για το πετρέλαιο και το φυσικού αέριο καθώς επίσης και τη στρατηγική αξία της περιοχής. Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία της περιοχής και τη δυσπιστία απέναντι στη Δύση, οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ και ως καθεστώς μαριονετών. Η Τουρκία μοιράζεται την ίδια κληρονομιά / φυλή με ολόκληρο τον πληθυσμό της κεντρικής Ασίας, την ίδια γλώσσα (Turkic), την ίδια θρησκεία (Sunni Ισλάμ), και φυσικά, τη στρατηγική θέση και την εγγύτητα. Από το 1996 άρχισε μία παράνομη, συγκεκαλυμμένη επιχείρηση στην κεντρική Ασία από μια μικρή ομάδα στις ΗΠΑ προσηλωμένη στην προώθηση της βιομηχανίας πετρελαίου και της πολεμικής βιομηχανίας, χρησιμοποιώντας τους τούρκους, σαουδάραβες και πακιστανούς, για να προάγουν αυτόν τον στόχο στο όνομα του Ισλάμ. Έχω πει επανειλημμένα ότι αυτές οι παράνομες συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις τόσο από τους Τούρκους όσο και ορισμένα αμερικανικά πρόσωπα χρονολογούνται από το 1996, και περιλαμβάνουν τρομοκρατικές δραστηριότητες, ναρκωτικά, λαθραίο πέρασμα και ξέπλυμα χρημάτων, εμπόριο όπλων.

Η Ρωσική αντικατασκοπεία (FSB) έχει υποστηρίξει ότι το Kίνημα Gulen έχει συμμετάσχει σε δράσεις κατασκοπείας για λογαριασμό της CIA μέσω των επιχειρήσεων και των ιδρυμάτων / σχολείων που έχει ιδρύσει στη Ρωσία. Ο επικεφαλής της FSB Nikolay Patrushev έχει αναφέρει τα ονόματα αυτών των επιχειρήσεων και ιδρυμάτων. Συγκεκριμένα κατονόμασε τις επιχειρήσεις Serhad και Eflak, καθώς επίσης και τα ιδρύματα όπως Toros, Tolerans και Ufuk. Ο Patrushev έχει κατηγορήσει το Κίνημα Gulen για παν-τουρκική προπαγάνδα, για προσπάθεια να ενταχτούν οι ρωσικές νεολαίες στο Ισλάμ και για συμμετοχή σε ορισμένες δραστηριότητες lobbying.

Σε πρόσφατη δίκη του Fethullah Gulen (σχετικά με τη χορήγηση άδειας διαμονής στις ΗΠΑ) οι εισαγγελείς υποστήριξαν ότι βασικός λόγος άρνησης της VISA ήταν τα στοιχεία που υπάρχουν για μερική χρηματοδότηση του Κινήματος Gulen από τη CIA, επιχείρημα που ενισχύεται από τις αποκαλύψεις της Sibel Edmonds. Πρώην πράκτορες της CIA συνέταξαν επιστολή υποστήριξης του Fethullah Gulen στο δικαστήριο.

Τελευταία τόσο το περιοδικό Foreign Policy στις ΗΠΑ όσο και το Prospect στην Αγγλία εξέλεξαν (μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών) το Fethullah Gulen ως το κορυφαίο διανοούμενο της εποχής μας!!!. Η φήμη του έφτασε και στην Ελλάδα με ολοσέλιδο αφιέρωμα (προβολή) στη Καθημερινή από το «μακεδονολόγο» Σταύρο Λυγερό.

Συμπέρασμα:
Η Washington προωθεί το νέο-οθωμανισμό σε όλο τον κόσμο, έμμεσα ή άμεσα έχοντας διττό στόχο: 1) Την χειραγώγηση του ισλαμικού κινήματος και 2) Τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων στις μουσουλμανικές χώρες. Στη βάση αυτή η υποστήριξη του ΑΚΡ στη Τουρκία (από τις ΗΠΑ) αποτελεί προϋπόθεση για τα σχέδια της Washington. Την ίδια στιγμή ο Στρατός στη Τουρκία θεωρεί το Gulen “κόκκινο πανί του κοσμικού κράτους» αλλά θέλει να τον χρησιμοποιήσει τόσο στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας όσο και στη χειραγώγηση του κουρδικού.

H γεωπολιτική σκέψη των Τούρκων στρατηγών

To οργανόγραμμα της Διοίκησης Ακαδημιών Πολέμου της Τουρκίας

Του Σάββα Καλεντερίδη

Πηγή: infognomonpolitics

Παραθέτουμε κείμενο ομιλίας του διοικητού των Ακαδημιών Πολέμου των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ), στρατηγού Σενογούλ, την οποία εκφώνησε στις 11 Ιανουαρίου 2001, στα πλαίσια σεμιναρίου-συμποσίου στο οποίο συμμετείχε το σύνολο της ιεραρχίας των ΤΕΔ.
Με δεδομένο οτι επρόκειτο για επίσημη υπηρεσιακή διαδικασία, στην οποία ήταν παρούσα όλη η ηγεσία των ΤΕΔ, μπορούμε να πούμε ότι το κείμενο της ομιλίας απηχεί τις απόψεις του κεμαλικού κατεστημένου της Τουρκίας, με το οποίο, κατά κάποιο τρόπο, έχει ταυτιστεί ο σημερινός πρωθυπυοργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Στπ τέλος της ομιλίας ακολουθούν σχόλια που έγραψα το 2001, λίγες μέρες μετά το συμπόσιο.

"Η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας, το μέλλον των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και οι επιδράσεις τους στη Τουρκία."

Διοίκηση Ακαδημιών Πολέμου

Το Κείμενο της Ομιλίας του Στρατηγού Σένογουλ (11 Ιανουαρίου 2001)

Αξιότιμοι στρατηγοί μου, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, αξιότιμοι εκπρόσωποι του τύπου, σας καλωσορίζω στη Διοίκηση Ακαδημιών Πολέμου
Κάθε εκπαιδευτικό έτος διοργανώνεται ένα συμπόσιο στις Πολεμικές Ακαδημίες, οι οποίες είναι τα ανώτατου επιπέδου ιδρύματα εκπαίδευσης-μάθησης και επιστήμης των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Το θέμα του συμποσίου του έτους που διανύουμε είναι, "Η Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας, το μέλλον των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και οι επιδράσεις τους στη Τουρκία."
Σκοπός του συμποσίου είναι ο καθορισμός
• της επίδρασης στην εθνική ασφάλεια, των εξελίξεων στην περιοχή ενδιαφέροντος και επιρροής της Τουρκίας,
• των πιθανών σεναρίων κινδύνου και απειλής και κυρίως
• της γενικής θέσης και ρόλου της Τουρκίας
• των πολιτικών εθνικής ασφάλειας της Τουρκίας
• των στρατηγικών που πρέπει να ακολουθήσει η Τουρκία
ιδίως υπό το πρίσμα των πιθανών αλλαγών που είναι δυνατόν να προκύψουν στο διεθνές σύστημα και στην Ε.Ε.

Στο συμπόσιο που θα διαρκέσει δύο ημέρες, εσείς οι αξιότιμοι προσκεκλημένοι μας και οι σπουδαστές της Ακαδημίας Εθνικής Ασφάλειας και της Ακαδημίας Ενόπλων Δυνάμεων θα παρακολουθήσετε ως συμμετέχοντες ενώ οι σπουδαστές των Ακαδημιών Πολέμου του στρατού ξηράς, του πολεμικού ναυτικού και της πολεμικής αεροπορίας, θα παρακολουθήσουν το συνέδριο ως θεατές από το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης.

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι,

Μπαίνοντας στον 21ο αιώνα είμαστε αντιμέτωποι με μία κατάσταση κατά την οποία οι συνεχόμενες αλλαγές στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα ανέτρεψαν τις υπάρχουσες ισορροπίες, δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου δεσπόζουν η περιφερειακή αστάθεια και οι συγκρούσεις, μεταβάλλονται τα σύνορα, δεν διακρίνονται καθαρά οι δυνάμεις που εξασφαλίζουν τη σταθερότητα και επιτηρούν την τάξη, ενώ έχουν εμφανιστεί διάφορες ομάδες οι οποίες απειλούν τη συνοχή και δομή των κρατών.

Τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ου αιώνα που επηρέασαν το πεπρωμένο και την τύχη της ανθρωπότητας συνέβησαν στην Ευρώπη. Από το γεγονός αυτό συμπεραίνουμε ότι και οι προσπάθειες που γίνονται και θα γίνουν για την εξασφάλιση των αναγκών ισορροπίας και ασφαλείας και κατά τον 21ο αιώνα θα επικεντρωθούν στην ίδια περίπλοκη ήπειρο, την Ευρώπη.

