Του Δημήτρη Παπαγεωργίου...
(γραφή... χωρίς κορδόνια από τις φυλακές Κορυδαλλού).
Από την στιγμή που θα αντικρίσεις την ελευθερία, δεν αποστρέφεις εύκολα το βλέμμα σου από αυτήν. Το να το κάνεις σημαίνει να νεκρώσεις τα πλέον ζωντανά κομμάτια τού είναι σου. Διανύω την 12η μέρα κράτησης στα «φιλόξενα» κελιά του Κορυδαλλού. 12 ημέρες μιας «ψυχοσωματικής δοκιμασίας» όπως το έθεσε ένας στενός φίλος.
Δοκιμασίας, όμως, όχι για εμένα, αλλά για τους κοντινούς μου ανθρώπους. Η «πολιτική βούληση» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να επιδείξει «σιδηρά πυγμή», όσον αφορά τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού, βρήκε σε μένα μια ευκαιρία να «παραδειγματίσει». Δεν πιστεύω όμως ότι θα το επιτύχει.
Πιστεύω ότι θα έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η «εξουσιαστική ελίτ» της χώρας αποδεικνύει ότι σε επανάληψη του αιώνιου κύκλου της παρακμής, έχει χάσει κάθε είδους επαφή με τον ελληνικό λαό. Μια κυβέρνηση, που σηκώνοντας το «σκιάχτρο» της οικονομίας – στην κακή κατάσταση της οποίας έχει συμβάλλει καίρια – προσπαθεί να προωθήσει την πλέον «παγκοσμιοποιητική» και ως εκ τούτου «αντιεθνική» ατζέντα.
Και το κάνει άμεσα, προσπαθώντας να «στριμώξει» όσα περισσότερα μπορεί, σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. «Μεταναστευτικό», «Σκοπιανό», «Κυπριακό». Και δεν είναι μόνο αυτά. Ταυτόχρονα θέτει σε κίνηση τους κρατικούς αλλά και παρακρατικούς μηχανισμούς, που ανατροφοδοτούμενοι προσπαθούν να αποκαθηλώσουν τα σημεία κοινωνικής και εθνικής αναφοράς του ελληνικού λαού. Σηκώνεται ένα μέλος π.χ. μιας ακροαριστερής οργάνωσης και φωνάζει: «Εξω οι εικόνες από τα σχολεία».
Ο υπεύθυνος Υπουργός υιοθετεί την πρόταση για το εγγύς μέλλον. Η ακροαριστερή ομάδα, διαδηλώνει σχετικά, ώστε να το μετατρέψει σε δήθεν λαϊκό αίτημα. Και ούτω καθ’ εξής. Την ίδια στιγμή, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, προσπαθούν να «ουδετεροποιήσουν» τον Ελληνικό λαό, «στολίζοντας» όποιον αντιδρά με συναισθηματικά φορτισμένους χαρακτηρισμούς ή γραφικοποιώντας τον.
Οι εξελίξεις πολλές, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ο «μετασχηματισμός» της κοινωνίας μας από έθνος – κράτος σε ένα κακέκτυπο φέουδο όπου οι «ελίτ» διατάσσουν τους υπηκόους – οι οποίοι δεν έχουν μεταξύ τους συνεκτικούς δεσμούς ώστε να αντισταθούν – είναι προ των πυλών. Και όποιος τολμά να υψώσει λόγο αντίθεσης, στο «μπουντρούμι».
Χαίρομαι πολύ, προσωπικά, για τα μηνύματα που λαμβάνω απ’ έξω, μιλώντας με τους δικούς μου ανθρώπους. Χαίρομαι γιατί καταλαβαίνω, ότι η μεγαλύτερή μου «αγωνία» το να «μην πάει τζάμπα» αυτό που περνάω, αποδεικνύεται αβάσιμη. Γιατί, μέρα με την ημέρα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος σήμερα.
Γιατί όσο και αν «γαυγίζουν» τα σκυλιά της «αυλής», ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτή την στιγμή βρίσκομαι κρατούμενος, μετά από ένα ξεκάθαρο πολιτικό παιχνίδι με τους Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην ΓΑΔΑ σε ρόλο εισαγγελέα, και τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ σε ρόλο δικαστή. Δεν είναι κάτι που με «πληγώνει» ή το θεωρώ «άδικο». Αν είχε τύχει να γεννηθώ πριν 20 χρόνια στο σιδηρούν παραπέτασμα, δεν θα ήμουν απλά κρατούμενος, αλλά σε κάποιο γκουλαγκ ή τρελοκομείο. Είμαι απλά κρατούμενος γιατί κάποιοι «παππούδες» μου πότισαν με αίμα το δένδρο της ελευθερίας. Ο καιρός όμως περνά.
Απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι στιγμής πάντως «δεν πάει τζάμπα». Οφείλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους όσους θεώρησαν ότι η δική μου υπόθεση είναι και δική τους. Και να τους διαβεβαιώσω, ότι έτσι είναι.
Αυτή την στιγμή, ο αγώνας δεν είναι πια πολιτικός. Είναι ένας αγώνας για την υπεράσπιση της ίδιας της ύπαρξής μας. Εάν οι κομισάριοι της κυβέρνησης, τα αργυρώνητα τσιράκια τους και τα «εξημερωμένα» ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να τον σταματήσουν, κλείνοντάς μας σε φυλακές, φιμώνοντάς μας και ελπίζοντας να καταρρακώσουν το ηθικό μας, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι άδικα προσπαθούν.
Γιατί είμαστε απόγονοι, της μικρής αυτής δράκας ανθρώπων που τόσες χιλιάδες έτη ζουν σε αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του χάρτη και όσο τους χτυπούν, τόσο πεισμώνουν. Και κάθε ένας από εμάς, θα ήταν πρόθυμος να τα δώσει όλα για να έχει μια πλάκα από πάνω του που θα λέει: «Ξένε, πες στους πατριώτες μου, ότι εδώ κείτομαι, πιστός στις δικές τους προσταγές».
gianniotis
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου