Η Ελλάδα του 2030

Toυ Κώστα Πικραμένου

To ελληνικό κράτος (της Συνθήκης του Λονδίνου, 1830) βρίσκεται σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, σε φάση υπαρξιακού προβληματισμού. Ενώ η συμμετοχή της Ελλάδος στις δομές τις ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ενωση) εμπέδωσε τις δημοκρατικές αρχές (κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα, αποστρατικοποίηση της πολιτικής ζωής κλπ), η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας βασίστηκε σε ένα παρασιτικό σύστημα,
1) αδιαφανούς απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων (επιδοτήσεις, Διαρθρωτικά Ταμεία κλπ),
2) φτηνού τουριστικού προϊόντος χαμηλής ποιότητα και
3) ρουσφετολογικών προσλήψεων στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Η ψεύτικη ευημερία που προσέφερε η Ευρωπαϊκή Ένωση για 30 χρόνια τελείωσε ή τελειώνει το 2013 (έτος λήξης του ΕΣΠΑ). Η σημερινή πολιτική και οικονομική ελίτ παρακολουθεί αμήχανη τη μετάβαση της σύγχρονης Ελλάδας σε μία εποχή που θα χαρακτηρίζεται από μαζική ανεργία, ύφεση και εγκληματικότητα η οποία θα οδηγεί τα δυναμικά τμήματα της κοινωνίας μας (νέοι επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες κλπ) να μεταναστεύουν εκεί που παράγεται ο παγκόσμιος πλούτος (Σκανδιναβία, Κίνα, Ινδία, Τουρκία, Ρωσία, Περσικός Κόλπος). Η σημερινή ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ θα πρέπει παράλληλα να "διαχειριστεί" μία ανερχόμενη οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά Τουρκία, η οποία επιθυμεί να παίξει τουλάχιστον περιφερειακό ρόλο τον 21ο αιώνα.
Οι επιλογές της Ελληνικής ελίτ είναι δύο:

Το αισιόδοξο σενάριο
Η ανόρθωση της οικονομίας μέσω της παραγωγής προϊόντων τα οποία θα καταναλώνει η παγκόσμια αγορά στις δεκαετίες που έρχονται, Τα προϊόντα αυτά θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από υψηλή τεχνολογική προστιθέμενη αξία. Η βιοτεχνολογία, η νανο-τεχνολογία, τα φωτοβολταικα, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η υγεία αποτελούν τους στρατηγικούς τομείς. Ο Τουρισμός που θα απευθύνεται στις μεσαίες τάξεις αναδυόμενων οικονομιών όπως της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας και του Περσικού Κόλπου αποτελούν επίσης στρατηγική επιλογή. Όλα αυτά βεβαίως απαιτούν επενδύσεις τόσο σε οικονομικούς πόρους όσο και ανθρώπινους Εδώ βρίσκεται η ευθύνη των ελληνικών τραπεζών και των Ελλήνων εφοπλιστών. Αν δεν επενδύσουν μαζικά τα υπερκέρδη τους στους εν λόγω τομείς η Ελλάδα θα βρεθεί σε επίπεδα Βουλγαρίας της δεκαετίας του ΄90.

Το απαισιόδοξο σενάριο
Η σταδιακή ένταξη της Ελλάδος στη δυναμική που δημιουργεί η Τουρκική οικονομία. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου θα αποκτήσουν άμεση οικονομική εξάρτηση από τη γείτονα χώρα, ηοποία με αιχμή του δόρατος το λιμάνι της Σμύρνης και τα τουριστικά θέρετρα της Αλικαρνασσού και Μαρμαρά θα "συντηρεί" κατ΄ουσίαν τους εναπομείναντες κατοίκους της Λέσβου, Χίου, Σάμου και Δωδεκανήσων. Ήδη οι τοπικές κοινωνίες στα νησιά του Αν. Αιγαίου στρέφουν τις ελπίδες τους στη Μικρασιατική Ακτή. Τούρκοι επιχειρηματίες θα εξαγοράσουν προβληματικές επιχειρήσεις δημιουργώντας σταδιακά ένα ενιαίο οικονομικό χώρο γύρω από το Αιγαιο με κέντρο αποφάσεων την Κωνσταντινούπολη. Αυτή τη φορά δε οι "Νέοι Φαναριώτες" θα είναι η μεσαία συντηρητική μουσουλμανική τάξη της Τουρκία. Η γνώση της τουρκικής γλώσσας θα θεωρείται σε λίγα χρόνια απαραίτητο προσόν για επαγγελματική σταδιοδρομία.
Η επιλογή της κυβέρνησης του ΓΑΠ για προωθημένη Ελληνο-Τουρκική συννενόηση εξυπηρετεί τη δεύτερη επιλογή. Η συνδιαχείριση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου εξυπηρετεί τη νεο-οθωμανική στρατηγική του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Ahmet Davutoglu, ο οποίος μιλά καθαρά για οικονομική αλληλεξάρτηση και μηδενικά προβλήματα με τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας. Βέβαια, η αλληλεξάρτηση λειτουργεί υπέρ του οικονομικά-δημοσιονομικά ισχυρού κράτους. Σε αυτή την περίπτωσημ η Ελλάδα του 2030 (200 χρόνια από τη δημιουργία του Ελληνικού Κράτους) θα είναι μία νεο-οθωμανική οικονομική επαρχία όπως η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τα Σκόπια, η Αλβανία, η Βουλγαρία, το Κόσοβο, το Ιρακινό Κουρδιστάν, η Συρία. Και όλα αυτά χωρίς η Τουρκία να είναι καν μέλος της Ε.Ε.
Βέβαια μέχρι το 2030, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, που λένε κάποιοι. Είναι και αυτό μια άποψη...!strategy-geopolitics

Μοιραστείτε