«Λιγότερο Δημόσιο» και όχι …. «Λιγότερος Στρατός»

Μειώστε τις «Στρατιές των Δημοσίων Υπαλλήλων»
και όχι τις Ένοπλες Δυνάμεις

Γεράκι του Αιγαίου

Η εύκολη πολιτικάντικη λύση για το δημοσιονομικό πρόβλημα, ιστορικά ήταν πάντα ο «περιορισμός του Στρατεύματος» και η «φορολογική αφαίμαξη» των «αδυνάτων» και των «μικροαυτοαπασχολουμένων» πολιτών.

Κανείς ποτέ από τους Μαυροκορδάτους δεν τόλμησε να αγγίξει τους Κοτζαμπάσηδες που ανέκαθεν ήταν και οι υπαίτιοι της κάθε οικονομικής κακοδαιμονίας της χώρας.

Ούτε και τις Στρατιές των «Επιτηδείων ημετέρων» που κατέκλυζαν πάντα το Δημόσιο.

Αυτό το «νοσηρό τρίπολο» (Μαυροκορδάτοι – Κοτζαμπάσηδες – Επιτήδειοι του Δημοσίου) και μέσα στη «συσκότιση» που προκαλεί η «γιγάντια και πολυδαίδαλη μορφή» του Δημοσίου ήταν πάντα (και είναι) η «Γεννήτρια και Τροφός της Διαπλοκής και της Διαφθοράς» που καταστρέφει τη χώρα.

Μόνο που όταν έρχεται η ώρα του πολέμου, ο Στρατός δεν χτίζεται μέσα σε ένα 24ωρο.

Και ο πόλεμος έρχεται ΠΑΝΤΑ. Διότι είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου. Κι ας υπάρχουν άφρονες Μαυροκορδάτοι που αλόγιστα αντιμετωπίζουν τις βάσιμες ανησυχίες των Στρατιωτικών με εθνικά επικίνδυνες και προδοτικές ατάκες του στυλ :

«…Σιγά τώρα μη γίνει πόλεμος, Στρατηγέ…»

Ας δούμε λοιπόν μερικές γλαφυρές λεπτομέρειες περί του ποιος ευθύνεται για το ότι η χώρα είναι ένα βήμα από την χρεωκοπία και γιατί θα πρέπει να στραφούν προς τον δραστικό περιορισμό του αδηφάγου απέραντου Δημοσίου κι επ’ ουδενί στον οποιονδήποτε περιορισμό των Στρατιωτικών Δαπανών. Δαπάνη που τουναντίον θα πρέπει να αυξηθεί δραστικά και άμεσα.

Αναζητώντας τους…Αργόμισθους

«…Ο Ευταξίας ( σημ. Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μαυρομιχάλη το 1909 επί επαναστάσεως στο Γουδί) μη κατορθώσας δε να προβή εις σπουδαίας οικονομίας, ουδέ να ανεύρει τους λεγόμενους αργομίσθους, ένεκα κομματικών συμφερόντων ηναγκάσθη προς αύξησιν των εσόδων προϋπολογισμού, να επιβάλη νέους φόρους και να προτείνη την κατάργησιν πολλών Ειρηνοδικείων και άλλων θέσεων, τουθ’ όπερ εξήγειρε την κοινήν γνώμην κατά του Στρατιωτικού Συνδέσμου…»

(«Απομνημονεύματα Νικολάου Ζορμπά, Η Επανάσταση στο Γουδί (1909), εκδ. Μέτρον, σ. 153)

Από τότε λοιπόν, εκατό χρόνια πριν, οι κυβερνήσεις – ορισμένα στελέχη τους τουλάχιστον – προσπαθούσαν να μειώσουν τις δαπάνες του Δημοσίου και διαπίστωναν πως στη «ρίζα» του προβλήματος βρίσκονταν οι «υπεράριθμοι» δημόσιοι υπάλληλοι.

Οι οποίοι όμως, ποτέ μα ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να «αγγιχτούν», όποια κυβέρνηση κι αν πέρασε.

Καθ’ ότι ανήκαν πάντοτε στους «ισχυρούς ημέτερους» και καλύπτονταν από μια ακατάβλητη ιδιότυπη Ομερτά και (Μαφιόζικη) Προστασία.

(Μόνον από τότε άραγε; Μάλλον όχι. Ο ίδιος ο Καποδίστριας όταν αποπειράθηκε να «νοικοκυρέψει» το Ελληνικό Δημόσιο – Δαπάνες και Έσοδα – το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή όταν απoτόλμησε να «αγγίξει» στοιχεία της Δημόσιας («Παρασκηνιακής») Ζωής του τόπου (βλ. «Προνόμια») που μέχρι τότε θεωρούνταν κάτι σαν «Κοτζαμπάσικο θέσφατο»).

Κι έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα «Θηριώδη Δημόσιο Τομέα» που αριθμεί σήμερα κοντά στο 1,5 εκ δημόσιους υπαλλήλους αλλά παρ’όλα αυτά «τα πάντα στην υπηρέτηση του Πολίτη να κωλυσιεργούν». Οι συντάξεις πχ να εξακολουθούν να αργούν στην έκδοσή τους και το νοσηλευτικό προσωπικό όπως και τα πληρώματα του ΕΚΑΒ να τελούν μονίμως σε (θανάσιμη) έλλειψη.

Φτάσαμε δε στο τραγελαφικό ευτράπελο να υπάρχουν κάμποσες χιλιάδες «υπεράριθμοι» στα γραφεία της ΔΕΗ τη στιγμή που ταυτόχρονα υπάρχει χρόνια έλλειψη κάμποσων χιλιάδων «τεχνικών» (πχ εναερίτες) στον ίδιο Οργανισμό!

Να απαιτείται πχ εκτεταμένη παρουσία ειδικών υποστηρικτικών Ψυχοπαιδαγωγών στα Σχολεία αλλά αντί να καλύπτεται αυτός ο «κρίσιμος κρίκος» της εκπαίδευσης (βελτιώνοντας έτσι άμεσα την εκπαιδευτική παραγωγικότητα) να συνωστίζονται υπεράριθμοι γραφιάδες στις κάθε λογής (αν)οργανικές (βλ παρασιτικές) υπηρεσίες του κάθε Δημόσιου Οργανισμού που με την παρουσία τους απλώς προσθέτουν ένα ακόμη «γραφειοκρατικό βαρίδι» ο καθένας στην πλάτη του ήδη εξαιρετικά επιβαρημένου κοινωνικού συνόλου.

Οι «Πράσινες» Ρίζες της «Υπερτροφίας του Δημοσίου»

Από πού «καθορίσθηκε» όμως αυτός ο «ιδιότυπος γιγαντισμός» του Ελληνικού Δημοσίου Καιάδα;

Είναι εξαιρετικά σαφής περί τούτου ο πρώην (και πρώτος) υπουργός Συντονισμού του Α. Παπανδρέου σε απόρρητη αναφορά του προς αυτόν το 1988 (στοιχεία από το βιβλίο «Πρόσωπα της Οικονομίας» του Ν. Νικολάου, εκδ. Λιβάνη, σ. 116) :

«…Ο δημόσιος τομέας ήταν πάντα προβληματικός, λόγω της χαμηλής παραγωγικότητάς του, τώρα όμως έχει γίνει ιδιαίτερα προβληματικός, λόγω της ραγδαίας επέκτασής του τα τελευταία επτά χρόνια (σημ. εννοεί από πρώτης εκλογής ΠΑΣΟΚ το 1981). Αυτή η επέκταση, που δεν σταμάτησε ούτε μετά το 1985, χειροτέρεψε τη μέση παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και όξυνε ακόμα πιο πολύ τα άλλα οικονομικά προβλήματα, μερικά από τα οποία, όπως για παράδειγμα ο πληθωρισμός, είναι σε σημαντικό βαθμό παράγωγα του βασικού προβλήματος του δημόσιου τομέα.

Το κακό είναι ότι έχουμε εθιστεί στις εξελίξεις αυτές και ίσως μερικοί να θεωρούν ακόμα και υπερβολικές τις διαπιστώσεις. Όμως, αρκεί μια απλή σύγκριση μερικών αριθμών για να μας αφυπνίσει: το 1980 το ύψος των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού σε ποσοστό του ΑΕΠ ήταν γύρω στο 25%. Το αντίστοιχο για το 1988 υπολογίζεται σε 44% και αν δεν αντιστραφούν οι σημερινοί ρυθμοί μεταβολής, το 1989 θα προσεγγίσει το 50%.! Δηλαδή, πάμε για διπλασιασμό του προϋπολογισμού σε ποσοστό του ΑΕΠ μέσα σε μια οκταετία. Ανάλογη είναι και η εξέλιξη του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Αυτά δεν είναι απλά νούμερα. Είναι κώδωνας κινδύνου…»

Φυσικά, ο «Κώδων κινδύνου αν και ηκρούσθη (από τους ίδιους τους δικούς τους) δεν ηκούσθη»…

Το κράτος των Πράσινων συνδικαλιστών – μια και αυτοί ήταν που κανοναρχούσαν τα πάντα στο «Δημόσιο Τσιφλίκι» ως πανίσχυροι Τοπάρχες Αρμοστές – συνέχισε την «διόγκωσή» του. Μαζί και ο Προϋπολογισμός – εις βάρος φυσικά όλων των υπολοίπων φορολογουμένων.

Μερικά ακόμη νούμερα από το ίδιο βιβλίο :

«…Το ΠΑΣΟΚ όντως πήρε το δημόσιο χρέος στο 29,7% του ΑΕΠ το 1981 και το ανέβασε στο 72% το 1989, υπερδιπλασιασμός που οφείλεται στις αθρόες προσλήψεις στον δημόσιο τομέα και στις σπατάλες στις ΔΕΚΟ…» (σ. 124)

Βαρύ παρόν με βαρύ Background

Η οικτρή δημοσιονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε σήμερα, φυσικά, δεν εμφανίστηκε ξάφνου από παρθενογέννεση.

Το θλιβερό background αργοχτιζόταν συστηματικά κι αλόγιστα επί δεκαετίες πριν.

Απανωτοί πόλεμοι από αρχές του αιώνα μέχρι και το 1949, εκατομμύρια προσφύγων, καταστροφές υλικών υποδομών, κατασπατάληση πολύτιμων για την ανάπτυξη πόρων.

Κι αντί να αξιοποιηθεί η «εκάστοτε μεταπολεμική βοήθεια από το εξωτερικό» συνέβαλλε στην ακόμη μεγαλύτερη «κοινωνικοοικονομική ισοπέδωση» της χώρας (μετατρεπόμενα πχ τα διάφορα Σχέδια Μάρσαλ σε εξοπλισμούς αντιμετώπισης των αλόγιστων εθνοπροδοτικών ένοπλων επιθέσεων του ΚΚΕ από 1944 – 1949) :

Ταυτόχρονα :

«…Η μεγάλη πλειονότητα όμως των μεταπολεμικών βιομηχάνων ανδρώθηκε λεηλατώντας τα κεφάλαια της αμερικανικής βοήθειας (Δόγμα Τρούμαν – Σχέδιο Μάρσαλ), εν συνεχεία «φέσωσε» τις κρατικές τράπεζες στη δεκαετία του ’60 με τις λεγόμενες «παγωμένες πιστώσεις», για να καταλήξει στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 (σημ. στις «υπερχρεωμένες» και κατόπιν) στα κουφάρια των «προβληματικών», τη χρεωκοπία των οποίων πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος, ενώ οι ιδιοκτήτες τους, πάμπλουτοι, κυκλοφορούν ανέμελοι μεταξύ Αθηνών και Ζυρίχης…»(σ.192)

Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας όμως είναι μια ατέλειωτη σειρά από λίγα «επιτεύγματα» και πολλά «γκρεμίσματα».

Υπό το βάρος της μεταπολεμικής κόλασης, η χώρα το 1955 -63 καταφέρνει να «ορθοποδήσει» και να οργανωθεί στοιχειωδώς. Δυστυχώς, όμως, το 1963 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αντί να πάει τη χώρα ακόμη πιο ψηλά στη σταθερότητα και την ανάπτυξη βύθισε τη χώρα για μια ακόμη φορά στην ύφεση, υποθηκεύοντας μέχρι και την ίδια την άμυνα (μειώνοντας τις αμυντικές δαπάνες κατά 9,1% – τραγική επιλογή που την πληρώσαμε ακριβά αργότερα. Κρατείστε το αυτό γιατί προφανώς μοιάζει πολύ με το σήμερα!)

Η συνέχεια είναι γνωστή.

Η κοινωνικοοικονομική καταιγίδα του 1965 με την πολιτική κρίση να διαπερνάει και να παραλύει τα πάντα.

Οικονομία, καθημερινότητα, Πολιτειακά.

Με τα χρόνια, ο επίμονος, ασύδοτος κι επί μακρόν «θησαυρισμός των Ολίγων», εις βάρος των πολλών, μέσα από την εγκληματική δημιουργία «υπερχρεωμένων επιχειρήσεων» γέννησε τις «προβληματικές».

Τις οποίες, το ΠΑΣΟΚ όταν ήλθε στην εξουσία θεώρησε καλό να τις κρατικοποιήσει «εξαγνίζοντας» έτσι τους ιδιοκτήτες τους, τινάζοντας στον αέρα τους μελλοντικούς προϋπολογισμούς κι εκτινάσσοντας στα ύψη το δημόσιο χρέος για όλα τα επόμενα χρόνια, υποθηκεύοντας το μέλλον μέχρι και αγέννητων γενεών.

«…Δυστυχώς, η κυβέρνηση Παπανδρέου ενέδωσε στις πιέσεις των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έβλεπαν τις προβληματικές σαν ένα δώρο εξ ουρανού για να το κυβερνήσουν ως δικό τους φέουδο. Δημιουργήθηκε τότε ο αμαρτωλός εξαρχής Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), που ανέλαβε να εξυγιάνει τις προβληματικές. Οι μπαταξήδες βιομήχανοι έβαζαν μέσο πολιτικό για να υπαχθούν οι επιχειρήσεις τους στον ΟΑΕ, και οι συνδικαλιστές ανελάμβαναν στην πράξη τη διοίκηση αυτών των μονάδων. Όλος αυτός ο τραγέλαφος ονομάσθηκε κοινωνικοποίηση….Είναι χαρακτηριστικό της κακοδιοίκησης των συνδικαλιστών ότι η Πειραϊκή-Πατραϊκή υπήχθη στον ΟΑΕ το 1984 με χρέη 50δις δραχμές και έκλεισε το 1996 με χρέη 240 δις, που τα πλήρωσαν η Εθνική και οι Έλληνες φορολογούμενοι!» (σ. 196)

Ένας εγκληματικά επίμονος (Πράσινος) «Κρατισμός»…

Αυτή ήταν η δήθεν «κοινωνική αναπτυξιακή δραστηριότητα» του ΠΑΣΟΚ που σήμερα τάχα ανησυχεί και κατακεραυνώνει την (εξίσου υπεύθυνη φυσικά) κυβέρνηση για το «τεράστιο δημόσιο χρέος» που εν πολλοίς και κατά βάση αυτό το ίδιο το ΠΑΣΟΚ με την εγκληματική κακοδιαχείριση και την θανάσιμη γιγάντωση του δημόσιου τομέα δημιούργησε. Πιστή φυσικά στην απομίμηση του ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να γιγαντώνει το Δημόσιο και να θρέφει την Διαπλοκή μέσω της ανεξέλεγκτης ροής του Δημόσιου χρήματος σε «πονηρά κανάλια» ενός τεράστιου και ανεξέλεγκτου Δημοσίου.

Στην ίδια παραπάνω αναφορά του προς τον Α. Παπανδρέου ο πρώην υπουργός Α. Λάζαρης με τίτλο «Ο Γιγαντισμός του δημόσιου τομέα απειλεί την οικονομία», (και ένδειξη «Εμπιστευτικό») επισημαίνει μεταξύ πολλών άλλων :

«…Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής και ιδιαίτερα της δημοσιονομικής πολιτικής από το 1981 ως τα σήμερα είναι η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα: O συνολικός κρατικός προϋπολογισμός από 625 δις το 1981 έφτασε τα 3,2 τρις το 1988, δηλαδή σχεδόν πενταπλασιάστηκε….» (σ. 217)

«…Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα πιο πολύ με αντίστοιχη επέκταση των δαπανών των ΔΕΚΟ…» (σ.218)

«…Αυτά και μόνον τα στοιχεία δείχνουν πως το νέο μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα. Οποιεσδήποτε προσπάθειες για βελτίωση και ανάπτυξη δεν είναι δυνατό να αποδώσουν αν δεν αντιμετωπισθεί ευθέως το πρόβλημα αυτό, το οποίο κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα μακροχρόνια διαρθρωτικά προβλήματα…» (σ. 218)

«…Η ταχεία επέκταση των κρατικών δαπανών σε συσχετισμό με τις περιορισμένες φοροδοτικές δυνατότητες της οικονομίας, λόγω της αναπτυξιακής στασιμότητας, ήταν φυσικό να οδηγήσει σε μεγάλα ελλείμματα που έπρεπε να καλυφτούν από μεταφορά αποταμιευτικών πόρων απ’ τον ιδιωτικό τομέα αλλά και από το εξωτερικό με τη μέθοδο του δανεισμού.

Αυτό φαίνεται από τις εξελίξεις στο δημόσιο χρέος, που αυξήθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 40% περίπου…Υπάρχουν ασφαλώς και άλλες χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος, όμως η ελληνική περίπτωση είναι μοναδική, γιατί φτάσαμε σε τέτοιο ύψος μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, λόγω ακριβώς της ταχύτατης επέκτασης των δαπανών.

Η εξέλιξη αυτή του δημόσιου χρέους αντικαθρεπτίζεται σε αντίστοιχη αύξηση των δαπανών για την εξυπηρέτησή του: οι δαπάνες αυτές δεκαπλασιάστηκαν σχεδόν μέσα στην επταετία (σημ. 1981 -88), με αποτέλεσμα ν’ αυξηθεί το σχετικό ποσοστό συμμετοχής τους στον συνολικό προϋπολογισμό από 8% το 1981 σε 25% περίπου σήμερα (σημ. 1988)! Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για ένα ανελαστικό κονδύλιο, που αυξάνει σημαντικά τον βαθμό ανελαστικότητας του προϋπολογισμού και μειώνει δραστικά τα περιθώρια αύξησης άλλων κονδυλίων ζωτικής σημασίας για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας.

Το έλλειμα του προϋπολογισμού για το 1988 (για το οποίο υπάρχουν ενδείξεις ότι θα είναι ουσιωδώς υψηλότερο από το προβλεπόμενο) θα προκαλέσει νέα σοβαρή επέκταση του δημόσιου χρέους. Πράγμα που θα οδηγήσει αντίστοιχα και σε αύξηση των δαπανών για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους στα πλαίσια του προϋπολογισμού του 1989.

Ο προϋπολογισμός αυτός θα είναι ένας από τους πιο δύσκολους γιατί αρκεί και μόνο η αύξηση των δαπανών εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, η επιβάρυνση από τη φυσιολογική ωρίμανση του κονδυλίου των μισθών και ορισμένες άλλες ανελαστικές υποχρεώσεις για να προσεγγίσει (ή και να ξεπεράσει) το επίπεδο των 4 τρις, χωρίς μάλιστα βελτίωση κανενός σημαντικού κονδυλίου ( παιδεία, υγεία, κλπ). Το παράδοξο είναι ότι, ενώ ο προϋπολογισμός αυξάνει, οι δυνατότητες για πιο ορθή, από οικονομική και κοινωνική άποψη, ανακατανομή των πόρων μειώνονται συνεχώς, γιατί δεν αφήνουν περιθώρια οι αυτόνομες αυξήσεις των δαπανών του δημόσιου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων.

Σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση φτάσαμε λόγω των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των δημοσίων δαπανών κατά τα προηγούμενα χρόνια. Και το πρόβλημα τώρα είναι ότι δεν μπορούμε πια εύκολα να ελέγξουμε την κατάσταση, γιατί μπήκε ήδη σε λειτουργία ο αυτόματος πιλότος του δημόσιου χρέους και άλλων ανελαστικών κονδυλίων, που επηρεάζουν αυτόνομα τη διαμόρφωση του προϋπολογισμού, ανεξάρτητα δηλαδή απ’ την κυβερνητική βούληση.

Μερικές φορές οι αρμόδιοι Υπουργοί ρωτάνε: ας μας πουν όσοι θεωρούν μεγάλο το ύψος του προϋπολογισμού, ποια κονδύλια θα μείωναν αν ήταν στη θέση μας; …

Ασφαλώς, ο βαθμός ανελαστικότητας του προϋπολογισμού είναι μεγάλος και τα περιθώρια για μειώσεις ελάχιστα. Το θέμα όμως είναι γιατί φτάσαμε ως εδώ…» (σ. 222 - 224)

Και τώρα; Τι μέλλει γεννέσθαι;

Τα παραπάνω είναι η σοκαριστική απάντηση στο αμείλικτο ερώτημα του Πολίτη «Τις Πταίει;».

Αυτό που είχε θέσει και ο ίδιος ο Τρικούπης κάποτε ως νεαρός «επαναστάτης» φέρελπις πολιτικός ψέγοντας τους «Παλαιοκομματικούς Πολιτικούς» της εποχής του για να φτάσει από ειρωνεία της τύχης αργότερα να είναι αυτός ο ίδιος που εξήγγειλε το «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν».

(Πως το είπε ο κος Καρατζαφέρης; «…Άμα μπεις στη Βουλή, αλλάζεις…» Προφανώς πάνσοφη ρήση).

Μπορούμε φυσικά, να υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι τα κρίσιμα και εφιαλτικά παραπάνω Δημοσιονομικά στοιχεία εξακολουθούν (τουλάχιστον) να σφυροκοπάνε στο μυαλό του κάθε υπουργού Οικονομικών και Πρωθυπουργού μέχρι και σήμερα.

Ανελαστικές δαπάνες…

Αυτόματος πιλότος προϋπολογισμού…

Ελάχιστα έως ανύπαρκτα περιθώρια παρέμβασης στις δαπάνες…

Και η «αβασάνιστα επιλέξιμη» (κι εξίσου νοσηρή) λύση πάντα η ίδια:

Φορολογία των υπολοίπων (και «περισσοτέρων» ιδιωτών) για να πληρωθεί/συντηρηθεί ο γιγάντιος, αδηφάγος, αντιπαραγωγικός και καταστροφικός για την οικονομία Δημόσιος Τομέας (των «σχετικά λίγων ωφελημένων»).

Το ερώτημα «γιατί φτάσαμε ως εδώ» φυσικά δεν είναι αναπάντητο.

Ευθύνη έχουν όλοι αυτοί που συνέβαλλαν με τον α ή β τρόπο σε τούτον τον νοσηρό, ιδιαζόντως ειδεχθή και εγκληματικό για την Ελλάδα «γιγαντισμό του Δημοσίου».

Γιγαντισμός ο οποίος είναι οφθαλμοφανές πως μόνη λύση του έχει τον δραστικό και άμεσο περιορισμό του. Με κάθε τίμημα.

Κι εφόσον και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν «Εσωτερικές Αναφορές Συναγερμού» - σαν την παραπάνω – που το «επιτάσσουν με δραματικό τρόπο», πρέπει να συνειδητοποιήσουν ΠΑΡΑΥΤΑ ότι οφείλουν να βρουν τρόπο να το κάνουν άμεσα πράξη.

Με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος.

Ειδεμή, θα αναγκαστούν να το πράξουν – ούτως ή άλλως - όταν η Πολιτεία περιέλθει στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να εξαγγείλει – για πολλοστή φορά στην Δημοσιονομική της Ιστορία - «γενική στάση πληρωμών» - ή μ’ άλλα λόγια «χρεωκοπία».

Και γνωρίζει ο πολιτικός κόσμος πολύ καλά – μεταξύ αυτών και οι «Συνδικαλιστές» συνυπεύθυνοι της παραπάνω κοινωνικά παθογενούς κατάστασης – πως τέτοιες «Ανώμαλες κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις» κυοφορούν και «ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις».

Ας μελετήσουν την παγκόσμια (όπως και την εγχώρια) ιστορία των «Κινημάτων» και ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους πόσο κοντά έχει έρθει η χώρα – είτε με τις Πράξεις είτε με τις Παραλείψεις τους - «σε μια ακόμη «επικίνδυνη Πολιτειακή της εξέλιξη».

Και αν ο «Ουμανιστικός Αλτρουϊσμός» τους δεν είναι επαρκής για να κάνουν την «Πολιτική Υπέρβαση», ας αναλογιστούν ποια ήταν ιστορικά πάντα η «αντιμετώπιση (από το όποιο Νέο Καθεστώς) των διαφόρων ανευθυνοϋπεύθυνων της προηγούμενης Πολιτειακής Τάξης Πραγμάτων» που θεωρούνται υπεύθυνοι για την (εκάστοτε) «δυσώδη κοινωνικοοικονομική κατάσταση».

Ας θυμηθούν την «ζέση» με την οποία τότε το «Πλήθος» (οι ίδιοι οι πρώην «βολεμένοι οπαδοί» τους) και οι «Νεόκοποι Νεοπολιτικοί Μαράδες» του φορώντας την «τήβεννο του Αδιάφθορου» αναζητούν πάντα Λουδοβίκους και Αντουανέτες για να τους φορτώσουν τα δεινά αιώνων και να τους σύρουν στις λαιμητόμους του παραδειγματισμού και της εκδίκησης.

Πόσο μακριά πιστεύουν άραγε οι σύγχρονοι Μαυροκορδάτοι και οι Σπόσνσορές τους ότι βρίσκεται μια παρόμοια «Στιγμή Μεγάλης Κρίσης»;

Γεράκι του Αιγαίου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ''Στόχος'' στις 6/8/2009

Πηγή:egersis