Τοι παγκόσμιοι πόλεμοι και τα ανθρώπινα δράματα που βιώθηκαν τον 20ο αιώνα προκάλεσαν αναζητήσεις για διεθνή ασφάλεια. Από τις αναζητήσεις και διεργασίες αυτές προέκυψαν οι διάφορες διεθνείς οργανώσεις και οργανισμοί που κατάφεραν ως ένα βαθμό να μεταφέρουν την ανθρωπότητα στο τέλος του 20ου αιώνα δίχως να την εμπλέξουν σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Όμως στα τελευταία δέκα χρόνια του αιώνα ανατράπηκε η διπολική τάξη ασφάλειας της ψυχροπολεμικής περιόδου, αφήνοντας τη θέση της σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας. Μετά την ήττα του κομουνισμού στο ψυχρό πόλεμο διαλύθηκαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και η Σοβιετική Ένωση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση φαινομένων τα οποία άρχισαν να απειλούν τη γενική ασφάλεια και το περιβάλλον ειρήνης σε πολλά σημεία του κόσμου. Τα φαινόμενα αυτά είχαν το χαρακτήρα τοπικών και περιφερειακών κρίσεων, εθνικιστικών κινημάτων, διεθνούς τρομοκρατίας, θρησκευτικού φανατισμού, όπλων μαζικής καταστροφής και πύραυλων μεγάλου βεληνεκούς.

Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Η.Π.Α. παρέμεινε σαν η μοναδική υπερδύναμη στην υφήλιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Κίνα, είναι ανάμεσα στις χώρες που προηγούνται στον αγώνα γιά να λάβουν το χρίσμα της δύναμης παγκόσμιας εμβέλιας. Εκτιμάται ότι και η Ρωσική Κοινοπολιτεία είναι πιθανόν να παίξει εξισορροπητικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία αποκατάστασης ενός νέου παγκόσμιου συστήματος ισορροπιών. Τα πρώτα σημάδια της προσπάθειας και του αγώνα που κάνει η Ρωσία γιά να ανακτήσει το ρόλο της στο παγκόσμιο σκηνικό, ήδη άρχισαν να φαίνονται από τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζει γιά επανάκτηση της επιρροής της στον Καύκασο και την Κ. Ασία και από τις προσπάθειες που κάνει γιά επαναπροσέγγιση με την Κίνα.

Η έννοια της ασφάλειας των κρατών, άρχισε να διαφοροποιείται και να εκλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο στο νέο πολιτικό γίγνεσθαι. Η εμβέλεια και το εύρος των στρατιωτικών επιχειρήσεων που στοχεύουν στη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας και της διατήρησης της ύπαρξης μιάς χώρας επεκτάθηκαν. Έτσι, πέραν των θεμάτων που σχετίζονται άμεσα με την στρατιωτική ισχύ, απέκτησαν τη δικιά τους σημασία στην αντίληψη γιά την ασφάλεια ενός κράτους, και τα θέματα που εντάσσονται στο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και τεχνολογικό πεδίο.

Το μελλοντικό περιβάλλον ασφάλειας θα εξαρτάται από την πραγματοποίηση και από το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης και του εκδημοκρατισμού των χωρών. Εκτιμάται ότι η ειρήνη στον κόσμο θα καταστεί δυνατόν να συνεχιστεί, στο βαθμό που θα πραγματοποιηθούν αυτά στις χώρες της υδρογείου, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα ξαναδημιουργηθεί κλίμα καχυποψίας και μη εμπιστοσύνης.

Σήμερα η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει καμμία απ’ αυθείας απειλή εκτός από την πυρηνική. Με αφετηρία το σημείο αυτό η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας, έχει παραιτηθεί από τη νοοτροπία, “άμυνα βασισμένη στη φύλαξη των συνόρων ”. Στη θέση της έχει κατευθηνθεί προς την αντίληψη “στρατηγικής ασφάλειας”, που βασίζεται στη διαφύλαξη των εκτός συνόρων συμφερόντων της και στην επιτόπου επίλυση προβλημάτων, μη δίνοντας ευκαιρία να μετατραπούν σε αρνητικές εξελίξεις. Πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο ότι η Ευρώπη μικροπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα θα συνεχίσει αυτή τη πολιτική και θα επέμβει στις εξελίξεις δίνοντας προτεραιότητα στα Βαλκάνια.

