ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ
ΓΙ ΑΥΤΑ....
Πρώτα η άποψη
τού Ιάσονα ....
Διαρκής επιλεκτική
ευαισθησία
"Ψυχή Βαθιά"
«Δύσκολο να
πυροβολήσεις απέναντι όταν ξέρεις ότι εκεί μπορεί να βρίσκεται ο
αδερφός σου».
1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου
Πολέμου.
Στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας σε μεγάλες
και μικρές μάχες, μέρα και νύχτα, το αίμα κυλάει ποτάμι.
Μακάρι
τα λάθη του παρελθόντος να γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα παιδιά που
μεγαλώνουν σήμερα στην άγνοια
****************************************************
Αν
οι δολοφόνοι είχαν ζητήσει συγνώμη.
Αν
οι εγκληματικές ηγεσίες του ΚΚΕ είχαν
μεταμεληθεί. Είχαν δείξει σεβασμό στα αμέτρητα
θύματα τους. Αν είχαν αποκηρύξει τις εθνοπροδοτικές
τους θέσεις , για τον αποχωρισμό της Μακεδονίας ,
για την ανύπαρκτη μειονότητα των σλαβομακεδόνων. Αν είχαν
ζητήσει συγνώμη για την συνδρομή τους
στην διάλυση του μετώπου και την συμμέτοχη τους
στην μικρασιατική καταστροφή.
Αν έπαψαν να παραχαράσσουν να χαλκεύουν την ιστορία και
να παριστάνουν το «απαύγασμα»
της δημοκρατίας ενώ εξακολουθούν μισητικά
τυραννικά να επαγγέλλονται την ανατροπή του αστικού
κοινοβουλευτικού καθεστώτος με επανάσταση
Αν κυρίως
είχαν δείξει τον ελάχιστο σεβασμό στα χιλιάδες
βασανισμένα θύματα αθώων Ελλήνων που πλήρωσαν με
την ζωή τους την διαφωνία τους , στην υποταγή
της Ελλάδος στο κομουνιστικό μπλοκ. Ίσως
ταινίες όπως βαθιά νερά και η ρηχή ψυχή να είχαν
κάποιο νόημα...
Όμως σήμερα αυτές
οι ταινίες έχουν τον ίδιο πάντα σκοπό
Να εξισώσουν
με επιλεκτικη ανθρώπινη» ευαισθησία, το θύμα με
τον θύτη. Να πείσουν ότι υπήρξε εμφύλιος και
όχι συμμοριτοπόλεμος αντάρτικο κατσαπλιάδων που σκοτώναν
έκλεβαν βίαζαν βασάνιζαν μ’ενα μονό
σκοπό να υποδουλώσουν την Ελλάδα, Την αδάμαστη
πλειοψηφία του Ελληνικού λαού σε ένα ασήμαντο
φανατικό μονοψήφιο ποσοστό
δουλοφρόνων που είχε την πειθώ των όπλων και
της βίας...
Όμως
είναι αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι η στόχος και
το πρόγραμμα του ΚΚΕ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΔΣΕ ήταν διάλυση
όλων των Εθνικών αντιστασιακών οργανώσεων και
η υποδούλωση της Ελλάδος στη σοβιετική
μητέρα , τον πατερούλη Στάλιν,
Όποιος
σήμερα επιμένει να αγνοεί αυτά τα γεγονότα,
απλώς ΘΕΛΕΙ να αγνοεί την αλήθεια.
Δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία...
Ναι.
Μακάρι τα λάθη του παρελθόντος να γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα
παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στην αγνοια..Αλλα πρέπει
πρώτα να ομολογήσουν οι εγκληματίες τα λάθη τους,
να μετανοήσουν
γι αυτά....
***************************************************
1.
Ποιος είναι ο αδελφός?
«Δύσκολο να πυροβολήσεις
απέναντι όταν ξέρεις ότι εκεί μπορεί να βρίσκεται ο αδερφός
σου».
Η απάντηση είναι
αυτή
«.. Το βράδυ δίπλα στο τζάκι, ένας νέος του
χωριού, τότε φοιτητής σήμερα δικηγόρος στην Αθήνα, τον ρώτησε
(τον Άρη) ποια ήταν τα αίτια της ήττας του ΕΑΜ /ΕΛΑΣ
‘
΄Δε σκοτώσαμε αρκετούς’ , του απάντησε ο Άρης...
Οι επαναστάσεις πετυχαίνουν όταν τα ποτάμια κοκκινίσουν από το αίμα.
Και αξίζει τον κόπο να το χύσης έτσι, όταν η αμοιβή είναι η
τελειότητα της ανθρώπινης κοινωνίας’
Φωτιά και
τσεκούρι», εκδόσεις ‘ΕΣΤΙΑΣ’ σελίς 172,
του Αβέρωφ Τοσίτσα.
Ναι. Μακάρι τα λάθη του παρελθόντος να
γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στην
αγνοια..Αλλα πρέπει
πρώτα να ομολογήσουν οι εγκληματίες τα λάθη τους,
να μετανοήσουν
γι αυτά
*****************************************************************
2. Έτσι είναι
ο αδελφός ?
Δύσκολο να πυροβολήσεις απέναντι όταν
ξέρεις ότι εκεί μπορεί να βρίσκεται ο αδερφός
σου».
Η Απάντηση είναι αυτή
«..Η επιχείρηση ΠΕΡΓΑΜΟΣ
όπως είχε ονομαστεί είχε λήξει. ... Παρά τη
σχετικώς μικρή κλίμακα των επιχειρήσεων ο στρατός έχασε 596
αξιωματικούς και οπλίτες σε νεκρούς καθώς και 178 αγνοουμένους. Για
την τύχη αυτών των αγνοουμένων έχει γίνει πολύς λόγος. Σύμφωνα με
όλες τις πηγές, πρόκειται για άνδρες του 611 Τάγματος Πεζικού, το
οποίο αιφνιδιασθέν στις 5 Μαρτίου 1948 αποδεκατίσθηκε και
και διαλύθηκε από επίθεση ανταρτών. Απο τους αιχμαλωτισθέντες σε
πρώτη φάση τέσσερις αξιωματικοί “ δικάστηκαν’’
με συνοπτική διαδικασία στο χωριό Τσαμαντά και εκετελέστηκαν. Στους
αιχμαλώτους στρατιώτες προσεφέρθησαν δύο επιλογές.
Ή να προσχωρήσουν στο αντάρτικο ή να παραδώσουν τις στολές τους
και να φύγουν για τα σπίτια τους. Οι περισσότεροι
προτίμησαν την δεύτερη λύση και οδηγήθησαν απο τους
αντάρτες προς την ελευθερία....Απο κεί και πέρα τα ίχνη
τους χάθησαν και οι οικογένειες τους ματαίως
περίμεναν επί πολλά χρόνια την επιστροφή
τους.
Το 1971 ένας τσοπάνος ανακάλυψε κοντά
σ’ ένα ασβεστόλακκο έναν ανθρώπινο σκελετό....Η
έρευνα απεκάλυψε 120 σκελετούς , ο καθένας με μία σφαίρα στο κρανίο
και τα οστά των χεριών δεμένα με καλώδια..»
Η Τραγική
Αναμέτρηση’’
Αλέξανδρος Ζαούσης,
Εκδόσεις Ωκεανίδα, τόμος Β’ σελίς 33,34
Ναι.
Μακάρι τα λάθη του παρελθόντος να γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα
παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στην αγνοια..Αλλα πρέπει
πρώτα να ομολογήσουν οι εγκληματίες τα λάθη τους,
να μετανοήσουν
γι αυτά
******************************************************************
3.
Είναι δυνατόν αυτοί να είναι αδέλφια μας?
Δύσκολο
να πυροβολήσεις απέναντι όταν ξέρεις ότι εκεί μπορεί να βρίσκεται ο
αδερφός σου
Η απάντηση είναι αυτή
Συνελήφθησαν
την 6η Σεπτεμβρίου 1947, από τους «άντρες του
ΔΣΕ» με εντολή και παρουσία του Καπετάν Γιώτη. Η
μητέρα υπεχρεώθη να παρακολουθήση τον ομαδικό
βιασμό και ξυλοδαρμό εν συνεχεία με βούρδουλα, μεχρι θανάτου
της κόρης της ενώ η ιδία εσφάγη, κυριολεκτικώς, δίπλα
στην ξεψυχισμένη κόρη της, πάντοτε παρουσία του «γενναίου»
αυτού Καπετάνιου του Δ.Σ.Ε Όπως ο διασωθείς γιός της
Δασκάλας Ουρανίας, Γιάννης Ηλιόπουλος δάσκαλος και αυτός (
αλλά και μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που επιζούν, μαρτύρησαν
και μαρτυρούν) περιέγραψε το μαρτυρικό τέλος της Μητέρας του
και της Αδελφής του, στο φύλλο της ΕΣΤΙΑΣ της
20/01/2006. Το 2007, η ζωή και η συγκλονιστική τραγική
θυσία δολοφονία της δασκάλας
Ουρανίας Παναγιωτοπουλου-Ηλιοπουλου και
της κόρης της Όλγας, εξιστορήθη από τον μικρό γιο
της τότε, σήμερα δάσκαλο συνταξιούχο, Γαννη
Ηλιοπουλο στο βιβλίο με τίτλο «Η Δασκάλα
Ουρανία» που εξέδωσε ο ίδιος , αφού το αριστερό
κατεστημένο των εκδοτικών
οίκων δεν δέχθηκε να εκδώσει το βιβλίο
μαρτυρία.
Στο ίδιο αυτό βιβλίο , που αποτελεί
αδιάψευστη μαρτυρία των εγκλημάτων του Χαριλάου
Φλωρακη και των ανδρών του, καταγράφονται και
τα θύματα από το διπλανό
χωριό – όμηροι των Ελασιτών που
εν αγνοία της δολοφονίας της δασκάλας είχαν
σπεύσει στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ στη Γρανίτσα, για
να ζητήσουν την απελευθέρωση της. Ήσαν οι Παζαχαρίου,
ο Αυγεροπουλος και ο Κατσιμπας. Κρατήθηκαν
αρχικώς ως όμηροι, εν συνέχεια δε μετά από
σκληρά βασανιστήρια εκτελέστηκαν φρικτά διά
τεμαχισμού των μελών τους.
Αντιγράφω σχετικό
απόσπασμα από το βιβλίο του γιου της δασκάλας.
«Δυο
τρεις “ήρωες ” του δημοκρατικού στρατού
προσπάθησαν να την κρατήσουν όρθια, να δει
το μαρτύριο του παιδιού της, να βασανιστεί
περισσότερο και η ιδια. Καρφωναν με
το μαχαίρι το μητρικό της φίλτρο
Σαν τελείωσαν την Όλγα τα
«παλικάρια», οι δήμιοι κρατώντας την απ’
το παλτό χιτώνα την άφησαν να ξεγλιστρήσει προς
την θυγατέρα της τρέχοντας μ’ανοιχτα χερια.
Τεσσαρα-πεντε βήματα ακόμα και θα έφτανε στο κορμί που
τη μια μαζευόταν και την άλλη απλωνόταν όλο και
πιο αδύναμα, καθώς η ζωή είχε φύγει από μέσα του
και νεκρωνόταν με ξυλιασμένα τα νευρα.
Εκανε τον σταυρό της η δασκάλα και πλησίασε να πέσει
πάνω στην Όλγα που ξεψύχαγε και τιναζόταν για τελευταία φορά. Όμως ο χάρος την αντάμωσε δυο μόλις
βήματα μακριά της. Χτυπήθηκε προς
το μέρος της καρδιάς Οι δήμιοι κυκλοφόρησαν
διαταγή φοβέρα με τη ποινή θανάτου να μείνουν τα πτώματα
άταφα στη θεά των διερχομενων. Ομως
σαν πέρασαν δυο-τρεις μέρες δυο παιδιά ο Νίκος
Μπετχαβάς και ο Θανάσης Καλμαντής, δεκαεφτάρηδες
τότε ,.. άνοιξαν ένα πρόχειρο τάφο με πέτρες με ξύλα και
με τα χέρια και τα αραχωσαν βιαστικά όσο καλύτερα
μπορούσαν...
Η εκταφή των οστών
από τον προσωρινό τάφο που εχα ανοίξει
αυτά τα παιδιά το 1947 και εκ νέου
ταφή στο κοιμητήριο του Ζωραινου έγινε το
1951.
(Γιαννης Ηλιοπουλος, Κουκουρα Ευπαλιου,
τηλ.2634051892, “Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ’’ Η ζωή και
η προσφορα μιας Ελληνιδας δασκαλας-Ναυπακτος
2007, ISBN : 978-960-930298-2)
Ναι. Μακάρι τα
λάθη του παρελθόντος να γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα παιδιά που
μεγαλώνουν σήμερα στην αγνοια..Αλλα πρέπει
πρωτα να ομολογήσουν οι εγκληματίες τα λάθη τους,
να μετανοήσουν
γι αυτά
***************************************************************************
4. Υπάρχουν
τέτοια αδέλφια?
Δύσκολο
να πυροβολήσεις απέναντι όταν ξέρεις ότι εκεί μπορεί να βρίσκεται ο
αδερφός σου
Η απάντηση είναι αυτή
Στις
14 Μαιου 2005, δημοσιεύθηκαν στην Εστία
αποσπάσματα από τον απόρρητο φάκελο
του Άρη Βελουχιώτη,
στα Βρετανικά Αρχεία, όπως τα μετέφερε μετά
από δραστήρια έρευνα, ο Δικηγόρος Πέτρος Στ. Μακρής –Στάικος.
«....Ο λοχαγός Νάτ
Μπάρκερ αξιωματικός σύνδεσμος με τον Άρη Βελουχιώτη περιγράφει
τον Άρη ως εξής:‘’...Είναι γενναίος και σε ήρεμη συζήτηση
συμπαθής. Ομως όπως παραδέχθηκε σ’ εμένα είναι ομοφυλόφιλος.
(έχει πάντοτε μαζί του ένα μικρό αγόρι που κρατάει τα χαρτιά του
και είναι υπασπιστής του.)...Στις 26 Ιανουαρίου 1943, ο Βελουχιώτης
έφθασε στο Γαρδίκι. Εφερε μαζί του τον γνωστό Αθηναίο μουσικό
Λεωνίδα Μακρίδη, την γυναίκα του, άλλους οκτώ άνδρες
και τέσσερες γυναίκες. Το ίδιο πρωί κάλεσε τον Μπάρκερ να
επισκεφθεί το κτίριο του σχολείου, όπου τους κρατούσε, για να δεί πως
τιμωρεί τους προδότες. Ο Μπάρκερ αντίκρυσε τους άντρες και
τις γυναίκες ολόγυμνους και χτυπημένους σε όλο τους το σώμα
προκειμένου να ομολογήσουν κάτι που όμως δεν έπραξαν.
Οταν έπεσαν αναίσθητοι έρριξαν καυτό λάδι στις πληγές
τους και τους άφησαν έτσι για 24 ώρες. Μονον ένας άνδρας
δεν υπέστη αυτό το μαρτύριο.Αυτόν τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ο
Θάνος, ο υπαρχηγός του Αρη. Την επομένη ζούσαν μόνο δύο
άνδρες που πυροβολήθησαν χωρίς άλλη σκέψη. Τότε ο
Βελουχιώτης διέταξε να πεταχθούν τα σώματα έξω από το
νεκροταφείο και απαγόρευσε στους χωρικούς να τα θάψουν ‘..»
Ναι.
Μακάρι τα λάθη του παρελθόντος να γίνουν μπροστάρης οδηγός για τα
παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στην αγνοια..Αλλα πρέπει
πρώτα να ομολογήσουν οι εγκληματίες τα λάθη τους,
να μετανοήσουν
γι αυτά..
*********************************************************
Βέβαια
αληθινές ιστορίες με υπαρκτά πρόσωπα, που έγιναν
ταινίες το κομουνιστικό κατεστημένο στο τελευταίο
κομουνιστικό
έκτρωμα που λέγεται Νέο Ελλαδισταν, απαγόρευσε την προβολή της..
Έτσι αληθινή
ιστορία της Ελένης Γκατζογιανη γυρίστηκε και
ταινία η οποία προβλήθηκε μόνο για λίγες ημέρες στην Ελλάδα αλλά λόγω
“δημοκρατικών” απειλών , βομβιστικών επιθέσεων και
προπηλακισμών των θεατών απο τους οργανωμένους οπαδούς του
ΚΚΕ τελικώς η προβολή της διεκόπη.
Το γύρισμα των κυρίων
σκηνών του έργου στο χωριό Λιά της Ηπείρου,
όπου διαδραματίσθηκαν τα δραματικά γεγονότα
της εκτέλεσεως της μητέρας του Ελένης και της Θείας
του Αλέξως από τους κομμουνιστές, που περιγράφονται
στο βιβλίο ‘’Ελένη’’
του Νίκου Γκατζογιάννη,απηγορεύθη υπό της κυβερνήσεως του
ΠΑΣΟΚ, εν ονόματι της επιλεκτικής λήθης
Δυστυχώς
αληθινό - στο σημερινό αριστερικρατούμενο καθεστώς των ντροπαλών
εραστών του σταλινισμού και
των φίλων της επανάστασης που χάθηκε, - αληθινό είναι μονό ό,τι
υμνεί τον κομουνισμό και καλύπτει τους εγκληματίες του παρελθόντος
μετατρέποντας την προβιά του κατσαπλιά σε λεοντή "ήρωα"
...
Ιάσων
Υ.Γ 1
Να θυμισουμε ότι ο Νίκος
Γκατζογιάννης είναι ο μοναχογιός , το μόναδικό αγόρι της
Ελένης και Χρήστου Γκατζογιάννη, που γλύτωσε το
παιδομάζωμα αλλά το ακριβοπλήρωσε με την δολοφονία της
μάνας του.Οι αδελφές του Ολγα, Αλέξω (Κάντα),
Γλυκερία και Φωτεινή όλες πήγαν στην Αμερική όπου με ο πατέρας τους ο
Χρήστος Γκατζογιαννης τις πάντρεψε όλες με Έλληνες
μετανάστες.
Αντιγραφω από το βιβλιο
«Στις
28 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη σαρανταενός ετών με
την γυναικάδελφή της Αλέξω
πενήνταέξι ετών τουφεκίσθησαν απο τους κομμουνιστές
απο το ανταρτοδικείο, με την κατηγορία ότι “κατέστρωσε
την απόδραση απο το χωριό τεσσάρων παιδιών της
(καθώς και της μάνας της, της αδελφής της) και της ανηψιάς της’’
για να γλυτώσουν απο το παιδωμάζωμα των κομμουνιστών...
Ανάμεσα
στους καταδίκους ήσαν και πέντε χωριανοί του Λιά: Τρεις άντρες και
δύο γυναίκες ...Η θεία μου η Αλέξω Γκατζογιάννη πενήντα
έξι χρονών. Η νεότερη με καστανά μαλλιά γαλανά μάτια ..
ήταν η μάνα μου Ελένη Γκατζογιάννη σαράνταενός χρονών....Σε μερικά
λεπτά ακούστηκε μια ομοβροντία από τουφεκιές , κατόπιν
σκόρπιες πιστολιές καθώς αποτελείωναν κάθε θύμα με μιά σφαίρα
στο κεφάλι. Οταν οι αντάρτες ξαναπέρασαν απο τον
ίδιο δρόμο ήσαν μόνοι. Είχαν παρατήσει τα θύματά τους στη ρεματιά
όπου έπεσαν, τα κουφάρια σκεπασμένα με κοτρώνια.»,
περιγράφει
ο ίδιος ο Γκατζογιάννης στο βιβλίο του, «Ελένη»
Δ’ Εκδοσις Ελληνική Ευρωεκδοτική, σελίς 13,14
Στο
ίδιο βιβλίο, σελίς 506,507, διαβάζουμε την απολογία
της:
«...Η Ελένη τον κοίταξε *( τον Κάτη) για μια
στιγμή σιωπηλή , ύστερα είπε ήρεμα αλλά πεντακάθαρα....Μια κόρη
μου την στρατολογήσανε αλλά την έστειλαν πίσω. Μία άλλη μου κόρη
θερίζει στάρι για το Δημοκρατικό σταρτό. Τί θα έλεγα όμως στον άντρα
μου αν σας έδινα τον μοναχογιό μου? Εστειλα
τα παιδιά μου εκεί που ο πατέρας τους μπορεί να τα ζήση, γιατί εγώ
δεν μπορούσα πια να τα θρέψω. Δεν έβλαψα κανένα μήτε ευχήθηκα να
πα΄θει κανείς κακό .Ηθελα μόνο τα παιδιά μου να είναι ευτυχισμένα.»
*********************************************************
Υ.Γ 2
Τελείωσε ο εμφύλιος;
Μας λένε ότι ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε και να μην αναμοχλεύουμε το παρελθόν. Γιατί το ΚΚΕ όμως δεν ακολουθεί αυτή την παρότρυνση και εόρτασε επισήμως τα 60 χρόνια από την ίδρυση του «Δημοκρατικού Στρατού» και την έναρξη του εμφυλίου πολέμου; Ο Ριζοσπάστης της 4ης Ιουλίου 2006 είχε πρωτοσέλιδο: «Συνεχίζουμε μέχρι τη Νίκη για πάντα – για τα 60 χρόνια του ΔΣΕ»!
Η Αλέκα Παπαρήγα εγκαινίασε στις παρυφές του Γράμμου μνημείο του ΔΣΕ λέγοντας: «ο ΔΣΕ μας εμπνέει και σήμερα». Τα αριστεροκρατούμενα ΜΜΕ - ενώ τις εκδηλώσεις μνήμης των Ελλήνων αξιωματικών, στρατιωτών και πολιτών στον Γράμμο τις χαρακτηρίζουν «γιορτές μίσους» - αυτές του ΚΚΕ τις άφησαν ασχολίαστες. Προφανώς, μόνο οι πατριώτες δεν έχουν δικαίωμα να τιμούν τους νεκρούς τους.
Θα περίμενε κανείς το ΚΚΕ – 90 χρόνια μετά – να έχει αντιληφθεί τα λάθη του. Να συνειδητοποιούσε ότι τα γκούλαγκ και τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» τα έχουν καταδικάσει η ιστορία και οι αγώνες των λαών για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Ότι ευτυχώς που μας κυβέρνησε εκείνη την περίοδο ο Σοφούλης, ο Πλαστήρας και ο Τσαλδάρης και όχι ο Ζαχαριάδης και ο Βαφειάδης, ο οποίος το βράδυ κοιμήθηκε καπνεργάτης και το πρωί ξύπνησε «στρατηγός» του ΔΣΕ και πρόεδρος της «ελεύθερης Ελλάδας».
*********************************************************
Καί μετά μιά κριτική τής ταινίας .....
Το 1949, την τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου, στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας, δύο αδέλφια, ο 17χρονος Ανέστης και ο 14χρονος Βλάσης, τσοπανόπουλα, των οποίων οι δρόμοι χώρισαν χωρίς να το επιλέξουν τα ίδια, πολεμούν ο πρώτος για λογαριασμό του Εθνικού Στρατού, υπό τον ανθυπολοχαγό Τριαντάφυλλο, και ο δεύτερος για λογαριασμό των ανταρτών, υπό τον καπετάν Ντούλα. Μοιραία θα βρεθούν να πολεμούν απέναντι σε μάχες, ενώ ο Ανέστης προσπαθεί να προστατέψει με κάθε τρόπο τον μικρό αδελφό του...
Η πιο πολυαναμενόμενη ελληνική ταινία του 2009, φέρνει στη μεγάλη οθόνη το κεφάλαιο του ελληνικού Εμφυλίου μέσα από το πρίσμα της απλής ιστορίας δύο νεαρών αδελφών που χωρίζονται χωρίς να το θέλουν και πολεμούν χωρίς να ξέρουν πραγματικά γιατί.
Πάνω σε αυτή τη συνθήκη ξετυλίγεται η «Ψυχή βαθιά», σημαντικό πόνημα για τον Παντελή Βούλγαρη, που εδώ και χρόνια ήθελε να καταθέσει την προσωπική του ματιά πάνω σ' αυτό το μαύρο κεφάλαιο της ελληνικής Ιστορίας, το οποίο μπορεί να καίει ακόμα τους παλιότερους με τα φριχτά του εγκλήματα και την ιδεολογική του αντιπαράθεση, αλλά για την πλειονότητα των νεότερων δεν είναι παρά ένα κομμάτι του παρελθόντος που έχει ξεπεραστεί.
Η ταινία όμως δεν ψάχνει τίποτα γύρω από την πολιτική όξυνση, δεν παίρνει θέσεις, δεν κρίνει τις δύο πλευρές, δεν δίνει καμία πληροφορία ως προς τα αίτια του πολέμου και τα παρασκηνιακά του κυκλώματα.
Δεν ασχολείται μάλιστα και πολύ με τους γύρω από τα δύο αδέλφια χαρακτήρες, παρά τους κοιτά σαν σύνολο - σαν παραπλανημένα πιόνια της ιμπεριαλιστικής ατζέντας των Αμερικανών, χωρίς αληθινή υπόσταση πέραν αυτής της καρικατούρας. Ετσι ξετυλίγεται σαν μια οποιαδήποτε άλλη πολεμική περιπέτεια με μελοδραματικά χαρακτηριστικά και χολιγουντιανή δυναμική, με μάχες στημένες στα πρότυπα της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν» (εντυπωσιακός ο χειρισμός της κάμερας και το στακάτο μοντάζ, ειδικά στις σεκάνς της πρώτης μάχης) και έναν εκτός κάδρου ποιητικό μονόλογο της μάνας των δύο αδελφών.
Αψογη και η φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, που αναδεικνύει την ομορφιά και την αγριάδα του τοπίου, αλλά η αλήθεια είναι ότι το τεχνικό μέρος της παραγωγής δεν θα ικανοποιήσει την ανάγκη ενός θεατή που έχει άγνοια γύρω από το ζήτημα να πάρει έστω και μια μυρωδιά από τι ήταν τελικά εκείνος ο ελληνικός Εμφύλιος.
Δεν ψάξαμε για μαθήματα Ιστορίας, αλλά για πέντε - δέκα πράγματα που θα μας έβαζαν στην ουσία του ζητήματος, πέραν του κατάδηλου αντιπολεμικού μηνύματος.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=12181&subid=2&pubid=7344828
wolf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου