(πειραματό)ζωα

Του Στάθη στο Ναυτίλο
Ετσι είναι και με τις μπάμπουσκες, αυτές τις ξύλινες ρώσικες κούκλες που ζουν η μία μέσα στην άλλη. Ανοίγεις τον Γιωργάκη και βλέπεις τον Κωστάκη, ανοίγεις τον Κωστάκη και βρίσκεις τον Σημίτη...
Αυτός ήταν η αρχή του κακού - στην αλλοίωση στοιχείων, αυτός ήταν ο πρώτος (κύριος καθηγητής) διδάξας τη «δημιουργική λογιστική» - να τη η αλληλοδιαδοχή της εξουσίας- στον πάτο της μπάμπουσκας η μουσίτσα.

Η ευκολία με την οποίαν ομιλεί για «απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας» ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι άκρως ανησυχητική.

Μάλιστα η συχνότητα με την οποίαν αναφέρεται σε αυτήν την «απώλεια», η επιμονή με την οποίαν επαναλαμβάνει αυτήν του την απόφανση είναι άκρως - άκρως ανησυχητική.

Εν πρώτοις, ένα τέτοιο θέμα, αν μας είχε συμβεί, είναι τόσο δραματικό και σοβαρό που ένας πρωθυπουργός θα απέφευγε να αναφερθεί σε αυτό μόνον και μόνον για να «μην παραδεχθεί την ήττα». Μια ήττα δεν υφίσταται παρά μόνον αν την παραδεχθείς. Ενας σοβαρός πρωθυπουργός κυριώτατα για να τον ακούσουν τα άλλα κράτη, αλλά και για να εμψυχώσει ακόμα και να συναγείρει τους Ελληνες πολίτες, θα αναφερόταν σε αυτόν τον κίνδυνο, θα μιλούσε για αυτόν, θα τον «φωτογράφιζε» (αν θέλετε τον επικοινωνιακόν τρόπο) αλλά δεν θα «παραδεχόταν ποτέ», όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ, ότι η αυθεντία και το αυτεξούσιον της χώρας έχουν ακρωτηριασθεί.

Πολλοί αποδίδουν σε...
 «ειλικρίνεια» τα αλληλοδιάδοχα ξεσπάσματα του μοιραίου αυτού ανθρώπου, ναι -είναι η ειλικρίνεια του φονιά που παραδέχεται τον φόνο, μια ειλικρίνεια καθόλου αξιοθαύμαστη.

Η εθνική κυριαρχία δεν είναι τρίλιζα.

Ενας Πρωθυπουργός (ταγμένος άλλωστε να την υπερασπίζεται συν λαό) δεν μπορεί να αναφέρεται στην «απώλεια μέρους της» ούτε καν άπαξ (για να μη δημιουργήσει παραδοχή τετελεσμένου για αυτό που καλείται κι έχει χρέος να διορθώσει), πόσω μάλλον να επαναλαμβάνει διαρκώς ανά τας οδούς και τας ρύμας (του ντουνιά) την «απώλεια» μέρους και τα λοιπά. Ή δεν έχει συναίσθηση για τι ακριβώς ομιλεί, ή δείχνει μιαν ακόμα πιο ντροπιαστική κι επικίνδυνη ελαφρότητα και επιπολαιότητα...

Ή ακόμα χειρότερα ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να μας εκπαιδεύσει να μας εθίσει στην ιδέα ότι η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που «χάνεται κατά μέρος» ή κατά τομείς(!!) σήμερα, ας πούμε, στην οικονομία, αύριο στα σύνορα ή τα εδάφη ή εις ό,τι άλλο μας κληρώσει!...

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στη ρητορική του κ. Παπανδρέου εδώ και πολλά χρόνια (και όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών) θέματα όπως η «εθνική κυριαρχία» ή ο «πατριωτισμός» ήταν ανύπαρκτα, τρε μπανάλ και εξόριστα...

Τώρα αίφνης εμφανίζονται στην πρώτη γραμμή όσων λέει, είτε για να πεισθούμε ότι η εθνική κυριαρχία είναι κάτι που μπορεί κι αυτό να χαθεί είτε για να επιστρατεύσουμε τον «πατριωτισμό μας» προκειμένου να πληρώσουμε το μάρμαρο που οι νταβατζήδες μάς έσπασαν στο κεφάλι.

(Και για όσους αυτό το μάρμαρο τους έσπασε το κεφάλι και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: είναι άλλο πράγμα η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων βάσει συνθηκών -όπως φέρ' ειπείν στην Ευρωπαϊκή Ενωση- κι άλλο το άρπαγμά τους υπό το κράτος έκτακτων συνθηκών).

Το Μάαστριχτ, που απ' ό,τι αποδεικνύεται κάνει κακό στην υγεία των λαών της Ευρώπης, μπορεί να αναθεωρηθεί ή να καθαιρεθεί, αλλά υπό το κράτος του Μάαστριχτ να παραδέχεσαι «απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας» είναι ντροπή, όπως εκείνη του 1893 και ήττα όπως εκείνη του 1897.

Ακόμα κι όταν η Επιτήρηση (που μάλιστα ο ίδιος κατάφερες να 'ναι τριπλή) γίνεται γεγονός, δεν το παραδέχεσαι ως αναγκαίο (κακό) Διευθυντήριο ή Διομολόγηση, αλλά αρχίζεις το δικό σου

1909! Η ανασυγκρότηση της χώρας δεν γίνεται με πονηριές (πάλι) υπέρ των Δυνατών (που την τραυμάτισαν) αλλά με νέες πολιτικές υπέρ του λαού. Που θα τον ξαναφέρουν στα πράγματα. Οχι σαν ένα εκμαυλισμένο μόρφωμα διαμορφωμένο απ' το πελατειακό κράτος, αλλά σαν έναν δυναμικό παραγωγικό παράγοντα με λόγο στα πράγματα.

Ομως ο κ. Παπανδρέου κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Ενώ στα σαλόνια της Ευρώπης υπέκυψε και παραδέχθηκε την ήττα, αμέσως μόλις επέστρεψε οίκοι άρχισε να τα ρίχνει στους Ευρωπαίους και να τους εγκαλεί για «ατολμία μπροστά στις αγορές» κι άλλα φαιδρά!!

Καραγκιοζιλίκια! (όπως όταν ομιλεί κανείς προς τους εκμαυλισμένους πελάτες του κι όχι προς πολίτες).

Κότες που κάνουν λεονταρισμούς για εσωτερική κατανάλωση. Αυτό είναι το μέτρο της σοβαρότητάς τους μπροστά σε όντως σοβαρά προβλήματα...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.ΙΙ.2010 stathis@enet.gr


Μοιραστείτε