Η σημαντικότερη μεταψυχροπολεμική εξέλιξη για την ασφάλεια της Ευρώπης είναι ο προσανατολισμός της στην “επιχείρηση διοίκησης και διαχείρησης κρίσεων” και η έναρξη διαμόρφωσης της δομής των δυνάμεων της προς αυτή τη κατεύθυνση, παραιτούμενη από το καθήκον συλλογικής άμυνας.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η Ευρώπη απομακρυνόμενη από την αντίληψη συλλογικής άμυνας, οδηγείται προς τη κατεύθηνση ίδρυσης ενός ανεξάρτητου, αν χρειαστεί, οργανισμού ασφαλείας, ο οποίος θα λειτουργεί υπό την πυρηνική προστασία των ΗΠΑ. Η κατάσταση αυτή θα καταστήσει το ΝΑΤΟ, στη θέση ενός οργανισμού με μειωμένη επιρροή στην Ευρώπη.

Ένα νέο σχέδιο για την άμυνα και την ασφάλεια της Ε.Ε., που αρχικά εμφανίστηκε στις συναντήσεις κορυφής του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ και βγήκε στην επικαιρότητα στην Αγγλο- Γαλλική συνάντηση κορυφής του Σεν Μαλό το Δεκέμβρη του 1998, έφερε νέα διάσταση στις μέχρι τώρα προσεγγίσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η νέα αυτή διάσταση είναι, η ευρωπαϊκή ταυτότητα για την ασφάλεια και άμυνα.

Το ΝΑΤΟ ασχολήθηκε με το θέμα της ευρωπαϊκής ταυτότητας για την ασφάλεια και την άμυνα, στη συνάντηση του Απριλίου 1999 στην Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της συνάντησης και τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στο στρατηγικό δόγμα, οι σχέσεις ΝΑΤΟ- Ε.Ε. θα βασιζόταν στα υπάρχοντα συστήματα μεταξύ ΝΑΤΟ Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.

Σύμφωνα με αυτό, σε περίπτωση χρήσης των δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ σε επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, όλοι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι έχουν δικαίωμα ίσης συμμετοχής από την αρχή της επιχείρησης.

Αλλά στη συνάντηση του Συμβουλίου Υπουργών της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης στις 13 Νοεμβρίου 2000 στη Μασσαλία, αποφασίστηκε να σταματήσει ο υπάρχον πολιτικός διάλογος μεταξύ των χωρών της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και της Ε.Ε. και μετά από μια μεταβατική περιόδο να καταργηθούν εντελώς οι ομάδες εργασίας της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ε.Ε.αναδιοργανώθηκε στα πλαίσια της διαδικασίας διεύρυνσης στη συνάντηση κορυφής της Νίκαιας στις 7- 8 Δεκεμβρίου. Στη συνάντηση αυτή έχει αποφασιστεί ο αριθμός των αντιπροσώπων με τους οποίους θα εκπροσωπούνται στα διάφορα όργανα της Ε.Ε. οι χώρες μέλη και οι 12 υποψηφίες χώρες μέλη, όταν ολοκληρωθεί το στάδιο της διεύρυνσης. Η Τουρκία αφέθηκε απ’ έξω και δεν συμπεριλαμβάνεται στην νέα δομή της Ε.Ε. που αποτελείται από 27 χώρες.

Επιπλέον, όσον αφορά στα θέματα ασφάλειας και πολιτικής άμυνας, δεν δόθηκε καθόλου σημασία στις διατάξεις της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και δεν ελήφθησαν υπόψη τα δικαιώματα που είχαν αποκτήσει στα πλαίσια της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, χώρες του ΝΑΤΟ οι οποίες δεν είναι μέλη της Ε.Ε.

Από την άλλη πλευρά στις αποφάσεις της κορυφής, οι δεσμευτικές διατάξεις για το Αιγαίο και τη Κύπρο, που υπάρχουν στο Κείμενο της Εταιρικής Σχάσεις της Τουρκίας, έχουν ζημιογόνες ιδιότητες για τις ανάγκες ασφαλείας της χώρας μας.

Στη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες κατά τις 14- 15 Δεκεμβρίου 2000, που πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια της κορυφής της Νίκαιας, παρά τις ανωτάτου επιπέδου πιέσεις της Αμερικής, η Τουρκία δικαίως εμπόδισε την εγγυημένη πρόσβαση στη χρήση των δυνατοτήτων τουΝΑΤΟ από την Ε.Ε.

Οι εξελίξεις αυτές, φέρνουν στην επιφάνεια δυο σημαντικά από την άποψη της Τουρκίας θέματα. Το πρώτο είναι η μείωση της δραστικότητας του ΝΑΤΟ και του Υπερατλαντικού δεσμού και η φθορά της αποτρεπτικότητας του ΝΑΤΟ από τις ενέργειες της Ε.Ε. Το δεύτερο είναι η πιθανότητα, η εξέλιξη των επιχειρήσεων ή των άλλων δραστηριοτήτων υπό την ηγεσία της Ε.Ε., να έχει τέτοια μορφή που μπορεί να επιδράσει αρνητικά την ασφάλεια της Τουρκίας.

Η Τουρκία είτε στον άξονα ανατολής- δύσης, είτε βορρά- νότου, βρίσκεται στην πιο ευαίσθητη πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και γεωστρατηγικά ζώνη του κόσμου. Η Τουρκία λόγω της θέσης της στο κέντρο του τριγώνου Βαλκανίων- Καυκάσου- Μέσης Ανατολής, όπου αυξάνονται οι νέες απειλές και τα ρίσκα, είναι και απευθείαν στόχος των απειλών αυτών και όταν δεν είναι βρίσκεται υπό την έμμεση επίδρασή τους.

Αν ληφθεί με προσοχή υπόψη, αυτό που ακόμη και οι ειδικοί δέχονται, ότι οι πιθανές κρίσεις που θα συναντήσει η Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, θα εμφανιστούν κοντά στη Τουρκία, υπάρχει πιθανότητα οι επιχειρήσεις αποτροπής κρίσεων υπό την ηγεσία της Ε.Ε., να επηρεάσουν με τον ένα ή άλλο τρόπο τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα της Τουρκίας. Για το λόγο αυτό είναι ζωτικής σημασίας η συμμετοχή της Τουρκίας στους σχετικούς μηχανισμούς αποφάσεων, σε περιπτώσεις που υπάρχει ενδεχόμενο επέμβασης στις κρίσεις από την Ε.Ε.

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι,

Το κίνημα δυτικοποίησης που άρχισε στη χώρα μας το 1839, στράφηκε προς το στόχο του εκσυγχρονισμού με την κήρυξη της Δημοκρατίας το 1923.

Οι ιδέες και τα ιδανικά του εκσυγχρονισμού που ποθούμε επί δύο αιώνες τώρα, εμπεριέχονται στις βασικές αρχές και στη φιλοσοφία της δημοκρατίας μας. Γίναμε ευτυχισμένοι με την υποψηφιότητά μας στην Ε.Ε., από την άποψη πραγματοποίησης του ιδανικού αυτού. Γιατί πιστεύουμε ότι επωφελούμενοι από τις εμπειρίες που θα αποκτήσουμε λόγω της Ε.Ε., θα καταφέρουμε να υψώσουμε γρήγορα τη χώρα μας σε ένα δημοκρατικό και σύγχρονο επίπεδο πολιτισμού.

Όμως δεν είναι δυνατό να πούμε ότι και οι χώρες μέλη της Ε.Ε. είναι ευτυχισμένες από αυτές τις εξελίξεις όπως και εμείς. Γιατί κάποιες χώρες μέλη της Ε.Ε., είναι προκατειλημμένες ενάντια στη χώρα μας και συμμετέχουν πάντα σε οποιαδήποτε αντιτουρκική κίνηση. Κάποιες άλλες χώρες της Ε.Ε., προτιμούν αντί να βάλουν τη Τουρκία στην Ε.Ε., να παραμείνουν σε ένα στάτους στενής συνεργασίας μαζί της.

Εισηγητής αυτής της άποψης, είναι ο τέως Πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντεστέν και ο τέως πρωθυπουργός της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιντ. Οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες μετά δυσκολίας υποστηρίζουν την υποψηφιότητα της Τουρκίας. Δεν είναι δυνατό να βρεθεί έστω και μία χώρα μέλος της Ε.Ε., οι οποία υποστηρίζει εγκάρδια την υποψηφιότητα της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Στο σημείο αυτό δικαίως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: “Για ποιό λόγο οι χώρες μέλη της Ε.Ε. δέχθηκαν τη Τουρκία σαν υποψήφια χώρα στην Ε.Ε.;”. Την απάντηση, θα την μάθουμε στο τέλος του συμποσίου.

• Ο αποκλεισμός της Τουρκίας από τα όργανα αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας για την Ασφάλεια και Άμυνα, που αποφασίστηκε στη σύνοδο της Νικαίας, παρά τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον
• Ο αποκλεισμός και η πρόβλεψη μη συμμετοχής της Τουρκίας στα διάφορα όργανα της Ε.Ε. με βάση τη νέα δομή της Ε.Ε.
• η αναβολή της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. για μετά το 2010, καθώς και
• H απαίτηση σύμφωνα με τις αποφάσεις της Νίκαιας, να κάνουμε μονομερείς υποχωρίσεις στα θέματα της Κύπρου και του Αιγαίου, σαν να είμαστε εμείς αυτοί που τα δημιουργήσαμε
• H απαίτηση να κάνουμε θυσίες και υποχωρήσεις σε σχέση με την άποψή μας γιά το εθνικό κράτος
θεωρούνται από την πλευρά μας σαν άδικες και αχάριστες συμπεριφορές της Ε.Ε. προς την Τουρκία, οι οποίες συμπεριφορές, προκαλούν στην Τουρκία ένα αίσθημα εμπαιγμού και μεροληψίας.
Από την άλλη πλευρά, η έγκριση της υποτιθέμενης Αρμενικής γενοκτονίας με μεγάλη πλειοψηφία, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει πειράξει και έχει προσβάλει σε αφάνταστο βαθμό τον τουρκικό λαό.

Οι συζητήσεις που θα διεξαχθούν τις επόμενες μέρες αρχικά στο Γαλλικό και μετά σε άλλα Ευρωπαϊκά εθνικά κοινοβούλια για την υποτιθέμενη Αρμενική γενοκτονία, αν εγκριθούν θα αποδείξουν ότι η Τουρκία δεν βρίσκει το αντίκρισμα της εμπιστοσύνης που δείχνει στους Ευρωπαίους φίλους της. Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων πολιτικών του τύπου, “οι αποφάσεις ανήκουν στο κοινοβούλιο, εμείς δεν έχουμε λόγο” και “Οι αποφάσεις δεν είναι δεσμευτικές για τις κυβερνήσεις μας ”, δεν θα ικανοποιήσουν τον τουρκικό λαό και ο τουρκικός λαός ποτέ δεν θα δει τις άδικες αυτές αποφάσεις καλοπροαίρετα και δεν θα χωνέψει την αχαριστία αυτή.

Όλα αυτά, θα ρίξουν από τα σύννεφα τους θιασώτες της Ε.Ε. στη Τουρκία και θα δικαιολογήσουν αυτούς που είναι αντίθετοι προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Αξιότιμοι προσκεκλημένοι,

Μέσα σε αυτή την περίπλοκη και ευαίσθητη κατάσταση η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να χαράξει και να καθορίσει νέες πολιτικές και νέες στρατηγικές. Αν η Τουρκία δεν λειτουργήσει προνοητικά και προληπτικά και δεν καταφέρει να δημιουργήσει νέες πολιτικές και νέες προτάσεις με λύσεις, ενεργώντας με βάση το δυναμικό της που οφείλεται
• στην αξία της γεωγραφική της θέσης
• στην ιστορική και πολιτιστική της κληρονομιά και
• στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτικής της παράδοση και δυναμική
τότε θα αναγκαστεί μετά από τυπικές διαπραγματεύσεις να δεχθεί τις λύσεις και τους τρόπους λειτουργίας και συμπεριφοράς που έχουν παράγει πιό πριν κάποιοι άλλοι.

Για το λόγο αυτό, οι πολύτιμες απόψεις που θα καταθέσετε στο συμπόσιο, θα φωτίσουν μέτρα που πρέπει να λάβει η Τουρκία για να εξασφαλίσει όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά τις ανάγκες της για ασφάλεια μέσα σε ένα περιβάλλον και οργάνωση που αλλάζει γρήγορα.

Εύχομαι το συμπόσιο αυτό να είναι επιτυχημένο και ωφέλιμο και υποβάλλω τα σέβη μου.

Σημειώσεις και σχόλια του Σάββα Καλεντερίδη
Ο αντιστράτηγος Σενογούλ, θεωρείται από τους σκληρούς κεμαλιστές στην ανώτατη ιεραρχία των ΤΕΔ.
Διετέλεσε διοικητής του 15ου Σώματος Στρατού, το οποίο εδρεύει στη Νικομήδεια και λαμβάνει αποστολής "ελληνικού ενδιαφέροντος" υπό τη Στρατιά Αιγαίου.
Σε συζητήσεις που γίνονται στην ανώτατη ιεραρχία των ΤΕΔ εκφράζει σκληρές κεμαλιστικές θέσεις και έντονα ανθελληνικά στοιχεία, ενώ είναι φανατικός οπαδός της άποψης ότι η Τουρκία πρέπει να καταλάβει στρατιωτικά το μισό Αιγαίο και στη συνέχεια να αμφισβητεί το υπόλοιπο μισό.
Θεωρείται εξελίξιμος γιά αρχηγός ΓΕΕΘΑ, αφού τον στηρίζει το σκληρό κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο.
Φυσικά, σε σχέση με την εξέλιξή του, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στις ΤΕΔ έχει εισχωρήσει ως έννοια και ως πρακτική, αυτή των «εκσυγχρονιστών» που υποστηρίζεται από το οικονομικό και μέρος του πολιτικού κατεστημένου της Τουρκίας.
Όσον αφορά το περιεχόμενο της ομιλίας του Σενογούλ, οι διαπιστώσεις και οι αναλύσεις είναι σε γενικές γραμμές σωστές και πάντα πάνω στην γνωστή τουρκική λογική.
Σημειώνονται οι «αμερικανικές πιέσεις σε ανώτατο βαθμό» προς την Τουρκία που αναφέρονται στο κείμενο της ομιλίας και η απόρριψή τους με αλαζονικό και προκλητικό τρόπο από την τουρκική πλευρά.
Επίσης εκτιμάται ότι το μέρος του κειμένου που ακολουθεί «Αν η Τουρκία δεν λειτουργήσει προνοητικά και προληπτικά και δεν καταφέρει να δημιουργήσει νέες πολιτικές και νέες προτάσεις με λύσεις, ενεργώντας με βάση το δυναμικό της που οφείλεται
• στην αξία της γεωγραφική της θέσης
• στην ιστορική και πολιτιστική της κληρονομιά και
• στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτικής της παράδοση και δυναμική
τότε θα αναγκαστεί μετά από τυπικές διαπραγματεύσεις να δεχθεί τις λύσεις και τους τρόπους λειτουργίας και συμπεριφοράς που έχουν παράγει πιό πριν κάποιοι άλλοι», αποτελεί μάλλον σκληρή διαπίστωση του Τούρκου στρατηγού γιά την κατάσταση που ήδη έχει περιέλθει η Τουρκία και όχι εκτίμηση που αφορά το μέλλον.
Τώρα όσον αφορά τα ευρωτουρκικά, παρατηρείται ένας εκνευρισμός και μία αγένεια στο κείμενο της ομιλίας, που φυσικά δεν αντικατοπτρίζει τις προσωπικές διαθέσεις και συναισθήματα του Σενογούλ, αλλά αυτές-ά της τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας. Οι Τούρκοι, που αντιλαμβάνονται πολύ καλά τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν μελλοντικά στη χώρα τους, θέλησαν να δημιουργήσουν μία πιεστική κατάσταση προς την Ε.Ε. και να πετύχουν την ένταξή τους σαν πλήρες μέλος της ή τουλάχιστον στους μηχανισμούς ασφάλειας, χωρίς κανένα κόστος και μόνο με κέρδη. Γι’ αυτό και δεν προχώρησαν σε κανένα απολύτως βήμα από αυτά που θέτει σαν όρους η Ε.Ε.
Τώρα αντιλαμβανόμενοι ότι οι εξελίξεις προχωρούν ερήμην της Τουρκίας, προσπαθούν και πάλι να «περάσουν» προς την πλευρά της ΕΕ την ανησυχία ισχυροποίησης των αντιευρωπαϊστών στην Τουρκία, για να εκβιάσουν και πάλι χαριστικές προς αυτήν συμπεριφορές.
Η πορεία του θέματος παρακολουθείται.
Αθήνα, 05 Φεβρουαρίου 2001