Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία να έχουμε φτάσει σε τέτοιο αδιέξοδο εκλογικής επιλογής.
Γιατί σε εθνικές εκλογές η αποχή δεν είναι σωστή θέση. Σε εθνικό επίπεδο η αποχή είναι σωστή θέση μόνο σε επαναστατικές καταστάσεις. Όταν δηλαδή ο λαός έχει επαναστατήσει και οικοδομεί τη δική του εξουσία στους δρόμους και έρχονται οι εκλογές να «σπάσουν» αυτή την επαναστατική διαδικασία, μεταφέροντάς την μέσα στα εκλογικά κανάλια της «εξάτμισης» και χειραγώγησης.
Σήμερα επιχειρείται από τα πλανητικά κέντρα η ολοκληρωτική κατάργηση και αυτών των υπολειμμάτων των εθνικών θεσμών, δηλαδή και του εθνικού κοινοβουλίου.
Συνεπώς, η αποχή από τις λειτουργίες του εθνικού κοινοβουλίου διευκολύνει αυτούς τους σχεδιασμούς.
Η συμμετοχή, λοιπόν, σε αυτές τις διαδικασίες του εθνικού κοινοβουλίου είναι εθνική θέση, ακριβώς όπως ήταν εθνική θέση η αποχή από τις ευρωεκλογές οι οποίες καταστρατηγούν και αφανίζουν το εθνικό-κράτος-κοινοβούλιο…
Αμέσως, ωστόσο, γεννιέται το ερώτημα: Τι ψηφίζουμε;
Εξετάζοντας τα πράγματα επιφανειακά ή συναισθηματικά, δηλαδή κάτω από το κράτος της δικαιολογημένης οργής και αηδίας που νιώθουμε για τα κόμματα, οδηγούμαστε σε αδιέξοδο: Στην απόρριψη όλων…
Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος.
Ο δύσκολος είναι να δούμε νηφάλια και σε βάθος την πολιτική κατάσταση: το τι παίζεται και διακυβεύεται, ποια είναι τα πολιτικά υποκείμενα, ο ρόλος τους και οι αντιφάσεις τους και πώς μπορούμε να αναχαιτίσουμε ή έστω να δυσκολέψουμε τις «εθνικές συμφορές», ανοίγοντας ένα παραθυράκι ελπίδας για το αύριο.
Εδώ που έχουμε φτάσει πρέπει να ανακαλύψουμε αυτό το παραθυράκι ελπίδας ή διαφορετικά: Την κίνηση εκείνη που θα δυσκολέψει τους εφιαλτικούς σχεδιασμούς των διεθνών και εγχώριων «νταβάδων», ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ σε μια αυριανή αφύπνιση των λαϊκών κινημάτων: Γιατί μόνο αυτά μπορούν να αναχαιτίσουν τη νεοταξική λαίλαπα και τις συμφορές της…
Πριν προχωρήσουμε σε αυτή την διερεύνηση της «σωστής κίνησης» θα παραθέσουμε πρώτα μερικά κομβικά κείμενά μας που αναλύουν κάποια ΓΕΝΙΚΑ, αλλά ΟΥΣΙΩΔΗ ζητήματα.
Αυτό θα διευκολύνει την κατανόηση, αλλά και τη συνοπτική παρουσίαση της θέσης μας για τη «σωστή κίνηση»...
Ξεκινάμε με το «Εκσυγχρονιστικό παρακράτος»
Από τη συζήτηση ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3376
Το "Εκσυγχρονιστικό παρακράτος"
Το παρακράτος είναι ένας πολυεδρικός μηχανισμός που προωθεί τρομοκρατικά τις κυρίαρχες επιδιώξεις των ισχυρών οικονομικών ελίτ και αναπαράγει τρομοκρατικά τα ιδεολογήματά τους. Παρακράτος, συνεπώς, είναι ένας μηχανισμός παραγωγής και «κυκλοφορίας» της καθεστωτικής τρομοκρατίας, σε όλες τις εκφάνσεις της: Ιδεολογικές, πολιτικές και άμεσα πρακτικές.
Ο Μηχανισμός αυτός είναι ένας «ιστός της αράχνης». Ξεκινάει από την κορυφή της πυραμίδας (τα ισχυρά κέντρα των πλανητικών αποφάσεων) και απλώνεται με μια πολύχρωμη ποικιλία σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς. Διαπλέκεται δηλαδή με την κρατική, κομματική και συνδικαλιστική εξουσία, με τις θεσμικές εξουσίες (Δικαστική, στρατιωτική κ.λπ), με τα ΜΜΕ (η αιχμή του) και με τις ποικίλες πολιτικές ή άλλες σέχτες.
Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς μέσα σε αυτές τις παρακρατικές διαπλοκές το πρώτο βιολί αποτελούν οι μυστικές υπηρεσίες!!!
Η Ελλάδα έχει ζήσει το παρακράτος της ιστορικής δεξιάς. Αυτό το παλιό «ιστορικό παρακράτος», αποτελεί σήμερα το φύλλο συκής που επικαλύπτει το σύγχρονο εφιαλτικό «εκσυγχρονιστικό», νεοταξικό παρακράτος. Αποτελεί τον «μπαμπούλα» για να μην διακρίνουμε το σημερινό, νεοταξικό παρακρατικό τέρας, το τεκμήριο και τα άλλοθι της παρακρατικής μετάλλαξης των ιστορικών εχθρών του παλιού δεξιού παρακράτους.
Η πολιτική πυξίδα κάθε έρευνας είναι το κοινωνικό και ιδεολογικό περιεχόμενο κάθε μηχανισμού.
Το παλιό δεξιό παρακράτος εξέφραζε τους επιθετικούς και μοχθηρούς στόχους του καθυστερημένου ελληνικού κεφαλαίου και των διεθνών εξαρτήσεών του.
Το σημερινό παρακράτος τους ίδιους μοχθηρούς σκοπούς του κεφαλαίου εκφράζει. Μόνο που αυτό το κεφάλαιο τώρα είναι το πολυεθνικό, είναι το αυτοκρατορικό των ΗΠΑ, με όλες τις μακάβριες, επιθετικές και ολοκληρωτικές διαστάσεις του.
Το παλιό «δεξιό» παρακράτος έχει πεθάνει προ πολλού. Στη θέση του έχει οικοδομηθεί το παρακράτος της Νέας Δεξιάς, μιας δεξιάς που όχι μόνο δεν περιορίζεται στην παλιά «δεξιά», αλλά έχει άλλη πιο σύγχρονη μορφή και αιχμή: Τους παλιούς «εχθρούς» της παλιάς δεξιάς, δηλαδή τους μεταλλαγμένους «προοδευτικούς» και απλώνονται σε όλο το πολύχρωμο φάσμα του «εκσυγχρονισμού».
Η αιχμή του δόρατος του σημερινού παρακράτους είναι ο «εκσυγχρονισμός» με όλη την ποικιλία των αποχρώσεών του.
Ο «εκσυγχρονισμός» είναι εκείνος που εκφράζει και προωθεί πιο αποτελεσματικά και πιο επιθετικά τις απαιτήσεις και τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης.
Ο «εκσυγχρονισμός» είναι εκείνος που δεν άφησε τίποτε όρθιο, που αλυσόδεσε την Ελλάδα στις αυτοκρατορικές επιταγές και οικοδόμησε το σύγχρονο και πολυδαίδαλο παρακρατικό τέρας.
Ο «εκσυγχρονισμός» είναι εκείνος που έστησε τα άπειρα επιδοτούμενα δίκτυα της θηριώδους πλανητικής ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, τις «αριστερές» εστίες μόλυνσης και τις ποικίλες νέες, πολύχρωμες παρακρατικές ομάδες κρούσης.
Ο «εκσυγχρονισμός», στις ποικίλες πολυχρωμίες του, είναι εκείνος που βρώμισε τις αριστερές ιδέες, τις ευνούχισε και τις έκανε καθεστώς κυρίαρχο, που διέβρωσε, ενσωμάτωσε και εξαγόρασε (με άμεσες ή έμμεσες επιδοτήσεις) τα «άλλοθί» του (αριστερούς κύκλους), που κατέστησε τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης κυρίαρχα και τρομοκρατικά.
Το «εκσυγχρονιστικό» παρακράτος είναι το παρακράτος της Νέας Τάξης, είναι το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό «οπλοστάσιο» της πλανητικής ιμπεριαλιστικής εποχής που ζούμε: Είναι το μακάβριο πρόσωπο της ολοκληρωτικής εξόντωσής μας…
Το πολιτικό θεμέλιο αυτού του εφιάλτη είναι το σημερινό μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ.
Η μακάβρια επιθετική του αιχμή αλλά και το «άλλοθι» είναι ο «εκσυγχρονιστικός», «αριστερός» δορυφόρος του: Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ποικίλες «αριστερίστικες» σέχτες…
Φυσικά, το «εκσυγχρονιστικό» παρακράτος δεν είναι μονοδιάστατο, όπως το παλιό δεξιό παρακράτος. Είναι πολυδιάστατο. Διευρύνεται σε όλους του πολιτικούς χώρους: από τη Ν.Δ. (το μητσοτακέικο, η βάση), μέχρι του ΚΚΕ.
Κατευθύνει, επίσης και καθοδηγεί και τα παλιά παρακρατικά υποπροϊόντα: Τις «ακροδεξιές» ποικιλίες.
Η αιχμή του εδώ είναι η προβοκατόρικη «τσόντα» του Καρατζαφέρη.
Είναι το κατασκευασμένο και υστερικά προβαλλόμενο από τα ΜΜΕ «σκιάχτρο», ένα «γρανάζι» για να λειτουργεί πιο καλά και αποτελεσματικά η παρακρατική μηχανή. Ακριβέστερα είναι το «λιπαντικό» της παρακρατικής μηχανής.
Γι’ αυτό βλέπουμε ότι η νέα αντικομουνιστική υστερία βγαίνει από τα υπόγεια του «εκσυγχρονιστικού» παρακράτους (ΠΑΣΟΚ), διακινείται και λιπαίνεται από τον παρακρατικό προβοκάτορα.
Σε όλα τα σοβαρά ζητήματα, ο παρακρατικός προβοκάτορας, περιφέρεται στους άμβωνες της νεοταξικής προπαγάνδας (ΜΜΕ) και «δοκιμάζει» τις συνταγές των «νταβάδων».
Στις εκλογές αυτές επιχειρούν, τέλος, να κατασκευάσουν και άλλη νεοταξική «τσόντα»: Τους Οικολόγους πράσινους. Άλλη αποτρόπαια νεοταξική γριμάτσα…
Συνεχίζουμε με ένα κείμενο για το Γιώργο Παπανδρέου και τη Ντόρα φυσικά.
Από τη συζήτηση:
«Ο εγκλωβισμός, τα αδιέξοδα και η αμηχανία Καραμανλή»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2927
Ο Γιώργος Παπανδρέου
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως και η Ντόρα είναι οι πιο μακάβριες γκριμάτσες της αμερικανοδουλείας: Είναι άμεσα υπαλληλικά εξαρτήματα των πλανητικών μηχανισμών των ΗΠΑ.
Ολόκληρος ο παρασιτικός γραφειοκρατικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ είναι οικοδομημένος πάνω στα παγιωμένα, ηγεμονικά συμφέροντα των «νταβάδων» και του οικονομικού παρασιτισμού. Συμφέροντα εξαρτημένα, σε γιγάντιο βαθμό, από τις πολυεθνικές του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού.
Ο άκρατος «εκσυγχρονιστικός» νεοφιλελευθερισμός υπέταξε τα πάντα στις βουλές και επιλογές του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού. Επί των ημερών του το κράτος αλώθηκε και υποτάχθηκε πλήρως στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας και τις υπηρεσίες τους. Επί των ημερών του «στήθηκαν» οι μεγάλες παρακρατικές μήτρες των πλανητικών σπονσόρων, τύπου Σόρος: Οι Μ.Κ.Ο. αποτελούν έναν από τους άξονες αυτής της πλανητικής παρακρατικής οργάνωσης.
Το παλιό «δεξιό» παρακράτος μεταλλάχτηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Τη θέση του πήρε ο πολυεθνικός, «εκσυγχρονιστικός», παρακρατικός Μινώταυρος: Το κράτος και το παρακράτος του «εκσυγχρονισμού».
Το ιδεολογικό τσιμέντο αυτού του νέου τέρατος το προμήθευσαν οι νέοι οργανικοί διανοούμενοι της ηττημένης και πλήρως ενσωματωμένης «αριστεράς»:Η κλασσική σοσιαλδημοκρατία, οι μετανοημένοι κομμουνιστές, τύπου ΣΥΝ, και ο υπεραριστερός εξτρεμισμός.
Μπορεί, συνεπώς, να γίνει αντιληπτό, το γιατί ο παρασιτικός γραφειοκρατικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ αποτελεί ακατάλυτο στοιχείο αυτού του νέου παρακράτους: Ήταν αυτό το κόμμα που μεταλλάχτηκε και ζυμώθηκε μέσα από αυτή τη διαδικασία οικοδόμησης και εδραίωσης του «εκσυγχρονιστικού» κράτους και παρακράτους.
Ήταν αυτό το «σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα και τα «αριστερά» ρετάλια του ΣΥΝ και των λοιπών που έφτιαξαν το νέο ιδεολογικό μπετόν αρμέ του πολυεθνικού (πολυπολιτισμικού) καθεστώτος.
Φυσικά μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και αντίρροπες δυνάμεις…
Ο Γιώργος Παπανδρέου, βεβαίως, δεν είναι πολύ αρεστός από μερίδες των «νταβάδων». Η αμφισβήτησή του, ωστόσο, δεν απορρέει από την ισχυρή πολιτική του προσωπικότητα, αλλά το αντίθετο από τις ανεπάρκειες. Δεν είναι που φοβάται το νταβατζίδικο» παρακράτος μια πολιτική «ανταρσία» του Γ.Π., αλλά, απλώς, αμφισβητεί την ικανότητά του να αποτελέσει την ηγετική μορφή που χρειάζεται. Αυτοί είναι οι λόγοι που θα επιθυμούσαν οι «νταβάδες» να τον αντικαταστήσουν με κάποιον άλλο πιο ικανό.
Επειδή, ωστόσο, τα πράγματα είναι εξαιρετικά επείγοντα, ανέχονται το Γ.Π., για να αποδομήσουν το πολιτικό σκηνικό. Μετά θα δούνε…
Ο άγριος ενδοκαθεστωτικός πόλεμος, βάζει τόσο άμεσα την πτώση του Καραμανλή, που κινητοποιεί όλο το «εκσυγχρονιστικό» κράτος και παρακράτος: Το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, τις εσωτερικές δυνάμεις υπονόμευσης της Ν.Δ,, από κοινού με τις καθεστωτικές εφεδρείες (ΣΥΡΙΖΑ) τις «τσόντες» (ΛΑ.Ο.Σ), καθώς και όλους τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες προβοκάτσιας.
Ο μαέστρος αυτής της κινητοποίησης και της μετωπικής επίθεσης είναι τα ΜΜΕ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, απλώς αναμένει παθητικά να πέσει η κυβερνητική διαχείριση στα χέρια του.
Το δώρο αυτό, βεβαίως, των «νταβάδων», αν τελικά δεν αποτραπεί, θα ανοίξει έναν νέο κύκλο εφιαλτικό για τα πολιτικά μας πράγματα και την ελληνική κοινωνία.
Η Ελλάδα θα γίνει επαρχία των ΗΠΑ…
Θα κλείσουμε με τον κ. Σουφλιά
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=18297#18297
Οι μνήμες της ιστορίας.
Δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο από τη μνήμη. Η ιστορία ενός ανθρώπου και η πρακτική των ιδεών του αποτελούν αλάθευτο στοιχείο πολιτικής κρίσης.
Το σημερινό ρεπορτάζ της εφημερίδας «παρόν», με τίτλο «ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ», μου βελόνιασε τη μνήμη μόλις διάβασα για τον κ. Σουφλιά.
Θυμήθηκα, ότι παραμονές των εκλογών του 2000, ο κ. Σουφλιάς βγήκε και στήριξε την κυβέρνηση Σημίτη, κτυπώντας τη Ν.Δ.
Σημείωση: Γνωστό είναι ότι είχε, μάλιστα, διεκδικήσει και την ηγεσία της.
Τότε όλο το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο επαινούσε τον Σουφλιά και ο ίδιος διαπραγματευόταν μαζί του για ένταξη στο ΠΑΣΟΚ: Το ΠΑΣΟΚ του σημιτισμού…
Εκείνες τις μέρες είχα γράψει ένα άρθρο στην «Αθηναϊκή».
Το παραθέτω, σαν ιστορική μνήμη:
Όταν η εξαπάτηση βαπτίζεται «εντιμότητα»
«Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ της ενημέρωσης έδωσε θεαματική διάσταση στην υπόθεση Σουφλιά και στο τελετουργικό των καταγγελιών του. Οι στόχοι φανεροί: Η προεκλογική αποδυνάμωση ενός εκ των δύο μονομάχων.
Ενδιαφέρον όμως έχει και το πολιτικό ντεκόρ της θεατρικής παράστασης του κ. Σουφλιά.
Ο κ. Βενιζέλος πρόβαλε αμέσως και με το γνωστό στομφώδες ύφος του εξήρε την «εντιμότητα» του κ. Σουφλιά. Η κυβέρνηση (Σημίτη) έσπευσε να δώσει πιστοποιητικά «εντιμότητας» και «ήθους» στον κ. Σουφλιά…
Για τις ιδέες του κ. Σουφλιά δεν μίλησε κανείς, ούτε φυσικά για το ήθος και την εντιμότητα των νεοφιλελεύθερων ιδεών του.
Η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ και το ήθος για όλους αυτούς τους «εκσυγχρονιστές» συνηγόρους του κ. Σουφλιά είναι μεταφυσικές έννοιες, αποκομμένες από το σύστημα ιδεών και την πολιτική πράξη των ιδεών. Η εντιμότητα και το πολιτικό ήθος κρίνονται με το κοντόπηχο του κομματικού συμφέροντος. Είναι «έντιμος» ο κ. Σουφλιάς γιατί τους εξυπηρετεί κομματικά. Αν ΔΕΝ έβαλε κατά της Ν.Δ., αλλά κατά της κυβέρνησης Σημίτη θα ήταν έντιμος; Και αν ένα στέλεχος της κυβέρνησης Σημίτη ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ έφευγε από το ΠΑΣΟΚ και κτυπούσε το κόμμα του τι θα ήταν; Μάλλον αποστάτης…
Αλλά ας δούμε την «εντιμότητα» και της συγκεκριμένης πράξης του κ. Σουφλιά.
Ο κ. Σουφλιάς, σε περίοδο προεκλογική στήνει ένα τελετουργικό σκηνικό ανοικτής υποστήριξης στην κυβέρνηση Σημίτη και καταδίκης της Ν.Δ. Και μόνο η επιλογή του χρόνου εμπεριέχει το στοιχείο της δολιότητας και όχι της εντιμότητας…
Σε μια προεκλογική περίοδο ο κ. Σουφλιάς ΕΠΕΛΕΞΕ να μιλήσει, όχι για κανένα σοβαρό οικονομικό, κοινωνικό ή εθνικό πρόβλημα (έκλεισε τα μάτια σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία), αλλά για να καταγγείλει ευθέως τη Ν.Δ. και να υποστηρίξει εμμέσως πλην σαφώς την κυβέρνηση Σημίτη.
Και κατάγγειλε με αόριστους αφορισμούς το κόμμα στο οποίο διεκδικούσε την ηγεσία του. Μεταλλάχτηκε, είπε η Ν.Δ. Απέφυγε να πει τι ήταν και τι έγινε. Μήπως άλλαξε κοινωνική φύση και ιδεολογία; Μήπως έπαψε να είναι Δεξιά και έγινε αριστερό κόμμα και δεν το γνωρίζουμε; Δεν μας εξήγησε ο κ. Σουφλιάς τι άλλαξε επί της ουσίας στη Ν.Δ., στο μικρό διάστημα που αυτός ήταν εκτός…
ΕΑΝ ήταν ειλικρινής και «έντιμος» ο κ. Σουφλιάς θα έλεγε ανοικτά ότι τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις της Ν.Δ. τις εκφράζει πιο ισχυρά και υλοποιεί πιο αποτελεσματικά η κυβέρνηση Σημίτη, γι’ αυτό οδεύει προς τα εκεί…
Ο κ. Σουφλιάς δεν τόλμησε να το πει αυτό. Έστησε ένα σκηνικό της αυριανής του ένταξης στο σημιτικό «εκσυγχρονισμό», με φλύαρες πολιτικές αοριστίες και ντεκόρ τους αξιοθρήνητους συνηγόρους του «εκσυγχρονισμού».
Και αυτό το σκηνικό ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ των πολιτών το βαπτίζουν «εντιμότητα»…»
Με την ανάλυση αυτής της περίπλοκης διαπλοκής «ιδεών», κομμάτων, τάσεων και προσώπων, το σταυρόλεξο μπορεί να λυθεί και να διακρίνουμε το τι επιδιώκεται και με ποια πρόσωπα.
Ίσως τότε να διακρίνουμε και το πώς μπορούμε με τη συνειδητή ψήφο μας να συμμετέχουμε κάπως στα πράγματα…
Στις επόμενες ημέρες θα αναλύσουμε αυτή την κατάσταση…
Πηγή: resaltomag
Δεν πρέπει να ηττηθεί ο Καραμανλής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου